یک ساکن استرالیا: آزار و شکنجه باید فوراً خاتمه یابد

(Minghui.org) تمرین‌کنندگان فالون دافا در 25 آوریل 2019 فعالیت‌هایی را در پل پرنسس و میدان شهر در ملبورن استرالیا برگزار کردند تا بیستمین سالروز دادخواهی مسالمت‌‌آمیز 25 آوریل 1999 در پکن را گرامی بدارند و سطح آگاهی مردم را درباره آزار و شکنجه درحال وقوع فالون دافا در چین بالا ببرند.

در آن روز در سال 1999 حدود 10هزار تمرین‌کننده فالون دافا به پکن رفتند تا پس از اینکه تمرین‌کنندگان در تیانجین به‌خاطر باورشان به‌طور غیرقانونی دستگیر شدند، از رهبر رژیم کمونیست خواستار اجرای عدالت در این خصوص شوند. تمرین‌کنندگان تیانجین به دنبال این دادخواهی مسالمت‌آمیز آزاد شدند، اما سه ماه بعد در 20 ژوئیه 1999، جیانگ زمین، رهبر وقت چین، کمپین سراسری آزار و شکنجه را علیه تمرین‌کنندگان فالون دافا آغاز کرد که تا به امرورز ادامه دارد.

تمرین‌کنندگان فالون دافا در غروب 25 آوریل 2019 پوسترها و بنرهایی را در پل پرنسس در ملبورن به‌نمایش می‌گذارند.

مردم در ملبورن در غروب 25 آویرل 2019، دادخواستی را امضا می‌کنند که خواستار پایان دادن به آزار و شکنجه در چین است.

تمرین‌کنندگان در غروب 25 آوریل 2019 در میدان شهر در ملبورن، یک مراسم شمع‌افروزی برگزار کردند، در سوگواری تمرین‌کنندگانی در چین که به‌خاطر اجتناب از انکار اصول حقیقت، نیک‌خواهی و بردباری، حزب کمونیست آنها را به‌قتل رسانده است. بسیاری از شهروندان محلی و گردشگران توقف کردند تا با فالون دافا آشنا شوند.

مراسم شمع‌افروزی در میدان شهر در ملبورن، 25 آوریل 2019.

مردم از آزار و شکنجه فالون دافا در چین آگاه می‌شوند.

مردم دادخواست حمایت از تلاش‌ها برای پایان دادن به آزار و شکنجه را امضا کردند.

آزار و شکنجه باید فوراً متوقف شود

رنولد رابین از بریزبن از تلاش‌های مسالمت‌‌آمیز تمرین‌کنندگان برای افزایش سطح آگاهی مردم درباره آزار و شکنجه قدردانی می‌کند.

رنولد رابین سابقاً در ملبورن زندگی می‌کرد و حالا در بریزبن ساکن است. او و همسرش در طول تعطیلات خود به ملبورن آمده بودند تا با دوستان خود دیدار کنند و نخستین باری بود که فعالیت‌های تمرین‌کنندگان را برای بالا بردن سطح آگاهی مردم درباره آزار و شکنجه در چین می‌دیدند.

آقای رابین گفت که این مراسم شمع‌افروزی ابتکار خوبی است؛ چراکه هرچه تعداد بیشتری از مردم خبرش را پخش ‌کنند و تعداد بیشتری از مردم درباره آن صحبت و همدیگر را از آن آگاه ‌کنند، وضعیت سریع‌تر تغییر می‌کند.

او گفت: «شما واقعاً نمی‌توانید روی زندگی انسان قیمتی بگذارید. فکر می‌کنم ما در جهانی زندگی می‌کنیم که همه باید حق داشته باشند احساسات خود را بیان کنند و هر چیزی را که می‌خواهند، انجام دهند. نباید هیچ محدودیتی در این باره وجود داشته باشد. دیدن این جریان واقعاً غم‌انگیز است. تاکنون درباره آن زیاد نمی‌دانستم. وقتی می‌فهمیم که این افراد به‌خاطر اعتقاد خود و بهتر کردن زندگی‌شان از میان چه چیزهایی گذشته‌اند، بسیار وحشتناک است. فکر می‌کنم این [آزار و شکنجه] باید فوراً متوقف شود.»

بسیار صلح‌آمیز، آن روح فالون دافا را نشان می‌دهد

کلینت دیکون هم دستیار یک معمار و هم یک عکاس است. او تحت تأثیر خلوص و آرامش در این مراسم شمع‌افروزی تمرین‌کنندگان فالون دافا قرار گرفت و گفت که جریانی از انرژی سبب شد توقف کرده و اطلاعات بیشتری کسب کند.

او اظهار کرد: «می‌توانید ببینید که مردم اینجا نشسته‌اند، کاملاً ساکن، بسیار فروتنانه، بسیار صلح‌آمیز. آنها دقیقاً ماهیت این تمرین را نشان می‌دهند، چیزی که معنویت را دربر دارد و راهی بسیار زیبا درباره آن وجود دارد. فکر می‌کنم اگر مردم، به‌ویژه در فرهنگ غربی مانند استرالیا، بتوانند چنین چیزی را که به نمایش گذاشته شده، بیشتر ببینند، انرژی‌ای وجود دارد که فکر می‌کنم به‌طور طبیعی مردم را جذب و کنجکاو می‌کند.»

او ابراز ناراحتی کرد که تمرین‌کنندگان فالون دافا در چین تا مرحله‌ای تحت آزار و شکنجه قرار گرفته‌اند که رژیم کمونیست آنها را تحت برداشت اعضای بدن‌شان قرار می‌دهد.

«افرادی که این شیوه معنوی زندگی را به‌کار می‌گیرند، تحت آزار و شکنجه و برداشت اعضای بدن‌شان قرار می‌گیرند و به قتل می‌رسند، همه به این دلیل که اعتقادی معنوی دارند. فکر می‌کنم این کاملاً وحشیانه است. اینکه مردم بدون داروی بیهوشی به‌قتل می‌رسند و اعضای بدن‌شان دزدیده می‌شود، فقط به این دلیل که می‌خواهند در این جهان افرادی صلح‌جو و درست باشند، حتی چیزی نیست که بتوانم به‌درستی درک کنم. آن واقعاً قلبم را می‌شکند.»

«این تمرین‌ها به کسی آسیب نمی‌رسانند. همه آنچه انجام می‌دهند، کمک به همگان است. هیچ چیز منفی درباره این تمرین وجود ندارد. واقعاً نمی‌توانم باور کنم که مردم به‌خاطر بسیار مطیع بودن و واقعاً بسیار مهربان بودن با سایرین تحت آزار و شکنجه قرار می‌گیرند.»

«روش زندگی کمونیستی واقعاً برایم مانند عملی منطبق بر دیکتاتوری به‌نظر می‌رسد. آنها از فکر نو و خلاقانه هر کسی می‌ترسند؛ از اینکه کسی به‌طور مستقل بیندیشد. فکر می‌کنم آنها نمی‌خواهند مردم مستقل باشند. می‌ترسند که شما در روش تفکر خود مستقل شوید و خارج از روش ساخت‌یافتۀ آنها فکر کنید و آن واقعاً شیطانی است. هر کسی در جهان حق دارد سراغ معنویات برود.»