(Minghui.org) به‌دلیل کار اجباری تحمیلی از سوی حزب کمونیست چین (ح‌ک‌چ) به اویغورها در استان شین‌جیانگ، چند برند مهم، از جمله اچ اند اِم، نایکی، آدیداس و بربری، در خصوص محصولات پنبه در منطقه ابراز نگرانی کرده‌اند.
ح‌ک‌چ به‌جای رفع این نگرانی‌ها با ابهام‌زدایی و احترام به حقوق بشر، صراحتاً از این کسب و کارها انتقاد و تهدید به تحریم محصولات‌شان کرد. بنگاه‌های اقتصادی غربی بار دیگر با دوراهی مواجه هستند: حفاظت از اصول خود یا تسلیم رژیم استبدادی شدن.
این اتفاق جدید است، اما وجود نیروی کار بردهوار در چین و روشهای ح‌ک‌چ برای سرپوش گذاشتن به این موضوع، حداقل به‌مدت دو دهه وجود داشته است. در این مقاله، به مرور درخصوص کار برده‌واری می‌پردازیم که از ژوئیه 1999 توسط ح‌ک‌چ با آزار و شکنجه روش معنوی تزکیه ذهن و جسم فالون دافا شروع شد.
ردۀ سنی 16 تا 70 سال، تا 19 ساعت کار در روز
قبل از فروپاشی سیستم اردوگاه کار اجباری در چین در سال 2013، بیش از 300 اردوگاه کار اجباری در چین وجود داشت. بیش از 95درصد از افراد محبوس در اردوگاه‌های کار اجباری، تمرین‌کنندگان فالون گونگ بودند. علاوه بر این، بیش از 100هزار تمرین‌کننده حدوداً در 700 زندان کشور نگهداری می‌شدند.
تقریباً تمام تمرین‌کنندگان بازداشت شده در این مراکز مجبور به کار اجباری بودند. این محصولات شامل انواع مایحتاج روزانه، از جمله خلال دندان، چوب‌های غذاخوری، سواب پنبه طبی، کیسه‌های سِرم، کیسه‌های غذا، جلد تلفن همراه، انواع توپ فوتبال، آلبوم‌های تمبر، آب نبات، کیک جشن ماه، کف‌پوش خودرو، ژاکت‌های زمستانی، محصولات گلدوزی، کیف‌های چرمی، زیور آلات و صنایع دستی است.
طبق گزارشات مینگهویی، تمرین‌کنندگان بازداشت شده فالون گونگ، از ردۀ سنی 16 ساله تا 70 سال، در مکانی مجبور می‌شدند بین 12 تا 19 ساعت در روز کار کنند. وقتی آنها نمی‌توانستند کارهای خود را به موقع به پایان برسانند، مجبور بودند با اضافه کاری کسری کارشان را جبران کنند.
خانم لیو یوچیینگ، تمرین‌کننده‌ای حدوداً 50 ساله، مجبور به کار اجباری در زندان زنان ووهان شد. از صبح تا عصر، وادار می‌شد روی یک چهارپایه کوچکی بنشیند و پارچه‌ها را حاشیه‌دوزی کند. حجم کار سنگین بود و او حتی تا نیمه شب نمی‌توانست کارش را تمام کند. به عنوان مجازات، نگهبانان او را مجبور می‌کردند که در حدود سه قدمی دیوار بایستند و به‌عنوان شکنجه فقط سر او را به دیوار تکیه می‌دادند. او به مدت 18 روز پارچه‌ها را به همین ترتیب حاشیه‌دوزی می‌کرد و نگهبانان حتی یک روز هم اجازه خوابیدن در رختخواب را به او ندادند.
بسیاری از محصولات غذایی در واقع با کار اجباری تهیه می‌شدند. وقتی یکی از تمرین‌کنندگان بازداشت شده در اردوگاه کار اجباری زنان یوننان از آماده کردن کلوچه‌ها با شیوۀ خاص اردوگاه امتناع کرد، نگهبانان دلیل این کار را از او پرسیدند. او گفت: «این محصول غذایی تولید شده حتی ابتدایی‌ترین الزامات بهداشتی را ندارد. او گفت: «کیسه‌های آرد را ببینید که با دستگاه‌های پر از گرد و غبار روی زمین انباشته شده‌اند. سراسر توالت‌ها مدفوع و ادرار است و به سختی می‌توان وارد آن شد. پس از رفتن به توالت، هیچ حوله‌ای برای خشک کردن دست نیست. اگر ما نمی‌خواهیم این کلوچه‌ها را خودمان بخوریم، چرا می‌خواهیم دیگران را فریب دهیم؟ من تمرین‌کننده فالون گونگ هستم که از اصول حقیقت، نیکخواهی، بردباری پیروی می‌کنم. نمی‌توانم چنین کاری انجام دهم.»
همه می‌دانند که زندانهای چین کالاهایی را برای صادرات تولید می‌کنند. برای آن هزینه بسیار اندکی می‌شود و نیروی کار رایگان است. گزارش‌هایی وجود دارد مبنی بر انتقال حوله‌های استفاده شده برای نظافت در خانه‌های کفن و دفن به زندانها برای تولید دستکش.
قاچاق انسان
طبق گزارش اولیه مینگهویی، اردوگاه‌های کار نیز زندانیان را خرید و فروش می‌کردند تا کارشان انجام شود. چنین قاچاق انسان قبل از بازی‌‌های المپیک پکن در سال 2008 بدترین نوع بود. به نام المپیک، مقامات ح‌ک‌چ تمرین‌کنندگان بازداشت شده در پکن را به مغولستان داخلی، اردوگاه کار ماسانجیا در استان لیائونینگ و اردوگاه‌های کار در استان هوبئی فروختند. قیمت هر زندانی حدود 800 تا 1000 یوان (معادل 120 تا 150 دلار) بود.
خانم وانگ یوهونگ از پکن در 9ژوئیه2008 به اردوگاه کار زنان هوبی فروخته شد. در اردوگاه کار، چند نگهبان او را به صندلی بستند و دهانش را با چوب پنبه پر کردند. آنها سپس لوله لاستیکی ضخیمی را به داخل بینی او فشار دادند و بعد آن را بیرون کشیدند. آنها بارها به این شکل او را شکنجه کردند تا به انجام کار بردهوار مجبورش کنند.
برنامه کاری از 7 صبح تا 9 شب بود و در این فاصله کمتر از 20 دقیقه وقت ناهار داشت. حقوق و مزایایی در کار نبود، اما هر کسی که نمی‌توانست سهمیۀ کارش را به پایان برساند، به ایستادن برای مدت طولانی وادار و با ضرب و شتم و تحقیر روبرو می‌شد. یک زندانی تجربه‌اش از اردوگاه کار زنان هوبی را اینطور بیان کرد: «ما زودتر از خروس بیدار می‌شدیم و بدتر از خوک غذا می‌خوردیم.»
مسئولان اردوگاه کار در سراسر کشور همچنین با دیگر سازمان‌های دولتی همکاری نزدیک داشتند. به‌عنوان مثال اردوگاه کار دوم استان شاندونگ اغلب با پلیس تماس می‌گرفت تا تمرین‌کنندگان بیشتری را برای کار اجباری بازداشت کند. برخی از افراد تمرین‌کننده نبودند، اما به هر حال پلیس آنها را دستگیر کرد و به ازای هر نفر 800 یوان به اردوگاه کار فروخت.
براساس گزارشی که در سال 2013 توسط مینگهویی منتشر شد، در میان 3653 مورد مرگ تمرین‌کنندگان فالون گونگ در آن زمان، 110 نفر از آنها مستقیماً به‌دلیل فشار ناشی از حجم کار اجباری زیاد جان خود را از دست دادند. این نشان می‌دهد زندانها و اردوگاه‌های کار اجباری در چین اساساً به‌عنوان کارخانه‌های کار بردهوار فعال بوده است.
راه دیگری برای شستشوی مغزی
آزار و شکنجه علیه فالون گونگ به شکلی همه جانبه، منظم و وحشیانه توسط جیانگ زمین رهبر سابق حزب کمونیست چین در سال 1999 آغاز شد. برای مجبور کردن تمرین‌کنندگان به کنار گذاشتن ایمان به حقیقت، نیکخواهی، بردباری، مقامات به روشهای مختلفی از جمله شکنجه وحشیانه و شستشوی مغزی اجباری متوسل شده‌اند. اغلب اوقات کار بردهوار بخشی از تاکتیک تضعیف اراده تمرین‌کنندگان شده است.
در مقایسه با انواع دیگر بدرفتاری‌ها، کار بردهوار نسبتاً غیرقابل رؤیت است. از یک طرف، مقامات توانستند سود کسب کنند. از طرف دیگر، توانستند به هدف شستشوی مغزی و مجبور کردن تمرین‌دهندگان به انصراف از اعتقادشان برسند، همانطور که ادارۀ610 الزامی می‌دانست. در نتیجه، نگهبانان اغلب به تمرین‌کنندگان دستور می‌دادند که در طول روز سخت کار کنند و هنگام شب آنها را به نوشتن اظهارنامۀ نفی باورشان مجبور می‌کردند. تمرین‌کنندگان خسته از ساعات طولانی کار در شب آسیب‌پذیرتر بودند و بیشتر در معرض فشار شستشوی مغزی قرار می‌گرفتند.
تمرین‌کنندگانی که از انجام کار بردهوار امتناع کردند، اغلب با شکنجه شدیدی روبرو شدند. خانم ژو جینژونگ، یک تمرین‌کننده از منطقه شونیی در پکن، به اردوگاه کار توموجی، مغولستان داخلی فرستاده شد. هنگام اعتراض به کار بردهوار، او را بی‌رحمانه شکنجه کردند. پلیس او را با باطوم لاستیکی مورد ضرب و شتم قرار داد، به او لگد زد و موهایش را کشید. نگهبانان همچنین دستهایش را از پشت با دستبند بستند، دهانش را بستند و مدتها زیر آفتاب سوزان گذاشتند. خانم ژو به‌شدت آسیب دید و وزنش از 80 کیلو به 50 کیلو کاهش یافت.
مسئولین علاوه بر نیروی کار رایگان، همچنین یک سیستم امتیاز بر اساس عملکرد شغلی را اجرا کردند. کسانی که امتیاز پایینی داشتند، مدت محکومیت آنها را تمدید می‌کردند، به این معنی که کسانی که با کار اجباری مخالفت می‌کردند به‌مدت طولانی‌تری در بازداشت می‌ماندند.
دستور کار ح‌ک‌چ
با نگاهی به تاریخچه حزب در چند دهه گذشته، هدف اصلی ح‌ک‌چ بدست گرفتن قدرت، کنترل مردم و پیشبرد ایدئولوژی کمونیستی است. به همین منظور، حزب جنبش‌های سیاسی متعددی را برای هدف قرار دادن گروه‌های منتخب آغاز کرد تا به این شیوه توجهات را از مشکلات بی شمارش به سمت دیگری جلب کند.
این بار، همین کار را با مسئله کار اجباری در شین‌جیانگ انجام داد. ح‌ک‌چ به جای پرداختن به وضعیت حقوق بشر، صریحاً از آن مشاغل انتقاد کرد و تهدید به تحریم محصولات کرد. در این بین، تبلیغات داخلی را کنترل کرد تا غیرت و شوق میهن‌دوستی را به انحراف بکشاند و نفرت را برانگیزد. سخنگوی امور خارجه چین اخیراً گفت: «مردم چین به شرکت‌های خارجی اجازه نمی‌دهند غذای چینی بخورند و کاسه‌های چینی را خرد کنند.»
این مضحک است که مقامات ح‌ک‌چ همیشه منافع حزب را بر نیازهای مردم ارجح می‌دانند، اما هنگام دفاع از حاکمیت مستبدانه‌‌اشان، به منافع مردم استناد می‌کنند. واقعیت این است که شرکت‌های خارجی غذای چینی نخورده‌اند (این یک مشارکت تجاری است) و همچنین قصد آسیب رساندن به مردم چین را ندارد. در واقع، شرکت‌های غربی فقط می‌خواهند از حقوق بشر قانونی، اساسی و جهانی چینی‌ها محافظت کنند که به‌دست ح‌ک‌چ از آنها محروم شده‌اند.
اگر ح‌ک‌چ کالاهای خارجی را تحریم کرده و صادرات پنبه را متوقف کند، بار دیگر این مردم چین هستند که آسیب خواهند دید. طبق داده‌های اداره کل گمرک، صادرات چین در سال 2020 مبلغ ۱۷٫۹۳ تریلیون یوان بوده و ۴٫۷ درصد آن از نساجی حاصل می‌شود. یو از دانشگاه کشاورزی شین‌جیانگ گفت که چین دومین کشور صادر کننده پنبه در جهان است. اگر ح‌ک‌چ با تحریم برندهای غربی بخواهد تلافی کند، این امر بر صادرات پنبه تأثیر می‌گذارد و در نهایت بیشتر به مردم چین آسیب می‌رسد.
مشابه حوادث بی‌شماری در تاریخ، هر کسی که با ح‌ک‌چ همکاری کند، سرانجام بازنده خواهد بود، چه مردم چین باشند و چه شرکت‌های خارجی. فقط با طرد ح‌ک‌چ راهی برای آینده‌ای روشن‌تر وجود دارد.
تمام مقالات، تصاویر یا سایر متونی که در وب‌سایت مینگهویی منتشر می‌شوند، توسط وب‌سایت مینگهویی دارای حق انحصاری کپی‌رایت هستند. هنگام چاپ یا توزیع مجدد محتوا برای مصارف غیرتجاری، لطفا عنوان اصلی و لینک مقاله را ذکر کنید.
کپی‌رایت ©️ ۲۰۲۳ Minghui.org تمامی حقوق محفوظ است.
مجموعه نظرات و دیدگاه‌ها
