جنایات لی هونگژن، نگهبان زندان زنان استان هبی، در آزار و شکنجه فالون گونگ

(Minghui.org) از زمانی که رژیم کمونیستی چین در ژوئیه۱۹۹۹، دستور آزار و شکنجه فالون گونگ را صادر کرد، لی هونگژن، نگهبان بند چهارم زندان زنان استان هبی در شهر شیجیاژوانگ، در تلاش برای وادار کردن تمرین‌کنندگان فالون گونگ زندانی به دست‌کشیدن از ایمانشان در آزار و اذیت آنان فعالانه شرکت کرده است. او در طی سال‌ها به‌خاطر حضور فعال به‌عنوان رئیس بندهای ششم، یازدهم و هفدهم زندان ارتقا یافت.

روش‌های شکنجه استفاده‌شده توسط لی شامل سلول انفرادی، ضرب‌وشتم، شوک الکتریکی، محرومیت از خواب و تجاوز جنسی است. یک تمرین‌کننده درنتیجه مستقیم شکنجه جان خود را از دست داد و برخی دیگر به‌شدت مجروح شدند.

در زیر موارد منتخبی از آزار و شکنجه ارائه می‌شود که لی در آنها شرکت کرده بود.

درگذشت خانم گائو سوژن زیر شکنجه در زندان

خانم گائو سوژن، از شهر شیجیاژوانگ، به‌خاطر امضای دادخواستی برای نجات یک تمرین‌کننده زندانی به ۴.۵ سال زندان محکوم شد. او در سال ۲۰۱۴ به زندان زنان استان هبی و یک سال بعد به بند هفدهم منتقل شد.

لی هونگژن و زندانیان خانم گائو را از خواب محروم کردند. همچنین یک چهارپایه پلاستیکی روی پاهایش گذاشتند و بعد روی آن نشستند. در نتیجه پاهایش شکست و برای مدتی طولانی از آنها مایع زرد ترشح می‌کرد.

در طی کمپینی در سال ۲۰۱۶ برای پیشرفت در «میزان تبدیل» تمرین‌کنندگان در زندان، لی خانم گائو را مجبور کرد که شکنجه‌های سایر تمرین‌کنندگان را تماشا کند. در یک مورد، آنها تمرین‌کننده‌ای را روی صندلی نگه داشتند و دهان او را با چسب بستند. سپس سیم‌هایی را به نوک سینه‌هایش وصل کردند و از گیره‌ای برای پیچاندن و کشیدن سیم استفاده کردند تا جایی که سینه‌هایش دچار خونریزی شد.

خانم گائو از ترس اینکه خودش هم به همین روش شکنجه شود، اظهارنامه‌ای را امضا کرد که در آن قول داد از ایمانش دست بکشد. او مدت کوتاهی پس از آن، دچار فروپاشی روحی و روانی و آشفتگی شد. همچنین بینایی خود را از دست داد و دچار بی‌اختیاری ادرار شد.

خانم گائو بیشتر مدت سال آخر حبسش را در بیمارستان زندان گذراند. دست‌اندرکاران زندان بیش از ۳۰ هزار یوآن از خانواده او اخاذی کردند تا هزینه‌های پزشکی او را پوشش دهند. بعد از اینکه کارکنان بیمارستان داروهای نامعلومی به او دادند، وضعیت بینایی‌اش بدتر شد. او همچنین در طول بستری‌اش در بیمارستان دچار فشار خون و قند خون بالا شد. کبد، کلیه‌ها و قلبش به‌تدریج شروع به ازکارافتادن کردند.

گرچه بیمارستان سه بار اخطاریه‌هایی مبنی‌بر وخیم‌بودن وضعیت او صادر کرد، اما مسئولان زندان او را تا ۵ژانویه۲۰۱۷، نزدیک به پایان دوره زندان، با آزادی مشروط پزشکی آزاد نکردند.

حتی پس از آزادی او، پلیس و مأموران اداره ۶۱۰ محلی به آزار و اذیت او در خانه‌اش ادامه دادند. خانواده او بیش از ۲۰۰ هزار یوآن برای درمان او هزینه کردند، اما او پس از تجربه نارسایی چند عضو در ۵مارس۲۰۱۸ درگذشت.

دو تمرین‌کننده دچار فروپاشی ذهنی می‌شوند

خانم لی شیائوینگ

خانم لی شیائوینگ، معلم کالج در ۵۰ سالگی، به سه سال زندان محکوم شد و در حدود ژوئیه۲۰۰۰ به زندان زنان استان هبی منتقل شد. او به‌خاطر حمایت از فالون گونگ، به دست لی هونگژن، که در آن زمان نگهبان بند چهارم بود، مورد ضرب‌وشتم قرار گرفت. یکی از پزشکان زندان به نام وانگ جونلان و زندانی فنگ ژیون اغلب خانم لی را مورد ضرب‌وشتم و آزار لفظی قرار می‌دادند. به صورتش سیلی می‌زدند که باعث کبودی و تورم چشمانش شد. آنها همچنین او را در سلول انفرادی نگه داشتند و به او اجازه صحبت با دیگران را نمی‌دادند. گاهی او را مجبور به خوردن زباله در توالت می‌کردند که درنهایت باعث فروپاشی ذهنی او شد.

خانم چو لیانرونگ

خانم چو لیانرونگ در ۱۸سپتامبر۲۰۰۷ دستگیر و به هفت سال زندان محکوم شد. لی هونگژن، رئیس وقت بند یازدهم، او را در سلول انفرادی نگه داشت و به پزشک زندان وانگ مان و زندانی سان شیرونگ دستور داد تا به زور به او داروهای سمی بخورانند که باعث بروز علائم زوال عقل در او شد.

موارد شکنجه

خانم پنگ یون

خانم پنگ یون، ۴۲ ساله، فالون گونگ را بین سال‌های ۲۰۰۱ و ۲۰۰۲ زمانی که به‌خاطر ارتکاب جرم در بازداشتگاه شینگتای بازداشت بود، یاد گرفت. او عمیقاً از کارهای اشتباه گذشته خود پشیمان شد و می‌گفت که ایکاش  فالون گونگ را زودتر یاد می‌گرفت. او در طول جلسه دادگاه خود، به قاضی گفت که مصمم است از آن به بعد براساس اصول فالون گونگ مبتنی‌بر حقیقت، نیک‌خواهی، بردباری» زندگی کند و دولت نباید چنین تمرین معنوی خوبی را مورد آزار و اذیت قرار دهد. به همین دلیل، قاضی او را به حبس ابد در زندان زنان هبی محکوم کرد.

او از سال ۲۰۰۳ تا ۲۰۰۵ در بند ۴ نگهداری شد، که در آنجا نگهبانان ما می، لی هونگژن و ژانگ ویشیا او را شش بار در سلولی انفرادی قرار دادند. این سلول اتاقی کوچک بدون پنجره بوده و همیشه تاریک و بدون جریان هوا است. در تابستان بسیار گرم و در زمستان در حد یخ‌زدن سرد است. خانم پنگ مجبور بود در همین اتاق بخورد، بنوشد، بخوابد و اجابت مزاج کند. بیشتر افراد نمی‌توانستند چند روز در انزوا‌بودن را تحمل کنند، اما خانم پنگ یک بار بیش از ۱۰۰ روز در آنجا نگه داشته شد، درحالی‌که به او دستبند زده بودند و دائماً با باتوم‌های الکتریکی  به او شوک اعمال می‌کردند.

در ژوئیه و اوت۲۰۰۳، نگهبان لی هونگژن به یانگ جیانمی، چن شیان، فان شیوچین و فنگ کایلی دستور داد تا خانم پنگ را تحت شکنجه و شستشوی مغزی قرار دهند. یانگ یک فنجان آب جوش روی صورتش ریخت و او را مورد توهین قرار داد. چن موهایش را کشید و به صورتش سیلی زد. فنگ خانم پنگ را از پشت کتک لگد زد، و فان سعی کرد با خانم پنگ درخصوص نفی فالون گونگ صحبت کند.

در اکتبر۲۰۰۳ و ژانویه۲۰۰۴، نگهبانان ما می، لی هونگژن و زندانی یائو یائیشیانگ، خانم پنگ را به مدت ۱۰۰ روز در سلول انفرادی قرار دادند. هوا به‌شدت سرد بود و هیچ‌گونه وسایل گرمایشی در آن اتاق نبود. او در بسیاری از نواحی بدنش دچار سرمازدگی شد و پس از یک ماه اعتصاب غذا بسیار ضعیف شده بود. ما و لی با باتوم های الکتریکی به گردن و صورت او شوک اعمال کردند که باعث شد تا چند ماه نتواند صحبت کند.

از ۱۹می تا ۲۵اوت۲۰۰۴، نگهبانان ژانگ ویشیا و یانگ ژنهوا خانم پنگ را مورد بازرسی بدنی قرار می‌دادند و او را به مدت ۱۰۰ روز در حبس نگه داشتند. زندانیان گوئو یوپینگ و فنگ ژیون خانم پنگ را در امتداد زمین کشیدند تا پیراهنش در آمد. او برهنه بود و قفسه سینه‌اش رو به بالا بود. کمر او به‌دلیل ساییدگی‌های ناشی از کشاندن روی زمین دچار خونریزی بسیار زیادی شد و خونش زمین را قرمز کرده بود.

هوا گرم بود و خانم پنگ درحالی که محبوس بود به مدت سه هفته دست به اعتصاب غذا زد. نگهبانان بدون توجه به وضعیت ضعیف خانم پنگ، او را به یک در بزرگ فلزی دستبند زدند طوری که ایستادن یا نشستن برای او غیرممکن بود. خانم پنگ از حال رفت و کنترل دفع خود را از دست داد. هنگامی که نگهبانان می‌خواستند او را از حبس آزاد کنند، نمی‌توانستند دستبندهای او را باز کنند زیرا به شدت زنگ زده بودند. برای باز‌کردن آنها مجبور شدند از مته استفاده کنند.

از ۲۹می تا ۲۰ژوئن۲۰۰۵، نگهبانان لی هونگژن و ژانگ ویشیا خانم پنگ را در حبس نگه داشتند. خانم پنگ پس از ۱۴ روز اعتصاب غذا آزاد شد.

از ۳ تا ۲۰اکتبر۲۰۰۵، زندانی ما هونگیان، درباره خانم پنگ به‌خاطر خواندن کتاب‌های فالون گونگ گزارش داد. نگهبانان ژانگ ویشیا و ژنگ ویهویی در ۳اکتبر۲۰۰۵، خانم پنگ را در ساعت ۲ بامداد در سلول قرار دادند. خانم پنگ پس از ۱۷ روز اعتصاب غذا آزاد شد.

از مارس تا آوریل ۲۰۰۶، زندانی ما هونگیان دوباره درباره خانم پنگ گزارش داد و بنابراین او دوباره زندانی شد. او پس از ۳ هفته اعتصاب غذا آزاد شد.

خانم پنگ تا به امروز به مدت ۲۰ سال در زندان به سر برد و نگهبانان تهدیدش کردند که ممکن است او را تا ده سال دیگر نیز در بازداشت نگه دارند. یک‌بار، نگهبانان یک مغزی خودکار را در دست او پیدا کردند و به زور آن را از او گرفتند، از ترس اینکه ممکن است از آن برای کپی‌کردن آموزه‌های فالون گونگ استفاده کند. وقتی خانم پنگ مقاومت کرد موهایش را گرفتند و سرش را به دیوار کوبیدند. او دچار آسیب مغزی شد و به‌طور غیرمنسجم صحبت می‌کرد.

خانم چن یانیو

هنگامی که خانم چن یانیو، ساکن شهر چنگده در ۳۰ سالگی، در ۱۶آوریل۲۰۰۳ به زندان منتقل شد، بیش از شش ماه در اعتصاب غذا بود. نگهبانان او را از خواب محروم کردند، مورد ضرب‌وشتم قرار دادند و تحقیرش کردند تا او را تحت شکنجه خوراندن اجباری قرار دهند.

زندانی دینگ شوجوان یک بار بازویش را دور گردنش در حد خفه‌کردن حلقه کرد و ادعا کرد که او را ماساژ می‌دهد. سپس او و سایر زندانیان او را در حالت عقاب با بالهای گشوده بستند و به زور از طریق لوله بینی به او غذا دادند. این کار آنها که بدون رعایت مسائل بهداشتیِ مناسب بود، باعث التهاب در بینی و گلویش شد.

در یک جلسه شکنجه در ۱۲آوریل۲۰۰۴، نگهبانان کلمات تحقیرآمیزی را روی صورت، بدن و لباس خانم چن نوشتند که به شدت او را تحت تأثیر قرار داد.

در ۱۹مه۲۰۰۴، نگهبان لی هونگژن او را در محلی دور از انظار دیگران محبوس کرد و به او اجازه نداد با دیگران صحبت کند یا برای تهیه غذا به کافه‌تریا برود.

خانم آن جین‌تینگ

ازآنجاکه خانم آن جین‌تینگ، ۴۰ ساله، در اعتراض به آزار و شکنجه خانم پنگ یون اعتصاب غذا کرد، پزشک زندان وانگ جونلان او را تحت شکنجه خوراندن اجباری قرار داد. وانگ لوله تغذیه را در بینی‌اش به جلو و عقب کشید و باعث خونریزی شدید و درد طاقت‌فرسای او شد.

نگهبان لی هونگژن در ژوئیه۲۰۰۵ به زندانیان فنگ ژیون و شن جیانشیا دستور داد تا خانم آن را از نزدیک تحت نظر داشته باشند و به او اجازه صحبت با دیگران را نداد.

خانم شینگ جونهوا

خانم شینگ جونهوا، ۴۰ ساله، در ۱۵آوریل۲۰۰۸ به بند یازدهم زندان منتقل شد. لی هونگژن به او دستور داد اظهارنامه‌ای بنویسد تا فالون گونگ را کنار بگذارد، اما او از پیروی‌کردن خودداری کرد.

در تابستان۲۰۱۰، درحالی‌که خانم شینگ با فریاد «فالون دافا خوب است» به آزار و شکنجه اعتراض کرد، لی به زندانیان دستور داد که او را به مدت بیش از پنج ساعت از مچ دست آویزان کنند، درحالی‌که پاهایش به سختی زمین را لمس می‌کردند. سر او را نیز با نوارچسب بستند و با کفش به صورتش سیلی زدند. آنها با زانو به قسمت داخلی ران او ضربه زدند و باعث شدند ماه‌ها دچار معلولیت شود. در طی شکنجه دیگری، زندانیان او را در یک تخت بستند و بازوهای او را در جهت مخالف هم کشیدند. او احساس می‌کرد که دست‌هایش در اثر شکنجه تقریباً از جا در رفته است.

علاوه بر شکنجه‌های فیزیکی، نگهبان‌ها او را تحت خوراندن اجباری داروهای روان‌پزشکی قرار می‌دادند و ادعا می‌کردند که او به‌خاطر فریاد‌زدن عبارت «فالون دافا خوب است»، مشکلات روانی دارد.

خانم چای جونشیا

خانم چای جونشیا در ۱۸ژوئیه۲۰۰۷ دستگیر شد و در ۱۲آوریل۲۰۰۸ به چهار سال زندان محکوم شد. ازآنجاکه در ژانویه۲۰۰۹ به منظور اعتراض به آزار و شکنجه از پاسخگویی به حضور و غیاب امتناع کرد، نگهبان وو هونگشیا به او دستور داد به دفترش مراجعه کند. وو با باتوم الکتریکی به صورت خانم چای زد و وقتی خانم چای فریاد زد: «فالون دافا خوب است!» وو همچنین با باتوم الکتریکی به ناحیه کمرش شوک داد. کمر خانم چای به‌شدت کبود شده بود و در اثر شوک‌های الکتریکی گردنش آسیب دید. از آنجا که او همچنان حاضر نشد تسلیم شود، وو به زندانیان گوئو ویی و ما گووفنگ دستور داد تا او را کتک بزنند. او را به یک در بزرگ فلزی دستبند زده و آویزانش کردند درحالی‌که فقط نوک انگشتانش با زمین تماس داشت. بازوی راست خانم چای پس از ماندن در این وضعیت و در معرض سرمای زمستانی برای تمام شب، دچار آسیب دائمی شد.

نگهبانان بعداً خانم چای را در سلول انفرادی قرار دادند. آنها او را کاملاً برهنه کردند و باعث شدند او از شدت سرما بلرزد. او مجبور بود خودش را تکان دهد تا بتواند گرم بماند. همچنین او را از خواب محروم کردند. زندانی لی نا و یکی دیگر با نام خانوادگی شی مأمور شدند تا او را به‌صورت شبانه‌روزی تحت‌نظر داشته باشند.

پس از بازگشت خانم چای به بند، این دو زندانی از لی هونگژن، رئیس وقت بند ششم دستور دریافت کردند که او را بیشتر تحت آزار و شکنجه قرار دهند. زندانیان دستان او را روی چهارچوب دو تخت تحت کشش بستند و همچنین او را مجبور کردند ۶۰ ساعت متوالی در راهرو بایستد و اجازه ندادند چشمانش را ببندد. چشمانش آسیب دیدند و اغلب اذیت می‌شدند.

خانم وانگ سولان

خانم وانگ سولان، ۵۰ ساله، در سال ۲۰۰۹ در پکن دستگیر و  در دادگاه منطقه شوآن‌وو در پکن به ۹ سال زندان محکوم شد. او در ۲۰مارس۲۰۱۰ به زندان زنان استان هبی منتقل شد. نگهبانان به زندانیان دستور دادند که او را از خواب محروم کنند و مورد ضرب‌وشتم قرار دهند. همچنین مجبورش می‌کردند ساعت‌های طولانی بدون حرکت بایستد. فشار روانی ناشی از این اعمال باعث شد که بیماری‌های قبلی او که با تمرین فالون گونگ درمان شده بود، عود کند.

او در عرض شش ماه، به سرطان رحم مبتلا شد. نگهبان لی هونگژن به شوهرش دستور داد ۱۰ هزار یوآن برای جراحی او بپردازد. او بعداً متوجه شد که ۳۰۰۰ یوآن به جیب خود لی رفته و ۷۰۰۰ یوآن به بیمارستان زندان داده شده است. در روز جراحی برنامه‌ریزی‌شده، ژانگ هوانرونگ، رئیس بیمارستان زندان، ۴۰۰۰ یوآن دیگر از او خواست و مدعی شد که به‌محض دریافت پول، عمل جراحی را انجام خواهند داد.

وقتی شوهرش پول را پرداخت کرد، دکتر بیش از یک ماه او را در انتظار گذاشت تا جراحی‌اش کند. او طی یک ماه در اواخر سال ۲۰۱۰ دو عمل جراحی بزرگ و چهار نوبت شیمی‌درمانی انجام داد. پس از آن، مسئولان زندان به او غذا یا مراقبت مناسب ارائه ندادند، بنابراین وضعیت سلامتی او بدتر شد. آنها در مارس۲۰۱۲ به او آزادی مشروط پزشکی را پیشنهاد کردند، اما اداره دادگستری تانگشان و سایر نهادها از دادن آن خودداری کردند، زیرا او «یک جنایتکار نبود، بلکه تمرین‌کننده فالون گونگ بود.» سپس خانم وانگ تا پایان دوره محکومیتش در بخش دورۀ نقاهت قرار گرفت زیرا دیگر قادر به کار نبود.

کلیۀ مطالب منتشرشده در این وب‌سایت دارای حق انحصاری کپی‌رایت برای وب‌سایت مینگهویی است. مینگهویی به‌طور منظم و در مناسبت‌های خاص، از محتوای آنلاین خود، مجموعه مقالاتی را تهیه خواهد کرد.