روش‌های شکنجه در زندان زنان استان شاندونگ برای آزار و اذیت تمرین‌کنندگان فالون گونگ

(Minghui.org) در 20ژوئیه1999، جیانگ زمین، رهبر سابق حزب کمونیست چین (ح‌ک‌چ)، آزار و شکنجه فالون گونگ را آغاز کرد، تمرین تزکیه ذهن و جسم که به نام فالون دافا نیز شناخته می‌شود و مبتنی بر اصول حقیقت، نیکخواهی و بردباری است. از آن زمان، تعداد بی‌شماری تمرین‌کنندگان فالون گونگ به‌دلیل ایمان‌شان در مراکز مختلفی چون بازداشتگاه‌ها، اردوگاه‌های کار و زندان‌ها دستگیر، محکوم و شکنجه شده‌اند.

یکی از بدنام‌ترین زندان‌ها برای آزار و اذیت تمرین‌کنندگان فالون گونگ، زندان زنان استان شاندونگ است.

بیشتر تمرین‌کنندگان فالون گونگی که در این زندان هستند، در بخش 11 نگهداری می‌شوند. این بخش دارای یک ساختمان مستقل سه طبقه با حیاطی کوچک است و از ساختمان‌های دیگر جدا می‌باشد.

شو یومی رئیس بخش 11 زندان است و دو معاون او به نام‌های سون لی و ژائو لییون هستند. یک دستیار دیگر هم به نام فنگ وجود دارد. شو به‌مدت 12 سال در زندان کار کرده است و درطول این سال‌ها تجربه‌های بسیاری از ترفندهای ظالمانه یاد گرفته است. او در سال 2019 به‌دلیل مشارکت فعالانه در آزار و شکنجه از معاونت به رئیس بخش 11 ارتقا یافت.

این زندان مخصوصاً زندانیان قد بلند و قوی را به بخش 11 منتقل می‌کند تا تمرین‌کنندگان را تحت آزار و اذیت قرار دهند. تحت تحریک شو و سایر نگهبانان، زندانیان از روش‌های مختلفی برای شکنجه و تحقیر تمرین‌کنندگان استفاده می‌کنند.

اگرچه شو شخصاً در آزار و شکنجه تمرین‌کنندگان دخالتی ندارد، اما به زندانیان دستور می‌دهد که این کار را انجام دهند و سعی می‌کند تمرین‌کنندگان را فریب دهد و زمانی‌که در اثر شکنجه‌های روانی آسبب‌پذیر شده‌اند، آنها را تبدیل کند. شو به نگهبانان دستور می‌دهد تا درباره وضعیت هر تمرین‌کننده اطلاعاتی کسب و اطلاعات را جمع‌آوری کنند تا آنها را به‌صورت جداگانه هدف قرار دهند.

در زیر برخی از روش‌های خاص شکنجه مورد استفاده در این زندان بیان شده است.

چرخاندن برس در دهان، بستن دهان با تکه‌های پارچه

قبل از اینکه زندان به مکان فعلی‌اش منتقل شود، همه در بخش 11 می‌دانستند که به‌محض پخش موسیقی در ساختمان تمرین‌کنندگان فالون گونگ باید توسط تیم آموزش فشرده مورد ضرب و شتم قرار گیرند. در نیمه‌های شب، زندانیان اغلب می‌شنیدند که تمرین‌کنندگان فریاد می‌زدند: «فالون دافا خوب است!» و «تیم آموزش در حال کتک زدن تمرین‌کنندگان فالون گونگ هستند!» آنها همچنین صدای فریاد نگهبانان و فحاشی آنها به تمرین‌کنندگان را می‌شنیدند و اغلب تمرین‌کنندگان را می‌دیدند که به بیمارستان نظامی جینان، بیمارستانی که برای آزار و شکنجه تمرین‌کنندگان استفاده می‌شد، کشانده می‌شدند.

خانم لوگوئینگ از شهر ویهایی دو دوره در زندان زنان شاندونگ زندانی شد. او سه ماه پس از شروع اعتصاب غذایش آزاد شد. چهار سال بعد در نوامبر 2008، دستگیر و به زندان منتقل شد. او پس از فریاد «فالون دافا خوب است» به سلول انفرادی فرستاده شد.

خانم کوی لینگ از شهر چینگ‌دائو در سال 2005 به چهار سال حبس محکوم شد. از آنجایی که او حاضر به انکار فالون گونگ نشد، نگهبانان روزی سه بار او را می‌زدند، حتی زمانی‌که فقط یک ماه تا پایان دوره حبسش باقی مانده بود. آنها یک روز قبل از آزادی‌اش هم وقتی دوباره فریاد زد: «فالون دافا خوب است،» کتکش زدند.

خانم لی لی، 49 ساله، از شهر پینگدو، در 11 اوت 2017 به سه سال حبس محکوم شد. او قبلاً دو بار و هر بار به چهار سال محکوم شده بود و به‌مدت دو سال هم به اردوگاه کار اجباری فرستاده شده بود.

در دسامبر 2017، وقتی خانم لی برای سومین بار به زندان زنان شاندونگ فرستاده شد، هنگام ورود فریاد زد «فالون دافا خوب است.» نگهبانان او را در حمامی که دوربین مداربسته نداشت حبس و چهار زندانی به‌نوبت او را شکنجه کردند.

زندانیان از پارچه‌ای استفاده می‌کردند تا هر بار که «فالون دافا خوب است» را فریاد می‌زد دهان او را ببندند. وقتی برادرش به ملاقات او رفت، زخم‌هایی را در اطراف دهانش دید و زخم‌ها برای مدت طولانی بهبود نیافتند.

خانم لی حدود دو هفته در توالت شکنجه شد.

تصویر شکنجه: فروبردن برس کفش در دهان

برای جلوگیری از اعتراض تمرین‌کنندگان به آزار و شکنجه و فریاد «فالون دافا خوب است»، زندانیان اغلب برس‌های کفش را در دهان تمرین‌کنندگان می‌چرخانند و پارچه‌هایی را در دهان تمرین‌کنندگان فرو می‌کردند و باعث می‌شد که دهانشان عفونت کرده و دچار خونریزی ‌شود. آنها همچنین پارچه را داخل گلو فشار می‌دادند که تمرین‌کنندگان را وادار به استفراغ می‌کرد.

بازآفرینی شکنجه: پرکردن دهان با پارچه‌های کهنه و پیچاندن حوله دور گردن

پس از بستن دهان تمرین‌کنندگان، حوله‌هایی را دور صورت و سر آنها می‌بستند و گره‌های محکم می‌پیچاندند تا درد ایجاد کنند. هنگام پیچاندن حوله، موهای زیادی داخل آن گیر می‌کرد و آن قسمت از پوست سر معمولاً دچار تاول‌ می‌شد. آنرا به‌شدت می‌پیچاندند و فشار می‌دادند و هدفشان خفه کردن زندانیان بود.

درمعرض سرمای شدید، غوطه‌ور شدن درآب سرد

نگهبانان اغلب کسانی را که حاضر به انکار ایمان‌شان به فالون گونگ نبودند، در سرمای شدید قرار می‌دادند. لباس‌های برخی از تمرین‌کنندگان را درمی‌آوردند و از سر تا پا آب سرد می‌ریختند.

تصویر شکنجه: خیس شدن با آب سرد در زمستان

خانم جیانگ تائو از شهر پینگدو در اوت2017 به سه سال حبس محکوم شد. او در ژانویه2018 به زندان منتقل شد. هنگامی‌که یک زندانی سعی کرد او را مجبور به نوشتن اظهارنامه ندامت کند، او نپذیرفت و مورد شکنجه قرار گرفت. زندانی او را مجبور کرد که آرام بنشیند و بدون حرکت مستقیم به جلو نگاه کند. در زمستان، پنجره‌ها را باز می‌کردند و او را درمعرض سرما قرار می‌دادند. یک بار زندانی بررویش آب سرد پاشید و روی انگشتان پاهایش کوبید به‌طوری‌که کبود شدند.

خانم گائو مینگ شیا از شهر چینگدائو از تبدیل شدن خودداری کرد و در سلول انفرادی حبس شد. شو پنجره‌ها را در زمستان باز کرد و آب روی زمین پاشید تا خانم گائو یخ بزند.

خانم گائو میگشیا از شهر لایشی به‌مدت هشت روز شکنجه شد. او از خواب محروم و مجبور شد برای مدتی طولانی بایستد و استفاده از توالت یا شستشو برایش ممنوع بود. شب، پنجره‌ها را باز می‌کردند تا از سرما یخ بزند. اگر چشمانش را می‌بست، یک زندانی آب سرد روی صورتش می‌پاشید.

خانم لی‌لی شکنجه‌های مشابهی را تجربه کرد. یک زندانی یک بار او را در یک روز سرد زمستانی تا نیمه شب شکنجه کرد. سپس دو لگن آب سرد روی سر خانم لی ریخت. همه جایش خیس بود و بلافاصله شروع به لرزیدن کرد. زندانی پنجره را باز کرد تا او بیشتر یخ بزند. خانم لی مجبور شد با لباس خیس بخوابد و دهانش همچنان بسته و با حوله پوشانده شده بود. تمام شب پنجره‌ها باز بودند.

باز کردن پاها در دو جهت مخالف

در ساختمان دو اتاق کوچک تاریک با عایق صدا در طبقه دوم وجود دارد که حدوداً دو متر عرض و پنج متر طول دارند. دیوارها با موادی ضخیم پوشیده شده‌اند، حتی توالت نیز با لایه‌ای از مواد پیچیده شده است. هیچ پنجره‌ای وجود ندارد و حتی زمانی‌که بیرون اتاق ایستاده‌اید هیچ صدایی از داخل شنیده نمی‌شود. ژو و دیگر نگهبانان از این اتاق‌ها برای شکنجه تمرین‌کنندگانی استفاده می‌کنند که حاضر به انکار ایمانشان نیستند.

در این اتاق‌های تاریک کوچک بوی قوی و خفقان‌آور فرمالدئید به‌مشام می‌رسد. باز نگهداشتن چشم‌ها به‌علت شدت بو سخت است. بوی تند حتی مگس‌ها و پشه‌ها را بیرون می‌راند. بوی تعفن برای بیش از ده سال باقی مانده و با بوی توالتی که به‌ندرت سیفونش استفاده می‌شود، بدتر می‌شود.

درطول زمستان به تمرین‌کنندگان پتویی داده نمی‌شود و پنجره‌ها در امتداد سالن باز هستند. حتی در اتاق کوچک نیمه‌باز است و باعث سرد شدن اتاق می‌شود.

در تابستان، تمام پنجره‌ها بسته می‌شود، ازجمله در اتاق کوچک و اتاق مانند سونا می‌شود. زندانیان سرسختی که به آنجا فرستاده می‌شوند پس از دو روز به‌ستوه می‌آیند، اما شو یک تمرین‌کننده را به‌مدت سه سال در این اتاق حبس کرد. یک زندانی یک بار گفت که اتاق پر از ابزارهای مختلف شکنجه، مارها و حشرات است که برای تمرین‌کنندگان ثابت‌قدم استفاده می‌شود.

خانم یی از شهرستان منگیین به‌خاطر انجام تمرینات فالون گونگ در این اتاق حبس شد. یک زندانی روی دستان خانم یی پا گذاشت، زیرا ژو به او قول داده بود که به‌خاطر شکنجه خانم یی شولینگ امتیاز شایستگی بگیرد.

خانم یی نزدیک به یک ماه در اتاق حبس شد و از انجام تمرینات منع شد. او مجبور به تحمل شکنجه باز نگهداشتن پاهایش شد. در حالی‌که سه زندانی دیگر پاهای او را زیر چهارپایه قرار داده و روی آن چهارپایه‌ها می‌نشستند. آنها همچنین بازوهای خانم یی را بالا بردند در حالی‌که دیگری روی پشتش نشست و گلوی او را گرفت تا از فریاد زدن «فالون دافا خوب است.» جلوگیری کنند. در حالی‌که دست و پاهای خانم یی بسته بود، یکی از همکلاسی‌های دوره دبیرستانش سعی کرد انگشتان او را بشکند.

خانم یی شولینگ

در دسامبر 2017، سومین باری که خانم لی ‌لی به زندان فرستاده شد، در یک سلول انفرادی عایق صدا در طبقه دوم محبوس شد. پنجره‌ها مهر و موم شده و سلول تاریک بود. بوی تند زیرانداز، تنفس را برایش سخت کرده و باعث سردردش شده بود.

یکی از زندانیان به او گفت که بسیاری از تمرین‌کنندگان اعتقاد خود را ترک کردند زیرا نمی‌توانستند حبس را تحمل کنند. او تصمیم گرفت با پاهای ضربدری مدیتیشن کند تا ذهنش را هوشیار نگه دارد. زمانی‌که یکی از زندانیان او را در حال مدیتیشن دید، به سایر زندانیان گفت که پاهای خانم لی را باز کنند. دو زندانی هر کدام یک چهارپایه برداشتند و هر یک از پاهای او را زیر یک چهارپایه گذاشتند. هر کدام روی یک چهارپایه ‌نشستند و مدام چهارپایه را به سمت عقب حرکت می‌دادند تا پاهای او بیشتر باز شود. تاندون‌های ران‌هایش درد شدیدی داشتند. یکی از زندانیان که یک رقصنده بود به سایر زندانیان گفت که این وضعیت باعث شکستن پاها نمی‌شود.

این شکنجه باز کردن پاها برای بسیاری از تمرین‌کنندگان انجام می‌شد. برخی از زندانیان حتی برس‌های کثیف توالت را به سر، صورت و دهان تمرین‌کنندگان می‌مالیدند. دو زندانی تمرین‌کنندگان را بلند ‌کرده و روی زمین می‌انداختند، نیشگون می‌گرفتند، پیچ و تاب می‌دادند و به زیر بغل و ران‌هایشان لگد می‌زدند. آنها همچنین از برس برای فشار دادن قسمت‌های خصوصی تمرین‌کنندگان استفاده می‌کردند. صدای فریاد درطول شب شنیده می‌شد و اغلب کاغذها یا لباس‌های آغشته به خون در کیسه‌های زباله که توسط زندانیان به بیرون پرتاب می‌شد دیده می‌شد.

تصویر شکنجه: با زور پاها را به دو طرف باز کردن

هنگامی‌که زندانیان شکنجۀ باز کردن پاها را انجام می‌دادند در حالی که چهارپایه را به سمت عقب حرکت می‌دادند، بازوهای آنها را نیشگون می‌گرفتند که باعث می‌شد تمرین‌کنندگان از شدت درد بلرزند و فریاد بزنند.

تصویر شکنجه: استفاده از برس برای فشار به اندام خصوصی تمرین‌کنندگان

زندانی همچنین از برس برای فشار دادن شدید اندام خصوصی تمرین‌کننده استفاده می‌کردند.

تصویر شکنجه: در حالی که پاها تا جایی که ممکن است از هم جدا می‌شوند، کمر و سر به‌طور دردناکی به سمت زمین به پایین فشار داده می‌شوند.

گاهی اوقات، یکی از زندانیان بالاتنه تمرین‌کننده را به زمین فشار می‌داد و محکم به کمر می‌کوبید.

زندانیان همچنین روی دست‌های تمرین‌کننده لگد می‌زدند و انگشتان و پشت دست‌ آنها را له می‌کردند که باعث می‌شد هر دو دست‌ پس از آن سیاه و کبود شوند. این تمرین‌کننده پس از خروج از زندان همچنان مفاصل انگشتانش دردناک بود.  

گزارشات مرتبط:

زندان زنان شاندونگ، زندانیان را برای شکنجه تمرین‌کنندگان فالون گونگ تحریک می‌کند