چگونه نیویورک تایمز تغییر کرد

(Minghui.org) حقیقت، دقت و عینیت سنگ‌بنای اخلاق روزنامه‌نگاری است. اما دیدگاه یک رسانه ممکن است تحت تأثیر منافع مادی، مانند منافع ارائه‌شده توسط حزب کمونیست چین (ح.ک.چ) تغییر کند. با بررسی پوشش خبری نیویورک تایمز درخصوص آزار و شکنجه فالون گونگ در طول این سال‌ها، می‌توان چنین تغییری را شاهد بود.

نیویورک تایمز یکی از اولین روزنامه‌هایی بود که دادخواهی صلح‌آمیز 25آوریل1999 تمرین‌کنندگان فالون گونگ در پکن را پوشش داد. براساس گزارش این روزنامه در تاریخ 27آوریل1999، با عنوان «در پکن: غرش معترضین ساکت»، تمرین‌کنندگان آرام و صلح‌جو بودند، و «... تخمین دولت درخصوص 70میلیون طرفدار نشان‌دهنده گروه بزرگی در یک ملت 1.2میلیاردنفری است.»

هنگامی که تمرین‌کنندگان فالون گونگ در 7اکتبر1999، یک کنفرانس مطبوعاتی را در انجمن خبرنگاران سازمان ملل (UNCA) برگزار کردند، نیویورک تایمز درمورد آن گزارش داد. به‌گفته ارول آودوویچ، رئیس UNCA که تمرین‌کنندگان را به این رویداد دعوت کرد، سخنگوی هیئت چینی در سازمان ملل متحد می‌خواست که این کنفرانس مطبوعاتی به تعویق بیفتد یا لغو شود، اما درخواستش رد شد. UNCA از زمان تأسیسش در سال 1948، آزادی بیان را ارتقا داده است، چیزی که ح.ک.چ بیش از هر چیزی، از آن می‌ترسد. در چین، جایی که ح.ک.چ فالون گونگ را بدنام می‌کند، مردم فقط افتراها علیه این تمرین را می‌شنوند. نشان دادن به‌موقع حقیقت درواقع برای حق آگاهی مردم و حمایت از حقوق بشرِ تمرین‌کنندگان فالون گونگ فوق‌العاده مهم است.

در 21ژانویه2000، نیویورک تایمز گزارشی جامع را درمورد بازداشت بیش از 50 تمرین‌کننده فالون گونگ در بیمارستان روانپزشکی ژوکودیان منتشر کرد. خبرگزاری فرانسه با یانگ یانگ، سخنگوی ایستگاه پلیس در نزدیکی این بیمارستان، مصاحبه کرد و وی گفت که این تمرین‌کنندگان بیمار نبودند؛ درعوض برای دریافت «بازآموزی» در آنجا نگه داشته ‌شدند. گزارش نیویورک تایمز، نیت شوم ح.ک.چ برای استفاده از بیمارستان‌های روانپزشکی به‌منظور آزار و شکنجه تمرین‌کنندگان فالون گونگ را افشا کرد.

در سال 2001، نیویورک تایمز به گزارشی تحقیقاتی استناد کرد که می‌گفت دولت چین با فرستادن تمرین‌کنندگان فالون گونگ و مخالفانش به بیمارستان‌های روانپزشکی، از ابزارهای سیاسی برای سرکوب آن‌ها استفاده کرد. موارد مشابهی به‌سرعت افشا شدند و توجه و انتقاد سازمان‌های بین‌المللی حقوق بشر را به خود جلب کردند.

در فوریه2000، نیویورک تایمز گزارش داد که گزارش حقوق بشر وزارت امور خارجه ایالات متحده برای سال 1999، بر چین متمرکز است. علاوه‌بر این، تأکید کرد که پس از آنکه دولت کلینتون تصمیم گرفت سوابق حقوق بشر چین را در کنفرانس حقوق بشر سازمان ملل متحد در ژنو در 6مارس2000 محکوم کند، چین تلاش کرد ازطریق روش‌های دیپلماتیک و متعارف مکرر، از این انتقاد جلوگیری کند.

در 21سپتامبر2005، نیویورک تایمز گزارشی از بی‌عدالتی قضایی در چین منتشر کرد، ازجمله شکنجه‌های گسترده و بی‌اعتنایی به زندگی بشر. طبق این مقاله، قانون در چین، به‌جای حمایت از حقوق مردم، به منبع وحشت تبدیل شده بود.

برای چندین سال، نیویورک تایمز فالون گونگ را دنبال و به‌طور مثبتی درباره‌اش گزارش می‌داد. آن گزارش‌های کنگره ایالات متحده درمورد آزار و شکنجه فالون گونگ و نقض جدی حقوق بشر تمرین‌کنندگان به‌دست ح.ک.چ را فراهم می‌کرد. همچنین اطلاعات واقعی درمورد آزار و شکنجه شهروندان چینی را که به حقیقت، نیک‌خواهی و بردباری اعتقاد دارند، با جهان به اشتراک می‌گذاشت. ح.ک.چ این گزارش‌ها را دوست نداشت.

تغییرات چشمگیر

در سال 2006، گروهی از تمرین‌کنندگان بااستعداد فالون گونگ در ایالات متحده، هنرهای نمایشی شن یون را در نیویورک تأسیس کردند که هدفش احیای فرهنگ 5000ساله چین است. ارائه شن یون از فرهنگ سنتی چین، ظاهراً ح.ک.چ را تحریک کرده است.

ازآنجاکه هنرهای نمایشی شن یون در ایالات متحده مستقر است، ح.ک.چ نمی‌تواند مستقیماً آن را سرکوب یا خاموش کند، بنابراین تاکتیک‌های معمول خود یعنی رشوه دادن به رسانه‌ها، مقامات و اراذل و اوباش با استفاده از کنسولگری‌های چین را به کار برد تا با شن یون در همه جنبه‌ها، به‌طور مستقیم مداخله و برایش مشکل ایجاد کند، آن‌هم با کمک عوامل ح.ک.چ ازطریق آزار و اذیت، ارعاب خشونت‌آمیز، اتهامات جعلی، و خرابکاری در اتوبوس‌های تور. ح.ک.چ در تلاش‌هایش برای متوقف کردن فعالیت شن یون، به‌تدریج فعالیت‌های جنایی خود را گسترش داد.

در سال 2008، نیویورک تایمز هنگام گزارش دادن درباره اجراهای شن یون، لحن خود را به‌شدت تغییر داد. اما این گزارش‌دهی یک‌طرفه و دروغین؛ که یادآور رسانه ح.ک.چ بود؛ در ایالات متحده، جایی که مردم به دیدگاه‌های مخالف دسترسی دارند و به‌راحتی توسط رسانه‌ها گمراه نمی‌شوند، قابل‌تحمل‌ نبود.

در حقیقت، گزارش‌های تحریف‌شده نیویورک تایمز کنجکاوی آمریکایی‌ها را تحریک کرد و بسیاری از خوانندگان را به‌سمت دیدن شن یون سوق داد. آنگوس، یک پزشک در نیوجرسی، پس از تماشای اجرای شن یونگفتکه این نمایش را خیلی خیلی دوست دارد و گفت که مقاله نیویورک تایمز معتبر نیست. او گفت که آواز، رقص، طراحی رقص و داستان در این نمایش همه بسیار خوب است و اینکه اجراها بسیار بهتر از چیزی است که این مقاله به تصویر کشیده است.

مقاله نیویورک تایمز به مردم این امکان را داد که نفوذ ح.ک.چ را ببینند و معاملات این روزنامه را با حزب در پشت صحنه را افشا کرد. گرچه در سال‌های بعد، گزارش‌های مثبتی درمورد فالون گونگ وجود داشت، اما وقتی کسی جهان‌بینی ح.ک.چ را پذیرفت، فرار از آن دشوار است. در سال 2014، نیویورک تایمز به تاجر چینی چن گوانگبیائو بستری داد تا در آن فالون گونگ را بدنام کند. چن به بهانه خرید نیویورک تایمز، از یک کنفرانس مطبوعاتی در نیویورک استفاده کرد تا حقه خودسوزی را که 13 سال قبل اتفاق افتاده بود، دوباره مطرح کند. این حادثه خودسوزی توسط ح.ک.چ برای بدنام کردن فالون گونگ و توجیه آزار و شکنجه این روش صحنه‌سازی شد.

کمی تحقیق درمورد فالون گونگ نشان می‌دهد که آن خودکشی را به صراحت ممنوع می‌کند و به مردم می‌آموزد مهربان باشند و زندگی را گرامی بدارند. در مقابل، ح.ک.چ توجه چندانی به زندگی انسان‌ها ندارد و ده‌هامیلیون چینی را در جریان کمپین‌های سیاسی خود کشته است. اما نیویورک تایمز در مقابل مشوق‌های ارائه‌شده از سوی ح.ک.چ، به استانداردهای اخلاقی پشت کرد و وجدان خود را فروخت.

چرا تاجر ح.ک.چ وانمود کرد که به‌جای خرید برخی رسانه‌های دیگر، قصد خرید نیویورک تایمز را دارد؟ نیویورک تایمز احتمالاً از قبل به‌شدت تحت تأثیر و نفوذ ح.ک.چ قرار گرفته است، که استفاده رژیم از این روزنامه به‌عنوان یک سلاح تبلیغاتی را آسان‌تر می‌کند.

در 7ژوئیه2020، نیویورک تایمز از نرم‌افزار تولیدشده توسط تمرین‌کنندگان فالون گونگ که به مردم چین اجازه می‌دهد فایروال اینترنت ح.ک.چ را دور بزنند، انتقاد کرد و به این شکل بار دیگر به‌عنوان سخنگوی ح.ک.چ عمل کرد. این مقاله با نقل‌قول از ربکا مک‌کین‌نون، رئیس سابق دفتر سی‌ان‌ان در پکن، نقش این نرم‌افزار را کم‌اهمیت جلوه داد. این استدلال با واقعیت‌ها سازگار نیست. اگر این نرم‌افزار تا این حد ناکارآمد بود، پس چرا ح.ک.چ مبالغ هنگفتی را برای ساخت فایروال اینترنت خرج کرده بود؟ چرا ح.ک.چ پول بسیار زیادی را برای سانسور اینترنت و ویچت در چین خرج کرد و سعی کرد گزارش‌هایی را که وضعیت واقعی چین را افشا می‌کرد، حذف کند؟ اقدامات ح.ک.چ نشان می‌دهد که ابزارهای نرم‌افزاری نقش مهمی در دور زدن سانسور آن دارند.

نفوذ بی‌سابقه

در پایان سال 2020، ح.ک.چ پوشش خبری نوزدهمین کنگره ملی، آموزش رسانه‌ها و رسانه‌های اجتماعی خود را گسترش داد، درحالی‌که حامی سفر پنج رسانه بزرگ ازجمله نیویورک تایمز به چین بود. کسانی که با تاکتیک‌های ح.ک.چ آشنا هستند، می‌دانند که این «سفر به چین» نوعی رشوه و کنترل کردن بود. نیویورک تایمز که با منافع شخصی کور شده بود، حقوق بشر را فراموش کرد.

در سال 2024، نیویورک تایمز هشت مقاله طی شش ماه منتشر کرد که به شن یون و فالون گونگ افترا می‌زد. آیا این گزارش‌ها با استانداردهای ادعایی هئیت تحریریۀ آن درباره «بی‌طرفانه» بودن و «بدون ترس یا جانبداری» داشتن مطابقت دارند؟

شاید درک تمرین‌های معنوی برای کسانی که با علایق مادی کور شده‌اند آسان نباشد. تمرین‌کنندگان فالون گونگ از اصول حقیقت، نیک‌خواهی، بردباری پیروی می‌کنند و توانسته‌اند بیش از دو دهه آزار و شکنجه را تحمل کنند و به‌‌رغم تاکتیک‌های وحشت ح.ک.چ، بر ایمان خود ثابت‌قدم هستند.

بیشتر چینی‌ها به دلیل تطمیع، تهدید و سرکوب خشونت‌آمیز حزب کمونیست چین با آن همسو شده‌اند. سران کشورها و نهادهای مهم سیاسی، اقتصادی و فرهنگی در جامعه بین‌المللی نیز نتوانسته‌اند جلوی نفوذ، خرابکاری، جبهه متحد، جنگ نامحدود و سایر ابزارهای شیطانی ح.ک.چ را بگیرند.

نیویورک تایمز به یکی از برترین روزنامه‌های ایالات متحده تبدیل شد، زیرا در سال 1896 که این روزنامه در آستانه ورشکستگی قرار داشت، مالک اصلی از اصول گزارش‌دهی خبری پیروی می‌‌کرد: «تا اخبار را بی‌طرفانه، بدون ترس یا جانبداری، بدون توجه به حزب، فرقه یا منافع درگیر، ارائه دهد.»

اما امروز صاحب نیویورک تایمز کیست؟ چه کسی باعث شد که این روزنامه اصول گزارشگری بی‌طرفانه را کنار بگذارد، روح کمونیسم و ریسک ازدست دادن اعتماد عمومی را بپذیرد؟

حقیقت، نیک‌خواهی و بردباری ارزش‌هایی جهانی هستند. بنیانگذار فالون گونگ، آقای لی هنگجی، توضیح دادند که کسانی که با این ارزش‌ها مطابقت دارند، افراد خوبی هستند، درحالی‌که کسانی که از این ارزش‌ها منحرف می‌شوند، افراد خوبی نیستند. هر فردی حقایق را برای خودش قضاوت می‌کند و انتخاب می‌کند که کدام مسیر را طی کند. کسانی که به شرارت ادامه می‌دهند؛ ازجمله با کمک به ح.ک.چ در آزار و شکنجه بی‌گناهان؛ بابت اعمال خود مجبور به پاسخگویی در پیشگاه خدا خواهند بود.