«مقررات سخت» برای تمرین‌کنندگان فالون گونگ در زندان شماره 2 زنان یوننان

(Minghui.org) به گفته وب‌سایت مینگهویی، از زمانی که رژیم کمونیستی چین آزار و شکنجه فالون گونگ را در سال 1999 آغاز کرد - فالون گونگ یک تمرین باستانی و معنوی است - حداقل 300 نفر از تمرین‌کنندگان فالون گونگِ خانم در استان یوننان، به حبس در زندان زنان شماره 2 یوننان محکوم شده‌اند. این زندان در شهر مرکزی کانمینگ واقع شده است.

حداقل 250 نفر از آنها در زندان شکنجه شدند. معلوم شد که چهار تمرین‌کننده به‌نام‌های خانم شن یوپینگ، خانم یانگ کوئیفن، خانم شی شیژی و خانم وانگ لیانژی در زندان زیر آزار و شکنجه کشته شدند و بسیاری دیگر به قید ضمانت پزشکی در شرایط نزدیک به مرگ آزاد شدند.

این زندان برای تمرین‌کنندگان تازه پذیرفته شده «مقررات سختی» را اعمال می‌کرد و در بخش خاصی تحت شستشوی مغزی و سایر شکل‌های آزار و شکنجه قرار می‌گرفتند. این آزار و اذیت‌ها شامل نشستن اجباری روی چارپایه کوچک برای مدت طولانی، مجبور شدن به مصرف داروهای نامعلومی که به سیستم عصبی آنها آسیب می‌رساند و پاشیدن اسپری فلفل به صورت‌شان بود.

«مقررات سخت»

تمرین‌کنندگان تازه پذیرفته شده در زندان ابتدا در بخش شماره 9 بازداشت می‌شوند، که همچنین به بخش آموزش معروف است و آنچه «مقررات سخت» نامیده می‌شود برای آنان اعمال می‌شود. این تمرین‌کنندگان مجبور می‌شوند هر روز بیش از 13 ساعت روی یک چارپایه کوچک بنشینند و قوانین زندان را به‌خاطر بسپارند، فیلم‌هایی را تماشا کنند که به فالون گونگ تهمت می‌زد، درباره «جرم» خود تأمل کنند، همچنین گزارش‌های فکری ارائه دهند و اظهاریه تضمین مبنی بر انکار باورشان را بنویسند.

گاهی اوقات نیز به آنها دستور داده می‌شد که در جلسات شرکت کنند و در مقابل سایر زندانیان خود را سرزنش کنند. مقررات سخت فقط زمانی متوقف می‌شد که تمرین کننده می‌پذیرفت که تبدیل شود.

کسانی که از تبدیل خودداری می‌کردند، مجبور می‌شدند هر روز ساعت‌های طولانی روی چارپایه کوچک بنشینند تا زمانی که دوره حبس‌شان تمام شود. چند تمرین‌کننده‌ای که محکوم شدند عبارتند از: خانم شی یون (7 سال)، خانم وو چیهوی (5 سال)، خانم شیائو یوشیا (5 سال)، خانم دنگ لیهوا (4 سال)، خانم ما لینگ (4 سال)، خانم گوئو لینگنا (3 سال) و خانم ژائو فیچیونگ (سه بار و در مجموع به 12 سال حبس محكوم شد) تا روز آزادی تحت مقررات سخت قرار گرفتند.

بازآفرینی صحنه شکنجه: نشستن روی چارپایه کوچک

این تمرین‌کنندگان وقتی تحت مقررات سخت قرار می‌گرفتند، اجازه نداشتند با دیگران صحبت کنند یا با خانواده خود ارتباط برقرار کنند. آنها همچنین از خرید مایحتاج روزانه منع می‌شدند. تمرین‌کنندگان مجبور بودند از زندانیان کمک بخواهند که برای‌شان غذا و آب بیاورند زیرا اجازه نداشتند که بیرون بروند. به‌همین دلیل، بسیاری از زندانیان شکایت می‌کردند و به تمرین‌کنندگان ناسزا می‌گفتند. با تحریک مأموران پلیس، زندانیان همچنین داروهای نامعلومی را در غذای تمرین‌کنندگان مخلوط می‌کردند.

قبل از سال 2014، تمرین‌کنندگان اجازه داشتند روزانه سه بار از توالت استفاده کنند و برخی مجبور به استفاده از سطل در اتاق خود بودند. آنها مجبور بودند از ساعت 6:30 صبح تا 10:30 شب روی چارپایه کوچک بنشینند و اجازه نداشتند بلند شوند یا به بدن خود کشش بدهند. هر هفته به آنها یک لگن آب می‌دادند تا بدنشان را تمیز کنند و بعد از آن مجبور می‌شدند از همان لگن آب برای شستن لباس‌های خود استفاده کنند.

بعد از سال 2014 بهبود ناچیزی مشاهده شد. به تمرین‌کنندگان اجازه داده شد شش بار در روز از دستشویی استفاده کنند و می‌توانستند روزانه دو ساعت در اتاق راه بروند. آنها مجاز بودند علاوه بر لباس، موها و بدن خود را هفته‌ای یک بار بشویند.

اگر تمرین‌کنندگان عادت ماهانه شده یا به دلیل شرایط خاص نیاز به استفاده از توالت داشته باشند، نیاز به تأیید زندانیانی داشتند که آنها را تحت نظر داشتند. در نتیجه، زندانیان اغلب اوقات شرایط را برای تمرین‌کنندگان سخت می‌کردند. بسیاری از تمرین‌کنندگان ادرار خود را نگه می‌داشتند و در نتیجه دچار ورم کلیه می‌شدند.

هنگام خروج تمرین‌کنندگان از اتاق به‌منظور رفتن به دستشویی، باید یکی از زندانیان همراه آنها می‌رفت و اجازه تعامل با دیگران را نداشتند و همچنین هنگام راه رفتن مجاز نبودند به اطراف نگاه کنند. همچنین تمرین‌کنندگان مجبور می‌شدند گزارش فکری هفتگی را ارائه دهند.

در صورتی که تمرین‌کنندگان بخواهند مایحتاج روزانه خود را خریداری کنند، به تأیید نگهبانان زندان نیاز داشتند، اما مجاز به خرید مواد غذایی نبودند. ازآنجاکه زندانیان اغلب از وعده‌های غذایی تمرین‌کنندگان می‌خورند، بسیاری از تمرین‌کنندگان همیشه گرسنه و به شدت دچار سوءتغذیه شده بودند.

سه زندانی برای نظارت بر یک تمرین‌کننده اختصاص داده می‌شد، و آنها با نگهبانان همکاری می‌کردند تا مانع تمرین‌کنندگان از صحبت کردن، استفاده از توالت، به‌دست آوردن مواد مورد نیاز برای انجام کار اجباری سخت شوند و امتیاز تمرین‌کنندگانی را که نمی‌توانستند کار خود را به پایان برسانند، کسر کنند. پس از کسر امتیاز، تمرین‌کنندگان برای مدت طولانی‌تری تحت مقررات سخت قرار می‌گیرند.

مقررات سخت به سه سطح تقسیم می‌شود

در ژوئیه2019، بخش شماره 9 خوابگاه، مقررات سختی را راه‌اندازی کرد و رویکرد مقررات سخت را به مقررات سخت سطح اول، مقررات سخت سطح دوم و سطح بازرسی تقسیم می‌کرد.

تمرین‌کنندگانی که برای اولین بار وارد زندان می‌شوند مشمول سطح بازرسی می‌شوند. اگر یادگیری قوانین زندان را به‌پایان برسانند، می‌توانند کار اجباری سخت انجام دهند. برای کسانی که حاضر به تبدیل نبودند، مسئولان با استفاده از بهانه‌های مختلف مانند گوش نکردن به نگهبانان، امتیاز تمرین‌کنندگان را کسر می‌کردند تا آنها را در سطوح مقررات سخت قرار دهند. این تمرین‌کنندگان ممکن بود حتی در سلول انفرادی قرار بگیرند و از شستن خود منع شوند، هیچ پتویی به آنها داده نمی‌شد و غذای‌شان فقط برنج ساده بدون سبزیجات بود. مجازات کاملاً به مأموران زندان بستگی داشت.

برای تمرین‌کنندگانی که در سطح مقررات سخت قرار می‌گیرند، آنها در اتاق خوابگاهی که فقط یک تشک و پتو نازک دارد، حبس می‌شوند. به تمرین‌کنندگان اجازه داده می‌شود که یک چارپایه کوچک و یک لیوان آشامیدنی با خود ببرند. تمرین‌کنندگان در حالی که تحت مقررات سخت قرار می‌گیرند، باید در یک منطقه مشخص بنشینند و مجبور می‌شوند هر روز قوانین زندان را حفظ کنند. زندانیانی که برای نظارت بر آنها تعیین شده‌اند به دو شیفت تقسیم می‌شوند و کسانی که در شیفت شب بودند از روش‌های مختلفی استفاده می‌کردند تا تمرین‌کنندگان را از خواب محروم کنند. بدون توجه به اینکه هوا چقدر سرد باشد، به تمرین‌کنندگان پتوی اضافی داده نمی‌شود و پنجره‌ها باید همیشه باز بمانند.

این تمرین‌کنندگان هر روز در ساعت 5:40 صبح بیدار می‌شدند. هر روز بعد از شستن دست و صورت، تا نیمه شب روی یک چارپایه کوچک می‌نشستند. آنها فقط چهار بار در روز اجازه داشتند از سرویس بهداشتی استفاده کنند. به آنها سه فنجان آب در روز و مقدار کمی سبزیجات و برنج برای وعده‌های غذایی‌شان می‌دادند که برای تمرین‌کنندگان کافی نبود. گاهی اوقات وقتی زندانیان می‌دانستند که در آن روز یک غذای بد مزه پخته می‌شود، عمداً مقدار زیادی غذا به تمرین‌کنندگان می‌دادند.

هر هفته به تمرین‌کنندگان پنج دقیقه وقت می‌دهند تا مو و بدن خود را بشویند و هر دو هفته یک بار به مدت 5 دقیقه وقت می‌دهند تا لباس‌های‌شان را بشویند. آنها برای مدت طولانی مجاز به شستن پتوی خود نیستند و برای خشک کردن لباس و تهیه هرگونه مایحتاج روزمره خود باید به کمک سایر زندانیان تکیه کنند. زندانیان با ناسزاگفتن به آنها یا انداختن لگن دستشویی‌شان روی زمین کار را دشوار می‌کردند.

همچنین تمرین‌کنندگان مجاز به خرید هیچ نوع ماده غذایی نیستند و باید برای گرفتن تأییدیه خرید سه مورد از اقلامی که بیش از 50 یوآن نیستند، درخواستی را به مأموران ارائه دهند. گاهی اوقات ممکن بود مأموران این درخواست را رد کنند و اجازه ندهند تمرین‌کنندگان هیچ چیزی، از جمله نوار بهداشتی، بخرند. اگر کسی به تمرین‌کنندگان کمک کند، هر دو طرف مجازات می‌شوند و امتیازات آنها کسر می‌شود.

افرادی که تحت سطح دوم مقررات سخت قرار می‌گیرند، مجبور نیستند روی زمین بخوابند و به آنها هفت دقیقه فرصت داده می‌شود تا موها و بدن خود را بشویند. در صورت تأیید درخواست‌های‌شان، می‌توانند پنج مورد از اقلام مورد نیاز روزانه‌شان در صورتی که زیر 70 یوآن باشد خریداری کنند. تعداد دفعات مجاز برای دستشویی رفتن و وعده‌های‌غذایی مانند مقررات سخت سطح اول است.

پلیس به‌طور مخفیانه برخی از مزایا را به زندانیان ارائه می‌دهد تا این زندانیان به آنها در آزار و شکنجه تمرین‌کنندگان کمک کنند.

تمرین‌کنندگانی که تحت مقررات سخت قرار گرفتند عبارتند از: خانم ژائو فیچیونگ (محکوم به 4سال و شش ماه)، خانم لیانگ یون (4 سال)، خانم شو یامی (3 سال)، خانم لی چون (3 سال)، خانم ژانگ گوئی‌هه (نامعلوم)، خانم گوئو چیونگ (7 سال)، خانم هه لیچون (7 سال) و خانم دنگ کوئیپینگ (6 سال).

خانم ژائو، خانم لی و خانم ژو پس از گذراندن دوره حبس خود در ژوئن2020 به خانه بازگشتند. خانم لیانگ و خانم دنگ در حال حاضر تحت مقررات سخت سطح دوم و خانم گوئو و خانم هه تحت مقررات سخت سطح اول قرار دارند.

از سال 2018، مسئولین زندان دستور دادند چراغ‌ها در شب روشن بمانند، و زندانیان به‌صورت چرخشی باید پاسبانی بدهند، به استثنای افراد 60 سال به بالا. وقتی تمرین‌کنندگانی این کار را انجام می‌دهند یک زندانی همراه آنها خواهد بود. خانم هه از ساعت 10 شب تا نیمه شب مشغول انجام این کار بود و فقط پس از انجام آن مجاز به خوابیدن بود. او باید ساعت 5:40 صبح بلند می‌شد، به این معنی که او مرتباً شب‌ها پنج تا شش ساعت می‌خوابید.

خانم گوئو مجبور شد دستشویی و سایر مکان‌های عمومی را تمیز کند که منجر به شکاف پاشنه پا و خونریزی‌اش شد.

قبل از شیوع ویروس کرونا، مأموران زندان مشخصی، مسئول هر تمرین‌کننده بودند. پس از شیوع، این نظم ترتیب متوقف شد و اکنون مأموران زندان می‌توانند سراغ هر تمرین‌کننده‌ای بروند تا خودسرانه او را مورد آزار و اذیت قرار دهند.

از زمان شیوع ویروس کرونا، این زندان همه ملاقات‌های زندانیان را لغو کرد و به جای آن به ارتباطات تلفنی روی آورد. تمرین‌کنندگانی که تحت مقررات سخت قرار دارند هنوز مجاز به تماس با خانواده خود نیستند.

سایر روش‌های شکنجه

آب فلفل به صورت تمرین‌کنندگان اسپری می‌شود.

 پس از اینکه اسپری فلفل به صورت خانم گوئو چیونگ پاشیده شد، بویایی‌اش را از دست داد. چهره خانم وانگ جینشیان سیاه و بدریخت شد. بعد از بدشکل شدن خانم وانگ، پلیس دستور داد که این اطلاعات را در اختیار سایر تمرین‌کنندگان قرار ندهد و اجازه ندهد سایر تمرین‌کنندگان چهره‌اش را ببینند.

خانم لیو گوئوهوا در 24ژوئیه2012 به این زندان منتقل شد، و سه بار آب نامعلومی را در چشمانش اسپری کردند که باعث پاره شدن رگ‌های چشمش و آبریزش بینی‌اش شد. چشمانش به شدت درد می‌کرد. کسانی که به او اسپری کردند ماسک گاز زده بودند و تحمل استشمام بوی آب را نداشتند.

اولین بار خانم لیو را بستند و چیزی شبیه به آب فلفل به او اسپری کردند و به مدت چهار ساعت او را شکنجه کردند. او درد بسیار زیادی داشت و چشمانش متورم شده بود. بینایی‌اش تا حد نابینایی کاهش یافت. وقتی خانواده‌اش به ملاقاتش آمدند نمی‌توانست آنها را به‌وضوح ببیند.

مأموران برای بار دوم دوباره آب فلفل به صورت خانم لیو اسپری کردند. در طی بار سوم، دستانش را پشت کمرش دستبند زدند و محلولی را در چشمانش پاشیدند که باعث شد نتواند چشم هایش را باز کند. دستبندها درد شدیدی برای خانم لیو ایجاد کرد و سرانجام بی‌هوش شد. ازآنجاکه دستان خانم لیو برای مدت طولانی داخل دستبند قرارداشت، مأموران نتوانستند آنها را باز کنند و مجبور شدند از اره برقی استفاده کنند تا دست‌های خانم لیو را آزاد کنند. این شکنجه باعث زخم شدن دست‌هایش شد.

در چشمان و دهان خانم هه جیامان از شهر کانمینگ، مواد رقیق‌کننده سلولزی، نوعی حلال برای بدن انسان اسپری کردند.

چند زندانی دستان خانم وانگ میلینگ از شهر چوشیونگ را پشت کمرش محکم بسته بودند و در چشمانش آب مسموم پاشیدند. به محض اینکه آب مسموم را در چشمان خانم وانگ اسپری کردند، بینایی‌اش را از دست داد. مشخص نیست که اکنون بینایی‌اش را بدست آورده است یا خیر.

مأموران زندان به صورت خانم وو چیهوئی از شهر کانمینگ اسپری فلفل پاشیدند.

در طول اولین بازداشت خانم لیانگ یون از شهر چوجینگ، مأموران زندان مواد نامعلومی به صورتش پاشیدند. در طی این شکنجه به‌سختی نفس می‌کشید.

خانم ژائو فیچیونگ از شهر شوانوی شش بار دستگیر شد، به مدت 2 سال به کار اجباری فرستاده شد و سه بار در مجموع به‌ 12 سال و شش ماه حبس محکوم شد. ازآنجاکه خانم ژائو حاضر به انکار اعتقاد خود نشد، در یک اتاق انفرادی حبس و مجبور شد روی یک چارپایه کوچک بنشیند. همچنین داروهای نامعلومی به او تزریق و با باتوم الکتریکی به او شوک وارد کردند.

در ماه مه2009، خانم ژائو در دومین بازداشت به چهار سال حبس محکوم شد و در بخش شماره 2 زندانی شد. در 18ژانویه2010، مأموران زندان دستانش را از پشت بستند، و برای چندین ساعت او را شکنجه کردند. در 17آوریل2011، لباس‌هایش را از تنش بیرون آوردند و ملافه‌هایش را بردند. آن شب باران شدیدی بارید اما نگهبان زندان پنجره‌ها را باز کرد تا خانم ژائو را در معرض هوای سرد قرار دهد.

خانم ژائو در 14نوامبر2012 به بخش شماره 8 منتقل شد. زندانیان مسن، فلج و بیمار در این بخش نگهداری می‌شوند. خانم ژائو بعد از حبس شدن در آنجا، اجازه دیدن نور خورشید را نداشت و تا پایان دوره حبسش اجازه نداشت از اتاق كوچكی كه در آن محصور شده بود خارج شود. او را در سلول کناری اتاقی بازداشت کردند که پر از افراد مبتلا به ایدز و سل بودند. خانم ژائو در حین بازداشت، اجازه دوش گرفتن یا شستن صورتش را نداشت که باعث شد موهایش آشفته و به‌هم‌ریخته شود و صورتش لاغر و نحیف شد.

قبل از آزادی خانم ژائو از زندان در آوریل2013، گروهی از مأموران پلیس و زندانیان او را روی زمین نگه داشتند و داروهای نامعلومی را به‌زور به او تزریق کردند. چند روز بعد، او سست و بی‌حال و دچار کمبود حافظه شد و احساس سرگیجه داشت.

عاملان دخیل در این جنایات

یانگ مینگشان، رئیس سابق زندان

یانگ مینگشان (杨明 山) مدیر سابق زندان بود که برای تنبیه تمرین‌کنندگان فالون گونگی که حاضر نبودند تبدیل شوند به مأموران دستور می‌داد تمرین‌کنندگان را مجبور کنند روی چارپایه کوچک تا 15 ساعت بنشینند و داروهای نامعلومی به آنها تزریق کنند.

هنگامی که بستگان تمرین‌کنندگان، رئیس سابق زندان، یانگ را به‌خاطر تنبیه غیرقانونی این تمرین‌کنندگان محکوم کردند، او پاسخ داد که از دستورات اداره 610 پیروی می‌کند و به عنوان مدیر زندان، حق تعیین قوانین را دارد. او افزود: همه افرادی که محکوم و به زندان فرستاده شده‌اند گناهکار هستند و باید از قوانین زندان پیروی کنند.

بستگان برخی از تمرین‌کنندگان به‌خاطر شکنجه عزیزان‌شان از این زندان شکایت کرده بودند. برای آن، یانگ گفت: «شما ادعا می‌کنید که نشستن روی چارپایه کوچک شکنجه بدنی است؟ تعریف شما از آن چیست؟ آیا مدرکی دارید؟ به نظر من، این نوعی مطالعه است. اگر با من موافق نیستید، می‌توانید شکایت خود را به مافوق‌های من ارسال کنید.»

 در سال 2011، یانگ طرح‌هایی را تنظیم کرد که به فالون گونگ افترا بزند.

وانگ لیمئی ، معاون سابق زندان

وانگ لیمئی (美 美)، معاون سابق زندان، در سال 2002 شروع به آزار و شکنجه تمرین‌کنندگان فالون گونگ کرد. او خواستار شکنجه تمرین‌کنندگان از طریق نشستن روی یک چارپایه کوچک و تزریق داروهای نامعلوم به آنها شد. او چندین بار در رسانه‌های عمومی ظاهر شد، و در مورد نحوه مراقبت و کمک به زندانیان صحبت کرد.

وانگ در سال 2018 بازنشسته شد.

لی دونگدونگ، رئیس سابق بخش آموزش

لی دونگدونگ (李冬冬)، رئیس سابق بخش آموزش، در حال حاضر معاون زندان در بخش شماره 2 است. او به طور فعال سیاست‌های مختلفی را در آزار و شکنجه تمرین‌کنندگان اجرایی کرد و دو ماه یکبار جلساتی را ترتیب می‌داد و به فالون گونگ افتراء می‌زد. او همچنین در این جلسات سخنرانی می‌کرد.

لی داروهای نامعلومی را به تمرین‌کنندگان تزریق کرد و آنها را مجبور کرد که حداکثر 15 ساعت روی چارپایه کوچک بنشینند.

یانگ هوان، سرپرست سابق بخش آموزش

یانگ هوان (杨 欢) قبل از اینکه سرپرست زندان در بخش شماره 2 شود، سرپرست گروه در بخش آموزش زندان و معاون بخش آموزش بود. پس از اینکه وی در سال 2005 برای یادگیری نحوه آزار و شکنجه تمرین‌کنندگان فالون گونگ به اردوگاه کار اجباری ماسانجیا در استان لیائونینگ رفت، به‌عنوان سرپرست گروه بازگشت و مسئول مدیریت تمرین‌کنندگان بود.

یانگ اغلب تمرین‌کنندگان را کتک می‌زد. او همچنین روش‌های مختلفی را برای شکنجه تمرین‌کنندگان فالون گونگ ترتیب می‌داد مانند سلول انفرادی، نشستن روی چارپایه کوچک و تزریق داروهای نامعلوم. او همچنین تمرین‌کنندگان را از دوش گرفتن، شستن صورت، استفاده از دستمال بهداشتی محروم کرد و با وجود لکه‌های خون ناشی از قاعدگی روی لباس‌های تمرین‌کنندگان، به مدت چهار ماه به آنها اجازه نداد لباس‌های خود را بشویند. تمرین‌کننده‌ای به‌نام خانم میائو چینگ، پس از آنکه از همکاری با مأمور زندان امتناع ورزید، چند سال در سلول انفرادی محبوس شد. او فقط پس از گذراندن دوره حبسش آزاد شد.

یانگ سایر مأموران را تشویق کرده بود که خانم ژائو فیچیونگ را به میله‌های فلزی پنجره دفتری دستبند بزنند و با شش باطوم الکتریکی به مدت دو ساعت به او شوک وارد کنند. هنگامی که خانم ژائو از رها کردن باور خود خودداری کرد، مأموران دوباره به مدت سه ساعت به او شوک وارد کردند که منجر به سوختگی‌های متعدد روی پوست و بافت‌های نرمش شد.

یانگ به زندانیان اجازه داده بود تا هشت بار تمرین‌كننده‌ای به‌نام خانم ژانگ لی را مورد ضرب و شتم قرار دهند و دستبند بزنند.

هنگامی که یانگ دید تمرین‌کننده‌ای به‌نام خانم فانگ شیمئی درباره نُه شرح و تفسیر درباره حزب کمونیست چین با یکی از مأموران زندان صحبت کرد، بیش از هفت زندانی را فراخواند تا خانم فانگ را به زمین بچسبانند، بر روی بدنش بپرند و قبل از ضرب و شتم دهانش را مهر و موم کردند. یانگ همچنین زندانیان را تحریک کرد تا داروهایی را در غذای خانم فانگ مخلوط کنند، داروهایی که باعث سردرد شدید، احساس سرگیجه و سستی و ضعف او شد. خانم فانگ بعداً به قید ضمانت پزشکی آزاد شد.

شیه لینگ، مأمور سابق پلیس در بخش آموزش

شیه لینگ (谢 玲) مأمور سابق پلیس در بخش آموزش زندان بود. او در شوک وارد کردن به خانم ژائو فیچیونگ با شش باطوم الکتریکی نقش داشت و یکبار به یکی از زندانیان گفت: «اگر ژائو فیچیونگ از رها کردن باورش خودداری کرد، او را با چارپایه کوچک تاحد مرگ له کنید.» شیه همچنین یکی از زندانیان را تشویق کرد که خانم ژائو را برهنه کنند و قبل از اینکه شب لباس‌هایش را به او برگردانند، او را مجبور کنند به‌مدت یک روز چمباتمه بزند.

شیه همچنین به زندانیان گفت که هشت بار خانم ژانگ لی را مورد ضرب و شتم قرار دهند و سه بار به او دستبند بزنند. یک بار وقتی دید که یک زندانی نمی‌تواند به خانم ژانگ دستبند بزند، بر روی دست خانم ژانگ پا گذاشت و او را با زور به یک تخت دونفره دستبند زد و باعث آسیب‌دیدگی شدید خانم ژانگ شد. خانم ژانگ پس از وخیم شدن وضعیت سلامتی‌اش به قید ضمانت پزشکی آزاد شد.

در ماه مه2006، شیه از روش‌های مختلفی برای تحقیر خانم گائو هوئی‌شیان استفاده و او را مجبور به پوشیدن لباس زیر پالگد شده در زیر آفتاب داغ کرد، خانم گائو فقط سه بار در روز اجازه داشت از دستشویی استفاده کند و در روز فقط یک بطری کوچک آب به او می‌داد. خانم گائو تقریباً پنج ماه در سلول انفرادی محبوس بود.

فهرست سایر عاملان دخیل در این جنایات

به غیر از 5 عاملان اصلی که قبلاً ذکر شد، در زیر 69 مجرم دیگر وجود دارد که در آزار و شکنجه تمرین‌کنندگان فالون گونگ نقش دارند:

دینگ یینگ، سون لینگشوانگ، لین شیائووان، جینگ ای، سونگ جیانلی، سی شیاویان، لی شیانگ، کائو روئی، توو هونگفن، ژانگ ینگ شین، جین جوآن‌جوآن، شن دان، یه رونگهویی، گوا چیونگ شنگ، وانگ یان، یانگ یونگفن، ما لیشیا، زنگ جو، وانگ لی، ژو یینگ، جینگ رونگ، ژنگ پین، نی لیهونگ، لی یینگرویی، کنگ یین‌یین، لی جین هوئی، ژانگ دینگ فانگ، لی یامی، وانگ لینلین، لیانگ مین، ژو می، وانگ گویان، وانگ کونگ، وانگ هونگ، ژو لینگ ، دینگ هوئی، دینگ یی، لی جی، لی یان، ژو یینگ، وانگ لیلی، یانگ یونگ فانگ، لونگ شئوسونگ، ژانگ نان، هوانگ تائو، یو گوئی‌یون، وو شویینگ، وان شوئمی، تنگ یوفانگ، ژانگ یانهوا، ژائو شیائوشیا، لی یو، ژانگ یینگ، نی لیجیانگ، ون شیاوچین، لیو ژنهوا، سون شیائو هونگ، وو جیانبو، ژانگ یینگ، وانگ یان، ژائو فنگ، لیو یان، لیو بینشان، لیو شوچیونگ، شیا کونلی، لین شیائوون، ژانگ دینگ فانگ، چن ژوفن و لیانگ جیه.

برای فهرست کامل عاملان، به مقاله اصلی چینی مراجعه کنید.

گزارش‌های مرتبط:

زندان شماره 2 زنان یوننان در حال شکنجه تمرین‌کنندگان فالون گونگ است

روش‌های شکنجه در زندان شماره 2 زنان یوننان

شکنجه مورد استفاده در زندان زنان شماره 2 یوننان، نشستن روی چهارپایه کوچک