شکنجه‌های اعمال‌شده بر تمرین‌کنندگان فالون‌ دافا در بند هشتم زندان زنان استان جیلین

14 دسامبر 2023 | یک همکار مینگهویی در چین

(Minghui.org) تمرین‌کنندگان فالون‌ دافا که به‌دلیل امتناع از رها کردن ایمانشان در زندان زنان استان جیلین زندانی شده‌‌اند توسط نگهبانان بند هشتم به‌طور بی‌امان شکنجه می‌شوند. فالون‌ دافا تمرینی معنوی برای ذهن و بدن است که از ژوئیه۱۹۹۹ در چین، مورد آزار و اذیت قرار گرفته است.

در زیر خلاصه‌ای از شکنجه‌های اعمال‌شده بر تمرین‌کنندگان (ازجمله دو تمرین‌کننده مشخص) در بند هشتم این زندان، بین سال‌های ۲۰۲۱ تا ۲۰۲۳، ارائه شده است.

از سال ۲۰۲۱، نگهبانان این بخش، هر روز تمرین‌کنندگانی را که از تبدیل شدن امتناع می‌کردند، مجبور می‌کردند از ساعت ۴ صبح تا ۱۰ شب، بی‌حرکت و با پشت صاف روی یک چارپایه کوچک بنشینند. تمرین‌کنندگان حتی زمان غذا خوردن اجازه نداشتند به میل خود حرکت کنند. ثابت نشستن در چنین وضعیتی برای ساعات طولانی باعث درد ‌تحمل‌ناپذیری در کمر و پاهای تمرین‌کنندگان می‌شد. پس از مدتی نشستن، سطح ناصاف چارپایه همچنین باعث پارگی پوست باسن و عفونتش می‌شد.

علاوه‌براین، تمرین‌کنندگان از شستن لباس‌هایشان منع می‌شدند و به هنگام نیاز، اجازه استفاده از توالت را نداشتند. نگهبانان ترتیبی می‌دادند که زندانیان شبانه‌روز مراقب تمرین‌کنندگان باشند.

بازآفرینی صحنه شکنجه: ساکن نشستن روی چارپایه‌ای کوچک

نگهبانان در زمستان، زندانیان و تمرین‌کنندگانی را که تحت فشار، فالون‌ گونگ را انکار کرده بودند تحریک می‌کردند بر روی تمرین‌کنندگان ثابت‌قدم آب بریزند و آن‌ها را مجبور کنند کنار پنجره‌های باز، در معرض هوای سرد بنشینند.

تمرین‌کننده‌ای را که از همکاری با نگهبانان امتناع می‌کرد در سلول انفرادی حبس کردند. در سلول انفرادی، به هر تمرین‌کننده برای هر وعده غذایی یک تکه کوچک نان، مقدار کمی ترشی سبزیجات و یک بطری آب می‌دادند. اگر به آب بیشتری نیاز داشت، باید آن را از توالت تهیه می‌کرد، ازجمله آب برای شستن خودش.

در سلول انفرادی، این تمرین‌کننده مجبور بود بی‌حرکت بنشیند. اگر بازهم از همکاری امتناع می‌کرد، نگهبان‌ها به چشم‌هایش، آب فلفل قرمز می‌پاشیدند، به او دستبند می‌زدند، آویزانش می‌کردند یا او را برای مدتی طولانی در وضعیتی غیرطبیعی قرار می‌دادند.

پس از سال نو ۲۰۲۳، مقامات زندان باقیمانده‌ غذاها را در یخچال نگذاشتند و دور هم نریختند. درعوض، تمرین‌کنندگان را مجبور ‌کردند همه را در یک وعده بخورند، درحالی‌که آن‌ها را تماشا می‌کردند.

از ماه مه۲۰۲۳، نگهبانان هر روز تمرین‌کنندگان را مجبور می‌کردند برای ساخت مژه عروسک، از ساعت ۷ صبح تا ۶ بعدازظهر کار کنند. تمرین‌کنندگان فقط چند دقیقه برای ناهار وقت داشتند و فقط سه بار در روز می‌توانستند از توالت استفاده کنند. اگر تمرین‌کننده‌ای نمی‌توانست هدف تعیین‌شده توسط نگهبان جیانگ وئی را تمام کند، باید تا ساعت ۹ شب، در سلولش به همراه هم‌سلولی‌هایش بی‌حرکت می‌نشست. هدف از مجازات دیگران، ایجاد تنفر در آن‌ها نسبت به تمرین‌کننده مذکور بود. جیانگ به‌تدریج زمان کار را افزایش داد و به تمرین‌کنندگان اجازه دوش گرفتن در تعطیلات آخر هفته را نمی‌داد. حتی یکشنبه‌ها نیز تمرین‌کنندگان تعطیل نبودند یا اجازه حمام کردن نداشتند. یک بار آن‌ها در تابستان داغ به‌مدت یک ماه از دوش گرفتن محروم شدند.

تصویر شکنجه: تمرین‌کنندگان در بیگارخانه زندان، مجبور به انجام کار فشرده و سخت می‌شوند.

موارد شکنجه

خانم جین مین از شهر جیلین (استان جیلین) حاضر به انکار ایمان خود نشد و نگهبانان او را شکنجه کردند، به‌طوری‌که دچار سکته مغزی شد. او دیگر نمی‌توانست درست راه برود. در آوریل۲۰۲۳، جیانگ او را مجبور کرد دهانش را بعد از مصرف دارو باز نگه دارد و چراغ‌قوه را داخل دهانش کرد و به او فحش داد.

خانم ژو یافنِ ۵۹ساله، از شهر چانگچون (استان جیلین)، در اواخر اوت۲۰۲۲ دستگیر شد. او قبل از انتقال به زندان زنان استان جیلین در ۲۹آوریل۲۰۲۳، و گذراندن حبس سه‌ساله، در بازداشتگاه شماره ۲ شهر چانگچون حبس ‌شد. نگهبانان مجبورش کردند که بی‌حرکت، روی یک چارپایه کوچک بنشیند، از خواب و حمام محرومش کردند و او را کتک زدند. چهار روز پس از ورود به زندان، شکنجه را شروع کردند تا اینکه از هوش رفت و تا دو روز به هوش نیامد.

زندان به یکی از اعضای خانواده خانم ژو اطلاع داد که می‌تواند در مه۲۰۲۳ به ملاقات خانم ژو برود. او قبل از دستگیری، سالم بود و ۶۸ کیلوگرم وزن داشت. وقتی خانواده‌اش او را دیدند، از نظر ذهنی مشکل داشت و نمی‌توانست آن‌ها را تشخیص دهد. او لاغر و کم‌حواس و گیج بود و نمی‌توانست درست صحبت کند و به خانواده‌اش گفت از آنجا بروند.

یک نگهبان در ماه ژوئن با خانواده خانم ژو تماس گرفت و گفت که وضعیت او بدتر شده است. او دچار هذیان شده و اغلب در رختخواب بود. زندان از خانواده‌اش برای درمان او درخواست پول کرد، اما خانواده‌اش از این کار خودداری کردند.

نگهبان به آن‌ها گفت که می‌توانند یک دوشنبه در ماه، به ملاقات او بیایند. وقتی خانواده در ۱۲ژوئن به زندان رفتند، از آن‌ها خواسته شد که بروند و یک هفته بعد برگردند. وقتی دوباره در ۱۹ژوئن رفتند، دو نفر درحالی‌که خانم ژو را حمل می‌کردند او را به اتاق ملاقات آوردند. خانم ژو گفت: «آن‌ها مرا کتک زدند.» و به شانه و سرش اشاره کرد. خانواده از او خواستند که پیراهنش را بالا بزند و دیدند که او پوست و استخوان شده است.

پس از این ملاقات، خانواده از نگهبان پذیرش پرسیدند که چرا خانم ژو این‌قدر لاغر و از نظر ذهنی دچار مشکل شده است و چرا او را کتک زده‌اند. آن‌ها همچنین خواستار دیدن گزارش معاینه بدنی او هنگام پذیرش در زندان شدند. نگهبان قول داد که موضوع را به اطلاع مقامات برساند، اما آن‌ها از تحویل گزارش خودداری کردند. در همان روز از زندان، با خانواده خانم ژو تماس گرفتند و گفتند که ادعای آن‌ها درباره وضعیت نامناسب خانم ژو صحت ندارد.