(Minghui.org) خانم لوئو چیونگ‌یینگ از شهر چنگدو در استان سیچوان، دوره محکومیت ۲.۵ساله خود به‌دلیل تمرین فالون گونگ (روشی معنوی که از ژوئیه۱۹۹۹ هدف آزار و شکنجه حزب کمونیست چین قرار گرفته است) را از ۱۵ژوئن۲۰۱۴ تا ۱۴دسامبر۲۰۱۶، در زندان گذراند.
خانم لوئو که معلم مدرسه آموزش کادر زنان استان سیچوان بود، در تاریخ ۲۷نوامبر۲۰۱۵، از کار خود اخراج شد. او پس از آزادی از زندان، همچنان با آزار و اذیت مداوم از سوی پلیس محلی و جامعه روبه‌رو بوده که جدیدترین مورد آن در ۲۵سپتامبر۲۰۲۳ رخ داد.
خانم لوئو حوالی سال ۱۹۹۸ تمرین فالون گونگ را آغاز کرد و اندکی بعد از بیماری‌های کبد، کلیه، معده، گلودرد، یبوست، بواسیر، کم‌خونی، تپش قلب، بی‌خوابی، توده‌های پستان و افسردگی بهبود یافت. او پس از آغاز آزار و شکنجه در سال ۱۹۹۹، با قاطعیت به ایمان خود پایبند ماند و در سال ۲۰۱۴ دستگیر و به ۲.۵ سال زندان محکوم شد.
دستگیری
خانم لوئو در ساعت ۴ بعدازظهر ۱۴ژوئن۲۰۱۴، از کنار جاده شماره ۶۶ شمالی شیرن در منطقه چینگ‌یانگ عبور می‌کرد که نگهبانی به‌نام دِنگ ژی‌یونگ ناگهان به او حمله کرد و به چشمانش مشت زد، درحالی‌که فریاد می‌زد: «برای دستگیری تمرین‌کنندگان فالون گونگ، جایزه می‌دهند!» چشمان او ورم کرد و بعداً در بیمارستان منطقه غربی چنگدو تحت معاینه قرار گرفت (مشخص نیست که پلیس چه زمانی او را به آنجا برد).
مأموران اداره پلیس فُونان بدون ارائه کارت شناسایی، خانم لوئو را بازرسی کردند. آن‌ها بیش از ۲۰۰۰ یوان پول نقد و دو تلفن همراهی را که با خود داشت توقیف کردند. این اموال هرگز به او بازگردانده نشد.
سپس خانم لوئو برای بازجویی به اداره پلیس منتقل شد. او از پاسخ دادن به سؤالات خودداری کرد. پلیس ازطریق اطلاعات ثبت‌نام دوچرخه برقی‌اش، به آدرس منزل او پی برد. همان شب بدون داشتن حکم تفتیش، منزل او را بازرسی کردند و هرگونه وسیله مرتبط به فالون گونگ را توقیف کردند.
ازآنجاکه محل ثبت خانوار او در منطقهٔ کائوتانگ بود، مأموران اداره پلیس کائوتانگ او را همان شب از اداره پلیس فونان تحویل گرفتند. او بازهم از پاسخ دادن به سؤالاتشان خودداری کرد و از پلیس خواست که از آزار و شکنجه تمرین‌کنندگان فالون گونگ دست بردارد.
خانم لوئو وقتی پس از بازجویی به‌سمت سرویس بهداشتی می‌رفت، دید که چند مأمور درحال فهرست‌برداری از وسایل توقیف‌شده از منزل او هستند، درحالی‌که نه خودش و نه اعضای خانواده‌اش حضور نداشتند.
کیفرخواست و صدور حکم
دادستانی منطقه چینگ‌یانگ در تاریخ ۲۷ژوئن۲۰۱۴، برای خانم لوئو حکم دستگیری رسمی صادر کرد. اداره پلیس منطقه چینگ‌یانگ نیز همان روز پرونده او را به‌طور رسمی در دست گرفت و چندین بار از او بازجویی کرد.
دادستانان وانگ وئی و ژانگ ژنهوا در تاریخ ۲مارس۲۰۱۵، علیه خانم لوئو کیفرخواست صادر کردند. او در ۱۸مارس۲۰۱۵، در دادگاه منطقه چینگ‌یانگ محاکمه شد. قاضی رسیدگی‌کننده ژائو یونگ بود و قضات همراه او هی بویی و شوئه یی، و منشی دادگاه یانگ یی‌فان بودند.
خانم لوئو در تاریخ ۳۰آوریل۲۰۱۵، به 2.5 سال زندان محکوم شد. دادگاه میانی شهر چنگدو در تاریخ ۱۳اوت۲۰۱۵، درخواست تجدیدنظر او را رد کرد. قاضی رسیدگی‌کننده به تجدیدنظر، لی زونگ‌مین بود و قضات شائو لونگ و هه رونگ و منشی وئی شوآی رأی نهایی را امضا کردند.
آزار و اذیت در بازداشتگاه
درحالی‌که درخواست تجدیدنظر خانم لوئو هنوز درحال بررسی بود، صبح روز ۱۵ژوئن۲۰۱۴ سه مأمور پلیس (لی، لوئو، و مأمور دیگری که نامش مشخص نیست) از اداره پلیس کائوتانگ، او را به بازداشتگاه منطقه پیدو منتقل کردند.
خانم لوئو به سلول ۰۹۰۷ منتقل شد. به‌محض ورود به سلول، چهار زندانی به او حمله کردند، دهانش را به‌زور باز کردند و دندان مصنوعی‌اش را درآوردند (که هنوز محل نگهداری آن مشخص نیست).
نگهبانان بارها از او بازجویی کردند. یک بار نگهبانی به‌نام چن با الفاظی به‌شدت رکیک، او را مورد فحاشی قرار داد.
طبق مقررات بازداشتگاه، تمامی زندانیان زن پس از هر بار بازجویی یا ملاقات با وکیل، باید مورد بازرسی کامل بدنی قرار می‌گرفتند و برای این منظور باید کاملاً برهنه می‌شدند. نگهبانان هر سانتی‌متر از بدن زندانی، ازجمله مو، سوراخ گوش، کف پا و انگشتان پا را بررسی می‌کردند. خانم لوئو نیز بارها به‌طور کامل برهنه و بازرسی شد.
رایج‌ترین عبارتی که زندانیان می‌شنیدند، «زود باش» بود. اگر تمرین‌کنندگان در انجام کارها یا اجرای دستورات کند تلقی می‌شدند، تنبیه آن‌ها به‌عهده گرفتن شیفت‌های شبانه، بدون خوابیدن، بود. آن‌ها حتی هنگام غذا خوردن نیز باید عجله می‌کردند و اغلب پیش از جویدن کامل غذا، آن را قورت می‌دادند. همچنین پیش از اتمام غذا، از آن‌ها خواسته می‌شد که دست بکشند.
گاهی سلول خانم لوئو بیش از ۵۰ زندانی داشت، که استفاده از سرویس بهداشتی و شست‌وشوی بدن را به‌شدت دشوار می‌کرد. برخی مجبور بودند روی زمین بخوابند؛ زمینی که پس از هر وعدهٔ غذایی، با آب شسته می‌شد و همواره مرطوب بود.
خانم لوئو نمی‌توانست در چنین شرایط سختی بخوابد. در ساعات اولیه ۳۰نوامبر۲۰۱۴، به‌دلیل بی‌خوابی نشست و مدیتیشن فالون گونگ را انجام داد. نگهبانی به‌نام ژانگ، او و تمامی هم‌سلولی‌هایش را مجبور کرد که به‌مدت هفت روز بی‌حرکت روی تخته بزرگی بنشینند تا باعث نفرت زندانیان از او شود. او روز بعد در اعتراض، دست به اعتصاب غذا زد. نگهبانان دو زندانی را مأمور کردند تا شبانه‌روز وی را تحت‌نظر داشته باشند.
در ۲۲دسامبر۲۰۱۴، نگهبانان خانم لوئو را از سلول بیرون بردند تا از او نمونه خون بگیرند. او مشکوک شد که ممکن است درحال بررسی شرایط بدنش برای برداشت اجباری اعضای بدن باشند، بنابراین از همکاری خودداری کرد. نگهبان مردی او را تهدید به کتک زدن کرد، اما نگهبان زنی مانع او شد. بااین‌حال، آن‌ها سه زندانی را مأمور کردند که او را محکم روی زمین نگه دارند. با توجه به مقاومت خانم لوئو، آن‌ها پنج زندانی دیگر آوردند تا او را محکم بگیرند، اما بازهم موفق نشدند. درنهایت، گروه دیگری شامل هفت زندانی دیگر را آوردند. سرانجام با کمک آن‌ها و پزشک توانستند از او خون بگیرند.
خانم لوئو علاوه‌بر شکنجه، مجبور بود هر روز سلول را تمیز کند. گاهی زندانیان با دستمال توالت سفید، تمام سطوح را بارها پاک می‌کردند تا ببینند آیا هنوز آلودگی‌ای باقی مانده است یا نه. اگر لکه‌ای می‌ماند، او را با مجبور کردن به انجام شیفت شب تنبیه می‌کردند.
بدرفتاری مداوم و سوءتغذیه، وضعیت سلامت خانم لوئو را به‌شدت ویران کرد. بعدها، وقتی حوله‌هایی را که برای تمیز کردن زمین استفاده می‌شد می‌شست یا محکم می‌پیچید، مویرگ‌های دستانش پاره می‌شد و خون‌ریزی می‌کرد. این اتفاق چندین بار رخ داد. بعداً مشخص شد که فشار خون بالایی دارد.
انتقال به زندان زنان شهر چنگدو
خانم لوئو در تاریخ ۱۱نوامبر۲۰۱۵ به زندان زنان شهر چنگدو منتقل شد. همزمان، رئیس جدید زندان، مائو شین، منصوب شده بود و تحت هدایت او، آزار و شکنجه تمرین‌کنندگان فالون گونگ زندانی همچنان تشدید می‌شد.
این زندان شامل شش بخش بود و بخش یک مخصوص زندانیان تازه‌وارد بود. بااین‌حال تمرین‌کنندگان فالون گونگ هنگام ورود به زندان، به بخش یک فرستاده نمی‌شدند، بلکه مستقیماً به بخش‌های دیگر منتقل می‌شدند. بخش‌های ۲ و ۶ بخش‌های مدیریت سخت‌گیرانه بودند که تمرین‌کنندگان ثابت‌قدم به آنجا فرستاده می‌شدند.
بخش ۶ دارای سه سلول در طبقات چهارم، پنجم و ششم بود که به‌عنوان سلول‌های مدیریت سخت‌گیرانه معروف بودند و به‌طور ویژه برای شکنجه تمرین‌کنندگان ثابت‌قدم استفاده می‌شدند. این سلول‌ها با شماره‌های ۴۱۲، ۵۱۲ و ۶۱۲، به «زندان درون زندان» معروف بودند. در بیرون از این سلول‌ها، منطقه‌ای تحت کنترل وجود داشت و سایر زندانیان معمولاً نمی‌توانستند ببینند در آنجا چه می‌گذرد. سلول‌های عادی معمولاً دوازده زندانی داشتند، اما این سه سلول ویژه فقط پنج یا شش نفر را در خود جای می‌دادند (که تنها یکی تمرین‌کننده فالون گونگ بود و بقیه نگهبان یا مراقب او بودند). با شدت گرفتن آزار و شکنجه، اغلب در این سه سلول، فقط سه نفر نگهداری می‌شدند (یک تمرین‌کننده و دو مراقب).
خانم لوئو در طول ۱۳ ماه حبسش در این زندان، در هر سه سلول حبس شد.
دقایقی پس از ورود، جوراب در دهانش چپاندند
خانم لوئو هنگام ورود به زندان، مستقیماً به بخش ۶ منتقل شد. او از نگهبان ژائو هونگ‌مِی خواست که از آزار و شکنجه تمرین‌کنندگان فالون گونگ دست بردارد، اما با فحاشی او روبرو شد.
سپس ژائو همراه با دو زندانی به‌نام‌های پُو شیوچیونگ و اوئو پینگ‌لان، خانم لوئو را به سالن غذاخوری بردند تا وسایلی را که با خود به زندان آورده بود بازرسی کنند. او در آنجا نیز از آن‌ها خواست که از آزار و شکنجه تمرین‌کنندگان دست بردارند. ژائو به دو زندانی دستور داد که جوراب در دهانش فرو کنند. اوئو او را به دیوار کوبید و جوراب‌هایی را که پُو از پاهایش درآورده بود، محکم در دهان خانم لوئو فرو کرد.
پس از آنکه ۲۰ دقیقه بعد جوراب‌ها از دهان خانم لوئو خارج کردند، لکه‌های خون رویشان دیده می‌شد.
پس از اینکه ژائو از خانم لوئو عذرخواهی کرد وی تصمیم گرفت این ماجرا را به مدیریت زندان گزارش نکند. اما بعداً متوجه شد که این عذرخواهی صادقانه نبوده و بخشی از تاکتیک «چماق و هویج» ژائو برای وادار کردن او به رها کردن فالون گونگ بوده است.
شکنجه در سلول ۵۱۲
اوئو و پُو مأمور شدند که به‌طور شبانه‌روزی خانم لوئو را تحت‌نظر داشته باشند. به‌محض انتقال او در بعدازظهر روز ورودش به سلول ۵۱۲، این دو زندانی از او خواستند که بیانیه‌هایی برای انکار و محکومیت فالون گونگ بنویسد. او از انجام این کار خودداری کرد. آن‌ها تا بعد از نیمه‌شب اجازه نمی‌دادند بخوابد، اما ساعت ۵ صبح بیدارش می‌کردند. بعدها دو زندانی دیگر با نام خانوادگی گان و لوئو نیز به‌عنوان مراقب به آن‌ها اضافه شدند.
در صبح روز سوم حضورش در زندان، خانم لوئو را به بیمارستان زندان بردند. پُو، اوئو، و یک زندانی دیگر که نامش مشخص نیست، به‌همراه دو پزشک، او را به زور نگه داشتند و از او خون گرفتند. پزشک مرد سه بار با تیزی یک میله فلزی، به بازوی او ضربه زد که باعث فوران خون و ایجاد درد طولانی‌مدت در بازویش شد.
به خانم لوئو اجازه خروج از سلول داده نمی‌شد. زندانیان برایش غذا می‌آوردند، اما مقدار آن بسیار کم بود. او اغلب گرسنه بود. مجبور بود روزانه به‌مدت دست‌کم ۱۳ تا ۱۸ ساعت بایستد یا روی چارپایه کوچکی بنشیند. در طول ۱۳ ماه حبس در آنجا، پاهایش به‌شدت متورم شد، توان راه رفتن نداشت و فشار سیستولیک خون او در مقطعی به ۱۹۹ میلی‌متر جیوه رسید (درحالی‌که حد طبیعی آن ۱۲۰ یا کمتر است).
شکنجه در سلول ۶۱۲
نگهبان ژانگ در تاریخ ۳دسامبر۲۰۱۵، مراقبان خانم لوئو را تغییر داد و دو زندانی به‌نام‌های وان یونگ‌یی و لیو شین را به‌عنوان مراقب او منصوب و او را به سلول ۶۱۲ منتقل کرد.
یک روز صبح، طعم فرنی‌ای که به خانم لوئو دادند غیرعادی بود. او مشکوک شد که در آن، داروهای نامعلومی ریخته‌اند. وقتی این موضوع را با وان در میان گذاشت، وان به‌شدت عصبانی شد و او را تهدید کرد. وان و لیو خانم لوئو را مجبور کردند که هر روز سلول را تمیز کند.
شکنجه در سلول ۴۱۲
خانم لوئو در ۲۱مارس۲۰۱۶، به سلول ۴۱۲ منتقل شد. در این سلول، لیو و پُو مراقب او بودند.
در آوریل۲۰۱۶، زندان یک تلویزیون و دستگاه پخش دی‌وی‌دی در سلول ۴۱۲ نصب کرد. آن‌ها خانم لوئو را تقریباً هر روز مجبور می‌کردند که با صدای بلند، ویدئوهایی افتراآمیز درباره فالون گونگ را تماشا کند.
نگهبانان برای آزار بیشتر او، تخت‌خوابش را مستقیماً زیر پنکه سقفی قرار دادند. برای چندین ماه متوالی در سال ۲۰۱۶، پنکه را روی بالاترین درجه تنظیم می‌کردند تا تمام طول شب روی خانم لوئو باد شدید بوزد.
در اوایل ژوئیه۲۰۱۶، زندانی‌ای به‌نام یوان لینگ جای پُو را به‌عنوان مراقب گرفت و همراه با لیو، به نظارت بر خانم لوئو ادامه داد. یک روز، تیان لی، معاون رئیس بخش شش، گفت که زندان دو نفر با بالاترین مدارک تحصیلی را برای «کار کردن روی او» در نظر گرفته است. یوان و لیو هردو دارای مدرک فوق‌لیسانس بودند و پیش از محکومیت به‌دلیل دریافت رشوه، کارمند دولت بودند. آن‌ها تلاش کردند خانم لوئو را به رها کردن فالون گونگ وادار کنند، اما موفق نشدند. در واکنش، زندان از ژوئیه۲۰۱۶ ملاقات خانوادگی و سایر روش‌های ارتباطی او را قطع کرد.
در تاریخ ۲۸سپتامبر۲۰۱۶، نگهبانان مراقبان او را به یوان و وان تغییر دادند. بااین‌حال او همچنان بر ایمان خود پایدار ماند. در زمستان ۲۰۱۶، او را مجبور کردند لباس‌هایش را دور بریزد و حتی وقتی هوا سرد شد، اجازه استفاده از لحاف و پتوی خودش را به او ندادند.
بعدازظهر ۱۴نوامبر۲۰۱۶، زندان از همه زندانیان بخش ۶ خواست تا نمونه خون و بزاق بدهند. خانم لوئو از همکاری خودداری کرد، زیرا مشکوک بود که این اقدام در راستای برداشت اجباری اعضای بدن است. او نگرانی خود را به تان شوئه‌می، معاون بخش، گزارش داد. در آن زمان، نگهبانان او را مجبور به دادن نمونه خون و بزاق نکردند. اما سه روز بعد، چهار زندانی و یک نگهبان آمدند تا او را به‌زور نگه دارند و از او اثر انگشت و نمونه خون بگیرند.
پیش از آزادی خانم لوئو از زندان، نگهبان ژائو از او خواست که چند فرم را امضا کند. او امتناع کرد و ژائو با الفاظی به‌شدت رکیک، به او ناسزا گفت.
ادامه آزار و اذیت پس از آزادی از زندان
وقتی خانم لوئو در ۱۴دسامبر۲۰۱۶ آزاد شد، وزنش فقط حدود ۹۰ پوند (حدود ۴۱ کیلوگرم) بود. از آن پس، اداره پلیس کائوتانگ، کمیته خیابان کائوتانگ، و جامعه سونگ‌شیان‌چیائو بارها او را مورد آزار و اذیت قرار دادند. شدیدترین مورد در ۲۵سپتامبر۲۰۲۳ اتفاق افتاد.
در ساعت ۴ بعدازظهر آن روز، خانم لوئو درحال پیاده‌روی در پیاده‌روی کنار جاده شی‌یانگ بود که دو مرد عمداً به او برخورد کردند. یکی از آن‌ها سپس ادعا کرد که خانم لوئو تلفن او را انداخته و آن را شکسته است. او موضوع را به اداره پلیس کائوتانگ گزارش کرد.
خانم لوئو با تمام وجود حس کرد که این دو مرد و پلیس قصد دارند برایش پرونده‌سازی کنند. او از رفتن با آن‌ها خودداری کرد و چند زن از اعضای جامعه محلی آمدند. پلیس رفت و آن زنان با فریب، خانم لوئو را به چایخانه‌ای در همان نزدیکی بردند.
یکی از زنان گفت که کمیته امور سیاسی و حقوقی محلی آن‌ها را مأمور کرده تا با او صحبت کنند. خانم لوئو نام آن‌ها را پرسید و آن‌ها گفتند که نام خانوادگی‌شان لی، ژانگ، فنگ و لوئو (بدون نسبت فامیلی) است. آن‌ها ادعا کردند که کارت شناسایی همراه ندارند و زمانی که خانم لوئو خواستار ارائه مبنای قانونی برای این «گفت‌وگو» شد، سکوت کردند. آن‌ها از بیان نام کامل یا شماره تلفن خود نیز خودداری کردند.
خانم لوئو گفت که تمرین فالون گونگ در چین، غیرقانونی نیست و از آن‌ها خواست که دست از آزار و شکنجه تمرین‌کنندگان بردارند. در همین لحظه، ناگهان مأمور زنی وارد شد و بر سر خانم لوئو فریاد زد. خانم لوئو متوجه شد که شماره نشان آن مأمور 007171 است.
سپس آن مأمور زن رفت. ژانگ برگه‌ای را بیرون آورد و به فنگ داد و فنگ از خانم لوئو خواست که آن را امضا کند. او امتناع کرد، اما آن‌ها پافشاری کردند. پس از کشمکش طولانی، ژانگ به‌شدت عصبانی شد، با دست روی میز کوبید و بر سر خانم لوئو فریاد کشید.
درحالی‌که خانم لوئو تمرکزش را از دست داده بود، ژانگ ناگهان دست راست او را گرفت و به دست چپ خودش که روی آن جوهر قرمز بود مالید. سپس فرم را برداشت و با تماس دادن آن به دست راست خانم لوئو، اثر انگشت او را روی فرم ثبت کرد.
زن دیگر با نام خانوادگی لوئو نیز با همین ترفند، اثر انگشت خانم لوئو را روی فرمی دیگر ثبت کرد.
خانم لوئو بعداً متوجه شد که نام کامل ژانگ، ژانگ شوئه‌می است.
این چند زن اجازه ندادند خانم لوئو تا قبل از ساعت ۸:۳۰ شب چایخانه را ترک کند. وقتی او از چایخانه بیرون آمد، دید که یک خودرو پلیس درحال ترک محل است و این موضوع، شک او را تأیید کرد: آن دو مرد که در پیاده‌رو به او برخورد کردند، آن زنان، و پلیس همگی در هماهنگی با یکدیگر، برای آزار و اذیت او آمده بودند.
کپی‌رایت ©️ ٢٠٢٥-١٩٩٩ Minghui.org تمامی حقوق محفوظ است.
