تأمل درباره وابستگی به برنامه‌های رسانه‌‌های اجتماعی

(Minghui.org) وقتی هیئت تحریریه مینگهویی مقاله «آنچه که همه شاگردان دافا باید بدانند» را در 30ژوئن2018 منتشر کرد، اکثر تمرین‌کنندگان در منطقه من وی‌چت را از تلفن همراه خود حذف کردند. بااین‌حال برخی از‌ آن‌ها برای راحتی کار از تلگرام استفاده کردند. من یکی از‌ آن‌ها بودم.

در 3نوامبر همان سال، مینگهویی سرمقاله دیگری با عنوان «توجه به امنیت و ایمنی ضروری است» را منتشر کرد که در آن از تمرین‌کنندگان می‌خواست از تلگرام یا سایر برنامه‌های رسانه‌های اجتماعی که خطرات امنیتی ایجاد می‌کنند استفاده نکنند. من سپس تلگرام را حذف کردم، اما برخی از تمرین‌کنندگان محلی به استفاده از آن ادامه دادند.

اما در سال 2020، برای راحتی تماس با هم‌تمرین‌کنندگان در طول همه‌گیری، دوباره تلگرام را نصب کردم تا اینکه همین اواخر، وقتی هم‌تمرین‌کننده‌ای که سال‌ها خارج از شهر بود برگشت، متوجه مشکل شد و با ما صحبت کرد. به این ترتیب متوجه شدم چیزی اشتباه است.

چرا این کار را می‌کردم؟ وقتی به درونم نگاه کردم متوجه شدم که وابستگی‌های زیادی دارم. وقتی تازه شروع به استفاده از این برنامه کرده بودم، به‌دنبال راحتی در برقراری ارتباط با سایر تمرین‌کنندگان بودم. اما کم‌کم به تلفن همراهم وابسته شدم. آن را همه‌جا و همیشه همراهم داشتم. هر زمان که وقت داشتم، اینترنت را مرور‌ می‌کردم، و حتی وقتی فا را مطالعه‌ می‌کردم از ترس ازدست دادن پیام‌ها، تلفن همراهم را کنارم می‌گذاشتم. کاملاً تحت کنترلش بودم.

درواقع در رابطه با مسئله امنیت تلفن همراه، استاد راهنمایی بسیار روشنی به ما کردند و مینگهویی نیز چندین بار به ما یادآوری کرد. اما نمی‌توانستم وابستگی‌ام را رها کنم. درعوض به‌دنبال انواع‌واقسام بهانه‌ها می‌گشتم و حتی یادآوری مینگهویی را اشتباه تعبیر کردم: آنچه مینگهویی ذکر کرد هماهنگی جلسات آنلاین و در مقیاس وسیع برای مطالعه گروهی فا و فرستادن افکار درست است، درحالی‌که من فقط در ارتباطات در مقیاس کوچک شرکت می‌کنم، بنابراین احساس کردم نباید مشکلی وجود داشته باشد. سعی می‌کردم خودم را گول بزنم، درحالی‌که فکر می‌کردم این برنامه ایمن است و مادامی که افکار درستی قوی داشته باشم عوامل شیطانی نمی‌توانند مرا تحت‌نظر بگیرند. به خودم می‌گفتم که بسیاری از تمرین‌کنندگان از آن استفاده کرده‌اند و مورد آزار و اذیت قرار نگرفته‌اند.

البته در شرایط عادی، درنظر گرفتن راحتی و انجام سریع کارها به‌منظور اعتبار بخشیدن به فا اِشکالی ندارد. اما اگر صرفاً سعی کنم بدون درنظر گرفتن خطر ایمنی، کارها را آسان کنم، آن واقعاً یک مشکل است.

کاری که من انجام می‌دادم درست مثل رد شدن از چراغ قرمز بود. ما اغلب هنگام عبور از خیابان، چراغ قرمز را رد می‌کنیم. ما معمولاً دچار مشکل‌ نمی‌شویم، اما آن بسیار خطرناک است. علاوه‌بر این، حتی اگر خطرناک نباشد، بازهم نقض قوانین راهنمایی و رانندگی و نقض قانون است. استفاده از برنامه‌های رسانه‌های اجتماعی درحالی‌که امیدواریم هیچ چیزی رخ ندهد، درست مانند رد شدن از چراغ قرمز در تزکیه است.

همان‌طور که مینگهویی به ما یادآوری می‌کند، توجه به امنیت تلفن همراه مسئول بودن نسبت به خودمان و هم‌تمرین‌کنندگان است. درخصوص کسانی که به امنیت توجه‌ نمی‌کنید، وقتی توسط نیروهای کهن که از این شکاف سودجویی می‌کنند مورد آزار و اذیت قرار‌ بگیرید، بهانه‌تان چیست؟ آیا حاضرید برای زندگی‌هایی که شما آن‌ها را در معرض خطر قرار دادید تاوان بپردازید؟

می‌خواهم به هم‌تمرین‌کنندگان یادآوری کنم که تزکیه جدی است، و هرگونه وابستگی می‌تواند مانعی بر سر راه تزکیه ما باشد. ما باید دست از بهانه‌ آوردن برای «رد شدن از چراغ قرمز» برداریم و واقعاً در قبال خود و دیگران مسئول باشیم.