یک ناظر اغلب می‌تواند مسائل را واضح‌تر ببیند

(Minghui.org) تقریباً هریک از ما تمرین‌کنندگان این را تجربه کردیم: سایر تمرین‌کنندگان می‌توانند وابستگی‌ها و کاستی‌های ما را ببینند، زیرا ناظران وضعیت را واضح‌تر می‌بینند. چون تمرین‌کننده مورد نظر نمی‌داند وابستگی‌ها و کاستی‌هایش چیست، آیا نباید به آن‌ها اشاره کنیم؟

به نظر می‌رسد برخی از تمرین‌کنندگان، در محنت‌های کارمای بیماری گیر کرده‌اند یا به نظر می‌رسد که برای مدتی طولانی ازطریق آن‌ها مورد مداخله قرار می‌گیرند. هم‌تمرین‌کنندگانشان ممکن است مشکل را به‌وضوح ببینند، اما به آن اشاره نمی‌کنند، زیرا نمی‌خواهند آن‌ها را آزار دهند. برخی از تمرین‌کنندگان بیش از ده سال است که با هم تزکیه کرده‌اند، اما هنوز از اشاره‌کردن به مسائل یکدیگر اجتناب می‌کنند.

چگونه می‌توانیم از این پدیده عبور کنیم؟ اغلب به تمرین‌کنندگانی که بیشتر با آن‌ها تعامل دارم می‌گویم: «کسانی که در کنار زمین هستند، می‌توانند بازی را به‌وضوح ببینند.» همچنین می‌گویم که متوجه شده‌ام برخی از ما، تمایلی به اشاره به کاستی‌ها و وابستگی‌های دیگران نداریم.

به هم‌تمرین‌کنندگانم می‌گویم: «لطفاً به هر وابستگی یا کاستی‌‌ای که هنوز دارم اشاره کنید.» وقتی این را می‌گویم، طرف مقابل به آن‌ها اشاره می‌کند و مسائلی که اشاره می‌کند درست است. من بیش از ده سال است که برخی از این مشکلات را دارم.

البته ما با ارزیابی رفتارمان براساس فا و با نگاه‌ به درون در مواجهه با مشکلات - به‌جای تکیه بر دیگران برای اشاره به مشکلاتمان - به‌طور حقیقی بهبود می‌یابیم.

متأسفانه برخی از تمرین‌کنندگان، تمایلی به تزکیه یا پیشرفت ندارند، حتی اگر دیگران به مشکلاتشان اشاره کنند. درعوض از خودشان دفاع می‌کنند و اصرار دارند که حق با آن‌هاست. ما نمی‌توانیم دیگران را مجبور به تزکیه کنیم، بنابراین موقعیت‌هایی مانند این نیاز به بررسی دقیق دارند. از این گذشته، تزکیه به معنای تمایل صادقانه برای بهبود خود است.

مقالاتی که در آن‌ها تزکیه‌کنندگان درک خود را به اشتراک می‌گذارند، معمولاً براساس وضعیت تزکیه‌شان، ادراک یک فرد را در زمانی مشخص منعکس می‌کنند، و با هدف امکان ارتقای متقابل ارائه می‌شوند.