بانویی ۶۳ساله اهل هبی، پس از آزادی از زندان در حالی که ناتوان شده بود، هشت سال بعد درگذشت

خانه > آزار و شکنجه > بیش از 5000 کشته‌شده

6 مه 2025 | همکار مینگهویی در استان هبی، چین

(Minghui.org)

نام: بای یوجینام چینی: 白玉枝جنسیت: زنسن: ۶۳سالشهر: شهرستان جینگجینگاستان: هبیشغل: کارمند بانکتاریخ درگذشت: حدود مارس۲۰۲۵تاریخ آخرین دستگیری: ۳۱اوت۲۰۰۲آخرین محل بازداشت: زندان زنان استان هبی

خانم بای یوجی هنگام گذراندن محکومیت چهارساله خود به‌دلیل ایمانش به فالون گونگ، تحت شکنجه شدید قرار گرفت و با داروهای نامعلوم تغذیه اجباری شد. این سوءرفتار باعث شد بینایی هر دو چشمش را از دست بدهد، خون استفراغ کند و دچار نارسایی کلیه شود. او چند بار در وضعیت بحرانی قرار گرفت، اما مقامات از آزادی او با قید معالجه پزشکی خودداری و حتی مدت حبسش را چهار ماه تمدید کردند. در روز تعیین‌شده برای آزادی‌اش در ۲۵دسامبر۲۰۰۶، مأموران اداره ۶۱۰ محلی قصد داشتند او را به بازداشتگاه دیگری منتقل کنند، اما با اعتراض شدید خانواده‌اش منصرف شدند.

اگرچه خانم بای بعدها تا حدودی بینایی خود را بازیافت، اما همچنان در دیدن دچار مشکل بود. او همچنان قادر به ایستادن یا مراقبت از خود نبود. دست‌هایش به‌طور غیرقابل‌کنترلی می‌لرزید و گهگاه دچار حملات تشنجی می‌شد و از درد شدید عصبی رنج می‌برد. پس از هشت سال رنج مداوم، او در حدود مارس۲۰۲۵ درگذشت. او ۶۳ساله بود.

خانم بای، کارمند بانک صنعتی و تجاری چین، در سال ۱۹۹۴ تمرین فالون گونگ را آغاز کرد. پس از آغاز آزار و شکنجه این روش ذهن و بدن توسط حزب کمونیست چین در سال ۱۹۹۹، او قاطعانه به ایمانش پایبند ماند و بارها دستگیر شد.

محکومیت به ۳سال کار اجباری در اکتبر۱۹۹۹

خانم بای در ۱اکتبر۱۹۹۹ به سه سال کار اجباری محکوم شد. در دوران بازداشت در اردوگاه‌های کار اجباری مختلف، یک بیمارستان روانی و یک مرکز بازپروری معتادان، او به‌مدت ۹ماه پیاپی دست به اعتصاب غذا زد. وزنش از بیش از ۵۰ کیلوگرم به کمتر از ۳۶ کیلوگرم کاهش یافت. باوجود این وضعیت، نگهبانان به او داروهای نامعلوم تزریق کردند که باعث می‌شد احساس کند حشرات روی بدنش می‌خزند. در جریان معاینه پزشکی در حدود اکتبر۲۰۰۰، مشخص شد که او فشار خون ندارد و نوار قلبش قابل خواندن نیست. تنها پس از این تشخیص، نگهبانان اردوگاه کار دریافتند که او در آستانه مرگ قرار دارد و خانواده‌اش را برای بردن او فراخواندند.

سه بار دستگیری دیگر در سال ۲۰۰۱

خانم بای در اکتبر۲۰۰۱ دوباره دستگیر و به‌مدت نامعلومی به کار اجباری محکوم شد. او در اعتراض به این اقدام اعتصاب غذا کرد و کمتر از یک ماه بعد آزاد شد. او برای اجتناب از آزار و شکنجه بیشتر، خانه را ترک کرد، اما در سپتامبر۲۰۰۱ بار دیگر دستگیر شد. رئیس پلیس محلی او را به حد بیهوشی کتک زد و او سه روز بعد به هوش آمد. رئیس پلیس در این مدت او را روی کف سیمانی سرد رها کرده بود. پس از به‌هوش آمدن، قصد داشتند او را به اردوگاه کار منتقل کنند، اما به‌دلیل وضعیت وخیم سلامتی‌اش، اردوگاه از پذیرش او خودداری کرد.

او آزاد شد، اما در دسامبر۲۰۰۱ به‌دلیل توزیع مطالب فالون گونگ دوباره دستگیر و به بازداشتگاه دوم شهر شیجیاژوانگ منتقل شد. او به‌مدت چهار ماه دست به اعتصاب غذا زد و با قید وثیقه آزاد شد. پیش از آنکه بهبودی کامل یابد، پلیس دوباره او را در خانه آزار داد. خانم بای برای اجتناب از آزار و شکنجه دوباره مخفی شد.

محکومیت به ۴سال زندان

خانم بای در ۳۱اوت۲۰۰۲ در محل اجاره‌ای خود در شهر شیجیاژوانگ دستگیر شد. پلیس او را به حدی کتک زد که چهره‌اش غیرقابل شناسایی شده بود. او هنگام راه رفتن تلوتلو می‌خورد و بسیار لاغر و حلقه‌های تیره دور چشمش ایجاد شده بود.

پلیس با استفاده از ارتباطات خود، او را به اردوگاه کار شهر شیجیاژوانگ منتقل کرد. خانم بای بیش از دو ماه اعتصاب غذا کرد و سپس با فریب به خوردن غذا وادار شد. فقط ده روز بعد، حکم بازداشت رسمی او صادر شد. خانواده‌اش تلاش کردند وکیل بگیرند، اما تمام دفاتر حقوقی محلی از دفاع از تمرین‌کنندگان فالون گونگ منع شده بودند.

دادگاه ناحیه یوهوآ در شهر شیجیاژوانگ، در دسامبر۲۰۰۲ جلسه دادرسی مخفیانه‌ای را در اردوگاه کار برگزار کرد. خانواده‌اش از زمان محاکمه یا محل جدید بازداشتش مطلع نشدند و تنها در اوایل ژانویه۲۰۰۳ فهمیدند که او به بازداشتگاه دوم شهر شیجیاژوانگ منتقل شده است.

خانم بای دوباره دست به اعتصاب غذا زد و در فوریه۲۰۰۳ در وضعیت بحرانی قرار گرفت. خانواده‌اش درخواست آزادی با ضمانت پزشکی کردند، اما این درخواست رد و ملاقات با او نیز ممنوع شد. او در حدود مارس۲۰۰۳ به چهار سال زندان محکوم شد، بدون اینکه خانواده‌اش از صدور این حکم مطلع شوند.

خانم بای در اوایل مه۲۰۰۳ شروع به استفراغ خون کرد، اما بازداشتگاه هیچ‌گونه درمانی ارائه نکرد. باوجود وخامت حالش، مقامات همچنان او را به زندان دوم شهر شیجیاژوانگ منتقل کردند که خانواده‌اش در ۲۰مه۲۰۰۳ از این موضوع مطلع شدند.

نگهبانان زندان به زندانیان دستور داده بودند که شبانه‌روز خانم بای را تحت نظر بگیرند. او بار دیگر دست به اعتصاب غذا زد و به‌طور وحشیانه‌ای تحت تغذیه اجباری قرار گرفت. بعدها بینایی هر دو چشمش را از دست داد و مجبور شد تمام روز بستری باشد. درخواست خانواده‌اش برای آزادی با ضمانت پزشکی بارها رد شد و اجازه ملاقات هم به آن‌ها داده نشد.

در تابستان۲۰۰۵، زندان زنان استان هبی تأسیس شد و خانم بای به‌همراه دیگر تمرین‌کنندگان زندانی به آنجا منتقل شد.

نگهبانان این زندان جدید به سوءرفتار با خانم بای ادامه دادند و به‌ندرت اجازه ملاقات خانواده با او را دادند. وسایلی که خانواده‌اش برایش می‌فرستادند اغلب به او نمی‌رسید. به دیگر تمرین‌کنندگان نیز اجازه کمک به او داده نمی‌شد. زمانی که تمرین‌کننده‌ای به‌نام هی لان‌هوا به او کمک کرد لباس‌هایش را مرتب کند، حق ملاقات با خانواده، خرید اقلام ضروری و تماس با بستگان از او سلب شد.

وضعیت خانم بای همچنان بدتر شد و دچار نارسایی کلیه شد. او به‌طور کامل بستری و ناتوان شد. درخواست‌های مکرر برای آزادی با قید معالجه پزشکی رد شد. زندان حتی حکم او را چهار ماه تمدید کرد و سرانجام در ۲۵دسامبر۲۰۰۶ آزاد شد. مأموران اداره ۶۱۰ محلی قصد داشتند پس از آزادی، او را به بازداشتگاه دیگری منتقل کنند، اما با اعتراض شدید خانواده‌اش منصرف شدند.

خانم بای هرگز از آسیب‌هایی که در زندان متحمل شده بود بهبود نیافت و سرانجام در حدود مارس۲۰۲۵ درگذشت.