چهار مرحله شستشوی مغزی تمرین‌کنندگان فالون گونگ در زندان زنان لیائونینگ

(Minghui.org) بند دوازدهم در زندان زنان لیائونینگ مکانی است که به‌طور خاص برای شستشوی مغزی تمرین‌کنندگان فالون گونگ استفاده می‌شود. پس از اینکه تمرین‌کنندگان به زندان منتقل شوند، ابتدا برای چند روز در بند ۲ نگهداری شده و سپس برای تبدیل به بند دوازدهم منتقل می‌شوند. بسیاری از آن‌ها مجبور به تماشای ویدئوهای افترا‌آمیز علیه فالون گونگ و نوشتن اظهاریه‌های تضمینمی‌شدند. اگر تمرین‌کنندگان امتناع کنند، از خواب و استفاده از توالت محروم می‌شوند. همچنین وادار می‌شوند ساعت‌های طولانی بایستند و همچنین متحمل شکنجه‌های روانی و جسمی دیگر توسط زندانیان دیگر می‌شوند.

براساس اظهارات تمرین‌کننده‌ای که زمانی در بند دوازدهم زندانی شده بود، در ادامه، چهار مرحله‌ای که نگهبانان در شستشوی مغزی تمرین‌کنندگان دنبال می‌کنند، ارائه شده است. نام او برای محافظت از هویتش حذف شد.

مرحله اول

هنگام ورود تمرین‌کنندگان فالون گونگ به بخش دوازدهم، توسط زندانیانی که برای نظارت بر آن‌ها تعیین شده بود، به سلولی منتقل می‌شدند. سپس زندانیان از آن‌ها سؤالات اساسی مانند اینکه چرا تمرین فالون گونگ را انجام می‌دهند و وضعیت خانوادگی‌شان را می‌پرسیدند. سپس زندانیان به آن‌ها دستور می‌دادند که بپذیرند مرتکب جرم شده‌اند و جرم‌شان را بنویسند، از قبیل اینکه به چند سال زندان محکوم شده بودند و در بند دوازدهم دوران محکومیت‌شان را می‌گذرانند. اگر تمرین‌کنندگان اصرار می‌کردند که هیچ قانونی را زیر پا نمی‌گذارند، زندانیان به آن‌ها اجازه نمی‌دادند بنشینند یا حرکت کنند، حتی گاهی اوقات آن‌ها را از خوردن، نوشیدن، استفاده از توالت یا خواب محروم می‌کردند.

برخی از زندانیان به فالون گونگ فحاشی می‌کردند و به تمرین‌کنندگان دستور می‌دادند که بیانیه‌های تضمین بنویسند. برخی از تمرین‌کنندگان سعی می‌کردند زندانیان را متقاعد کنند که در آزار و شکنجه شرکت نکنند، اما آن‌ها گوش نمی‌دادند.

هنگامی که برخی از تمرین‌کنندگان در اثر شکنجه هشیاری‌شان را از دست می‌دادند یا دچار تشنج می‌شدند، زندانیان مشتی شکر در دهانش می‌ریختند، فشار خونش را اندازه می‌گرفتند و دست‌ها و پاهایش را فشار می‌دادند. وقتی تمرین‌کننده هشیاری‌اش را به‌دست می‌آورد، زندانیان همچنان او را مجبور می‌کردند که بدون خم‌کردن کمرش صاف بایستد. اگر خسته می‌شد و چمباتمه می‌زد، زندانیان زیر بغلش را نیشگون می‌گرفتند و مجبورش می‌کردند که بایستد. زندانیان همچنین تمرین‌کنندگان را از استفاده از توالت محروم می‌کردند، تا وقتی آن‌ تمرین‌کننده با نوشتن اظهارنامه ضمانت موافقت می‌کرد. برخی از تمرین‌کنندگان را مجبور می‌کردند در شلوارشان ادرار کنند و توسط زندانیان تحقیر می‌شدند. زندانیان همچنین آن‌ها را تهدید به بستن تنگ‌پوش یا حبس در سلول انفرادی می‌کردند.

برخی از تمرین‌کنندگان پس از این شکنجه دچار هذیان‌گویی می‌شدند. زندانیان سعی می‌کردند با کلمات افتراآمیز نسبت به فالون گونگ آن‌ها را فریب دهند تا بیانیه‌های تضمین آماده‌شده را کپی کنند. وقتی تمرین‌کنندگان امتناع می‌کردند، زندانیان عبارت را تغییر می‌دادند و از تمرین‌کنندگان می‌خواستند که سریع آن را کپی کنند. پس از اینکه تمرین‌کنندگان بیانیه را کپی می‌کردند، زندانیان به‌سرعت دست‌شان را می‌گرفتند و اثر انگشت آن‌ها را روی کاغذ فشار می‌دادند.

مرحله دوم

روند مرحله دوم این است که دو زندانی روی یک تمرین‌کننده کار کنند. زندانیان هر روز ویدئوهایی با مضامین افتراآمیز به فالون گونگ را پخش و تمرین‌کننده را مجبور می‌کردند پس از تماشای آن‌ها گزارش‌های فکری بنویسد. اگر تمرین‌کننده از نوشتن مطالب منفی درباره فالون گونگ امتناع می‌کرد، تهدید یا تنبیه می‌شد.

مرحله سوم

مرحله سوم حدود یک ماه بعد شروع می‌شود. نگهبانان این مرحله را مرحله معاینه می‌نامیدند که طی آن از تمرین‌کنندگان در حین پاسخ‌دادن به چند سؤال فیلمبرداری می‌شد. پاسخ‌ها، متشکل از کلماتی که به فالون گونگ تهمت می‌زنند، قبل از مصاحبه نوشته شده بودند و تمرین‌کنندگان باید آن‌ها را به خاطر می‌سپردند. اگر تمرین‌کنندگان از پاسخ‌دادن به سؤال‌ها یا ضبط‌شدن خودداری می‌کردند، با تشدید آزار و شکنجه مواجه می‌شدند.

مرحله چهارم

در مرحله چهارم، تمرین‌کنندگان به کلاس بزرگی برده می‌شدند و در جلسات شستشوی مغزی به سایر زندانیان می‌پیوستند. «سخنرانی‌های» سه‌شنبه و پنج‌شنبه توسط نگهبانان برگزار می‌شد و محتوا درباره تهمت‌زدن به فالون گونگ بود. همه مجبور می‌شدند پس از آن گزارش‌های فکری بنویسند. «سخنرانی» روزهای دیگر برای تجلیل از حزب کمونیست و تقبیح باورهای معنوی بود.

هر شنبه بعدازظهر یک آزمون برگزار می‌شد. اگر نگهبانان از پاسخ‌های تمرین‌کنندگان راضی نمی‌شدند، با آن‌ها صحبت می‌کردند. اگر نگهبانان تشخیص می‌دادند که تمرین‌کنندگان در «آزمون» موفق نشده‌اند، آن‌ها را به اتاقی می‌بردند، مجبورشان می‌کردند برای مدتی طولانی بایستند یا روی یک چهارپایه کوچک بنشینند، درحالی‌که دوباره به تبلیغات گوش می‌دادند. برای متوقف‌کردن «مجازات» گزارش فکری الزامی بود.

هنگامی که تمرین‌کننده‌ای مسن قرار بود تا دو روز دیگر آزاد شود، نگهبان ژانگ جیاشوان او را مجبور می‌کرد که دوباره اظهارنامه‌های تضمین بنویسد. ژانگ یک بار آشکارا گفت: «اگر دولت گفته است چیزی درست است، پس درست است. حتی وقتی اشتباه می‌کنیم باز هم حق با ماست. شما باید دستورات ما را بدون قید و شرط اجرا کنید.»

شش ماه و یک ماه قبل از آزادی تمرین‌کنندگان، نگهبان‌ها مجدداً از آن‌ها فیلم می‌گرفتند که طی آن به ۱۶ سؤال پاسخ می‌دادند، ازجمله سؤالاتی که به فالون گونگ تهمت می‌زدند، تا روشی برای ارزیابی اثربخشی برنامه‌های شستشوی مغزی آن‌ها باشد.

نام عاملان

حدود ده نگهبان در بند دوازدهم وجود دارد و برخی از آن‌ها هر از چند گاهی عوض می‌شوند. نگهبانانی که در این آزار و شکنجه شرکت داشتند یا درگیر بودند عبارتند از: وو یان، شو مان، هو یانگ، لی هان، لیو سیائو، ژانگ مینگهان، وو مینگجیا، گائو شینجینگ، وانگ ژیو، ژانگ جیاشوان و منگ شوهان.

زندانیانی که به نظارت بر تمرین‌کنندگان منصوب می‌شوند عبارتند از: ژو پنگفی، ژانگ جینگ، وانگ شیائویان، یانگ فان، یوان لینجی، ژانگ هان‌ون، هان یولینگ، ژانگ لی، فن لیلی، لی جینگه و شو لیان.