(Minghui.org) آیین بودا در چین در طول سلسله جنوبی شکوفا شد، بیشتر به این دلیل که شیائو یان (464 - 549 میلادی) ،امپراتور وو از سلسله لیانگ، یک بودیست درستکار بود. او نه تنها بودیسم را در سطح کشور ترویج میداد، بلکه در زندگی روزمره و اداره امور دولتی نیز بودیسم را با وجدان کاری انجام میداد.
پس از امپراتور شدن شیائو یان، از نظر سیاسی به موفقیت‌های بزرگی دست یافت. او که از نابودی دولت چی درس عبرت گرفته بود، در اداره امور ایالتی سخت‌کوش بود و معمولاً بدون توجه به آب و هوا یا فصل، هر روز صبح زود از خواب بیدار می‌شد تا یادبودها و اسناد رسمی را مورد بررسی قرار دهد. در زمستان، دست‌هایش گاهی چنان سرد بود که پوست آن ترک می‌خورد، اما او هرگز شکایتی نمی‌کرد.
برای شنیدن توصیه‌های خوب از سراسر کشور و استفاده بهینه از استعدادهای مردمش، دستور داد که دو جعبه در بیرون دروازه محوطه سلطنتی قرار دهند، یکی بنام "بانگ مو هان" و دیگری "فی شی هان".
اگر مقامات شایسته یا افراد بااستعداد به درستی پاداش یا ترفیع نمی‌گرفتند، آنها می‌توانستند نامه‌های تجدیدنظر خود را در جعبه "فی شی هان" قرار دهند. اگر مردم عادی می‌خواستند در مورد امور دولت اظهارنظر انتقادی کنند یا پیشنهادی ارائه دهند، می‌توانستند دادخواست‌های خود را در جعبه "بانگ مو هان" قرار دهند.
امپراتور وو از سلسله لیانگ اهمیت زیادی برای انتخاب و انتصاب مقامات قائل بود. او خواستار این بود که مسئولین محلی با وجدان پاک صداقت داشته باشند و اغلب آنها را به دیوان‌عالی فرا می‌خواند تا به آنها یادآوری کند که وظیفه‌شان خدمت به کشور و مردم است.
امپراتور برای ارتقاء استانداردهای بالا در حاکمیت، فرمان‌هایی را نیز به سراسر کشور ارسال کرد. اگر دادستان‌ها در شهرستان‌های کوچک مسئول دستاوردهای برجسته بودند، به مقامات قضایی در شهرستان‌های بزرگ ارتقاء می‌یافتند و دادستان‌های شهرستان‌های بزرگ با شایستگی‌های برجسته به مقام فرمانداری در یک استان ارتقاء می‌یافتند. به لطف این سیاست‌های درست، مقامات سلسله لیانگ به خوبی عمل کردند و کشاورزی، صنعت نساجی ابریشم و تجارت در سلسله لیانگ رونق گرفت.
امپراتور وو از سلسله لیانگ با تمام اخلاص به بودا ایمان داشت و بودا را پرستش می‌کرد. در سال‌های اولیه هنگامی که بیشتر وقت خود را در جنگ در میدان نبرد می‌گذراند، وقت برای بازدید از معابد یا روشن کردن عود و احترام گذاشتن به بودا نداشت. پس از امپراتور شدن، پرستش بودا و بازدید از معابد را بسیار جدی گرفت و چند رویداد به فعالیت‌های مهم آیینی در کشورش تبدیل شد.
در سال 504 میلادی، بعد از یک سال که امپراتور سلسله لیانگ شد، 20 هزار راهب و غیر روحانی را به عمارت چونگ‌یون، تالار چونگ‌یون هدایت کرد و نوشت "She Dao Shi Fo Wen" ، و به این ترتیب صداقت خود را در پرستش بودا اعلام کرد.
همچنین امپراتور وو از سلسله لیانگ در زندگی روزمره‌اش پایبندی خود به آیین بودا را نشان داد و احترام مردمش را به‌دست آورد. طبق کتاب‌های تاریخ، او به مدت سه سال از یک کلاه و به مدت دو سال از یک لحاف استفاده‌کرد و سپس آنها را جایگزین کرد. او از یک رژیم گیاه‌خواری پیروی می‌کرد و توجه کمی به غذا و لباس داشت. حتی پس از چند بار پوشیدن و شستن لباس، همان لباس تکراری را می‌پوشید. تمام لباس‌هایش به جای ابریشم از پنبه درست شده بود، زیرا تهیه ابریشم باعث کشته شدن تعداد زیادی کرم ابریشم می‌شود، که با منع بودایی برای کشتن مطابقت ندارد. او بیشتر سبزیجات و فقط یک وعده غذا در روز می‌خورد. وقتی خیلی مشغول بود، وقتی احساس گرسنگی می‌کرد فقط فرنی می‌خورد. او هرگز الکل نمی‌نوشید و گرچه خودش نوازنده ماهری بود، اما برای خوشگذرانی به موسیقی گوش نمی‌داد. او "مصیبت‌کشیده‌ترین" امپراتور در تاریخ چین بود.
امپراتور وو از سلسله لیانگ در دوران حکمرانی‌اش بسیار مهربان بود. هرگاه دادگاه مجرمی را به اعدام محکوم می‌کرد، او روزهای بسیاری، ناراحت به نظر می‌رسید. در سال‌های بعد، اعلام کرد که مایل است به مذهب بودیسم تغییر مذهب دهد و در واقع چهار بار برای اقامت در معبد تونگ‌تایی، بزرگترین معبد در شهر جیانکانگ رفت. نهایتاً، لقب "امپراتور بودی‌ساتوا" به او داده شد.
شیائو یان، امپراتور وو از سلسله لیانگ، واقعاً شایسته عنوان "امپراتور بودی‌ساتوا" بود. او دستور ساخت بسیاری از برج های معبد و مجسمه های بودا را داد و بودیسم را در دوران سلطنت خود با جدیت تبلیغ کرد. پایتخت شهر جیانکانگ، که در هر جهت 65 کیلومتر طول داشت، مکانی بود با بیش از 500 معبد با عمارت‌های کلاه‌فرنگی برجسته و بتکده‌هایی به سبک چینی. سلسله لیانگ پنج میلیون جمعیت داشت و تعداد راهبان و راهبه‌ها فقط در شهر جیانكانگ به 100 هزار تن می‌رسید. همچنین راهبان و راهبه‌های زیادی در سایر شهرستان‌ها و استان‌ها وجود داشتند.
در آن زمان کاری معمول وجود داشت، که معروف به "ازخودگذشتگی" بود. برای انجام این کار دو راه وجود داشت. یکی این بود که فرد دارایی خود را به معبد بدهد و دیگر اینکه برای خدمت به راهبان به معبد بپیوندد. شیائو یان چهار بار به عنوان یک راهب در معبد تونگ تای (که اکنون معبد جیمینگ در نانجینگ فعلی است) "خود را فدا کرد" و بین 4 تا 37 روز آنجا اقامت داشت. و هر بار دادگاه او را با طلا بازخرید می‌کرد. کل مبلغ پرداختی به معبد به 400 میلیون سکه طلا رسید. آیین بودا در دوران سلسله لیانگ به شکوفایی بی‌سابقه‌ای دست یافت.
شیائو یان نزدیک به نیم قرن بر تخت سلطنت بود و در دوران سلطنت او کشور و مردمش از رونق فرهنگی و اقتصادی چشمگیری برخوردار بودند. حتی کشورهای دشمن در شمال نیز متحیر شدند و از این الگو پیروی کردند.
درحالی‌که امپراتور وو از سلسله لیانگ به‌سرعت بودیسم را گسترش میداد، کنفسیوس سنتی نیز به بالاترین سطح تاریخی رسید. سراسر کشور مملو از جو فرهنگ کنفسیوس بود و دانشمندان علاقه زیادی به مطالعه آثار کنفسیوس نشان دادند. از امپراتور گرفته تا شاهزادگان و اشراف، همه به بخشندگی و درستی افتخار می‌کردند و سعی در بهبود سواد فرهنگی‌شان داشتند.
درنتیجه در دوران حکومت لیانگ دقیقاً بیش از 50 سال، تعداد قابل توجهی از نویسندگان و شاعران برجسته سهم قابل توجهی در ادبیات چین ایفاء کردند، مانند شیائو تانگ، که "آثار منتخب ژائومینگ" را نوشت؛ شن یو، نویسنده "سانگ شو؛" شیائو زیلیانگ، که "نان چی شو" را نوشت؛ لیو شی نویسنده "ون شین دیائو لانگ؛" ژونگ رونگ، نویسنده "شی پین؛" و همچنین بسیاری از دانشمندان مشهور دیگر و دو پسر شیائو یان که خودشان نیز امپراتور شدند، جیانون امپراتور شیائو گانگ و یوآن امپراتور شیائو یی. به طور خلاصه، دستاوردهای ادبی در طول سلسله لیانگ فقط با سلسله‌های موفق تانگ و سونگ شمالی در تاریخ چین قابل تطبیق است.
امپراتور وو از سلسله لیانگ کمک قابل توجهی به فرهنگ بودایی چین، ترویج مکتب کنفسیوس و گسترش فرهنگ الهی چین کرد.
مجموعه فرهنگ سنتی
