دو بانوی اهل جیلین به‌دلیل اطلاع‌رسانی درباره آزار و شکنجه فالون گونگ، به زندان محکوم شدند

(Minghui.org) اخیراً وب‌سایت مینگهویی تأیید کرد که دو تن از ساکنان شهر گونگژولینگ (استان جیلین)، به‌دلیل ایمان مشترکشان به فالون گونگ (روشی معنوی که از سال 1999، توسط رژیم کمونیستی چین مورد آزار و شکنجه قرار گرفته است)، به زندان محکوم شدند.

خانم ژنگ شوچین در 30اوت2024، پس از گزارش شدن به پلیس، توسط شخصی که وی با او درباره فالون گونگ صحبت کرده بود دستگیر شد. پلیس ابتدا او را به‌مدت 15 روز در زندان شهر گونگ‌ژولینگ حبس و سپس او را به بازداشتگاه شهر گونگ‌ژولینگ منتقل کرد، زیرا از نوشتن اظهاریه‌ای مبنی بر انکار فالون گونگ امتناع کرد.

خانم ژنگ به‌تازگی به سه سال حبس محکوم شد و در مرحله تجدیدنظرخواهی درخصوص این حکم است.

دومین تمرین‌کننده، خانم فن چونهوا، 72ساله، در 27آوریل2024 در خانه دستگیر شد. کتاب‌های فالون گونگ و چاپگرهایش توقیف شدند. پلیس پس از دریافت گزارشی درباره نصب پوسترهای فالون گونگ در جایی توسط او، زندگی روزمره وی را به‌مدت شش ماه زیر نظر گرفت. او در بازداشتگاه شهر گونگژولینگ نگه داشته و به شش ماه حبس محکوم شد.

خانم فن، معلم بازنشسته مدرسه راهنمایی، به بیماری‌های زیادی، ازجمله بیماری قلبی، روماتیسم، آرتریت و مشکل نای مبتلا بود که همه آن‌ها پس از شروع تمرین فالون گونگ در اوت1995 ناپدید شدند. او تلاش کرد براساس اصول فالون گونگ، حقیقت، نیک‌خواهی، بردباری، زندگی کند و همچنین رابطه پرتنش خود با شوهرش را اصلاح کرد.

خانم فن در اوایل ماه مه2002، توسط مأمور پلیس محلی وانگ یانجون در محل کارش مورد آزار و اذیت قرار گرفت. وانگ و سه نفر دیگر در 24مه2002، دفتر او را تفتیش و کتاب‌های فالون گونگ و کارت شناسایی او را توقیف کردند. او عصر به بازداشتگاه شهر گونگژولینگ منتقل شد. وی مجبور به انجام کار بدون دستمزد شد و توسط نگهبانان آنجا مورد آزار و اذیت لفظی قرار گرفت. کیفیت غذای بازداشتگاه به‌شدت ضعیف بود و گاهی اوقات در آن، ماسه وجود داشت.

خانم فن پس از یک ماه بازداشت، به یک سال حبس در اردوگاه کار اجباری زنان استان جیلین محکوم شد. او به تیم 5 در بخش 7 منصوب شد. وی اجازه نداشت با سایر تمرین‌کنندگان فالون گونگ که در آنجا بازداشت بودند صحبت کند و زندانیان به‌طور شبانه‌روزی او را زیر نظر داشتند. نگهبانان همچنین او را مجبور می‌کردند ساعت‌های طولانی روی چارپایه کوچکی بی‌حرکت بنشیند و درنتیجه باسنش چرک شد.

بعداً خانم فن مجبور می‌شد هر روز از ساعت 5 صبح تا 8 یا حتی 10 شب بدون دستمزد کار کند. او با مواد سمی کار می‌کرد، اما هیچ‌گونه تجهیزات محافظت شخصی به او داده نمی‌شد. در تابستان، بیش از 50 نفر در یک اتاق کوچک بدون تهویه مطبوع کار می‌کردند، اما هر روز فقط ده دقیقه به آن‌ها فرصت داده می‌شد که صورت خود را بشویند و دندان‌های خود را مسواک بزنند، و دوش گرفتن فقط هر چند ماه یک بار مجاز بود. یک بار به آن‌ها اجازه داده شد در زمستان دوش بگیرند، اما نگهبانان آب گرمی در اختیارشان قرار ندادند. بعد از اتمام دوش، خانم فن برای مدتی طولانی می‌لرزید.

آزار و شکنجه خانم فن ضربه سختی به خانواده‌اش وارد کرد. مادرش اغلب گریه می‌کرد و وضعیت سلامتی شوهرش رو به وخامت گذاشت. عملکرد پسرش در مدرسه تحت تأثیر قرار گرفت و وی اشتهای خود را نیز از دست داد.