تزکیه گفتار بخش مهمی از نیک‌خواهی است

(Minghui.org) چند روز پیش، قسمتی از فای استاد را خواندم که از مهربان بودن با دیگران سخن گفته بودند و عمیقاً تحت تأثیر قرار گرفتم.

استاد بیان کردند:

«از طرف دیگر، به آن شخصی که همیشه نگرشی بد نسبت به دیگران دارد: مریدان دافا قرار است مهربانی (شن) را تزکیه کنند. آیا این‌طور است که فکر می‌کنید این هم‌تمرین‌کننده‌تان بهتر از شما تزکیه کرده‌، بنابراین نیازی ندارید که نسبت به او مهربان باشید؟ آیا انتظار بیش از حدی از او ندارید؟ آیا نیازی ندارید نسبت به او مهربان باشید؟ یا او یکی از آنهایی است که مریدان دافا را مورد آزار و شکنجه قرار داده، بنابراین نیازی ندارید نسبت به او مهربان باشید؟ حتی اگر یکی از آنهایی می‌بود که در این آزار و شکنجه شرکت کرده‌اند، یکی از آنهایی که به داخل کشیده شده، فریب خورده و نهایتاً از یک دسته جنایتکار سر درآورده، هنوز می‌بایست نسبت به او مهربان می‌بودید. پس چرا نمی‌توانید نسبت به هم‌تمرین‌کنندگان‌تان مهربان باشید؟ آنها مریدان استاد هستند- آیا این را متوجه می‌شوید؟ (تشویق) وقتی مراقب آنچه می‌گویید نیستید، آیا به فکرتان خطور نکرده که در آن زمان شبیه یک اهریمن هستید؟ شما یک اهریمن نیستید- فقط درحال اشاره به حالتی هستم که در آن زمان در آن هستید. اگر همیشه این‌طور باشید، همیشه در حالت یک اهریمن، پس آیا درحال تزکیۀ اهریمن‌شدن هستید؟ اگر افراد هرگز شما را با سیمایی خوشایند در چهره‌تان نبینند و همیشه بسیار فریب‌کارانه عمل کنید، آنگاه می‌گویید در چه حالتی هستید؟ خدایان درحال تماشای شما هستند.» ("آموزش فای اراده شده در کنفرانس فای سا‌ن‌فرانسیسکو "2014)

با نگاه به واژه چینی «نیک‌خواهی»، این موضوع ابعاد وسیع‌تری پیدا می‌کند. این واژه شامل بخشی است که به‌معنی «دهان» یا «گفتار»است. ناگهان، دریافتم که یک فرد برای تزکیه نیک‌خواهی، باید گفتارش را تزکیه کند. حتی، مردم عادی هم درباره توجه به گفتار صحبت می‌کنند، پس یک تزکیه‌کننده باید بیش‌تر به آن توجه کند.

استاد بیان کردند:

«دافا در هماهنگی کامل است: اگر کسی سه حرف "جن-شن-رن" را جدا کند، هنوز هر یک کاملاً جن-شن-رن را در بر دارد. این بدین دلیل است که ماده از ماده‌ میکروسکوپی تشکیل می‌شود که به ترتیب از ماده‌ حتی میکروسکوپی‌تری ساخته می‌شود-این یک‌سر تا انتها ادامه پیدا می‌کند. بنابراین جن از جن-شن-رن تشکیل شده است و رن نیز از جن-شن-رن تشکیل شده است. آیا تزکیه کردن جن مدرسه‌ی دائو تزکیه جن-شن-رن نیست؟ آیا تزکیه کردن شَن مدرسه بودا نیز تزکیه جن-شن-رن نیست؟ در حقیقت آنها در شکل ظاهری‌شان متفاوت هستند.» ("شرح مختصری از شَن" از نکات اصلی برای پیشرفت بیشتر 1)

به درک بالاتری رسیدم. وقتی ما حقایق را درباره دافا برای مردم عادی روشن می‌سازیم، شخصیت و ذهنیت آن‌ها را درنظر می‌گیریم. چرا وقتی با تمرین‌کنندگان صحبت می‌کنیم، به گفتارمان توجه نمی‌کنیم؟

هنگام صحبت با تمرین‌کنندگان به «حقیقت» توجه می‌کردم. اما به این موضوع توجهی نداشتم که آیا کلماتم آن‌ها را اذیت می‌کند و این‌که آیا هم‌تمرین‌کنندگان می‌توانند به آسانی آن را بپذیرند. این را در نظر نمی‌گرفتم که آیا وقتی با آن‌ها حرف می‌زدم قلبی سرشار از نیک‌خواهی داشتم یا نه. تنها به این توجه می‌کردم که حرف‌هایم راست هستند یا نه. وقتی خیلی صریح صحبت می‌کردم، نتایج گفتارم به‌خوبیِ آن‌چه فکر می‌کردم نبود و گاهی آن‌ها عکسِ منظورم را درک می‌کردند.

بسیاری از ما هنگام صحبت کردن با هم‌تمرین‌کنندگان بسیار رُک و مسقیم حرف می‌زنیم و در آن لحظه موقعیتی که در آن هستیم را در نظر نمی‌گیریم. مشخص است که به تزکیه تمرین‌کنندگان اهمیت می‌دهیم و به‌خاطر خوبی خودشان آنطور رفتار می‌کنیم. اما گفتار ما آکنده از شستشوی مغزی حزب است. صدایمان بلند است، لحنمان تند است و گاهی به یک اشتباه تمرین‌کنندگان می‌چسبیم و آن‌را رها نمی‌کنیم. گفتار ما گاهی نشان‌دهنده تنفر، حسادت، رقابت و گله و شکایت است. بعضی از ما هنگام حرف زدن با تمرین‌کنندگان کنایه‌های بی‌ادبانه و اَداهای ناخوشایندی داشته‌ایم که شستشوی مغزی حزب را منعکس می‌کند. اگر سایر تمرین‌کنندگان ساکت بمانند، گاهی به آن‌ها می‌گوییم که این‌کار را برای خوبی خودشان انجام می‌دهیم.

اگر به‌درون نگاه کنیم، خواهیم دید که اساس این طرز رفتار، خودخواهی است. ما واقعاً نگران آن‌ها نیستیم. هدف ما این است که توسط سایرین مورد مداخله قرار نگیریم. ما نمی‌خواهیم که با اشتباهات سایر تمرین‌کنندگان که ممکن است جلوی مطالعه فا، تبادل تجربه یا رسیدن به کمال ما را بگیرند مورد مداخله قرار گیریم. در ذهنمان فکر می‌کنیم: «من از اعماق وجودم با تو صحبت می‌کنم، اما تو بازهم تغییر نمی‌کنی،» یا «به تو بسیار کمک کرده‌ام، اما تو از پذیرفتن توصیه‌های من سرباز می‌زنی.» افکارمان خودستایی ما را به‌وضوح نشان می‌دهد.

اکنون وقتی به گذشته نگاه می‌کنم، متوجه می‌شوم که چرا سخنانم روی هم‌تمرین‌کنندگان اثر نمی‌گذاشت. به‌خاطر این است که پایه آن خودخواهی بود.

شکل دیگری از توهین وجود دارد که به تزکیه نیک‌خواهی ما آسیب وارد می‌کند. این‌که تمرین‌کنندگان با مردم عادی خوب و مهربان هستند، اما با هم‌تمرین‌کنندگان ادب را رعایت نمی‌کنند. شاید به این دلیل است که فکر می‌کنیم ما به یکدیگر نزدیک هستیم، پس مجبور نیستیم مؤدب باشیم و گفتار را تزکیه کنیم.

باید نیک‌خواهی را در قلبمان داشته باشیم. لحنمان باید آرام، مهربان و متعادل باشد. تنها در این‌صورت سخنان‌مان می‌تواند قلب سایرین را لمس کند و تأثیر مثبت داشته باشد. باید با مردم با قلبی نیک‌خواه، افکار نیک‌خواه و گفتار نیک‌خواه رفتار کنیم.