(Minghui.org) شب سال نو چینی دیگری در راه است. درحالی‌که قرار است این سال نو زمانی شاد برای دورهمی خانوادگی و جشن باشد، وقتی به رویدادی فکر می‌کنم که در شب سال نو چینی 23 سال پیش اتفاق افتاد، همیشه احساس سنگینی و غم می‌کنم.
23ژانویه2001 بود. بعدازظهر آن روز، خبری تکان‌دهنده منتشر شد. پنج نفر در میدان تیانآنمن خودشان را به آتش کشیدند. تنها دو ساعت بعد، خبرگزاری شینهوا اخباری انگلیسی را درباره این حادثه منتشر کرد و مدعی شد که پنج خودسوزی‌کننده مزبور تمرین‌کننده فالون گونگ هستند.
این بسیار متفاوت از نگرش محتاطانه‌ای بود که رسانه‌های تحت کنترل دولت همیشه هنگام گزارش دادن چنین «رویدادهای مهم»ی در مکان‌های برجسته‌ای مانند میدان تیانآنمن اتخاذ می‌کنند، که معمولاً قبل از اینکه مشخص کنند چه پیامی را در گزارش‌ها ارائه کنند، آن ازطریق چند لایه از دستورات از بالا پردازش می‌شود. درواقع زمانی که خبرنگار صدای آمریکا با اداره پلیس پکن تماس گرفت تا هویت خودسوزی‌کنندگان را بررسی کند، با تعجب به آن‌ها گفته شد که پلیس از این موضوع مطلع نیست. بنابراین خبرگزاری شینهوا از کجا دستور گزارش این رویداد را به این سرعت دریافت کرده بود، با این نتیجه که آن خودسوزی‌کنندگان تمرین‌کننده فالون گونگ بودند، درحالی‌که پلیس به معنای واقعی کلمه زمانی برای انجام تحقیقات مشخص نداشت؟
به نظر من، این واقعیت که سخنگوی حزب کمونیست چین (ح.ک.چ) توانست اخبار را در مدت زمان کوتاهی پخش کند، به من ثابت کرد که حادثه مذکور «رویدادی فوری» نبود، بلکه طرحی بود که بسیار دقیق برنامه‌ریزی شده بود. علاوه‌بر گزارش‌های روزنامه‌ها، شبکه دولتی سی‌سی‌تی‌وی نیز مجموعه‌ای از برنامه‌های تلویزیونی را درباره حادثه خودسوزی با محتوای شیطان‌پرستی فالون گونگ پخش کرد. آن‌ها نه‌تنها آن را به‌طور مکرر از تلویزیون پخش کردند، بلکه شرکت‌های خصوصی و دولتی مختلف را مجبور کردند تا کارمندان خود را برای «تماشا و مطالعه» آن سازماندهی کنند. اما من هرچه بیشتر آن را تماشا می‌کردم، سؤالات بیشتری درباره اعتبار این رویداد برایم ایجاد می‌شد.
چه کسی فیلم را گرفته است؟ چگونه؟
در 30ژانویه2001، یک هفته پس از این حادثه، برنامه فوکوس پوینت در شبکه دولتی سی‌سی‌تی‌وی تصاویری از لیو سی‌یینگ، دختری 12ساله، را پخش کرد که ظاهراً خودش را آتش زد. مادرش لیو چونلینگ نیز یکی از این خودسوزی‌کنندگان بود. این برنامه ادعا کرد که تمام فیلم‌ها اصلی بوده‌اند. اما واقعیت این است که این حادثه کمتر از هفت دقیقه طول کشید. اما فیلم شبکه دولتی سی‌سی‌تی‌وی هم نماهای نزدیک و هم نماهای دور، در زوایای مختلف داشت، که نمی‌توان آن‌ها را در طول یک «رویداد فوری»، در عرض هفت دقیقه گرفت.
برخی از رسانه‌های دولتی ادعا کردند که تصاویر نزدیک از نوارهای ضبط‌شده از یک خبرنگار سی‌ان‌ان به دست آمده است. این نه‌تنها با ادعاهای سی‌سی‌تی‌وی درباره فیلم اصلی آن‌ها در تضاد بود، بلکه این ادعا توسط مدیر اخبار سی‌ان‌ان، ایسون جردن، نیز رد شد. این رازی آشکار است که هیچ‌کسی نمی‌تواند آزادانه در میدان تیانآنمن، که همیشه به‌شدت توسط نیروی پلیس محافظت می‌شود، عکس بگیرد یا فیلم ضبط کند، چه رسد به گرفتن عکس در هنگام حوادث فوری.
در اینجا دو نمونه از صحنه‌های مشکوک وجود دارد. در یک صحنه، یک مأمور پلیس با پتوی آتش‌نشانی پشت وانگ جیندونگ، یکی از خودسوزی‌کنندگان، ایستاده است. او سعی نمی‌کند آتش را خاموش کند تا زمانی که وانگ فریاد زد که به‌خاطر تمرین فالون گونگ خودش را به آتش می‌کشد. وانگ روی زمین نشسته بود. فیلمبردار مجبور بود خودش چمباتمه بزند یا روی زمین بنشیند تا فیلم را در سطح چشم بگیرد.
در صحنه‌ای دیگر، لیو سی‌یینگ روی زمین دراز کشیده بود و مادرش را صدا می‌کرد. این صحنه‌ای نزدیک از بالا بود. تنها پس از پایان صحبتش، کارکنان پزشکی به‌سمت او شتافتند و او را روی برانکارد بردند. این عکس‌ها از زوایای متعدد و با هماهنگی پلیس و کادر پزشکی انجام شده است. با توجه به مقررات سختگیرانه اطلاعاتی در چین، گرفتن این فیلم برای هر خبرنگار یک رسانه خارجی غیرممکن است.
گزارش واشنگتن پست
دو هفته بعد در 4فوریه2001، واشنگتن پست مقاله‌ای منتشر کرد که نشان داد لیو چونلینگ، مادر لیو سی‌یینگ، آن‌طور که گزارش شبکه سی‌سی‌تی‌وی ادعا کرده بود، اهل شهر کایفنگ در استان هنان نیست. هیچ‌یک از همسایگانش هرگز او را درحال تمرین فالون گونگ ندیده بودند. او درعوض، در یک کلاب شبانه کار می‌کرد و اغلب دیده می‌شد که مادر و دخترش را کتک می‌زد، که با آموزه‌های فالون گونگ مطابقت ندارد.
بطری اسپرایت که دست‌نخورده باقی ماند
در اوایل سال 2002، لی یوچیانگ، گزارشگر شبکه سی‌سی‌تی‌وی که به‌طور انحصاری حادثه خودسوزی را پوشش می‌داد، از یک مرکز شستشوی مغزی در استان هبی بازدید و با تمرین‌کنندگان فالون گونگ بازداشت‌شده در آنجا صحبت کرد. تمرین‌کنندگان خاطرنشان کردند که این خودسوزی فریبی بیش نبود و پس از اینکه وانگ جیندونگ خودش را به آتش کشید، یک بطری پلاستیکی اسپرایت لای پاهایش که ظاهراً حاوی بنزین بود دست‌نخورده باقی ماند. لی در مواجهه با این شواهد، اعتراف کرد که بطری اسپرایت برای متقاعدکردن بینندگان به این موضوع اضافه شده است، مبنی بر اینکه خودسوزی‌کنندگان تمرین‌کننده فالون گونگ هستند. او افزود که اگر می‌دانستند این دروغ‌ها مشخص می‌شود، از آن فیلم نمی‌گرفتند.
تأثیر پس از حادثه
برنامه فوکوس پوینت از شبکه سی‌سی‌تی‌وی یک بار درباره قسمت‌های مربوط به خودسوزی اظهارنظر کرد: «این قسمت‌های نمایش‌داده‌شده نقش مهمی در نبرد علیه فالون گونگ داشتند. راهی جدید در کار تبلیغاتی علیه فالون گونگ باز و همچنین زمینه را برای تلاش‌های آینده علیه فالون گونگ مهیا می‌کنند. سبک این برنامه توسط عالی‌ترین رهبر ح.ک.چ مورد تحسین قرار گرفت.»
هنگامی که بالاترین رهبر وقت حزب، جیانگ زمین، آزار و شکنجه فالون گونگ را در 20ژوئیه1999 آغاز کرد، قول داد که فالون گونگ را ظرف سه ماه ریشه‌کن کند. اما پس از بیش از یک سال آزار و شکنجه، تمرین‌کنندگان فالون گونگ در حفظ ایمانشان ثابت‌قدم ماندند و در اطلاع‌رسانی درباره آزار و شکنجه استقامت کردند.
هنگامی که عموم مردم درخصوص رنج تمرین‌کنندگان ابراز همدردی می‌کردند، جیانگ و دسته‌اش حقه خودسوزی مذکور را سازماندهی کردند. آن‌ها به‌منظور برانگیختن حداکثر نفرت علیه فالون گونگ، به‌طور خاص شب سال نو چینی را برای پخش این رویداد انتخاب کردند.
حتی درحال‌حاضر، بسیاری از مردم چین هنوز هم به‌دلیل این حقه از فالون گونگ می‌ترسند و از آن خشمگین هستند. اما افرادی نیز هستند که به واقعیت‌ها نگاه و حقیقت را درک کرده‌اند. به‌نوعی، حقه خودسوزی مانند سنگ محک است که تقوای درونی فرد را می‌آزماید، اینکه آیا فرد در رویارویی با حقیقت حاضر است با شجاعت، تعصب و ترس خود را کنار بگذارد یا کورکورانه از رژیم استبدادی پیروی می‌کند و نفرت از این گروه از افراد بی‌گناه را در خود نگه می‌دارد.
کپی‌رایت ©️ ۲۰۲۳ Minghui.org تمامی حقوق محفوظ است.
