45میلیون نفر در قرنطینه، در حالی که چین تقلا می‌کند مانع شیوع ویروس کرونا شود

(Minghui.org) در 28ژانویه2020، بیزنس اینسایدر مقاله‌ای را منتشر کرد با عنوان «چین 46 میلیون نفر را تحت قرنطینه قرار می‌دهد تا مانع شیوع ویروس کرونا شود، اما قرنطینه‌ها در سراسر تاریخ با شکست مواجه و به حوادثی ناگوار منجر شده‌اند.»

دولت چین دستور بزرگ‌ترین قرنطینه را در تاریخ بشریت صادر کرده است: قرنطینه کردن 16 شهر. در مقاله بیزنس اینسایدر این سؤال مطرح شده است: «آیا آن تأثیری خواهد داشت؟» این مقاله برخی از قرنطینه‌های بزرگ را که در طول تاریخ اتفاق افتاده‌اند، تحت بررسی قرار داده است.

نمای خیابان در دومین روز سال نو قمری، بعد از اینکه دولت چین عبور و مرورِ وسایل نقلیه غیرضروری را در منطقه مرکز شهر ممنوع کرد تا مانع شیوع ویروس کرونا شود. رویترز

در زیر گزیده‌ای از جمله تصاویرِ مقاله بیزنس اینسایدر ارائه شده است.

ایده جداسازی افراد سالم از بیماران، ایده تازه‌ای نیست. اسنادی به قدمت عهد عتیق حاوی قوانینی است برای قرنطینه کردن افراد مبتلا به جذام.

در اینجا چند نمونه از برجسته‌ترین موارد قرنطینه در طول تاریخ و شکست‌های‌شان ارائه شده است.

طاعون خیارکی آغازگر نخستین قرنطینه «رسمی» در ونیز

طاعون سال 1348 در فلورانس، حکاکی بر اساس یکی از نقاشی‌های لوئیگی ساباتلی (1850-1772)، از لیلوستراسیونه ایتالیانا، شماره 48، 2دسامبر1877. گتی ایمجز

در سال 1348، ونیز برای جلوگیری از شیوع طاعون خیارکی یا «مرگ سیاه» در بنادرش، نخستین سیستم قرنطینه رسمی را بنیان‌گذاری کرد. به یک شورای ونیزی این اختیار داده شد تا به‌مدت 40 روز از ورود کشتی‌ها، محموله‌ها و افراد مظنون به این عفونت، به شهر جلوگیری كند.

طی این مدت، این شهر یک مرکز نگهداری را در جزیره‌ای در نزدیکی ساحل بنا کرد و افراد آلوده به آنجا فرستاده می‌شدند که یا بعد از دوره 40روزه جداسازی از آنجا بیرون می‌آمدند یا طی آن مدت در آنجا می‌مردند. این دوره جداسازی به کوآرانتیناریو معروف شد که از کلمه ایتالیایی برای عدد 40 گرفته شده است. به این ترتیب نخستین «قرنطینه» رسمی متولد شد.

اما این تلاش‌ها چندان نتوانست مانعِ انتشار این بیماری شود. مرگ سیاه در نهایت سبب مرگ 15 میلیون نفر- تقریباً یک پنجم جمعیت در سراسر اروپا- شد.

شیوع ناگهانی تب زرد در سال 1793 در سراسر فیلادلفیا

اپیدمی تب زرد در فیلادلفیا، 1793. کالسکه‌ها در خیابان‌ها می‌غریدند تا مرده‌ها و آنهایی را که درحال مرگ بودند، جمع کنند و ببرند. این چوب‌تراشی مأموریت رحمت استفان جرارد را نشان می‌دهد. گتی ایمجز

در سال 1793 اپیدمی تب زرد به فیلادلفیا حمله کرد و میزان مرگ‌ومیر ناشی از آن 5000 نفر تخمین زده شد.

در اوج این بحران، هزاران نفر مجبور به جابجایی شدند و دولت تلاش کرد با قرنطینه کردن ملوانان در بیمارستانی در خارج از شهر، از شیوع این بیماری جلوگیری کند. این نخستین باری بود که یک بیمارستان قرنطینه در ایالات متحده تأسیس شد و نامش «لازارتو»، از لازاروس- یک مسیحی مبتلا به جذام که در کتاب مقدس به آن اشاره شده است و شفا یافت- گرفته شد.

اما این تلاش‌ها تقریباً به آن اندازه که مقامات انتظار داشتند، به جلوگیری از شیوع آن کمک نکرد. تب زرد از طریق پشه‌ها شیوع پیدا می‌کرد و سرانجام ثابت شد که الگوی هوای سرد در جلوگیری از این بیماری تأثیر بسیار بیشتری دارد.

در سال 1832 اپیدمی وبا به شهر نیویورک حمله کرد

برگزیده از موارد تحت درمان در بیمارستان وبا، خیابان ریوینگتون، نیویورک، 1832. چاپ سنگی اثر هوراتیو بارتلِی. انجمن تاریخی نیویورک/ گتی ایمجز

در ژوئن1832، کشتی بخاری که از آلبانی می‌آمد، خبرهایی مبنی بر شیوع وبا در کانادا را با خود آورد. به گفته نشریه بیمارستان ویرجینیا تِک آندرگِرَجواِیت تقریباً بلافاصله پس از این خبر، والتر بون، شهردار نیویورک، فرمان قرنطینه سختی را برای محافظت از شهر صادر و تصریح کرد که هیچ وسیله نقلیه‌ای نمی‌تواند «بیش از 274 متر به شهر نزدیک شود»؛ نمی‌تواند بیش از 1 مایل و نیم نزدیک شود.

اما این قرنطینه کمک چندانی به جلوگیری از شیوع این بیماری نکرد. در پایان ماه ژوئن، نخستین مورد از وبا در این شهر گزارش شد و تا پایان این اپیدمی، بیش از 3500 نفر جان باختند. علاوه بر این، 70هزار نفر نیویورک را ترک کردند و باعث شیوع این بیماری به سایر مناطق کشور شدند.

شیوع تیفوس در شهر نیویورک و تاریخچه این کشور در هدف قرار دادن مهاجران برای قرنطینه

نیویورک: کودکان مهاجر پس از ورود از جزیره الیس به بتری، در طول شیوع وحشتناک تیفوس، تحت معاینه مأمور بهداشت شهر قرار می‌گیرند. عکس، 1911. گتی ایمجز

در ایالات متحده، قرنطینه‌ها سابقه هدف قرار دادن مهاجران برای ایزوله شدن را داشته‌اند.

در سال 1892، اپیدمی تب تیفوس ناگهان در بین مهاجران روسی- یهودی در سمت جنوب شرق منهتن اتفاق افتاد. اداره بهداشت محلی صدها مهاجر را بازداشت کرد و آنها را در چادرهایی در جزیره نورث بُرادِر در نزدیکی رودخانه ایست قرنطینه کرد.

اما نیویورکی‌های غیرمهاجری که بیمار شدند یا به ابتلا به این بیماری مظنون بودند، از خانه‌‌شان انتقال داده نشدند و تحت چنین قرنطینه شدیدی قرار نگرفتند.

در سال 1900، وحشت طاعون خیارکی منجر به قرنطینه مهاجران چینی در سان فرانسیسکو شد

حوالی سال 1900: بازاری در چین واقع در محله چینی‌های سان فرانسیسکو. آرشیو هولتون/ گتی ایمجز

در اوایل قرن بیستم، مقامات سانفرانسیسکو پس از کشف جسد مردی در زیرزمین یک هتل، مهاجران چینی را هدف قرنطینه قرار دادند.

به گزارش اِن‌پی‌آر مقامات حتی «دور بخشی از محله چینی‌ها به مساحت 12 ساختمان طناب و سیم خاردار کشیدند تا مهاجران چینی را در آنجا نگه دارند، درحالی که به ساکنان سفیدپوست اجازه می‌دادند آن محدوده را ترک کنند.

این قرنطینه پس از چند روز لغو شد، اما برخی از کارگران چینی که به اجبار تحت این قرنطینه قرار گرفتند، شغل خود را از دست دادند.

در سال 1907 ، «تیفوئید ماریِ» بدنام پس از بیمار شدن مردم از آشپزی‌اش، قرنطینه شد

نیویورک، مری مالون (1938-؟1870)، معروف به «تیفوئید ماری». او نخستین شخصی بود که به‌عنوان حامل باسیل حصبه در ایالات متحده شناخته شد. او که خودش در برابر این بیماری ایمن بود، درحین کار به‌عنوان آشپز در منطقه شهری نیویورک، حصبه را شیوع داد. او درحالی در اینجا به تصویر کشیده شده است که در بیمارستانی در جزیره بُرادِر بستری بود- جایی که از سال 1914 تا زمان مرگش در سال 1938 در آنجا بود. کا. دهه 1900. گتی ایمجز

مری مالون که در تاریخ به «تیفوئید ماری» معروف است، مهاجری ایرلندی بود که آشپزی‌اش باعث شیوع تب حصبه شد؛ نوعی از سالمونلا که می‌تواند کشنده باشد.

خود مالون در برابر این بیماری ایمن بود، اما وقتی مقامات متوجه شدند که او آغازگر شیوع تب حصبه در این شهر است، به 3 سال قرنطینه در جزیره نورث بُرادِر محکوم شد.

او پس از آزادی، به مقامات گفت كه دیگر هرگز برای سایرین غذا نخواهند پخت و دیگر خطر شیوع این بیماری را به جان نمی‌خرد، اما پس از شکستن عهدش در سال 1915، برای قرنطینه تا پایان عمر، 23 سال باقی‌مانده از زندگی‌اش، به این جزیره بازگردانده شد.

از سال 1918-1919، شیوع گسترده آنفلوانزا منجر به قرنطینه گسترده هم در اروپا و هم در ایالات متحده شد

سالن اجتماعات شهرداریِ اوکلند به‌عنوان بیمارستانی موقت استفاده می‌شود که در آنجا پرستاران داوطلب از صلیب سرخ آمریکا از بیماران، طی اپیدمی آنفولانزا در سال 1918، پرستاری می‌کنند. اوکلند، کالیفرنیا، 1918. آرشیوهای آندروود/ گتی ایمجز.

شدیدترین اپیدمی آنفلوانزا در تاریخ اخیر باعث کشته شدن 50 میلیون نفر در سراسر جهان شد. حدود 675هزار آمریکایی جان باختند و در اوج این بحران، تقریباً همه شهرهای مهم تلاش کردند تا افراد آلوده را قرنطینه کنند، حمل‌و‌نقل عمومی را تعطیل کنند، مدارس را تعطیل کنند و مانع تجمعات عمومی شوند.

به گزارش اِن‌پی‌آر، در حالی که این تلاش‌ها ممکن است از گسترش این بیماری به‌طور موقت جلوگیری کرده باشد، باز هم میلیون‌ها نفر مردند و این روش‌ها عمدتاً به‌عنوان «مخرب‌های عظیم اجتماعی» تلقی شدند.

در سال 1944، ایالات متحده قانون خدمات بهداشت عمومی را تصویب و مجموعه مشخصی از قوانین قرنطینه را وضع كرد

به گفته مراکز کنترل بیماری، به خدمات بهداشت عمومی این حق داده شد تا از «معرفی، انتقال و شیوع بیماری‌های واگیردار از کشورهای خارجی به ایالات متحده» جلوگیری کنند.

سی‌دی‌سی (مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری) تا به امروز هنوز طبق این قانون عمل می‌کند.

بیماران مبتلا به اِچ‌آی‌وی مثبت در سال 1986 در سراسر کوبا قرنطینه شدند

براساس گزارش پی‌بی‌اِس، کوبا از سال 1986 نخستین موارد از فوریت‌های بهداشت عمومی برای اِچ‌آی‌وی/ ایدز را اعلام و شروع به شناسایی و قرنطینه اجباری كلیه افرادی کرد که نتیجه آزمایش ویروس اِچ‌آی‌وی آنها مثبت بود.

بیماران در مراکز درمانی تحت عنوان «آسایشگاه‌ها» قرنطینه شدند و تا سال 1993 در آنجا ماندند و پس از طی کردن دوره درمانی 8هفته‌ای، سرانجام توانستند تصمیم بگیرند که به خانه بازگردند.

سی‌دی‌سی مسئولیت‌های قرنطینه در ایالات متحده را در سال 1967 برعهده گرفت

در سال 1967، مراکز کنترل بیماری در ایالات متحده به نهاد فدرال که مسئولیت اجرای قرنطینه‌های کشور را برعهده داشت، تبدیل شد. طی این مدت، 55 ایستگاه قرنطینه در ایالات متحده وجود داشت که در «هر بندر، فرودگاه بین‌المللی و گذرگاه مرزی اصلی» واقع شده بودند.

در سال 2003، شیوع جهانی سارس «نخستین اپیدمی قرن بیست‌ویکم» شد

پرستاری با تجهیزات حفاظتی شخصی بیرون یک کلینیک سندرم تنفسی حاد (سارس) در حومه تورنتو قدم می‌زند، رویترز

ویروس کرونا سارس در اوایل دهه 2000 باعث وحشت و قرنطینه‌های متعدد در سراسر جهان شد. این ویروس از چین سرچشمه گرفت و به‌عنوان «نخستین اپیدمی قرن بیست‌ویکم» شناخته شد.

اگرچه در مقایسه با ویروس ووهان زمان بیشتری طول کشید تا دولت چین نسبت به سارس واکنش نشان دهد، سرانجام شهرهایی از‌جمله پکن قرنطینه‌های سفر را صادر کردند که بر هزاران نفر تأثیر گذاشت.

اما شاید جالب‌ترین قرنطینه در طول شیوع سارس در کانادا اتفاق افتاده باشد، جایی که به ازای هر مورد در کشور تقریباً 100 نفر قرنطینه شدند. حتی اگرچه این شهر فقط 250 مورد از ابتلا به این بیماری را گزارش داد، قرنطینۀ تعداد شوکه‌کننده 30هزار نفر در بیمارستان‌ها یا خانه‌های‌شان در تورنتو تأیید شد.

ویروس کرونا ووهان منجر به بزرگ‌ترین قرنطینه در تاریخ بشر شده است

چین 16 شهر را قرنطینه کرده است تا ویروس کرونا را مورد بررسی قرار دهد و مانع شیوعش شود، درحالی که تخمین زده می‌شود 46 میلیون نفر در قرنطینه باشند.

در 23ژانویه، مقامات ووهان حمل‌ونقل عمومی این شهر از جمله اتوبوس‌ها، قطارها، کشتی‌ها و فرودگاه‌ها را تعطیل کردند. این قرنطینه‌ها در شهرهای هوانگ‌گانگ، اِژو، چیبی، شیانتائو، ژیجیانگ، چیانج‌جیانگ، هوانگشی، شیان‌نینگ، ییچانگ، انشی، شیانگ‌یانگ، جینگمن، شیائوگان، دانگ‌یانگ و سویژو دنبال شد.

اما برخی از کارشناسان می‌ترسند که ممکن است برای این قرنطینه‌ها خیلی دیر شده باشد یا شاید این قرنطینه‌ها با دشوار ساختن دسترسی به مواد غذایی، سوخت و تجهیزات پزشکی، وضعیت را حتی بدتر سازند. شهردار ووهان گفت که 5میلیون نفر قبل از شروع قرنطینه از این شهر فرار کردند، چراکه کارگران شهری چینی برای سال نو قمری به خانه‌های خود برگشتند.

کریستین استپلتون، یک مورخ مدنی که به مطالعه تاریخ چین در دانشگاه ایالتی نیویورک در بوفالو مشغول است، به آریا بندیکس از بیزنس اینسایدر گفت که فکر می‌کند «بسیاری از مردم احتمالاً از روی ترس از بیماری ویروس کرونا و ترس از نظارت پیشرفته در محله‌ها که در شهرهای چین فراگیر شده است، محل زندگی خود را ترک نمی‌کنند.» این ویروس که دانشمندان آن را کرونای جدید 2019 می‌خوانند، تا سه‌شنبه در 17 کشور، 107 نفر را کشته و تقریباً 4600 نفر را آلوده کرده است، علاوه بر اکثریت وسیعی در چین [که اجازه داده شده ] وضعیت‌شان گزارش شود.