روز جهانی کارگر و ارتباط کمونیستی آن

(Minghui.org) در سپتامبر1864 نمایندگان کارگران از چند کشور اروپایی در سالن سَن مارتین لندن جمع شدند و انجمن کارگران بین‌المللی را تشکیل دادند که با نام بین‌الملل اول نیز شناخته می‌شود. کارل مارکس که دربین حضار بود تبدیل به یکی از اعضای بانفوذ این سازمان جدید شد.

در سال1871 اعضای بین‌الملل اول نقش فعالی در کمون پاریس برگزیدند. پس از شکست کمون پاریس و تضادهای داخلی با این سازمان، در سال 1876 بین‌الملل اول منحل شد.

در 1مه1886 بیش از 35هزار کارگر در شیکاگو دست به اعتصاب زدند و خواهان «هشت ساعت کار در روز بدون کاهش مزد» شدند. این منجر به رویداد هِی‌مارکت شد که یکی از مهم‌ترین رویدادهای تاریخ کارگری در ایالات متحده است.

در سال1889، هیئت‌های نمایندگی از بیست کشور در پاریس ملاقات کردند و بین‌الملل دوم را به‌عنوان جایگزین بین‌الملل اول تأسیس کردند. آن خواهان تظاهراتی در سراسر جهان در سالروز اعتراض شیکاگو شد. همچنین با تصویب قطعنامه‌ای روز 1مه را به‌عنوان روز بین‌المللی کارگر تعیین کرد که اغلب با نام مِی دِی نیز از آن یاد می‌شود.

از آن زمان مِی دِی به یکی از تعطیلات رسمی مهم تبدیل شده است که در بسیاری از کشورهای کمونیستی مانند چین، کرۀ شمالی و کشورهای اتحادیۀ جماهیر شوروی سابق جشن گرفته می‌شود. برای مثال در زمان شوروی هر سال در مسکو رژه‌های بزرگی که نمایش‌هایی از جنگ‌افزار و سربازان ارتش داشت، برگزار می‌شد.

در چین پس از به قدرت رسیدن حزب کمونیست، روز اول ماه مه برای اولین بار در سال1949 به‌عنوان روز کارگر اعلام شد. در سال1999 دولت برای کمک به توسعۀ گردشگری داخلی و برآورده کردن امکان بازدید از اعضای خانواده که در فاصلۀ دور زندگی می‌کنند، هفته‌ای را که با روز 1مه آغاز می‌شد، هفتۀ طلایی، تعطیلات ملی 7روزه، نامید. اما از سال 2008 تعداد روزهای تعطیل به سه روز تقلیل یافت.

در بسیاری از سایر کشورها، اتحادیه‌های کارگری و سازمان‌های سوسیالیست با برگزاری تظاهرات و تجمع‌هایی سنت مِی دِی را ادامه می‌دهند. در سال‌های اخیر تظاهرات مِی دِی توسط برخی از گروه‌های آنارشیست منجر به شورش و مقابله با پلیس شده است.