(Minghui.org) اجلاس جهانی در خصوص مبارزه با برداشت اجباری اعضای بدن و جلوگیری از آن، پس از سه رویداد موفقیت‌آمیز بین 17 و 19سپتامبر، جلسه چهارم خود را در 24سپتامبر با موضوع «سکوت و خودسانسوری رسانه ها درباره برداشت اجباری اعضای بدن» آغاز کرد.
این اجلاس شش جلسه برنامه‌ریزی کرده و آن را پنج سازمان غیردولتی، ازجمله پزشکان مخالف برداشت اجباری اعضای بدن (Dafoh، در ایالات متحده)، آزادی وجدان کپ (اروپا)، انجمن رسیدگی بین‌المللی به جراحی‌های پیوند عضوِ تایوان (تایوان)، انجمن جراحی‌های پیوند عضو اخلاقی کره (IAEOT، کره جنوبی) و انجمن تحقیقات توریسم پیوند عضو (ژاپن)، به‌طور مشترک راه‌اندازی کرده‌اند.
چند مهمان، ازجمله ماوریس دورین (اقتصاددان و روزنامه‌نگار فرانسوی)، مارکو رسپینتی (روزنامه‌نگار و مقاله‌نویس ایتالیایی)، زوئه والدس (روزنامه‌نگار و نویسنده) و چانگ چین‌هوا (استاد در روزنامه‌نگاری)، در جلسه چهارم صحبت کردند.
روزنامه‌نگار فرانسوی: یافتن حقیقت
ماوریس دورین اقتصاددان و روزنامه‌نگاری فرانسوی است و در وزارت دفاع فرانسه نیز خدمت کرده است. او گفت که برداشت اعضای بدن افراد زنده به‌دست حزب کمونیست چین (ح‌ک‌چ) جرمی علیه بشریت است. اما رسانه‌های جریان اصلی در این خصوص سکوت کرده‌اند. این جریان به‌دلیل فشار مالی ح‌ک‌چ، نفوذ ایدئولوژیک و دیپلماسی جنگجویان گرگ اتفاق افتاده است.
ماوریس دورین، اقتصاددان و روزنامه‌نگار فرانسوی، درباره نفوذ ح‌ک‌چ صحبت می‌کند.
دورین گفت که دوازده کارشناس حقوق بشر از سازمان ملل در ماه ژوئن گزارشی را درباره برداشت اعضای بدن به‌دست ح‌ک‌چ، منتشر کردند. این گزارش نه‌تنها جنایت برداشت اعضای بدن به‌دست ح‌ک‌چ را تأیید کرد بلکه به این نتیجه رسید که تنها به‌اصطلاح «جرم» قربانیان این است که ایدئولوژی‌شان متفاوت از ایدئولوژی ح‌ک‌چ بوده است. این گزارش به لطف تلاش سخت این کارشناسان میسر شد که باید بر مشکلات زیادی برای به‌دست‌آوردن مدرک در خصوص برداشت اعضای بدن غلبه می‌کردند، اما خبرگزاری فرانسه، پس از بررسی و سپس خودسانسوری‌اش تصمیم گرفت آن را منتشر نکند.
ح‌ک‌چ درحالی‌که به نقض شدید حقوق بشر در چین ادامه می‌دهد، رسانه‌ها را در داخل و خارج از چین کنترل می‌کند تا جنایاتش را مخفی کنند. در نتیجه، هنوز به اندازه کافی درباره جنایت برداشت اعضای بدن گزارش منتشر نشده است.
دورین در سخنرانی‌اش گفت: «سانسور مطبوعات چینی در چین "عادی" است، چراکه فقط سخنان مورد تأیید حزب کمونیست اجازه انتشار دارند. اما آیا برای مطبوعات غرب در کشورهایی که خود را دموکراتیک می‌نامند، سانسورکردن چیزی طبیعی است؟»
زمانی طولانی است که حزب کمونیست چین از طریق تبلیغات، پرداخت پول به رسانه‌ها برای انتشار مقالاتش و به‌نوبه خود تأثیرگذاری بر سیاست‌گذاری‌هایشان، به جامعه غرب نفوذ کرده است. در نتیجه، پزشکان، مقامات منتخب، و قانونگذاران چشمشان را بر موارد نقض حقوق بشر در چین می‌بندند و آن را نادیده می‌گیرند.
دورین مردم را تشویق کرد به رسانه‌های مستقل مانند اپک تایمز و ان‌تی‌دی توجه کنند، چراکه هر دو خبرهای سانسورنشده از نفوذ ح‌ک‌چ را به‌صورت رایگان گزارش می‌کنند. تلاش‌های این دو رسانه مهم هستند، زیرا «جستجوی حقیقت و یافتن آن، سودمند است و پس از آن قادر خواهید بود درباره مهم‌بودن یا مهم‌نبودنِ حفظ آزادی بیان و آزادی مطبوعات، که در حال حاضر به بردگی درآمده، قضاوت کنید.»
روزنامه‌نگاران دیده‌بانان جامعه هستند
مارکو رسپینتی مقاله‌نویس و روزنامه‌نگار حرفه‌ای اهل ایتالیا است و به عنوان مدیرمسئول نشریه آکادمیک بیتر وینتر، یک نشریه بین‌المللی که مسائل مربوط به آزادی مذهبی و حقوق بشر را پوشش می‌دهد، نیز خدمت می‌کند. او اظهار داشت: «روزنامه‌نگاری، نگهبان دموکراسی است، درحالی‌که پیوسته به جامعه‌ای بهتر خدمت می‌کند. در مواردی که روزنامه‌نگاری درباره دولت‌های توتالیتر تحقیق می‌کند، جایی که اخبار جعلی و خشونت، نان و درآمد است، این موضوع بیشتر صدق می‌کند.»
یک نمونه ح‌ک‌چ است؛ رژیمی که نه‌تنها همه مذاهب را نابود می‌کند، بلکه گروه‌های معنوی و مذهبی را نیز بازداشت و هم از نظر جسمی و هم از نظر ذهنی شکنجه می‌کند. او گفت برداشت اعضای بدن به‌دست ح‌ک‌چ چند دهه ادامه داشته و قربانیان اصلی آن تمرین‌کنندگان فالون گونگ هستند. اقلیت‌های دیگر نیز هدف قرار می‌گیرند، از جمله اویغورها، تبتی‌ها و مسیحیان.
مارکو رسپینتی، مقاله‌نویس و روزنامه‌نگار حرفه‌ای در ایتالیا، از مسئولیت روزنامه‌نگاران می‌گوید.
او گفت ح‌ک‌چ، بسیاری از جنایاتش را مخفی کرده و حتی مقاماتی را برای گسترش دروغ‌هایش به انجمن‌های بین‌المللی اعزام کرده است. به‌عنوان نمونه تمرین‌کنندگان فالون گونگ و اویغورها را در نظر بگیرید. ح‌ک‌چ به آنها که جرئت بیان حقیقت را دارند، برچسب «دروغگویی» می‌زند. وقتی ح‌ک‌چ قادر نیست جنایاتش را به‌دلیل مدارک موثق مخفی کند، بهانه‌هایی می‌یابد تا سعی کند اقداماتش را توجیه کرده و از مداخله جامعه بین‌المللی جلوگیری کند.
متأسفانه برخی از روزنامه‌نگاران تحت فشار ح‌ک‌چ تسلیم شدند. آنها با تکرار دروغ‌های ح‌ک‌چ وضعیت را در چین حتی بدتر ساختند، درحالی‌که تشدید سرکوب از سوی ح‌ک‌چ منجر به مرگ‌های بیشتری شد. در واقع، روزنامه‌نگاران نباید سخنان ح‌ک‌چ را بر اساس ظاهرش باور کنند. برای نمونه، اگرچه رژیم ادعا کرد اعضای مورد نیاز برای جراحی‌های پیوند عضو از اهداکنندگانی با رضایت خودشان است، تعداد این جراحی‌ها به مراتب بیشتر از تعداد اهداکنندگان ثبت‌شده بود.
رسپینتی توضیح داد: «روزنامه‌نگاران کارآگاه نیستند، بلکه از طریق شغلشان می‌توانند برخی از اقدامات تحقیقی را انجام دهند؛ روزنامه‌نگاران کارآگاه نیستند، اما می‌توانند حقایقی را در دسترس قرار دهند که کارآگاهان ممکن است تا حدودی از آنها استفاده کنند. روزنامه‌نگاران حتی راهنمایان معنوی نیستند، اما با درست انجام‌دادن شغلشان می‌توانند کمک کنند تا حدودی روح مردم را تغذیه کنند. بیایید همگی عاقلانه از روزنامه‌نگاران موعظه‌گر دور بمانیم، اما روزنامه‌نگاران خوب می‌توانند حداقل از مسموم‌شدن خودشان و نیز روح خوانندگانشان جلوگیری کنند.»
او در مقام یک روزنامه‌نگار حرفه‌ای پیشنهاد کرد که سایر روزنامه‌نگاران روی ایجاد یک پایگاه اطلاعاتی مرجع کار کنند و درباره جنایت برداشت اعضای بدن گزارش دهند. او همچنین آنها را تشویق کرد که درباره اعتبار این اطلاعات و واکنش ح‌ک‌چ آشکارا بحث و گفتگو کنند. این تلاش‌ها به خاتمه کشتار افراد بی‌گناه در چین کمک خواهد کرد.
به این وحشیگری خاتمه دهید
زوئه والدس روزنامه‌نگار، نویسنده و فیلمبردار اهل کوبا است. او گفت: «این جنایات علیه مخالفانی که به‌خاطر باورشان مجازات، شکنجه و کشته می‌شوند را محکوم می‌کنم، و با تمام قدرتم از طریق آثار ادبی‌ام و به‌عنوان یک روزنامه‌نگار محکومشان می‌کنم.» او درحالی‌که اشاره می‌کرد اکثر قربانیان تمرین‌کنندگان فالون گونگ و اویغورها هستند، گفت: «این جنایات باید فوراً خاتمه یابند.»
زوئه والدس، روزنامه‌نگار و نویسنده، خواستار پایان‌دادن به جنایات ح‌ک‌چ است.
او گفت ح‌ک‌چ مرتکب انواع‌واقسام جنایات علیه بشریت شده و تلاش کرده آنها را مخفی کند و مردم را مجبور کرده این جنایات را نادیده بگیرند یا فراموششان کنند. هر روشنفکر و روزنامه‌نگار باوجدانی باید ح‌ک‌چ را محکوم کند و از آن بخواهد به جنایاتش خاتمه دهد.
برداشت اعضای بدن به‌دست ح‌ک‌چ یک نمونه است. رسانه‌های جریان اصلی به‌جای مقابله با این جنایات، در واقع از آنها دفاع می‌کنند. کارشناسان حقوق بشر در سازمان ملل متحد اعلام کرده‌اند که گزارش موثقی را درباره برداشت اعضای بدن به‌دست ح‌ک‌چ به دست آورده‌اند و این جنایت بسیار محرمانه است. بسیاری از رسانه‌ها در حین گزارش این خبر، جمله‌ای را اضافه می‌کنند: ح‌ک‌چ این جنایت را را رد کرده است.
والدس اشاره کرد که ح‌ک‌چ حتی اجازه نداده هیچ‌کسی برای انجام تحقیقاتِ مستقل وارد چین شود. او گفت اعتبار بسیاری از رسانه‌های خبری زیر سؤال رفته است. آنها به‌جای محکوم‌کردن این شرارت و تحقیق درباره واقعیت‌ها، صرفاً دروغ‌های ح‌ک‌چ را تکرار می‌کنند.
او در نهایت، گفت که برداشت اعضای بدن جنایتی جدی به‌دست ح‌ک‌چ است. وقتی برخی از رسانه‌های جریان اصلی نتوانستند آن را گزارش دهند، آن را مخفی کرده یا از آن دفاع کردند، به‌عنوان متحدان حزب کمونیست چین عمل کردند.
وظیفه رسانه‌های جهان آزاد
چانگ چین‌هوا، استاد مؤسسه فارغ‌التحصیلی روزنامه‌نگاری دانشگاه ملی تایوان، گفت برداشت اجباری اعضای بدن به‌دست ح‌ک‌چ سال‌ها است که وجود داشته و هنوز هم ادامه دارد. علاوه بر این، تمرین‌کنندگان فالون گونگ منبع اصلی اعضای بدن هستند، که یکی از یافته‌های اصلی اعلام‌‌شده در دادگاه درباره چین در ماه ژوئن2019 است.
چانگ چین‌هوا، استاد روزنامه‌نگاری، گفت نمی‌توانیم این واقعیت را نادیده بگیریم که اعضای بدن به‌عنوان کالا به فروش می‌رسند.
او گفت که دادگاه درباره چین، به‌عنوان بخشی از تحقیقاتش، درباره برخی از بیمارستان‌های چین تحقیق کرده و به آنها گفته شده که برخی از اعضای بدن از تمرین‌کنندگان فالون گونگ بودند. به‌تازگی تمرین‌کنندگان فالون گونگ به‌عنوان منبع اصلی اعضای بدن شناخته شده‌اند. به نقل از گزارشی که به‌تازگی منتشر شده، این دادگاه به این نتیجه رسید که افراد بر اساس تقاضا برای اعضای بدنشان، کشته می‌شوند. این گزارش ادعا کرد که ح‌ک‌چ مرتکب جنایات علیه بشریت شده، هرچند پکن آن را انکار کرده است.
تحقیقات نشان داد که این جنایت یک نسل‌کشی بوده است که از عاملان آن از ارکان بالای حکومت تا پایین هستند و انگیزه‌اش می‌توانسته منافع مالی باشد. علاوه بر این، این دادگاه گفت که اویغورها و تبتی‌ها نیز احتمالاً به‌طور خاصی مورد بدفتاری قرار گرفته‌ند. اگرچه این جریان جنایتی جدی و بزرگ است، رسانه‌های خبریِ جریان اصلی به‌ندرت آن را گزارش کرده‌اند.
چانگ به همان گزارش سازمان ملل متحد، که دورین گفته بود دوازده کارشناس حقوق بشر ارائه‌اش داده‌اند، نیز اشاره کرد. او گفت یافته‌های آن گزارش شوکه‌اش کرده و متأسف شده که تقریباً هیچ پوشش خبری‌ای درباره این گزارش در رسانه‌های جریان اصلی وجود نداشته است. در تایوان، فقط خبرگزاری مرکزی یک مقاله خبری را منتشر کرد که یکی از کارکنانش در ژنو تهیه کرده بود. عنوان مقاله این بود: «کارشناسان حقوق بشر سازمان ملل متحد شوکه شده‌اند: برداشت اجباری اعضای بدن که اقلیت‌ها را در چین هدف قرار می‌دهد. پکن با عصبانیت آن را انکار کرد.»
اگرچه عنوان این مقاله دلالتی ضمنی دارد بر اینکه گزارشی متعادل است، در واقع یافته‌های کارشناسان حقوق بشر سازمان ملل را بی‌اعتبار، و خوانندگان را گمراه کرد. چانگ گفت جمله «پکن با عصبانیت انکار می‌کند» این تصور را ایجاد کرد که گزارش سازمان ملل متحد ممکن است بحث‌برانگیز یا حتی فاقد اعتبار باشد. با این‌طور عمل‌کردن، رسانه‌ها حقایق را مخفی می‌کنند و اجازه می‌دهند این جنایت ادامه یابد.
چانگ گفت که مشکلات صرفاً از روزنامه‌نگاران یا رسانه‌ها نیستند. بسیاری از دانشمندان و کارشناسان چین متوجه شده‌اند که ح‌ک‌چ در تلاش برای کنترل جهان، پول خرج می‌کند تا قدرت به دست بیاورد که شامل حوزه‌های تجارت، فناوری، صنعت سرگرمی، انتشارات، آکادمی، و رسانه‌های خبری است. در نتیجه، رسانه‌های خبری که ارتباطاتی با بازارهای چین دارند، تحت‌تأثیر قرار می‌گیرند.
او همچنین از مردم خواست از رسانه‌های مستقل حمایت کنند که به اصول خود پایبند می‌مانند، مانند اپک تایمز و تلویزیون ان‌تی‌دی. از تاریخ آموخته‌ایم که موارد جدی نقض حقوق بشر سزاوار توجه جدی رسانه‌های خبری هستند. با کشف حقیقت، می‌توانیم کمک کنیم این جنایات هرچه زودتر خاتمه یابند.
او تأکید کرد که متوقف‌کردن جنایات ح‌ک‌چ در زمینه تجارت اعضای بدن برای کسب پول، مسئولیت رسانه‌ها است.
چانگ در خاتمه ابراز امیدواری کرد که رسانه‌های بیشتری بتوانند «اصول اخلاق حرفه‌ای خود را احیا کرده و از آنها پیروی کنند» و «حقیقت را افشا کنند تا بتوانیم هرچه زودتر به این جنایات خاتمه دهیم.»
تمام مقالات، تصاویر یا سایر متونی که در وب‌سایت مینگهویی منتشر می‌شوند، توسط وب‌سایت مینگهویی دارای حق انحصاری کپی‌رایت هستند. چاپ یا توزیع مجدد محتوا برای مصارف غیرتجاری مشکلی ندارد، اما در این صورت ذکر عنوان مقاله اصلی و لینکش الزامی است.
