خانم اهل لیائونینگ به‌دلیل ایمان خود به دو سال حبس محکوم شد

(Minghui.org) یکی از ساکنان شهر شن‌یانگ، استان لیائونینگ در 4دسامبر2019 به‌دلیل ایمان به فالون گونگ دستگیر شد. خانم دونگ مای پس از یازده ماه حبس در بازداشتگاه شهر شن‌یانگ،  در 28اکتبر 2020 توسط دادگاه منطقه شِنهه محاکمه شد. به خانواده او در 9 نوامبر2020 اطلاع داده شد که به دو سال حبس محکوم شده است. او به این حکم اعتراض کرده است.

خانم دونگ، 50 ساله، از سال 1996 تمرین فالون گونگ (یک تمرین باستانی و معنوی) را شروع کرد. او به‌خاطر بهبود خصوصیات اخلاقی‌اش و بهبود بیماری پوستی‌اش که دو دهه او را آزار می‌داد به فالون گونگ اعتبار می‌بخشد. پس از دستور رژیم کمونیستی چین برای آزار و شکنجه فالون گونگ در سال 1999، خانم دونگ به دلیل امتناع از انکار اعتقادش چندین بار دستگیر شد و دو دوره حبس را در اردوگاه کار اجباری لونگشان گذراند.

اولین دوره اردوگاه کار اجباری

در اکتبر1999، خانم دونگ، 29 ساله، برای درخواست تجدیدنظر به‌منظور برخورداری از حق تمرین فالون گونگ به پکن رفت و دستگیر شد. او در 22اکتبر به بازداشتگاه شماره 5 شهر شن‌یانگ فرستاده شد و در 14نوامبر به اردوگاه کار اجباری لانگشان منتقل شد.

مأموران خانم دونگ را به‌خاطر انجام تمرین‌های فالون گونگ مجبور کردند که ساعت‌های طولانی بایستد یا چمباتمه بزند. یکبار در طی شکنجه، نگهبانان او را مجبور کردند با دو دست بالا رو به دیوار بایستند و هنگامی که  به‌دلیل خستگی نتوانست بازوهای خود را بالا نگه دارد، به او با باطوم الکتریکی شوک وارد کردند.

یکبار، خانم دونگ را به دفتر نگهبان آوردند و او را مجبور کردند با دستانش روی سرش چمباتمه بزند. یکی از مأموران او را زیر پایش لگدمال کرد و او را به زمین هل داد و سپس مأمور دیگری با باطوم الکتریکی به دست و سر او را شوک وارد کرد. بدنش از شدت جریان برق می‌لرزید.

دومین دوره اردوگاه کار اجباری

خانم دونگ بار دیگر در 7 ژوئیه2001 به جرم توزیع مطالب اطلاع‌رسانی فالون گونگ در دانشگاه دستگیر شد. او به دو سال حبس در اردوگاه کار اجباری لونگشان محکوم و به‌دلیل خودداری از انکار اعتقادش، دوره حبسش به مدت سه ماه تمدید شد.

مأموران یک بار او را به زمین هل دادند، موهایش را گرفتند و سرش را به کف زمین بتونی کوبیدند. بار دیگر در طی شکنجه، او را با پای برهنه روی زمین سیمانی کشیدند تا جایی که استخوان مچ پایش بیرون زد.

یکبار دیگر، زندانیان او را به‌زور روی زمین نشاندند، سرش را فشار دادند تا پاهایش را لمس کند و دستانش را پشت کمرش نگه داشتند. در همین حال، آنها با کلمات تحقیرآمیز برسرش فریاد می‌زدند. او احساس كرد كه سرش در شرف انفجار است. موها و لباس‌هایش خیس عرق شده بود، قفسه سینه‌اش بسیار سفت شد و در تنفس مشکل داشت. وقتی به او اجازه ایستادن داده شد، حس پاهای خود را از دست داده بود. تا دو ماه بعد قادر نبود بدون کمک راه برود.

مأموران بیشتر اوقات او را مورد ضرب و شتم قرار می‌دادند که باعث شد چهره‌اش از حالت طبیعی خارج شود. مأموران همچنین او را مجبور کردند که هر روز ساعت‌های طولانی روی چارپایه کوچک بنشیند، مگر در مواقعی که غذا می‌خورد یا به توالت می‌رفت. در نتیجه نشیمنگاهش عفونت کرد. هنگامی که او در اعتراض به آزار و شکنجه اعتصاب غذا کرد، نگهبانان او را تحت خوراندن اجباری قرار دادند.

در 7 اکتبر2003، آخرین روز از دوره کار اجباری‌اش، مسئولین به جای آزاد کردنش، او را به یک مرکز شستشوی مغزی فرستادند و تا دوازدهم دسامبر2003 به مدت دو ماه دیگر در آنجا نگه داشته شد.

گزارش‌های مرتبط:

بازمانده شکنجه، به‌خاطر ایمان خود با محاکمه روبرو می‌شود

تمرین‌کننده اهل شن‌یانگ از جیانگ زمین به‌خاطر رنج جسمی و روحی شکایت می‌کند

در روز آزادی دونگ مای از اردوگاه کار اجباری، برایش برنامه ریزی شد به اردوگاه دیگر فرستاده شود تا شستشوی مغزی شود

مأموران اردوگاه کار اجباری لانگشان تمرین‌کننده دافا خانم دونگ مای را شکنجه می‌کنند