(Minghui.org) اطلاعیۀ فراخوان ارسال آثار به‌مناسبت بزرگداشت روز جهانی فالون دافای 2020 که در 5مارس منتشر شد به پایان مهلت خود نزدیک می‌شود. اما بسیاری از تمرین‌کنندگان هنوز چیزی ننوشته‌اند و ادعا می‌کنند که «نمی‌دانند چطور بنویسند.» امیدوارم تجربه‌ام در نوشتن مقالۀ تبادل تجربه [برای سایر تمرین‌کنندگان] مفید باشد.

نزدیک به 70 سال دارم و بسیار آهسته می‌نویسم. اولین فکرم پس از دیدن این اطلاعیه این بود که چنین فرصت‌هایی کمتر و کمتر پدید خواهند آمد، بنابراین باید فوراً شروع کنم.

از مقاله‌ای که نوشتم راضی نبودم، اما فکر نمی‌کردم که بتوانم آن را بهتر کنم. سپس از خودم پرسیدم که چرا آن را نوشتم.

آیا صرفاً انجام وظیفه بود؟ پاسخ منفی بود. آیا می‌خواستم مقاله‌ام منتشر شود؟ به درون نگاه و احساس کردم که فقط در این کار شرکت می‌کردم و اینکه هیچ وابستگی‌ای به انتشار آن نداشتم.

سپس درک کردم که دلیل حقیقی برای نوشتنش این بود که از استاد لی تشکر کنم و با ثبت وقایعی که با آنها روبرو شده بودم به فا اعتبار بخشم.

این فکر مغزم را اشغال کرد که استاد به دفعات بسیار از من و دافا محافظت کردند و قدرت بی‌کران دافا را نشان دادند. تا نزدیک به نیمه‌شب به نوشتن ادامه دادم. با این‌که ناهار نخورده بودم، اما گرسنه نبودم.

روز بعد چند بار مقاله را ویرایش کردم تا اینکه رضایتم حاصل شد.

از هیچ چیزی برای نوشتن نداشتن شروع کردم و به مطلب زیادی داشتن رسیدم. چه چیزی این تفاوت را ایجاد کرد؟ اولین بار به فکر جملات زیبا و انشای عالی بودم. نوشته‌ام هیچ محتوای واقعی نداشت، فقط کلماتی زیبا داشت. در دومین تلاشم، مطلبی را نوشتم که فکر می‌کردم به فا اعتبار می‌بخشد.

یک تمرین‌کنندۀ 60 ساله که فقط چند سال به مدرسۀ ابتدایی رفته و مدت‌ها است که زبان نوشتاری چینی را فراموش کرده است، در تمام فراخوان‌ها برای ارسال مقالات شرکت کرد. او گفت: «من آنچه را استاد به من گفتند، انجام می‌دهم.» او ماجراهای خودش را نوشت. تمرین‌کنندۀ دیگری مقاله را در کامپیوتر تایپ و به وب‌سایت مینگهویی ارسال کرد. او انتظارش را نداشت، اما یکی از مقالاتش منتشر شد.

هم‌تمرین‌کنندگان، بیایید با نوشتن و تبادل تجربه درخصوص لحظاتی که فا زیبایی و قدرت فوق‌العاده‌اش را برای ما به نمایش گذاشت، این فرصت را ارج نهیم.