چه اتفاقی برای فرهنگ چین افتاد؟

(Minghui.org) اخیراً موجی از موسیقی سنتی در چین به وجود آمده است، اما بیشتر آن توسط هنرمندان ژاپنی ساخته و اجرا شده است.

یک نمونه «نمای اصلی شهر زادگاه» از سوجیرو، استاد ژاپنی ساز اوکارینا، است (اوکارینا یک ساز بادی است). این موسیقی شنونده را از دنیای پرهیاهوی مدرن بیرون می‌برد و تصاویری از نقاشی‌های منظره زیبا را تداعی می‌کند. با گوش‌دادن به این موسیقی، زادگاهم را به یاد می‌آورم، ازجمله کوه‌های ساکت، شرشر آب‌ها، و نسیم ملایمی که در میان بیدها می‌وزد...

«خاطرات قصر» از اس.ایی.ان.اس (S.E.N.S.) (آکیهیکو فوکائورا و یوکاری کاتسوکی) اولین موسیقی متن فیلم از ان‌اچ‌کی (NHK) در سال 1996، برای مستند بزرگ تلویزیونی شهر ممنوعه بود. خیلی‌ها احساس می‌کنند این موسیقی فوق‌العاده است. ریتم سازهای کوبه‌ای سنتی چینی مانند طبل، دیگ، و زنگ عمیقاً تأثیرگذار است. هم‌زمان با پخش موسیقی، دروازه‌های قصر شهر ممنوعه، کاشی‌های لعاب‌دار طلایی و دیوارهای کاخ سرخ‌رنگ درست در مقابل شما قرار دارند.

«طلوع قهرمان» آهنگ آغازین آهنگساز مشهور ژاپنی یوکویاما سیجی برای فیلم داستان منظوم سه پادشاهی است. در این موسیقی، سازهای کلاسیک چینی مانند ارهو، گوژِنگ و پیپا مورد استفاده قرار می‌گیرند که ملودی اصلی آن توسط ارهو نواخته می‌شود. این موسیقی بیانگر هرج‌ومرج در اواخر سلسله هان شرقی است، زمانی که مردم سراغ قهرمانان می‌رفتند. این موسیقی نه‌تنها روحیه شجاع قهرمانان را نشان می‌دهد، بلکه بیانگر لطافت این مردان آهنین نیز هست و حس تراژدی را به مردم القا می‌کند.

«دیوار بزرگ» میان‌آهنگی است که توسط میچی‌هیکو اوتا برای سری انیمیشن ژاپنی «آشپزی استاد پسر» ساخته شده است. این موسیقی باشکوه و دارای سبکی دلپذیر و خوش‌آهنگ است. آن هم حس سنگینی از تاریخ و هم جذابیت کلاسیک را دارد. با سوارشدن بر بال‌های این موسیقی، دیوار بزرگ چین در برابر شما ایستاده است.

ملودی‌های ژاپنی قابل‌توجه دیگری نیز وجود دارد، مانند «پیروزی "هفت شمشیر"» اثر توشیهیکو ساهاشی، «بیداری» از توشیهیکو ساهاشی، «سفر طولانی» اثر کیوشی یوشیدا، «خیابان جایی که باد ساکن است» از یوکیکو ایزومورا، «نیایش هزارساله» از هیمگامی، «جاده ابریشم» از کیتارو، و «دریایی از ابرها در نور مهتاب» و همچنین «عشق خاموش (برای همیشه)» اثر جو هیسایشی. این موسیقی طیف وسیعی از تم‌ها و سبک‌ها را پوشش می‌دهد. آن‌ها اغلب به‌عنوان موسیقی پس‌زمینه در آثار سینمایی و تلویزیونی استفاده می‌شوند و بسیاری از چینی‌ها، آن‌ها را تحسین می‌کنند.

مسائل صنعت موسیقی چین

چرا نوازندگان در چین نمی‌توانند ملودی‌هایی به همان اندازه عالی تولید کنند؟ دلایل متعددی وجود دارد.

ازدست‌دادن فرهنگ سنتی

فرهنگ سنتی چین گسترده و عمیق است و تأثیر گسترده‌ای بر ژاپن، کره جنوبی، هنگ کنگ، تایوان و جاهای دیگر گذاشته است. بسیاری از جنبه‌های فرهنگ ژاپن منعکس‌کننده چین است؛ به‌ویژه سلسله تانگ چین: طب چینی، گو، شمشیرزنی، مراسم چای، و غیره.

اما پس از جنبش‌های سیاسی متعدد حزب کمونیست چین (ح‌.ک.چ)، به‌ویژه انقلاب فرهنگی، آثار فرهنگی و مکان‌های تاریخی تقریباً به‌طور کامل ویران شدند. گورهای شخصیت‌های تاریخی تقریباً کنده شدند و فرهنگ سنتی به‌طور کامل از بین رفت. ح‌.ک.‌چ به‌جای آن، فرهنگ حزبی را تحمیل کرد. اگر مردم چین درباره مذهب، موجودات خدایی یا بوداها صحبت می‌کردند، به خرافه‌گویی متهم می‌شدند. اگر از اخلاق یا فرهنگ سنتی یاد می‌کردند، متهم به فئودال‌بودن می‌شدند. در مقابل، «کایارا» از اس.ای.ان.اس (S.E.N.S.) ، سومین موسیقی متن از ان‌اچ‌کی (NHK)، برای مستند جاده ابریشم دریا، به مردم احساس بودن در یک معبد بودایی را القا می‌کند.

فقدان تفکر مستقل

برای خلق یک قطعه موسیقی خوب، باید محیط خلاقانه خوبی ازجمله ذهن باز و آزادی خلاق وجود داشته باشد.

تحت حاکمیت ح‌.ک‌.چ که «سیاست حاکم است»، اگر کسی بخواهد آثار ادبی یا هنری خلق کند، تابوهای زیادی وجود دارد. آهنگ‌های سیاسی که ح.‌ک.‌چ را ستایش می‌کنند، محبوب هستند، مانند «حزب، مادر عزیزم». ترانه‌های بی‌شمار دیگری از دوره‌های مختلف ح.‌ک.‌چ را ستایش می‌کنند. «شرق سرخ است» در اصل یک آهنگ محلی در شانشی شمالی بود، اما ح.‌ک.‌چ برای ستایش مائو تسه‌تونگ، آن را تغییر داد و بعداً به یک موسیقی در مقیاس بزرگ تبدیل شد، اما پیام آن از ابتدا تا انتها این بود: «بکُش!»

در ژاپن، هیچ کسی افکار مردم را محدود نکرده یا در آزادی خلاق دخالت نمی‌کند. بنابراین، این محیط آرام، تعداد زیادی از نوازندگان مشهور جهان را پرورش می‌دهد که آثاری عالی خلق می‌کنند.

ویژگی‌های اخلاقی پایین

موسیقی انعکاس روح انسان است و موسیقی خوب تعالی‌بخش است. افراد با ویژگی‌های اخلاقی سطح پایین، توانایی محدودی برای خلق آثار هنری تعالی‌بخش دارند.

ح‌.ک.‌چ به‌طور نظام‌مند فرهنگ سنتی چین را نابود کرده است تا عمداً استانداردهای اخلاقی مردم چین را پایین بیاورد.

مردی از کشوری دیگر که در جریان انقلاب فرهنگی از چین دیدن کرده بود، در خاطراتش نوشت: «بلندگوهای میدان آهنگ "وقتی سیب‌زمینی‌ها پخته شد، گوشت گاو را اضافه کنید و نیازی به تلف‌کردن وقت نیست" را پخش می‌کردند...» او متعجب شد. چگونه می‌شود چنین آهنگ مبتذلی را بدون وقفه از بلندگو پخش کرد؟

در نمونه‌ای اخیر، یان جینگ‌مینگ، نایب‌رئیس انجمن نویسندگان چین، فیلم نی ژا 2 را بررسی کرد و گفت که این فیلم بسیار مبتذل است - ازجمله میز توالت‌های قصر یوشو که از آن‌ها به‌عنوان وسایل پذیرایی استفاده می‌شود و غیره. وی خاطرنشان کرد: این امر به زیبایی فرهنگ سنتی لطمه می‌زند و اسطوره‌ها را خدشه‌دار می‌کند.

بررسی او سیل انتقادات و سوءاستفاده آنلاین را به‌دنبال داشت. بیایید به این بیندیشیم که ح.‌ک.‌چ با طرز فکر چینی چه کرد. نژا، یک شخصیت اسطوره‌ای کلاسیک، اکنون به‌عنوان یک کودک شیطانی به تصویر کشیده شده است. چین که روزگاری کشور آداب معاشرت و خویشتن‌داری بود، تبدیل به یک منجلاب شده است.

وقتی اخلاقیات فاسد شود همه‌چیز بد می‌شود، ازجمله موسیقی. اکثر آهنگ‌ها در چین، اکنون مبتذل هستند. چگونه می‌توانند حس زیبایی را به مردم منتقل کنند؟

کمال نیاز به بردباری دارد

یکی دیگر از ویژگی‌های برجسته افرادی که در فرهنگ ح‌.ک‌.چ بزرگ شده‌اند، ناشکیبایی است.

سوجیرو اولین بار در سال 1975، صدای ساز اوکارینا را شنید و تصمیم گرفت نحوه نواختن آن را بیاموزد. او این ساز را مطالعه کرد، سپس یک مدل طراحی کرد. به جستجو درباره خاک رس پرداخت، ساز خودش را ساخت و آزمایش‌های مکرری را انجام داد تا صدا را کامل کند؛ او اغلب 16 ساعت در روز را صرف ساختن اوکارینا می‌کرد. پس از پختن فلوت در آتش، آن را سیاه‌دود کرد، صیقل داد و درنهایت کوک کرد؛ هر مرحله یک یا دو هفته طول می‌کشید. او تمام تلاش خود را صرف ساختن اوکارینا کرد.

سوجیرو از سال 1975 تا 1985، پس از انتشار اولین سی‌دی خود، بیش از 10هزار اوکارینا ساخت، اما تنها از دوازده مورد از آن‌ها استفاده کرد.

شن یون امید به ارمغان می‌آورد

اما مردم ژاپن چینی نیستند و درک آن‌ها از چین غیرمستقیم است. اگر قرار است فرهنگ سنتی چین واقعاً احیا شود، چینی‌ها باید این کار را انجام دهند.

در سال 2006، گروهی از هنرمندان چینی خارج از کشور، احیای فرهنگ سنتی چین را به عهده گرفتند و شرکت هنرهای نمایشی شن یون را در نیویورک، ایالات متحده آمریکا، تأسیس کردند. اعضای این شرکت به اصول حقیقت، نیک‌خواهی و بردباری پایبند هستند. آن‌ها ضمن ارتقای مهارت‌های هنری خود، معیارهای اخلاقی و قلمرو معنوی خود را نیز بهبود می‌بخشند. هر سال مجموعه جدیدی از برنامه‌ها را راه‌اندازی و در سراسر جهان سفر می‌کنند. این برنامه چه موسیقی، رقص، لباس، پس‌زمینه پویا باشد و یا محتوای اجراها، حاوی فرهنگ سنتی چینی خالص و بدون ردپایی از فرهنگ ح‌.ک‌.چ است.

نوازندگان شن یون به‌طرز ماهرانه‌ای سازهای سنتی چینی، مانند گانگ‌ها و طبل‌ها، ارهو، پیپا، ماهی چوبی و گوژنگ را با سازهای غربی، با استفاده از تکنیک‌های هارمونی غربی ترکیب می‌کنند تا ملودی‌های سنتی چینی را به نمایش بگذارند. شن یون همچنین روش سنتی آواز بل کانتو را احیا کرد.

هر قطعه موسیقی قلب را تحت تأثیر قرار می‌دهد و مردم آن را به خاطر می‌آورند. مردم آن را تحسین می‌کنند و برخی می‌گویند: «از آسمان می‌آید»، «انرژی‌ای قوی دارد» و «شگفت‌انگیز است.»

وقتی پرده برنامه شن یون باز می‌شود، صدای گانگ به گوش می‌رسد و موسیقی باشکوهی به صدا درمی‌آید. مخاطب به صحنه‌هایی از تمدن 5000ساله چین منتقل می‌شود. بسیاری از مخاطبان می‌گویند که اشک می‌ریزند، یا اینکه توصیف این حس فوق‌ا‌لعاده به زبان بشری دشوار است.

شن یون به دور دنیا سفر کرده است. متأسفانه شن یون هنوز در چین اجرا نشده است، اما بسیاری از چینی‌هایی که این اجراها را دیده‌اند می‌گویند که مشتاقانه منتظر روزی هستند که شن یون و فرهنگ کلاسیک چین به چین بازگردد.