جنایات علیه زنان بازداشت‌شده در اردوگاه کار اجباری شماره 2 زنان در استان شاندونگ

(Minghui.org) مدت کوتاهی پس از شروع آزار و شکنجه فالون گونگ، یک روش مدیتیشن معنوی باستانی، در سال 1999، اردوگاه کار اجباری شماره 2 ‌زنان در استان شاندونگ به محلی صرفاً برای بازداشت تمرین‌کنندگان فالون گونگ تبدیل شد.

نگهبانان این اردوگاه کار در سراسر کشور، برای شکنجه‌، فریب و شستشوی مغزی ازطریق روش‌های پنهانی و شنیع، آموزش دیدند. افرادی که به نرخ بالای وادارکردن تمرین‌کنندگان به رهاکردن ایمان خود دست می‌یافتند، با ارتقاء شغلی پاداش می‌گرفتند. درنتیجه چند تمرین‌کننده تا سرحد مرگ تحت آزار و شکنجه قرار گرفتند و بسیاری از آنها فلج یا دچار اختلال روانی شده یا به‌شدت بیمار شدند.

تمرین‌کنندگان فالون گونگ مجبور بودند از ساعت 5:30 صبح تا 9:30 شب در جلسات شستشوی مغزی شرکت کنند یا کار بدون دستمزد انجام دهند. گاهی مجبور بودند تا نیمه‌شب، حتی تا ساعت 2 بامداد اضافه‌کار کنند. مجبور بودند تمام مدت به‌جز زمان خوردن غذا، استفاده از سرویس بهداشتی یا کار برده‌وار که نیاز به ایستادن داشت، روی چارپایه کوچکی بنشینند.

تمرین‌کنندگانی که حاضر به انکار اعتقاد خود نبودند، تحت انواع شکنجه‌ها قرار می‌گرفتند، مانند محرومیت طولانی‌مدت از خواب بیش از 40 روز، سلول انفرادی، بسته‌بودن دست‌ها با دست‌بند، شوک با باتوم برقی، محرومیت از استفاده از توالت و شستن خود، ایستادن‌های طولانی‌مدت، چمباتمه‌زدن یا ایستادن رو به دیوار، آویزان‌شدن یا محکم‌ بسته‌شدن.

در سال 2001 بیش از 1000 تمرین‌كننده فالون گونگ در 7 بند این اردوگاه كار اجباری بازداشت بودند. در سال 2004 آن به 4 بند تقلیل یافت و برخی از معتادان به مواد مخدر و روسپیان نیز در آنجا بازداشت شدند. نگهبانان این افراد را تحریک می‌کردند در شکنجه تمرین‌كنندگان کمک‌شان کنند. این اردوگاه کار اجباری تا سال 2013 که سیستم اردوگاه کار در چین منحل شد، به کار خود ادامه داد.

قربانیان بند سوم

لیستی از قربانیان برجسته بند سوم فاش شد. لازم به ذکر است، سن تمرین‌کنندگان اشاره‌شده در زیر، سن آنها در زمان بازداشت‌شان است.

خانم وانگ یولان، حدوداً 50ساله، اکثراً در یک سلول انفرادی، زیرزمین یا توالتی عمومی حبس بود. او اغلب آنقدر مورد ضرب‌وشتم قرار می‌گرفت که دهانش پرِ خون می‌شد و گاهی آنقدر کتک می‌خورد که از هوش می‌رفت. همچنین زمان‌های طولانی از خواب، شستن خود یا استفاده از توالت محروم بود.

خانم سونگ جینگ، حدوداً 22ساله، دانشجوی دانشگاه پکن بود. او اغلب مورد ضرب‌وشتم قرار می‌گرفت. گاهی نگهبانان بعد از نیمه‌شب کتک‌زدنش را شروع می‌کردند. آنها برای جلوگیری از جیغ‌کشیدنِ او، جوراب یا پارچه‌های کثیف را به داخل دهانش می‌چپاندند. براثرِ ضرب‌‌وشتم بدنش پر از کبودی و سیاه می‌شد. او در توالتی عمومی، زیرزمین یا سلول انفرادی حبس می‌شد تا کسی نتواند بدن کبودش را ببیند. مدتی طولانی اجازه خواب یا شستشوی خودش را نیز نداشت. بدنش بوی بدی می‌داد. او دچار اختلال روانی شد و به‌راحتی وحشت‌زده می‌شد.

خانم ژو لیژن، حدوداً 50ساله، به‌دلیل شکنجه طولانی‌مدت حافظه‌اش را از دست داد. یک بار نگهبانی به موهایش چنگ انداخت و به پستان‌هایش مشت زد، سپس ناحیه پشت سرش را به یک قفسه آهنی کوبید. او چند بار از هوش رفت. از خواب یا شستن خود نیز محروم شد. همچنین مجبور شد مدتی طولانی رو به دیوار بایستد.

خانم ژانگ هونگ، حدوداً 50ساله، زمان‌های طولانی در زیرزمین، سلولی انفرادی یا توالتی عمومی حبس شد. مجبور شد در موقعیتی ساکن بایستد یا بنشیند و اگر کمی حرکت می‌کرد به او مشت و لگد می‌زدند. نگهبانان نام بنیانگذار فالون گونگ را روی تکه کاغذی نوشتند و مجبورش کردند روی آن پا بگذارد تا او را از نظر روانی شکنجه کنند.

خانم سان كایلینگ، حدوداً 30ساله، تحت خوراندن اجباری قرار گرفت و دستانش را پشت سرش با دست‌بند بستند. او در زیرزمین، سلولی انفرادی یا توالتی عمومی حبس شد و مدتی طولانی از خواب محروم بود. گاهی اجازه استفاده از دستشویی را نداشت و مجبور بود در شلوارش اجابت مزاج کند.

خانم لیو یان‌پینگ، حدوداً 20ساله، در یک سلول انفرادی حبس شد، به او دست‌بند زده شد، تخت خوراندن اجباری قرار گرفت و مدتی طولانی اجازه خوابیدن نداشت. یک بار پس از اینکه نگهبان لین یوئِژن کتکش زد، خون تف می‌کرد.

خانم سونگ شیومِی، حدوداً 60ساله، مدتی طولانی اجازه خوابیدن نداشت. او علائم پرفشاری خون، بیماری قلبی و برونشیت شدید داشت، به همین دلیل بارها برای دریافت اکسیژن به بیمارستان منتقل شد، اما باز هم مجبور به انجام کار برده‌وارِ اردوگاه بود. درنهایت درحالی‌که در آستانه مرگ بود، آزاد شد.

خانم لیو یومی، حدوداً 60ساله، مدتی طولانی اجازه خوابیدن نداشت و در یک زیرزمین، سلولی انفرادی یا توالتی عمومی حبس بود. او را مجبور می‌کردند ساکن یا رو به دیوار بایستد. نگهبانان با ضربه‌زدن به دهانش و بستن او به لوله‌های آهنی شکنجه‌اش می‌کردند. همچنین سعی می‌کردند او را مجبور کنند اظهاریه‌های رهاکردن فالون گونگ را بنویسد و وقتی او حاضر به این کار نمی‌شد، با مشت و لگد مواجه می‌شد.

خانم ژانگ شیمِی، حدوداً 50ساله، با وجود اینکه تحت شکنجه‌های مختلف قرار گرفت، حاضر به رهاکردن اعتقادش نشد. او تحت مجازات شدید قرار گرفت و مجبور شد 18 ساعت در روز بدون حرکت و ساکن بنشیند. وقتی حرکت می‌کرد، کتک می‌خورد. او برای رفتن به دستشویی، حمام یا شستن لباس‌هایش نیز محدودیت داشت. درنهایت قادر نبود به‌طور منطقی فکر کند و بدنش متورم شد.

خانم لیانگ هونگژی، حدوداً 45ساله، مدتی طولانی از خواب محروم و در توالتی عمومی حبس شد. پاهایش به‌شدت متورم و دچار علائم بیماری‌های مختلفی شد. ذهنش نیز مبهم بود.

خانم گائو ونمِی، حدوداً 46ساله، اغلب دست‌هایش را با دست‌بند به پنجره دستشویی می‌بستند. او در دوران قاعدگی مجبور می‌شد روی زمین سرد بنشیند و اجازه تعویض نوار بهداشتی‌اش را نداشت. زمانی طولانی از خواب محروم بود. بیش از یک سال تحت جلسات «تبدیل» قرار گرفت و در آن جلسات سعی می‌کردند او را به رهاکردن ایمانش مجبور کنند. دوره حبسش در اردوگاه کار اجباری‌ نیز تمدید شد.

نگهبان دینگ های‌یینگ به خانم لو شوئشنگ، تمرین‌کننده 70ساله فالون گونگ از شهر زوپینگِ استان شاندونگ اجازه استفاده از توالت را نداد. وقتی خانم لو نتوانست خود را نگه دارد و به طرف دستشویی دوید، دینگ او را عقب کشاند. دینگ برای اینکه خانم لو را وادار به رهاکردن اعتقادش کند، حتی شلوار او را به پیراهنش دوخت تا نتواند هنگام استفاده از توالت شلوارش را درآورد.

مجرمان بند سوم

چن سوپینگ تا اکتبر 2002 رئیس بخش سوم بود. او فردی ریاکار بود که با مهربانیِ ظاهری خود تمرین‌کنندگان را فریب می‌داد، اما از روش‌های بی‌رحمانه‌ای برای آزار و شکنجه آنها استفاده می‌کرد. او بعداً رئیس تیم مدیریت شد.

لی آیوِن، رئیس بخش سوم، حدوداً 45ساله بود. او که خیانت‌کار و شرور بود، شخصاً تمرین‌کنندگان را مورد ضرب‌وشتم قرار می‌داد و به سایر بازداشت‌شدگان یا نگهبانان دستور می‌داد تمرین‌کنندگان را شکنجه کنند. او در ازای ارتقاء شغلی، خود را وقف حزب کمونیست چین کرد و انسانیتش را از دست داد.

بسیاری از تمرین کنندگان در بخش سوم دچار اختلال روانی یا بیمار شدند یا در آستانه مرگ قرار گرفتند.

از سایر عاملان بند سوم می‌توان به مربی وانگ یونگ‌هونگ، معاون رئیس لین یوئژن، نگهبانان دینگ های‌یینگ، یان شوپینگ، یین گویهوا، ژانگ چونشیا، ژانگ فانگ، کویی هونگ‌وِن و هان شینکه اشاره کرد.