خانمی اهل مغولستان داخلی که زمانی به‌خاطر ایمانش به فالون گونگ ۱۳ سال زندانی شد، شش روز پس از دستگیری مجدد درگذشت

(Minghui.org)

نام:لیانگ لیشین
نام به چینی:梁立新
جنسیت:مؤنث
سن:نامعلوم
شهر:توکوان
استان:مغولستان داخلی
شغل:کارمند دولت
تاریخ مرگ:مارس۲۰۲۳
تاریخ آخرین دستگیری:مارس۲۰۲۳
آخرین محل بازداشت:بازداشتگاه شهر چانگچون

یکی از ساکنان شهرستان توکوان، لیگ هینگ‌گان، مغولستان داخلی، شش روز پس از دستگیری‌اش در مارس ۲۰۲۳ هنگام ملاقات با دخترش در شهر چانگچون، استان جیلین، درگذشت.

اداره پلیس جاده گویلین در شهر چانگچون، خانم لیانگ لیشین را هدف قرار داد، زیرا به او مشکوک بودند که در جاده گویلین بروشورهای فالون گونگ را نصب کرده است. فالون گونگ تمرینی برای تزکیه ذهن و بدن است که از ژوئیه ۱۹۹۹ توسط حزب کمونیست چین (ح‌.ک.چ) مورد آزار و اذیت قرار گرفته است.

خانم لیانگ از همکاری با دستور پلیس برای نوشتن اظهاراتی مبنی بر انکار ایمانش به فالون گونگ یا امضای سوابق بازجویی امتناع کرد. پلیس او را به بازداشتگاه جیوتای برد و بعداً او را به بازداشتگاه شهر چانگچون منتقل کرد که در آنجا جان باخت. پلیس درحال تشکیل پرونده برای او بود که درگذشت.

تاریخ دقیق دستگیری و مرگ خانم لیانگ نامشخص است. علت مرگ و جزئیات بازداشت او نیز همچنان در دست بررسی است.

درگذشت خانم لیانگ درنتیجه چند دهه آزار و اذیت به‌خاطر ایمانش اتفاق افتاد. او قبل از آخرین دستگیری‌اش، متحمل ۲٫۵ سال کار اجباری و دو بار محکومیت به حبس شد که مجموعاً ۱۰٫۵ سال بود.

آشنایی با فالون گونگ

خانم لیانگ، کارمند اداره صنعتی و تجاری شهرستان توکوان، مغولستان داخلی، سال‌ها از اسپاسم معده، آرتریت، التهاب کیسه صفرا و سایر بیماری‌ها رنج می‌برد. او هزینه هنگفتی را صرف یافتن راه‌هایی برای درمان کرد، اما فایده‌ای نداشت. اما در کمتر از یک ماه پس از شروع فالون گونگ در ۱۵اوت۱۹۹۷، تمام علائمش بدون درمان پزشکی ناپدید شدند. او همچنین درک کرد که در پشت هر چیزی دلیلی وجود دارد و دیگر از بدبختی‌های زیادی که در زندگی تجربه کرده بود شکایت نکرد.

اما، با شروع آزار و شکنجه فالون گونگ در ژوئیه۱۹۹۹، زندگی سالم و شاد خانم لیانگ از بین رفت. او به‌خاطر حفظ ایمانش، بین سال‌های ۲۰۰۰ تا ۲۰۱۶، مجموعاً ۱۳ سال را تحت بازداشت گذراند.

پس از دستگیری در دسامبر ۲۰۰۰، به ۲٫۵ سال کار اجباری محکوم ‌شد

خانم لیانگ و سه تمرین‌کننده محلی فالون گونگ در دسامبر ۲۰۰۰ تصمیم گرفتند به‌منظور درخواست عدالت برای فالون گونگ به پکن بروند. آن‌ها به‌طور جداگانه به شهر داشیچیائو، استان لیائونینگ سفر کردند تا از ردیابی توسط پلیس جلوگیری کنند، زیرا مقامات در مسیر تمام سیستم‌های حمل و نقل اصلی در سراسر کشور ایستگاه‌های بازرسی برقرار کردند تا تمرین‌کنندگان فالون گونگ را از رفتن به پکن برای درخواست تجدیدنظر باز دارند.

درست زمانی که آن‌ها در ایستگاه راه‌آهن داشیچیائو ملاقات کردند و قصد خرید بلیت قطار به پکن را داشتند، مأموران لباس شخصی خواستار دیدن کارت شناسایی آن‌ها شدند. ازآنجاکه کارت شناسایی همراه نداشتند در محل دستگیر شدند.

چهار تمرین‌کننده یک شب در اداره پلیس داشیچیائو نگهداری شدند. با توجه به سیاست ح‌.ک.‌چ مبنی بر دخالت‌دادن خانواده، دوستان و واحدهای کاری، آن‌ها از افشای نامشان خودداری کردند و روز بعد به خانه سالمندان محلی منتقل شدند. وضعیت زندگی در آنجا بسیار بد بود. فقط به آن‌ها فرنی می‌دادند تا بخورند. یک بیمار روانی تمام شب آواز می‌خواند و افرادی در راهرو ادرار می‌کردند.

مدیر خانه سالمندان تهدید کرد که اگر تمرین‌کنندگان همچنان از افشای نام خود امتناع کنند، آن‌ها را برای همیشه در آنجا نگه می‌دارد. پس از آن به مدیر گفتند که چه کسی هستند. طولی نکشید که اداره پلیس شهرستان توکوان مأمورانی را برای تحویل‌گرفتن آن‌ها اعزام کرد. اولین خودرو پلیس اعزام‌شده به درخت برخورد کرد و رئیس ژانگ و فرمانده کویی شخصاً دو خودرو دیگر را به خانه سالمندان بردند. یک پلیس زن این چهار تمرین‌کننده را بازرسی کرد و تمام پول نقدی را که همراه داشتند ضبط کرد.

فرمانده کویی به دروغ گفت که تمرین‌کنندگان را در خانه‌های مربوطه رها می‌کنند تا مستقیماً به بازداشتگاه شهرستان توکوان بروند.

خانم لیانگ پس از سپری‌کردن ۶۱ روز در بازداشتگاه، به دو سال‌ونیم کار اجباری محکوم شد و در فوریه۲۰۰۱ به اردوگاه کار زنان توموجی در مغولستان داخلی منتقل شد.

خانم لیانگ ابتدا در گروه یک نگه داشته شد، جایی که تمرین‌کنندگان ثابت‌قدم فالون گونگ مانند او به انجام کارهای سخت بدون دستمزد در طول روز و ایستادن برای ساعت‌های طولانی در شب مجبور می‌شدند. زن جوان ۲۰ ساله‌ای را چنان کتک زدند که پایش شکست. خانم لیانگ هر روز او را می‌دید که می‌لنگید. خانم لیانگ همچنین شاهد بود که تمرین‌کننده دیگری که در اعتصاب غذا بود، مورد ضرب‌و شتم و سپس به‌طور وحشیانه‌ای تحت خوراندن اجباری قرار گرفت.

خانم لیانگ بعداً به گروه دو منتقل شد، جایی که برای چند هفته مجبورش کردند مطالب ضدفالون گونگ را بخواند، تماشا کند و گوش دهد. او بعداً هر روز، از حدود ساعت ۳ صبح تا حدود ۸ بعدازظهر، با یک ساعت و نیم استراحت روزانه ناهار، مجبور به انجام کارهای سخت شد. طولی نکشید ناتوان از انجام کار اجباری شد. روزی آنقدر خسته بود که نمی‌توانست از رختخواب بلند شود، چه رسد به اینکه خودش را برای خوردن غذا به کافه تریا برساند. او در طی شش ماه حدود ۱۸ کیلو وزن از دست داد.

پس از بازداشت در سال ۲۰۰۴ به ۷ سال زندان محکوم شد

روزی در سال ۲۰۰۴، خانم لیانگ به یک شرکت تابلوسازی محلی رفت تا تابلویی سفارش دهد که روی آن نوشته شده بود «محاکمه علنی جهانی جیانگ زمین.» (جیانگ دیکتاتور سابق چین بود که دستور آزار و شکنجه فالون گونگ را صادر کرد.) مالک شرکت تابلوسازی او را به پلیس گزارش داد و طولی نکشید که مأموران اداره پلیس شهر اولانهات در لیگ هینگ‌گان برای دستگیری او آمدند. آن‌ها او را به بازداشتگاه لیگ هینگ‌گان بردند.

نگهبانان بازداشتگاه به خانم لیانگ دستور دادند که جلیقه زرد زندانیان را بپوشد و روی نیمکت بنشیند. ازآنجاکه او هیچ قانونی را زیر پا نگذاشته بود، از اجرای این قانون خودداری کرد و به نشانه اعتراض در رختخواب دراز کشید. همچنین دست به اعتصاب غذا زد. روز هفتم، نگهبانی به او دستور داد از رختخواب بلند شود. خانم لیانگ حرکت نکرد. سپس نگهبان به هم‌سلولی‌هایش دستور داد که او را از تخت بیرون بیاورند، اما آن‌ها نیز موفق نشدند.

در روز پانزدهم، اداره پلیس شهرستان توکوان، خانم لیانگ را به بازداشتگاه شهرستان توکوان منتقل کرد. سه ماه بعد ناگهان برآمدگی زیر گردنش رشد کرد و لاغرتر شد. تنها در عرض پانزده روز، قدرت برخاستن از رختخواب را از دست داد. مدیر بازداشتگاه، نی ویگوانگ، او را به بیمارستان فرستاد، اما پزشکان نگفتند وضعیت او چگونه است. روز بعد، نی خانم لیانگ را به زندان زنان مغولستان داخلی برد تا هفت سال محکومیتش را سپری کند. جزئیات کیفرخواست، محاکمه و حکم او هنوز مشخص نیست.

تمام بدن خانم لیانگ درد می‌کرد و نمی‌توانست بدنش را بچرخاند. با وجود این، نگهبانان زندان او را روی طبقه بالای یک تخت دو طبقه خوابانده بودند. آن‌ها همچنین به ده هم‌سلولی او دستور دادند که تا نیمه‌شب صحبت کنند تا او را از استراحت شبانه منع کنند.

بعد از اینکه خانم لیانگ کمی بهبود یافت، مجبورش می‌کردند هر روز ده ساعت کار کند، درحالی‌که به او فقط یک نان بخارپز کپک‌زده، سیب‌زمینی گندیده و کلم می‌دادند تا بخورد.

توده روی گردنش بزرگتر شد. سایر زندانیان وقتی اندازه آن را دیدند مات و مبهوت شدند. اما خانم لیانگ همچنان مجبور به انجام کار بود. توده برجسته درنهایت به سه آبسه تبدیل شد. فقط پس از آن بود که نگهبانان او را به درمانگاه زندان بردند تا چرک را بیرون بکشند. سپس او را مجبور کردند که داروها را با معده خالی مصرف کند، در حالی که آن داروها باید با غذا مصرف می‌شدند. درنتیجه معده درد داشت و دیگر از خوردن قرص خودداری کرد.

هر نوامبر، زندان دور جدیدی از آزار و شکنجه را انجام می‌داد که هدفش وادار کردن تمرین‌کنندگان ثابت‌قدم به دست کشیدن از ایمانشان بود. تمرین‌کنندگان، ازجمله خانم لیانگ، هر کدام در یک سلول انفرادی قرار گرفتند و توسط دو زندانی تحت‌نظر بودند. تمرین‌کنندگان با تبلیغات ضد فالون گونگ بمباران شدند و تحت انواع شکنجه‌ها، ازجمله محرومیت از خواب، ایستادن طولانی‌مدت، و شوک الکتریکی قرار گرفتند.

پس از بازداشت در آوریل۲۰۱۳، به ۳٫۵ سال زندان محکوم شد

مأمور هان و چند نفر دیگر از اداره پلیس شهرستان توکوان، خانم لیانگ را در آوریل۲۰۱۳ پس از دریافت سرنخی مبنی بر توزیع مطالب اطلاع‌رسانی درباره فالون گونگ دستگیر کردند.

پلیس خانم لیانگ را به بازداشتگاه شهرستان توکوان برد. یک روز، مدیر ژو او را به دفترش احضار کرد و به او اطلاع داد که در آن شب در سلول انفرادی قرار خواهد گرفت، زیرا تمرینات فالون گونگ را انجام داده است. روز بعد اخطاری دریافت کرد مبنی بر اینکه درخواست تجدیدنظر او علیه حکم ۳٫۵ ساله زندان رد شده است (معلوم نیست که او چه زمانی برایش کیفرخواست صادر شد، محاکمه یا محکوم شد.)

خانم لیانگ بلافاصله پس از دریافت اخطار به زندان زنان مغولستان داخلی منتقل شد. او در تیم مدیریت سختگیرانه قرار گرفت، که برای نگه داشتن تمرین‌کنندگان ثابت‌قدم فالون گونگ تعیین شده بود. اجازه نداشت با دیگران صحبت یا سلولش را ترک کند. دو زندانی شبانه‌روز او را تحت نظر داشتند. آن‌ها او را مجبور می‌کردند دو ساعت در روز (یک بار صبح و یک بار بعدازظهر) روی چهارپایه کوچکی بنشیند.

فرمانده کنگ جیان‌ویی هر روز هر سلول را مورد بازرسی قرار می‌داد و اغلب تمام تمرین‌کنندگان را برای تماشای مستندهای ضد فالون گونگ جمع می‌کرد.

وانگ شیائومی، زندانی سرپرست، به خانم لیانگ دستور داد محتوای ضدفالون گونگ را که مجبور به تماشای آن شده بود، تکرار کند. وقتی خانم لیانگ امتناع کرد، وانگ او را مجبور کرد که ساعت‌های طولانی بایستد و اجازه نداد بخوابد.

نگهبان‌ها همچنین به زندانیان دستور دادند که «نشان‌های زندانی» تمرین‌کنندگان را روی تخت‌شان آویزان کنند. تمرین‌کنندگان از اعتراف به زندانی‌بودن خود سرباز زدند و از آویزان کردن نشان‌ها روی تخت خودداری کردند. زندانیان سپس پرتره‌های بنیانگذار فالون گونگ را روی زمین، روی دیوار یا دستشویی گذاشتند. خانم لیانگ در زمان استراحت پرتره را از دستشویی خارج کرد. نگهبانان پس از اطلاع از این موضوع با باتوم‌های الکتریکی به او شوک اعمال کردند.

زندانی، یوان ویی، به خانم لیانگ فحش داد و سیلی محکمی به صورتش زد که خونریزی کرد.

خانم لیانگ بعداً به سلول دیگری منتقل شد تا با تمرین‌کننده دیگری در تختخواب دوطبقه شریک شود. آن تمرین‌کننده از آویزان کردن نشان زندانی روی تختش امتناع کرد و توسط کانگ مورد ضرب‌وشتم قرار گرفت. خانم لیانگ سعی کرد کانگ را متوقف کند و او لگد محکمی به دنده‌هایش زد. خانم لیانگ برای چند روز بعد درد داشت.

کانگ بعداً تمرین‌کننده دیگر را به دفترش احضار کرد و دوباره او را کتک زد. شدت ضرب‌و شتم او به حدی بود که نمی‌توانست به تختش در طبقه بالا برود. سپس خانم لیانگ تختش را با او معاوضه کرد و از او خواست که از تخت درطبقه پایین استفاده کند.

خانم لیانگ بعداً درنتیجه شکنجه‌های بی‌امان و کار اجباری شدید دچار فشار خون بالا شد. فشار خون او حدود ۲۲۰/۱۳۰ میلی‌متر جیوه بود (محدوده سالم بیش از ۸۰/۱۲۰ میلی‌متر جیوه نیست). نگهبانان داروهای فشار خون را بدون معاینه اولیه توسط پزشکان در غذایش مخلوط می‌کردند. او پس از اینکه متوجه شد طعم عجیبی دارد از خوردن غذا امتناع کرد. نگهبانان سپس به زور به او دارو می‌دادند.