زندان زنان استان جیلین زندانیان را تشویق می‌کند تا تمرین‌کنندگان فالون‌گونگ را تحت شکنجه قرار دهند

خانه > آزار و شکنجه > شکنجه > شکنجه زنان

28 دسامبر 2025 | همکار مینگهویی در استان جیلین، چین

(Minghui.org) زندان زنان استان جیلین برای مجبور کردن تمرین‌کنندگان فالون‌گونگ به چشم‌پوشی از ایمان‌شان، بخش هشتم را ایجاد کرده است و زندانیان عادی را تشویق می‌کند که این تمرین‌کنندگان را تحت شکنجه قرار دهند.

در طبقه اول ساختمان زندان، بیشتر تمرین‌کنندگانی که در ایمان خود ثابت‌قدم مانده‌اند به سلول ۱۰۷، معروف به «سلول طوفان»، فرستاده می‌شوند. دو زندانی به نام‌های دای یو ۳۶ساله و چی شین که به‌خاطر کلاهبرداری محکوم شده‌اند، مسئول این سلول هستند. ‏آن‌ها اغلب تمرین‌کنندگان را وادار می‌کنند که هر روز از ساعت ۴ صبح تا ۱۱ شب، بدون حرکت روی چارپایه‌های کوچک بنشینند، بدون آنکه اجازه استحمام یا استفاده از سرویس بهداشتی را داشته باشند. همچنین برخی تمرین‌کنندگان مورد آزار لفظی قرار گرفته‌اند و نگهبان گائو یانگ نیز اسپری فلفل به آن‌ها پاشیده است.

‏بازآفرینی صحنه شکنجه: نشستنِ بدون حرکت روی چارپایه کوچک

‏دای و چی با اشتیاق فراوان، در ایفای این نقش محوله مشارکت کرده‌اند. به‌دلیل مشارکت فعالشان در این آزار و سرکوب، هر سال مورد تشویق و پاداش قرار گرفته‌اند. همچنین دای به‌اصطلاح به مقام بالاتری "ارتقا" داده شد و مسئولیت ۱۱ سلول در طبقه اول را برعهده گرفت (هر سلول بین ۱۲ تا ۱۴ نفر را در خود جای می‌دهد.)

موارد شکنجه

پس از انتقال خانم سون چینگ‌جو، حدوداً 60ساله، به سلول ۱۰۷، نگهبانان با اسپری فلفل به او حمله کردند و او را به تخت بستند. دای و چی به او اجازه نمی‌دادند آب بنوشد، اما مجبورش کردند که ادرار خودش را بنوشد و قول دادند که اگر این کار را بکند، دیگر سعی نمی‌کنند او را مجبور به رها کردن فالون گونگ کنند. معلوم شد که قولشان دروغ بود. همچنین روی پتوی وی آب ریختند و مجبورش کردند در رختخوابش ادرار کند. بعد از چند روز، خانم سون نتوانست ادرار کند و پایین شکمش متورم و سفت شدو نگهبان‌ها او را به بيمارستان بردند که برایش سوند گذاشته شد. پس از بازگشت او به زندان، تلاش‌ها برای «تبدیل» وی ادامه یافت.

روش‌های شکنجه به‌کاررفته علیه خانم یانگ شوجِن حتی وحشیانه‌تر بود. او در طول شب فقط اجازه داشت حدود دو ساعت بخوابد و پس از آن مجبور بود بیدار بماند و نگهبانی بدهد و بر سایر زندانیان که خوابیده بودند نظارت کند. در طول روز نیز مجبور بود ساعت‌های طولانی بدون حرکت روی چارپایه کوچکی بنشیند و فقط در موارد بسیار محدود، اجازه استفاده از سرویس بهداشتی را داشت. حتی در مواقعی که اجازه رفتن به سرویس به او داده می‌شد، زمان کافی در اختیارش قرار نمی‌گرفت و کاغذ توالت او را نیز برمی‌داشتند یا عمداً از بین می‌بردند تا بعد از توالت، برای تمیزکردنش چیزی نداشته باشد.

پیش از زمان صرف غذا، خانم یانگ مجبور می‌شد ۲۰۰ بار جمله‌ «چی شین الان می‌توانم غذا بخورم؟» را تکرار کند و همچنین اجازه شست‌وشوی خود و شستن کاسه برنجش را نداشت.

بعد از اینکه نشیمنگاه خانم یانگ دچار زخم‌های باز و پوسته‌پوسته شد (به‌دلیل نشستن طولانی)، چی پوسته‌ها را کَند و او را مجبور کرد که همچنان شکنجه نشستن ممتد را تحمل کند.

درحالی‌که تمرین‌کنندگان را مجبور می‌کردند روی چارپایه‌های کوچک بنشینند، زندانیان گاهی‌ اوقات پاهایشان را تکان می‌دادند و نشیمنگاهشان را بر روی چارپایه‌ها می‌ساییدند. بعد از اینکه نشیمنگاهشان زخمی می‌شد، نمک در شلوارشان می‌پاشیدند. هر کسی که تلاش می‌کرد مقاومت کند، کتک و لگد می‌خورد یا با اسپری فلفل به او حمله می‌شد. بوی بد ناشی از زخم‌های آلوده، مگس‌ها را جذب می‌کرد. به‌ندرت نگهبانان درمان پزشکی ارائه می‌دادند، مگر اینکه تمرین‌کننده‌ بیانیه‌ای مبنی بر انکار فالون گونگ می‌نوشت.

تمرین‌کنندگان درحین شکنجه نشسته، مجبور می‌شوند دست‌های خود را روی پاهایشان بگذارند. اگر نتوانند به نگه داشتن پاها کنار هم ادامه دهند، زندانیان آن‌ها را لگد یا کتک می‌زنند. درنتیجه بسیاری از تمرین‌کنندگان دچار کبودی شده‌اند. حتی زمانی که تمرین‌کنندگان بی‌حرکت می‌نشینند، زندانیان ممکن است با انگشتان خود به سینه آن‌ها ضربه بزنند، تکنیکی که توسط زندانی لی لینگلینگ، قهرمان سابق ساندا (یک ورزش رزمی تمام‌تماس؛ یعنی تماس فیزیکی واقعی وجود دارد و نمایشی نیست) آموزش داده شده است.

در همین حال، زندانیان دائماً به فالون گونگ و بنیانگذار فالون گونگ فحاشی می‌کنند. گاهی اوقات نام بنیانگذار فالون گونگ را روی دستمال توالت می‌نویسند و آن را در لباس زیر تمرین کنندگان فرو می‌کنند. گاهی اوقات، زندانیان اشیا مختلف را نیز به‌سمت تمرین‌کنندگان پرتاب می‌کنند.

روزی یکی از تمرین‌کنندگان جوان، به‌دلیل تلاش برای روشنگری حقیقتِ فالون‌گونگ به یک نگهبان، به سلول ۱۰۷ منتقل شد. چی و دای از او پرسیدند که می‌خواهد بنشیند یا بایستد. او گفت: «می‌ایستم.» سپس او را وادار کردند که هر روز از ساعت ۴:۳۰ صبح تا ۹ شب در وضعیت ایستاده بماند، بدون آنکه اجازه حرکت یا تکیه دادن داشته باشد. پس از یک ماه، پاهایش به‌شدت متورم شد و در راه رفتن یا استفاده از توالت مشکل داشت. سپس او را به یک سلول عادی منتقل کردند و به او دستور دادند که گزارش‌های فکری بنویسد تا از اشتباه خود «ابراز پشیمانی» کند.

دای همچنین یکی دیگر از تمرین‌کنندگان، خانم یائو یوفن (حدوداً 70ساله)، را با محرومیت از خواب تحت فشار قرار داد و نسبت به او بدرفتاری جسمی و لفظی داشت.

زندانی دیگری به نام وانگ لینا، که محکوم به حبس ابد است، اجازه نمی‌داد یکی از تمرین‌کنندگان سالمند حدوداً ۷۰ساله، حتی در گرمای تابستان آب بنوشد و این تمرین‌کننده را با تخته چوبی کتک زد. او همچنین این تمرین‌کننده را نیشگون گرفت و به فالون گونگ و بنیان‌گذار فالون گونگ فحاشی کرد.

ژنگ دان، محکوم به قتل، و چای لی، فروشنده مواد مخدر، گاهی تمرین‌کنندگان را مجبور می‌کنند که بیش از حد آب بنوشند و به آن‌ها اجازه استفاده از توالت را نمی‌دهند. سایر زندانیان تمرین‌کنندگان را مجبور به خوردن مقادیر زیاد غذا کرده‌اند و همچنین آن‌ها را گرسنه نگه داشته‌اند.

دای، ژنگ و لی مینگژو یک ‌بار یکی از تمرین‌کنندگان به نام خانوادگی ژانگ را تحت خوراندن اجباری و مصرف داروی روانپزشکی قرار دادند.

گذشته از محرومیت از حمام و سرویس بهداشتی، برخی تمرین‌کنندگان حتی اجازه تعویض لباس یا استفاده از دستمال در زمان آبریزش بینی و بیماری را نداشتند.

در تابستان، زندانیان عمداً روی آنان پتوهای سنگین می‌انداختند و در زمستان، فقط پاهایشان را می‌پوشاندند یا اصلاً پتویی در اختیارشان نمی‌گذاشتند و همزمان پنجره‌ها را باز می‌گذاشتند و گرمایش را قطع می‌کردند. در مواردی نیز تخت‌ها را خیس می‌کردند یا آنان را روی زمین خیس می‌کشاندند.

دو زندانی دیگر به نام‌های دو شیولان و یانگ لی‌یان نیز مرتب «سخنرانی»‌هایی برای بدنام‌سازی فالون‌گونگ و بنیانگذارش برگزار می‌کردند تا تمرین‌کنندگان را تحت شستشوی مغزی قرار دهند.