(Minghui.org) مستند «اعضای بدن دولتی» که به افشای جنایت برداشت اجباری اعضای بدن تمرین‌کنندگان زنده فالون دافا توسط حزب کمونیست چین (ح.ک.چ) می‌پردازد، در تاریخ ۴دسامبر۲۰۲۵ در دانشگاه کوئین مری لندن به نمایش درآمد. چند دانشجو گفتند که با اطلاع از این نقض فاحش حقوق بشر، شوکه و اندوهگین شده‌اند. برخی نیز به یادگیری فالون دافا (فالون گونگ) علاقه‌مند شدند و پرسیدند محل‌‌های تمرین گروهی کجاست.

عده‌ای از دانشجویان پس از پایان نمایش فیلم، در سالن ماندند و درباره مسائل حقوق بشری مطرح‌شده گفتگو کردند. آنان گفتند این نخستین بار است که به‌صورت مستقیم با آزار و شکنجه و نقض حقوق بشر در چین مواجه می‌شوند و از مهربانی و استقامت تمرین‌کنندگان آگاه شدند.

نمایش مستند «اعضای بدن دولتی» در دانشگاه کوئین مری لندن، ۴دسامبر۲۰۲۵

«کاملاً غیرقابل‌قبول است»

«آنوشکا»، دانشجوی حقوق، پیش‌تر درباره موارد نقض‌ حقوق بشر توسط ح.ک.چ خوانده بود، اما نمی‌دانست که وضعیت هنوز تا این حد وخیم است. این اولین ‌بار بود که تصاویر افرادی را می‌دید که به‌خاطر ایمان‌شان سرکوب و برای اعضای بدن‌شان کشته می‌شوند؛ موضوعی که او را عمیقاً نگران کرد. به نظر او، اینکه این افراد که صرفاً مدیتیشن می‌کنند، تمرین انجام می‌دهند و می‌خواهند انسان‌های بهتری شوند، شکنجه و کشته می‌شوند، هولناک است.

او گفت: «تمام جهان باید از این موضوع آگاه شوند و نباید اجازه داد این ادامه پیدا کند. این کاملاً غیرقابل‌قبول و وحشتناک است!» وی افزود که این فیلم را به دوستانش توصیه خواهد کرد تا افراد بیشتری از واقعیت مطلع شوند.

یک فاجعه حقوق بشری

«ایمان»، دانشجوی رشته حقوق بشر، درباره صحنه‌ای در فیلم صحبت کرد که تمرین‌کنندگان را به‌زور می‌بردند. او گفت: «اگر روزی بریتانیا ناگهان انجام یوگا را برای من ممنوع کند، مرا ببرد و مجبور به امضای انکار آن کند، این آینده‌ای است که بیش از همه از آن می‌ترسم؛ اما این دقیقاً اکنون در چین رخ می‌دهد.»

او افزود: «وحشتناک است که مردم بدون هیچ‌گونه روند قانونی، ناگهان ناپدید می‌شوند. وزیر بهداشت در این فیلم، وقتی از او پرسش می‌شد، فقط لبخند می‌زد؛ بدون هیچ‌گونه احساس پشیمانی و بدون اینکه پاسخ‌گو باشد. وقتی قانون نمی‌تواند کاری از پیش ببرد، یک فاجعه حقوق بشری رخ می‌دهد.»

دانشجوی حقوق دیگری به‌نام «لیان» گفت: «ما حقوق بشر می‌خوانیم تا از وقوع چنین اتفاقاتی جلوگیری کنیم. دولت چین به هرکس که بخواهد برچسب می‌زند و فرقی نمی‌کند فرد چقدر مهربان یا تحصیل‌کرده باشد، بازهم می‌تواند تحت آزار و شکنجه قرار گیرد. این موضوع مرا شوکه و ناراحت می‌کند.»

او تأکید کرد که دانشجویان بیشتری باید این مستند را ببینند.

«مهربانی و ایمان مانع شکست‌شان شد»

دانشجویی به‌نام «جِن» گفت که آنچه بیشتر او را تحت ‌تأثیر قرار داد بخش پایانی فیلم بود: «آنچه مرا بیش از همه تحت تأثیر قرار داد این بود که آن‌ها متحد و شجاع باقی ماندند. حتی در مواجهه با آزار و شکنجه، چون ترسی نداشتند، شکست نخوردند. آن‌ها به اصول حقیقت، نیک‌خواهی، بردباری پایبند ماندند و یکدیگر را تشویق کردند. این قدرت تحسین‌برانگیز است.»

یکی از هم‌کلاسی‌هایش افزود: «آن‌ها فقط کارهای مثبت و صلح‌آمیز انجام ‌دادند، اما چنین بهای سنگینی پرداختند. ایمان باید محترم شمرده شود، نه اینکه مجازات شود.» دانشجویان پس از سکوتی کوتاه پرسیدند: «چه کاری از دست ما برمی‌آید؟»

علاقه شرکت‌کنندگان به فالون گونگ

«نور»، عضو انجمن حقوق بشر، گفت: «فالون گونگ بسیار آرام و صلح‌آمیز به‌نظر می‌رسد. کجا می‌توان آن را یاد گرفت؟ دوست دارم تمرینات را انجام دهم و مدیتیشن کنم.»

نور وقتی فهمید که هر سه‌شنبه در سالن ورزشی دانشگاه کوئین مری، کلاس برگزار و هر یکشنبه صبح در پارک محلی، تمرین گروهی انجام می‌شود، فوراً گفت: «لطفاً اطلاعات را برای ما ارسال کنید، ما قطعاً شرکت می‌کنیم. همچنین می‌خواهم این اطلاعات را با دوستانم به اشتراک بگذارم.»

سایر دانشجویان نیز گفتند: «ما هم می‌خواهیم شرکت کنیم و آرامش و قدرتی را که در این فیلم دیدیم تجربه کنیم.» سپس شماره‌ تماس‌شان را با یکدیگر ردوبدل کردند.

«دیگر نمی‌توانیم ساکت بمانیم»

بسیاری از دانشجویان گفتند که تماشای این مستند را به دیگران توصیه خواهند کرد. یکی گفت: «این فیلم باید در نتفلیکس منتشر شود و از رسانه‌های جریان اصلی پخش گردد. من آن را با دوستانم به اشتراک می‌گذارم تا آن‌ها نیز ببینند.»

فرد دیگری گفت: «مایلیم رویدادهای مشابهی برگزار کنیم تا این مسائل واقعی حقوق بشر بیشتر مطرح شود.»

رئیس انجمن حقوق بشر گفت: «ما آماده‌ایم که به نمایش این مستندها ادامه دهیم. اگر اکران دیگری دارید، لطفاً دوباره با ما تماس بگیرید.»

شرکت‌کنندگان به گفت‌وگو درباره فیلم و وضعیت حقوق بشر در چین ادامه دادند و درباره راه‌هایی برای آگاه‌سازی بیشتر مردم گفتگو کردند. بسیاری از دانشجویان گفتند: «اکنون که آگاه شده‌ایم، دیگر نمی‌توانیم سکوت کنیم.» رفتار آگاهانه این جوانان در برابر بی‌عدالتی، بسیار برجسته و امیدبخش بود؛ درست مثل نوری که در تاریکی لندن ‌درخشید.