(Minghui.org) فالون گونگ (یا همان فالون دافا) تمرینی معنوی است که تمرین‌کنندگان آن از اصول حقیقت، نیک‌خواهی و بردباری پیروی می‌کنند. ازآنجاکه حزب کمونیست چین (ح‌ک‌چ) از ژوئیه۱۹۹۹ شروع به آزار و شکنجه فالون گونگ کرد، بسیاری از تمرین‌کنندگان دستگیر و بازداشت شده‌اند.
بسیاری از تمرین‌کنندگان پس از ورود به بازداشتگاه‌ها و زندان‌ها، به‌عنوان نیروی کار رایگان مورد سوءاستفاده قرار گرفتند و مجبور بودند هر روز به مدت ۱۲ تا ۱۹ ساعت کار کنند. محصولاتی که آنها ساختند شامل خلال‌دندان، چوب غذاخوری، آبنبات، کلوچه و پدهای بهداشتی هستند. برخی از محصولات به خارج از چین صادر شدند.
بازداشت‌شدگان که بین ۱۶ تا ۷۰ سال دارند، جدا از اینکه موظف به انجام این کارها در حجم بسیار بالا هستند، اغلب از خواب و نیازهای اساسی محروم می‌شوند. بسیاری نیز به دلیل محیط کار غیربهداشتی و سمی بیمار شدند.
در زیر، مروری بر محصولات مختلفی می‌شود که در اردوگاه‌های مختلف کار سخت در چین تهیه شده‌اند و اینکه چگونه نگهبانان، تمرین‌کنندگان فالون گونگ را به‌خاطر استوارماندن بر ایمان‌شان مورد آزار و شکنجه قرار می‌دهند.
قسمت ۱ شامل این مکان‌ها در استان هیلونگجیانگ است. بخش ۲ شامل این مکان‌ها در استان لیائونینگ و استان جیلین است. بخش ۳ سایر مناطق را شامل می‌شود.
زندان زنان هیلونگجیانگ
دو دختر، زیر سن قانونی، به‌دلیل تمرین فالون گونگ در سال ۲۰۰۳ محکوم و مجبور به انجام کار سخت طی ساعات طولانی شدند.
خانم شو زیائو که در آن زمان ۱۷ ساله و هنوز دانش آموز دبیرستانی بود، در مارس۲۰۰۴ در دادگاه منطقه دائولی در هاربین محاکمه شد. او به سپری‌کردن یک دوره سه ساله زندان محکوم و به زندان زنان هیلونگجیانگ منتقل شد.
خانم سان رویان از شهر شوآنگ‌یاشن که در آن زمان ۱۶ ساله بود، در آوریل۲۰۰۳، در کنار تمرین‌کننده دیگر بود که مأموران پلیس محلی به‌زور وارد شدند و هر دوی آنها را دستگیر کردند. مأموران به صورت خانم سان سیلی زدند و او را مورد فحاشی قرار دادند. او بعداً به سه سال زندان محكوم و به زندان زنان هیلونگجیانگ منتقل شد.
زندان زنان هیلونگجیانگ هر سال خط تولید برای هر بخش را افزایش می‌دهد که بین سال‌های ۲۰۰۸ و ۲۰۱۰ این میزان سه‌برابر شد. زندان مذکور محصولاتی را تولید می‌کند که سودآور باشند، ازجمله گوش‌پاک‌کن پنبه‌ای، چوب‌بستنی، بسته‌بندی خلال‌دندان، بسته‌بندی پولک و منجوق، کلاه و بالشتک صندلی ماشین. این زندان همچنین انجام کارهایی شامل درست‌کردن رومیزی و به رشته کشیدن مهره‌ها برای گردنبند و غیره را می‌پذیرد.
این زندان در ماه‌های ژوئیه و اوت۲۰۱۰، مقدار انبوهی از خلال‌دندان را برای بسته‌بندی پذیرفته است. باتوجه به کمبود طولانی‌مدت آب، زندانیان نمی‌توانند کاسه‌ها و لیوان‌هایشان را بعد از ناهار بشویند، چه رسد به اینکه بعد از استفاده از دستشویی، قبل از اینکه دوباره کارشان درخصوص دسته‌بندی خلال‌دندان‌ها از سر بگیرند، دستان‌شان را شستشو دهند.
یک سیستم نظارت پنج‌نفره وجود دارد که چهار زندانی برای نظارت بر یک تمرین‌کننده به‌صورت شبانه‌روزی تعیین می‌شوند. تمرین‌کنندگانی که نمی‌پذیرند که به‌خاطر ایمان‌شان گناهکار هستند، از ملاقات یا هرگونه ارتباط با خانواده‌شان محروم شدند.
زندانیان سال‌ها است که هر روز مجبور می‌شوند از ساعت ۶ صبح تا حوالی نیمه شب به کارشان ادامه دهند و کسانی که سهمیه کاری‌شان را تمام نکرده باشند اجازه ندارند استراحت کنند.
برخی اوقات به زندانیان چسب سمی برای تهیه جعبه‌های کیک ماه، دوختن کلاه و همچنین ساخت سواب پنبه‌ای و خلال‌دندان داده می‌شد. بوی چسب در کارگاه خفه‌کننده بود، اما بااین‌وجود، در برچسب بسته‌بندی گفته می‌شد که محصولات، گوش‌پاک‌کن‌های پنبه‌ای هستند که به‌خوبی ضدعفونی‌شدند.
تمرین‌کننده فالون گونگ، خانم ژانگ یاچین، به‌دلیل شرایط وخیم کاری، بیماری قلبی‌اش عود کرد و پاهایش متورم شدند. او پس از آزادی به قید ضمانت پزشکی، در خانه‌اش درگذشت.
گزارش مرتبط:
دخترانی که زیر سن قانونی بودند از کار برده‌وار در زندان زنان هیلونگجیانگ معاف نشده‌اند
مرکز توانبخشی مواد مخدر هیلونگجیانگ
تمرین‌کننده‌ای که یک بار در مرکز توانبخشی مواد مخدر هیلونگجیانگ بازداشت شده بود، به یاد می‌آورد که چگونه او و دیگران مجبور بودند هر روز در ماه دسامبر سال ۲۰۰۹، انواع خلال‌دندان‌ها را بسته‌بندی کنند. آنها مجبور بودند یا اضافه‌کاری کار کنند یا محصولات را به سلول‌شان ببرند تا به کارشان ادامه دهند. عملکرد آنها تعیین می‌کرد که آیا مدت محکومیت آنها کاهش می‌یابد یا تمدید می‌شود.
به‌ویژه، کار مربوط به به دسته‌بندی خلال‌دندان‌ها، مخصوصاً برای چشم‌ها خسته‌کننده بود. برخی از بازداشت‌شدگان بعد از این کار حالت تهوع پیدا می‌کردند و تمرین‌کننده مزبور نیز احساس سرگیجه می‌کرد و چشمان آنها بعد اینکه از مدتی کار کردند دردناک شده بود.
در طول آن دوره بسیاری از تمرین‌کنندگان دستگیر و در مرکز توانبخشی بازداشت شدند. آنها ابتدا ایزوله می‌شدند که در طی آن، تحت فشار قرار می‌گرفتند تا ایمان‌شان را انکار کنند. یک تمرین‌کننده بعداً، پس از بازگشت به خانه، فهمید که لیو شولینگ، تمرین‌کننده‌ای حدوداً ۶۰ ساله، پس از اعمال شوک با باطوم‌های برقی به او در این مرکز درگذشت.
هنگامی که تمرین‌کنندگان در اعتراض به آزار و اذیت دست به اعتصاب غذا می‌زدند، برخی از نگهبانان وانمود می‌کردند که از آنها مراقبت می‌کنند. اما هنگامی که «تاکتیک‌های نرم» نگهبانان نمی‌توانست تمرین‌کنندگان را به خوردن غذا ترغیب کنند، رفتار آنها خشونت‌بار می‌شد.
تمرین‌کننده‌ای دیگر یادآوری کرد که هیچ تعطیلات آخرهفته‌ای در مرکز توانبخشی مواد مخدر هاربین وجود ندارد. به تمرین‌کنندگان و برخی زندانیان دستور داده می‌شد که کار سخت را انجام دهند که شامل بافتن لباس‌های کتانی، مرتب‌کردن کاغذ، چیدن سویا، کاشت ذرت، بسته‌بندی چوب غذاخوری، بسته‌بندی خلال دندان و ساخت صنایع دستی می‌شد.
آنها همچنین مجبور بودند در زیرزمین و بدون سیستم تهویه کار کنند. در سال‌های اخیر مقدار قابل‌توجهی از خلال‌دندان‌ها را بسته‌بندی کردند. اگر آنها نمی‌توانستند سهمیه کارشان را به اتمام برسانند، دوره محکومیت‌شان تمدید می‌شود.
گزارش مرتبط:
اردوگاه کار اجباری چیانجین در استان هیلونگجیانگ
اردوگاه کار اجباری چیانجین بیش از ۴۰ تمرین‌کننده فالون گونگ را که از اردوگاه کار اجباری ونجیا به آنجا منتقل شده بودند، تحت بازداشت قرار داد. آنها مجبور شدند هر روز بیش از ۱۴ ساعت از جمله بارگیری و تخلیه کامیون‌ها کار کنند. در تابستان، چوب‌بستنی و خلال‌دندان درست می‌کردند، درخت می‌کاشتند، در مزارع کار می‌کردند و غیره. بسیاری از تمرین‌کنندگان به‌خاطر شرایط کاری سخت دچار بیماری می‌شدند.
سیستم گرمایشی مرکزی اردوگاه کار در فوریه۲۰۰۹ خاموش می‌شد، درحالی‌که هوا هنوز سرد بود. همه نگهبانان کت‌های گرم می‌پوشیدند، درحالی‌که زندانیان در سرما کار کرده و مرتباً خلال‌دندان‌ها را دسته‌بندی می‌کردند. بیش از ۳۰ زندانی از دو بخش به درجات مختلفی از سرمازدگی دچار شدند.
این اردوگاه که نزدیک به ۷۰ نفر را در خود نگه داشته بود، غذای فاقد مواد مغذی و مانده را برای بازداشت‌شدگان فراهم می‌کرد که برای بسیاری از آنها سوء‌تغذیه به همراه داشت. اما فهرست عذاهای روی دیوارهای کافه‌تریا باعث می‌شد که برای بازدیدکنندگان به نظر آید که برای زندانیان در هر ماه برنج، نودل، گوشت خوک، مرغ، سبزیجات، نان بخارپز و سایر چاشنی‌ها تهیه می‌شود.
بیشتر بازداشتگاه‌ها، زندان‌ها و اردوگاه‌های کار اجباری دادن مواد غذایی به زندانیان را محدود می‌کردند.
گزارش‌های مرتبط:
شرح جیا شینگهوا درخصوص آزار و اذیت در اردوگاه کار اجباری چیانجین
اردوگاه کار چانگ‌لینزی در استان هیلونگجیانگ
بخش شماره ۵ در اردوگاه کار سخت چانگ‌لینزی از شهر هاربین، در آوریل و مه۲۰۰۴، شروع به پذیرش کار درخصوص دسته‌بندی خلال‌دندان کرد. کلمات موجود در بسته‌بندی «استریل‌شده در دمای بالا» را بیان می‌کنند، اما یک تمرین‌کننده در اردوگاه کار گفت که تاکنون ندیده است که هیچ خلال‌دندانی را ضدعفونی کنند.
خانمی حدوداً ۶۰ ساله بود که غالباً خلال‌دندان‌ها را به بخش می‌فرستاد. شایعات حاکی از آن بود که او در شهر هاربین کارخانه دارد. او یک کامیون بار حاوی ۵۰۰ تا ۸۰۰ جعبه خلال‌دندان را به بخش می‌فرستاد و درخواست می‌کرد که اردوگاه کار در مدت زمان مشخصی بسته‌بندی آنها را به پایان برساند.
به‌منظور تحقق درخواست این خانم، رئیس سلول بخش همه افراد را وادار کرد که روزهای بسیاری، در هر روز از ساعت ۵ صبح تا صبح روز بعد در ساعت ۳ بامداد کار کنند درحالی‌که تنها دو ساعت حق خواب داشتند. برای هرکسی تعیین شد که قبل از استفاده از پنس برای مرتب‌کردن آنها به خلال‌دندان‌های درجه یک، درجه دو و غیرقابل استفاده، چهار جعبه خلال‌دندان (چهار جعبه حاوی ۴۰ بسته، با بیش از ۱۰ هزار خلال‌دندان در هر بسته) را در یک ظرف قرار دهند.
از خلال‌دندان‌های درجه یک برای دندان استفاده می‌شد، خلال‌دندان‌های درجه دو برای استفاده از کالباس یا میوه به رستوران‌ها فروخته می‌شدند. خلال‌دندان‌ها روی زمین پراکنده و با گرد و غبار پوشیده می‌شدند، سپس روی یک صفحه قرار می‌گرفتند، مرتب شده و بسته‌بندی می‌شدند. علاوه‌بر این، برخی از زندانیان دچار زخم‌های پوستی و چرکی بودند که خون از زخم‌های آنها تراوش می‌کرد. برخی از خلال‌دندان‌ها نیز با ادرار گربه (این بخش گربه و سگ نگه می‌داشتند) آلوده می‌شدند.
اردوگاه کار چانگ‌لینزی همچنین کارخانه‌ای دارد که توپ‌ها و کفش‌های بسکتبال تولید می‌کند. چسب مورد استفاده در درجه اول بنزن و زایلن است، هر دو سمی هستند. بنزن و زایلن می‌توانند باعث بیماری‌های بی‌شماری از جمله سرطان و لوسمی شوند. اردوگاه کار هرگز از شیوه‌های مناسب دفع زباله پیروی نمی‌کند، بنابراین این مواد سمی مستقیماً وارد سیستم فاضلاب شده و در‌نهایت احتمالاً به رودخانه سونگهوا در شهر روانه می‌شوند.
گزارش مرتبط:
اردوگاه کار اجباری وانجیا از شهر هاربین، استان هیلونگجیانگ
بیش از ۱۰۰ تمرین‌کننده در بخش شماره ۷ اردوگاه کار اجباری وانجیا وجود داشتند. این بخش به سه گروه تقسیم شد. بازداشت‌شدگان هر روز سخت کار می‌کردند و به آنها فقط کیک آرد ذرت و مقداری سوپ کلم برای خوردن داده می‌شد. حتی خانم‌های مسن که بیش از ۷۰ سال داشتند، مجبور بودند کفی برای کفش، کیسه حشره‌کش و همچنین چوب‌های آبنبات و خلال‌دندان را بسته‌بندی کنند. آنها را مجبور می‌کردند از ساعت ۵ صبح تا ۱۰ شب کار کنند و تا زمانی که سهمیه تعیین‌شده را به اتمام نرسانند، حتی اگر از نیمه شب گذشته بود، اجازه نداشتند به رختخواب بروند.
در مقاله‌ای در وب‌سایت مینگهویی، «خانم گائو شونهونگ آزار و اذیت‌هایی که متحمل شد را شرح می‌دهد» خانم گائو نوشت: «مجبور می‌شدم کفی‌های كفش‌ها را بسته‌بندی كنم و نوك انگشتانم تاول داشتند و چشمانم به‌خاطر محرومیت از خواب قرمز بودند. بعداً به بسته‌بندی خلال‌دندان‌ها گماشته شدم. از توان می‌افتادم، اما همچنان مجبور می‌شدم سخت کار کنم. ما مجبور بودیم چند روز در میان به مدت ۲ تا ۳ ساعت بارها را در کامیون‌های تحویل بار، بارگیری کنیم. هر جعبه بالای ۳۰ کیلوگرم وزن داشت. افراد مسن نیز مجبور بودند جعبه‌ها را حمل کنند.»
در مقاله‌ای دیگر، یک تمرین‌کننده به یاد می‌آورد که کلیه تمرین‌کنندگان فالون گونگ که در بخش شماره ۱۳ نگهداری می‌شدند، مجبور به دسته‌بندی خلال‌دندان و دانه‌های آفتابگردان بودند. اردوگاه کار سخت همچنین مواد غذایی از قبیل تخمه کدو و لوبیا را تولید می‌کند. آنها زندانیان را مجبور می‌کنند تا کیسه‌های بزرگ برنج، بسته‌های خلال دندان و قالب‌های یخ را ببندند. زندانیان همیشه دچار زخم می‌شدند و چرک و خون از زخم‌های آنها تراوش می‌کرد. اما، هیچ قانونی درخصوص مسائل بهداشتی وجود ندارد.
برای تمرین‌کنندگان غیر ممکن است که قبل از ساعت ۱۰ شب که زمان خواب است، سهمیه تولید تعیین‌شده از سوی اردوگاه کار را به اتمام برسانند. وظایف آنها شامل دوختن کوسن‌های صندلی ماشین، چسب‌زدن به مژه‌های مصنوعی و دمپایی‌ها، چسباندن نوارهای رومیزی‌ها، دسته‌بندی چوب‌بستنی و خلال‌دندان، چاپ غیرقانونی کتاب‌ها، بافتن پولیور و غیره است. تمرین‌کننده ژائو فنگیون در گروه شماره ۱۲ براثر فنل تا سرحد مرگ مسموم شد که هنگام تولید کتاب‌های قاچاقی مورد استفاده قرار می‌گرفت.
گزارش‌های مرتبط:
خانم گائو شونهونگ آزار و شکنجه‌ای که متحمل شد را شرح می‌دهد
اخبار دیگری از آزار و شکنجه در چین، ۵فوریه۲۰۰۶ (۱۲ گزارش)
بازداشتگاه شماره ۲ هاربین در استان هیلونگجیانگ
بازداشت‌شدگان در بازداشتگاه شماره ۲ هاربین مجبور به تزئین خلال‌دندان‌های قاچاق بودند. آنها بااینکه در محیطی کثیف کار می‌کردند، اجازه شستن دست‌هایشان را نداشتند. بازداشت‌شدگان تصاویر تزئینی را روی بسته‌های خلال‌دندان‌ها می‌چسباندند که از آنها برای برداشتن برگه‌های میوه استفاده می‌شد و حتی آنها در جعبه‌های بسته‌بندی برای صادرات نیز قرار می‌دادند. به زندانیان کیفری مبتلا به بیماری‌های مقاربتی نیز چنین کارهایی محول می‌شد و آنها دستان‌شان را نمی‌شستند. شب‌ها، بازداشت‌شدگان مجبور بودند چپیده به‌هم بخوابند، حتی به دلیل عدم وجود فضا در کنارهم دراز بکشند. اجازه نداشتند شب‌ها از دستشویی استفاده کنند.
اردوگاه کار شوانهی در شهر چی‌چی‌هار، استان هیلونگجیانگ
اردوگاه کار شوانهی در تابستان سال ۲۰۰۵، تمرین‌کنندگان و زندانیان مجبور کرد تا خلال‌دندان‌ها و چوب‌های غذاخوری را در سلول‌هایشان یا در امتداد راهرو تحت شرایط بهداشتی بسیار ضعیف دسته‌بندی کنند.
وقتی هیچ کاری وجود نداشت، مسئولان همه افراد را وادار می‌کردند کف را جارو کنند، خلال‌دندان‌های روی زمین را بردارند و آنها را برای دسته‌بندی مجدد دوباره توزیع کنند و می‌گفتند که برای جلوگیری از به هدر رفتن آنها است. اما وقتی این خلال‌دندان‌ها جارو می‌شوند، با ته‌سیگارها و آشغال مخلوط می‌شدند.
درخصوص چوب‌های غذاخوری نیز همین موضوع صدق می‌کند. برای بسته‌بندی چوب‌های غذاخوری اغلب در راهرو انباشته می‌شدند که بسیاری از زندانیان روی زمین تف می‌انداختند و یک زندانی که دارای اختلال روانی بود حتی در آنجا ادرار می‌کرد.
اردوگاه کار در ژانویه۲۰۰۶، گروه‌ها را مجدداً گروه‌بندی کرد و یک کارگاه آموزشی پیدا کرد تا برای کارهای تولیدی مورد استفاده قرار گیرد. اما، همچنان تعداد کمی از افراد بودند که در راهرو کار می‌کردند. زندانیانی که مریض هستند نیز به‌رغم شرایط بهداشتی نامناسب مجبور به کار می‌شدند.
زندانیان مجبور می‌شدند هر روز اضافه‌کاری کنند تا چوب‌های غذاخوری و خلال‌دندان‌ها را دسته‌بندی کرده، کلاه، روسری بدوزند و همچنین جعبه‌های قرص را کنارهم بچینند. محصولات با کیفیتی پایین‌تر از معیار استاندارد دوباره بسته‌بندی می‌شدند. كسانی كه نمی‌توانستند سهمیه کاری‌شان را تمام كنند، مجاز به خوابیدن نبودند و مجبور بودند به فعالیت در سلول‌شان ادامه دهند. بعضی اوقات اغلب تا نیمه شب یا کل شب را کار می‌کردند.
خانم لو شین‌شنگ، تمرین‌کننده‌ای ۵۶ ساله، آنقدر خسته بود که خون بالا آورد و نمی‌توانست از رختخواب خارج شود.
تمرین‌کنندگانی که از نوشتن ضمانت‌نامه امتناع می‌کردند، بازوهای‌شان به صندلی آهنی دستبند زده می‌شد و قبل از آویزان‌کردن آنها از طناب برای بستن دست و بازوهای آنها استفاده می‌شد. سپس نگهبانان طناب‌ها را می‌كشیدند و بعد ناگهان آنها را شل می‌كردند و باعث می‌شدند كه تمرین‌كنندگان سقوط كنند. برخی آنقدر تحت این شکنجه قرار می‌گرفتند تا اینکه غش می‌کردند. شکنجه‌ها پس از به‌هوش آمدن تمرین‌کنندگان ادامه می‌یافت.
تمرین‌کننده وانگ یانشین آنقدر تحت شکنجه قرار گرفت تا جایی که فقط قادر به بازدم بود، اما نمی‌توانست هوا را به داخل فرو برد. دست و پاهای تمرین‌کننده گائو شوینگ سیاه و بنفش شدند. بازوهای تمرین‌کننده ژانگ لیچون، سیاه شد و نمی‌توانست پشتش را صاف کند. تمرین‌کننده جیانگ یوژو تا حدی که غیرقابل‌تشخیص باشد شکنجه شد. تمرین‌کننده شنگ یی در راه‌رفتن مشکل داشت و تمرین‌کننده وانگ گوئوفانگ تا سرحد مرگ شکنجه شد. شیار فرورفته عمیقی روی مچ دستانش وجود داشت که درنتیجه فروررفتن دستبندهای مچ دستش بودند و قسمت جلوی سینه‌اش براثر ضرب و شتم فرورفته بود.
گزارش مرتبط:
اردوگاه کار و بازداشتگاه جیاموسی، استان هیلونگجیانگ
اردوگاه‌های کار و بازداشتگاه‌ها در جیاموسی سعی می‌کنند با وادار کردن بازداشت‌شدگان به انجام اضافه‌کاری، بازده کار را افزایش دهند. در این زندان هر تمرین‌کننده و زندانی در هر روز، حداقل ۸۰۰۰ بسته خلال‌دندان، چوب‌های غذاخوری یکبار مصرف و چوب‌های بستنی و حتی ۱۲۰۰۰ نفربسته نیز تولید می‌کند. بازداشت‌شدگان با تمام‌نکردن سهمیه کارشان، مورد ضرب و شتم قرار می‌گرفتند و مجبور بودند روز بعد به تولید به همان مقدار از کالاها را ادامه دهند. بدین‌ترتیب برخی به‌طور شبانه‌روزی و برخی دیگر تا ساعت ۳ بامداد کار می‌کردند. گفته می‌شود که این خلال‌دندان‌ها و چوب‌های غذاخوری از طریق کره جنوبی به ایالات متحده آمریکا صادر شده‌اند.
برای کسانی که در بازداشتگاه جیاموسی بازداشت شده‌اند، آنجا به‌منزله جهنمی زنده است. این بازداشتگاه همه را وادار کرد که هر روز بیش از ۱۰۰۰ خلال‌دندان با تصاویر تزئینی تولید کنند. اگر فردی نمی‌توانست وظیفه تعیین‌شده‌اش را انجام دهد مجازات می‌شد و مجاز نبود بخوابد. این بازداشتگاه با ندادن روانداز و تشک‌هایی که توسط خانواده‌های تمرین‌کنندگان خریداری شده بود، کار را برای تمرین‌کنندگان دشوار می‌کرد یا به‌طور عمدی نام تمرین‌کنندگان را اشتباهی می‌خواندند، تا این اقلام به دست آنها نرسند.
تمرین‌کنندگانی که در بازداشتگاه جیاموسی بازداشت شدند، مجبور بودند مقدار مشخصی از محصولات را برای صادرات تکمیل کنند. آنها پس از بسته‌بندی خلال‌دندان، مجبور بودند از چسبی سمی استفاده كنند تا قبل از صادرات محصولات به خارج از كشور، روکش آنها را بچسبانند.
حتی اگر تمرین‌کنندگان به‌طور شبانه‌روزی کار می‌کردند، تکمیل سهمیه‌های تعیین‌شده توسط مرکز غیرممکن بود. علاوه‌بر این، مواد غذایی در بازداشتگاه بسیار کم بود و به هر کسی فقط روزانه دو بشقاب ذرت داده می‌شد. این نوع دانه ذرت اغلب به‌عنوان غذای حیوانات مورد استفاده قرار می‌گرفت، بنابراین شن و ماسه زیادی در آن مخلوط بود.
زندان مودان‌جیانگ در استان هیلونگجیانگ
زندان مودان‌جیانگ در اوایل ژوئن۲۰۱۰، زمان کاری‌اش را از ساعت ۶.۳۰ صبح تا ۸ بعدازظهر تنظیم کرد، با کارهایی که ۱۳ یا ۱۴ ساعت به طول می‌انجامید. در مواجهه با بازرسی، زندانیان را مجبور به دروغ‌گفتن می‌کردند و می‌گفتند که آنها فقط هشت ساعت در روز کار می‌کنند و در هر ماه دو روز استراحت به آنها داده می‌شود.
زندانیانی که پس از بازگشت از محل کار وقت نظافت را از دست داده بودند، مجبور بودند ۱۰ تا ۲۰ روز بدون شستن دست و لباس‌شان سر کنند. برخی از آنها که دچار زخم و بیماری پسوریازیس شده‌اند، درحالی‌که چرک از دستان‌شان تراوش می‌کرد کار می‌کردند و از دستان‌شان که پوشیده از زخم بود برای بسته‌بندی چوب‌های غذاخوری، چوب‌بستنی، خلال دندان، قرار‌دادن مژه‌های مصنوعی و تهیه لباس استفاده می‌کردند. زخم‌ها و پسوریازیس لباس‌ها را کثیف می‌کردند. این محصولات مقادیر زیادی از بیماری‌های مسری، باکتریها و کنه‌های سارکوپتیس را به همراه داشتند که آسیب های زیادی به سلامتی مصرف‌کنندگان آنها می‌رساند. این محصولات نه تنها به افراد محلی عرضه، بلکه به خارج از کشور نیز صادر می‌شوند.
یک زندانی در سال ۲۰۰۴، پیامی را روی تکه‌ای از کاغذ نوشت که در آن توضیح داد که چوب‌های غذاخوری چگونه در زندان تولید می‌شوند و سعی کرد این یادداشت را در میان چوب‌های غذاخوری مخفی کند، اما از سوی نگهبانان کشف شد. نگهبانان با باطوم‌های برقی و چماق‌های چوبی زندانی را به‌حدی مورد ضرب و شتم قرار دادند تا اینکه در آستانه مرگ قرار گرفت. او به بیمارستان منتقل شد اما هیچ درمانی صورت نگرفت. او چند روز بعد درگذشت.
بازداشتگاه مودان‌جیانگ همچنین بسیاری از افراد را که متهم به قتل، آتش‌سوزی و فحشاء هستند در اختیار دارد. بسیاری از آنها به بیماری‌های مسری مختلفی از جمله ایدز، بیماری‌های مقاربتی، هپاتیت نوع «بی»، سلِ باز ریوی، زخم و شپش‌های ناحیه تناسلی مبتلا بودند. آنها بدن خود را می‌خاراندند و بسیاری از آنها بعد از استفاده از دستشویی دستان‌شان را نمی‌شستند. اما، بازداشتگاه همه زندانیان را وادار می‌كرد كه از دستان‌شان برای بسته‌بندی چوب‌های غذاخوری و خلال‌دندان در كیسه‌های پلاستیکی كوچك با‌عنوان «چوب‌های غذاخوری عالی» استفاده كنند یا داخل كیسه‌هایی قرار دهند كه مخصوصاً در هتل‌ها استفاده می‌شوند. این دست‌ها ماده مدفوعی را در خود داشت و از زخم‌ها و دلمه‌های آنها خون تراوش می‌کرد، اما به آنها اجازه شستن دست‌ها داده نمی‌شد.
اردوگاه کار اجباری شهر سوییهوا در استان هیلونگجیانگ
اردوگاه کار اجباری شهر سوییهوا در استان هیلونگجیانگ، در سال ۲۰۰۸، شروع به تهیه خلال‌دندان کرد. آقای لیو گائوفنگ، تمرین‌کننده‌ای ۴۰ ساله از شهر مودان‌جیانگ، استان هیلونگجیانگ، به دست پلیس محلی دستگیر و در اکتبر۲۰۰۸ در اردوگاه کار اجباری زندانی شد. زندانیان سان لی‌فنگ و فان ژیژونگ، به دستور نگهبان دیائو شوئه‌سونگ، آقای لیو را مورد ضرب و شتم قرار دادند. در یک موقعیت، سان با یک صندلی آقای لیو را از ناحیه سر کتک زد تا حدی که صندلی به تکه‌هایی شکسته شد و آقای لیو به زمین افتاد و هوشیاری‌اش را از دست داد.
زندانیان همچنین به شیوه‌های مختلفی از جمله ضرب و شتم با باطوم‌های برقی و میله‌های پلاستیکی و سوزاندن بدن با ته سیگار، تمرین‌کنندگان را شکنجه کردند. تمرین‌کنندگان مجبور هستند بیش از ۱۶ ساعت در روز کار برده‌وار انجام دهند و بعضی اوقات مجبور به اضافه‌کاری می‌شوند. پس از بیدار شدن در ساعت ۵:۳۰ دقیقه صبح، قبل از اینکه به کارگاه فراخوانده شوند تا خلال‌دندان‌ها را دسته‌بندی کنند، بالشتک‌ها را بدوزند و لباس درست کنند، به آنها فقط ۱۵ دقیقه فرصت داده می‌شد تا وعده غذایی‌شان را که شامل نان و برنج است بخورند که بعضاً نیمه‌پخته بودند.
گزارش مرتبط:
زندان هولان در استان هیلونگجیانگ
زندانیان در زندان هولان باید هر روز ۱۴ تا ۱۵ ساعت کار کنند. بسیاری از افراد به دلیل شرایط سخت کار و سوء‌تغذیه از بیماری‌های مختلف رنج می‌بردند. این زندان حدود ۳۰۰۰ نفر را در خود جای داده است و تشخیص داده شد که حداقل یک دهم از افراد آن مبتلا به سل هستند. آنها ایزوله نشدند، اما مجبورشان کردند که کار کنند.
این کار شامل قیطان‌دوزی، ساخت صنایع دستی، خلال‌دندان و لباس است و محصولات یا صادر می‌شوند یا به‌صورت محلی به فروش می‌رسند. خلال‌دندان‌ها که با دست بسته‌بندی می‌شوند، قبل از صادر کردن، استریل نشده و تحت بازرسی قرار نمی‌گیرند. باوجود شرایط سخت کار و کارگاه‌های کثیف و فقدان زندانیان سالم می‌توان بهداشتی‌بودن محصولات را تصور کرد.
علاوه‌بر این، زندانیان از جمله تعداد زیادی از افراد مبتلا به بیماری‌های مسری مختلف مانند سل و هپاتیت، به هنگام بازکردن و بستن کیسه‌های خلال‌دندان از دست‌ها و دهان‌شان استفاده می‌کردند.
(ادامه دارد)
