افشای آزار و شکنجه در زندان زنان شماره 2 استان لیائونینگ

(Minghui.org) از زمان تأسیس زندان زنان شماره 2 استان لیائونینگ در تاریخ ۳۱اوت۲۰۱۹، این زندان به‌طور فعال به آزار و شکنجه تمرین‌کنندگان فالون گونگ پرداخته است. بسیاری از تمرین‌کنندگان به‌خاطر امتناع از رها کردن ایمان خود، مجبور به کار بدون دستمزد، و از ملاقات با خانواده محروم، و شکنجه شده‌اند.

در ادامه، برخی از موارد آزار و اذیت در این زندان به‌تفصیل ارائه شده است:

کار اجباری

این زندان دارای کارخانه بسیار بزرگی برای تولید کاپشن‌های پَر است. تخمین زده می‌شود که تا ۳۰۰۰ زندانی در این کارخانه مشغول به کار باشند. نگهبانان به‌دقت بر روند تولید نظارت دارند. ازآنجاکه این کاپشن‌های پَر به خارج از کشور صادر می‌شوند، کیفیت بالا الزامی است. زندانیان مجبورند هر روز از ساعت ۴ صبح تا ۷ عصر، به‌جز یک ورزش کوتاه در صبح، بدون وقفه کار کنند. حتی با این شرایط، نگهبانان بار کاری را به‌طور مداوم افزایش می‌دهند.

زندانیان برای رسیدن به سهمیه تعیین‌شده اجازه ندارند به‌تنهایی به توالت بروند و باید به‌صورت گروه‌های سه‌نفره همراه هم بروند. زمان صرف غذا برای آن‌ها محدود به پنج دقیقه است. اگر یک زندانی بخواهد درخواست مرخصی کند، باید در مقابل نگهبانان زانو بزند. نگهبان تنها در صورتی اجازه مرخصی می‌دهد که زندانیان به هدف تولید دست یافته باشند. در صورت عدم رسیدن به هدف، حتی ممکن است اجازه استفاده از توالت نیز به آن‌ها داده نشود.

خط تولید یک کاپشن پَر شامل حدود ۶۰ تا ۱۰۰ مرحله است. این موضوع باعث می‌شود زندانیان برای جلو افتادن عجله کنند و وقتی مرحله‌ای به تأخیر می‌افتد، درگیر دعوا شوند. مقامات محلی دولت اغلب از این زندان بازدید می‌کنند. در زمان بازدیدها، همه زندانیان باید به کار ادامه دهند و حق ندارند سر خود را بلند کنند. آن‌ها در روزهای یکشنبه به‌مدت ۳۰ دقیقه اجازه استراحت و شست‌وشوی لباس دارند، اما باید به مطالعه ادامه دهند و گزارش‌های فکری بنویسند.

اگر زندانیان نتوانند به هدف تعیین‌شده برسند، نگهبانان نام آن‌ها را اعلام می‌کنند. کسانی که نامشان برده شود، تحت مجازات قرار می‌گیرند که شامل سرزنش شدن، مجبور شدن به ایستادن یا نشستن به حالت چمباتمه، و محرومیت از غذا یا خرید هرگونه خوراکی است. سایر زندانیان همان سلول نیز درگیر و تنبیه می‌شوند.

اکثر زندانیان جوان به‌دلیل نداشتن مهارت‌های لازم در دوخت لباس، به‌کندی کار می‌کردند. آن‌ها اغلب مجبور بودند کاپشن‌ها را دوباره اصلاح کنند. برخی پس از توبیخ و تنبیه به‌خاطر نرسیدن به هدف، هر روز گریه می‌کردند؛ برخی از خستگی غش می‌کردند؛ انگشتان برخی توسط سوزن سوراخ می‌شد؛ و برخی پس از آسیب‌دیدگی، انگشتانشان قطع می‌شد. دو زندانی با بلعیدن سوزن، اقدام به خودکشی کردند، اما موفق نشدند و به همین دلیل مجازات شدند. آن‌ها همچنین مجبور شدند گزارش‌های تأمل و خودانتقادی بنویسند.

آنچه در بالا شرح داده شد تنها سوءرفتارهایی است که زندانیان عادی با آن مواجه‌اند. تمرین‌کنندگان فالون گونگ به‌خاطر ایمانشان، شکنجه‌های حتی شدیدتری را متحمل می‌شوند.

نگهبانان زندانیان را تحریک به آزار و شکنجه تمرین‌کنندگان می‌کنند

زندانیان عادی، پس از ورود به زندان، ابتدا در تیم ورود که مخصوص «آموزش‌های اولیه» است باقی می‌مانند. همچنین، قبل از آزادی، باید مدتی را در تیم آزادی بگذرانند. اما تمرین‌کنندگان فالون گونگ، اجازه حضور در هیچ‌یک از این تیم‌ها را ندارند تا از مراوده آن‌ها با سایر زندانیان جلوگیری شود.

وقتی یک تمرین‌کننده وارد زندان می‌شود، یک نگهبان با او صحبت و میزان استقامت و پایداری او در تمرین فالون گونگ را ارزیابی می‌کند. سپس او را به یکی از بخش‌ها اختصاص می‌دهند که وظیفه دارند برنامه‌ای برای تبدیلسیستم سفت و سخت شستشوی مغزی و شکنجه به منظور وادار کردن تمرین‌کنندگان به انکار فالون گونگ. آن تمرین‌کننده تنظیم کنند.

به‌طور کلی، کارت‌های نام زندانیان یا سفید است یا زرد. رنگ سفید به معنی «نظارت عمومی» و رنگ زرد به معنی «مقررات سبک‌تر» است. اما بدون توجه به اینکه تمرین‌کنندگان فالون گونگ تبدیل شده‌اند یا نه، کارت‌های نام آن‌ها قرمز است که به معنی «مدیریت سختگیرانه» است.

نگهبانان معمولاً خودشان تمرین‌کنندگان را مورد ضرب‌وشتم قرار نمی‌دهند. بلکه از تخفیف در مدت حکم زندان، به‌عنوان انگیزه‌ای برای تحریک زندانیان به تبدیل تمرین‌کنندگان استفاده می‌کنند. هر بار که زندانیان در این کار مشارکت داشته باشند ممکن است تا ۹ ماه از مدت محکومیتشان کاسته شود. درنتیجه، برخی از زندانیان به‌طور فعال در آزار و شکنجه مشارکت می‌کنند.

معمولاً دو زندانی به یک تمرین‌کننده اختصاص داده می‌شوند و تمرین‌کنندگان اجازه ندارند در یک سلول با هم باشند. کسانی که از تبدیل شدن امتناع می‌کنند، کتک می‌خورند، گرسنگی می‌کشند، مورد توهین و آزار لفظی قرار می‌گیرند، مجبور می‌شوند ساعت‌ها رو به دیوار بایستند یا چمباتمه بزنند، و از خواب محروم می‌شوند. حتی پس از آنکه این تمرین‌کننده مجبور به رها کردن فالون گونگ شود، سایر زندانیان همچنان بر او نظارت دارند و اجازه نمی‌دهند با سایر تمرین‌کنندگان صحبت کند.

دو روش اصلی شکنجه روی تمرین‌کنندگان اعمال می‌شد. روش اول، خیس کردن آن‌ها با آب سرد بود. در زمستان، تمرین‌کنندگان را به انبار می‌بردند و تمام لباس‌ها به‌جز لباس زیرشان را درمی‌آوردند. باد سرد از پنجره‌های باز می‌وزید، درحالی‌که تمرین‌کنندگان مجبور بودند درون یک لگن بایستند و از سر تا پا به‌طور مداوم با آب سرد شسته شوند.

تصویر شکنجه: خیس کردن با آب سرد

روش دیگر، حبس انفرادی بود. در ساختمانی جداگانه، اتاق‌های کوچک متعددی وجود داشت که هیچ نور خورشید و حتی روشنایی در آن‌ها وجود نداشت. تمرین‌کنندگان اجازه شست‌وشو نداشتند و غذای بسیار کمی به آن‌ها داده می‌شد. در اتاق، تختی وجود نداشت و تنها چند روکش پتوی پاره روی زمین پهن بود. یک توالت خیلی کم‌عمق بدون سیستم آب‌کشی در اتاق قرار داشت که فقط روزی یک بار تمیز می‌شد و بوی بسیار بدی در اتاق ایجاد می‌کرد. اتاق نه پنکه داشت و نه بخاری. اگر تمرین‌کنندگان تمرینات فالون گونگ را انجام می‌دادند، نگهبانانی که ازطریق دوربین‌های مداربسته آن‌ها را زیر نظر داشتند شروع به فریاد زدن می‌کردند. اگرچه این تمرین‌کننده در اتاق زندانی شده بود، زندانیان همچنان از راهرو به نظارت بر او ادامه می‌دادند.

طبق قوانین زندان مدت حبس انفرادی باید بین ۷ تا ۱۵ روز باشد، اما در زندان زنان شماره 2 استان لیائونینگ، نگهبانان می‌توانستند تمرین‌کنندگان را برای هر مدت‌زمانی که می‌خواستند در سلول انفرادی نگه دارند، از چند ماه گرفته تا چند سال. یکی از زندانیانی که به‌دلیل «حمله» به نگهبان، در این اتاق زندانی شده بود، پس از آزادی لاغر و نحیف شد و از نظر روانی در وضعیت مناسبی نبود.

خانم لی جینگ، تمرین‌کننده، مجبور شد فالون گونگ را رها کند. او بعداً از این کار پشیمان شد و اعلام کرد که دوباره این تمرین را ازسر خواهد گرفت. نگهبانان در تلافی، در زمستان روی وی آب سرد ریختند و زندانیانِ داخل سلولش را تحریک کردند تا هر روز او را کتک بزنند. او مجبور بود رو به‌سمت دیوار بایستد، از خواب محروم می‌شد و درحالی‌که در زمستان، لباس‌های نازکی به تن داشت و روبروی پنجرۀ باز بود، مجبور به نشستن به حالت چمباتمه می‌شد. یک بار، هنگام مسواک زدن، زندانی لوئو شو‌یوان یک لگن آب را روی او ریخت و آن لگن را روی سرش گذاشت. او هنوز در زندان، دوران محکومیت خود را می‌گذراند.

خانم وانگ چین‌رونگ ۷۳ساله به پنج سال زندان محکوم شده است. او به‌دلیل امتناع از تبدیل شدن، اغلب کتک می‌خورد و مجبور به تمیز کردن سلول می‌شد. سپس مجبور بود به حالت چمباتمه بنشیند و اجازه خوابیدن نداشت. در زمستان رویش آب سرد ریخته می‌شد. تمام لباس‌های زمستانی‌اش دور ریخته ‌شد و فقط لباس‌های نازک برایش باقی ‌ماند. غذا و مایحتاج روزمره‌اش توسط دیگران ربوده می‌شد. او دستمال توالت نداشت و مجبور بود خود را با بطری آب بشوید. یک بار در کارخانه توسط یک زندانی لگد خورد و سرش به یک دستگاه برخورد کرد که باعث شد بیهوش شود. به‌دلیل شکنجه‌های طولانی‌مدت نمی‌توانست کمر خود را صاف کند. او در اکتبر۲۰۲۴، به حبس انفرادی فرستاده شد و در مارس۲۰۲۵، با پایان مدت محکومیتش آزاد شد.

خانم وو جیوفن حدوداً 60ساله و اهل شهر هولودائو، به یک سال زندان محکوم شد. او به تیم چهارم در بخش چهارم فرستاده شد. این تیم رفتار بسیار بی‌رحمانه‌ای با تمرین‌کنندگان داشت. او هنگام ورود به زندان، به‌شدت کتک خورد. صورتش متورم و کبود شد، درحالی‌که کره چشمش بیرون زده بود و کل سفیدی چشمش سیاه شده بود. بدنش پر از کبودی بود. زندانیان همچنین نوک پستان‌ها و نقاط خصوصی او را نیشگون می‌گرفتند که باعث شده بود در راه رفتن و استفاده از توالت مشکل داشته باشد. با وجود این وضعیت، او مجبور بود کنار میز نگهبانی در کارخانه بایستد.

یک بار، تمرین‌کننده دیگری به‌خاطر گرفتن دست خانم وو، توسط رئیس کتک خورد. بار دیگر، خانم وو آن‌قدر بد کتک خورد که نمی‌توانست به‌طور طبیعی راه برود. وقتی سایر تمرین‌کنندگان به او سلام می‌کردند، ظاهراً بی‌حس به نظر می‌رسید. او آزاد شده است.

خانم لی یوجیه حدوداً 60‌ساله و اهل شهر شنیانگ، به 1.5 سال زندان محکوم شد. او در بخش چهارم حبس ‌شد. چون از تبدیل شدن خودداری کرد، کتک خورد، مجازات شد، تحقیر شد، از خواب محروم شد و در زمستان رویش آب سرد ریختند. او در سپتامبر۲۰۲۴ آزاد شد.

خانم لیو یوبو ۶۵ساله اهل شهر هولودائو، به دو سال و سه ماه زندان محکوم شد. او در بخش چهارم حبس ‌شد. وقتی تازه وارد این بخش شده بود، کتک خورد و به‌شدت در ناحیه کمر و پاهایش آسیب دید. چون خیلی آرام راه می‌رفت، زندانی‌ای به نام فنگ لین‌لین او را هل داد و با کشیدن موهایش، وی را روی زمین کشید. وقتی یکی از تمرین‌کنندگان، فنگ را بابت این کارش زیر سؤال برد، فنگ گفت خانم لیو وانمود می‌کند که مریض است. سپس رئیس این تمرین‌کننده را به خاطر زیر سؤال بردن فنگ سرزنش کرد. خانم لیو هنوز دوران محکومیت خود را در زندان می‌گذراند.

خانم وی یوچی حدوداً 40‌ساله به 5 سال زندان محکوم شد. ازآنجاکه اغلب توسط نگهبان به‌خاطر نرسیدن به هدف تولید فراخوانده می‌شد، مجبور بود تا ساعت ۱۱ شب به حالت چمباتمه بماند و هیچ غذایی به او داده نمی‌شد. او آزاد شده است.

تمرین‌کننده‌ای از شهر هایچنگ که آزاد شده است، یک بار در انبار رویش آب سرد ریخته شد.

یک تمرین‌کننده مسن به یاد آورد که زندانیان آب روی تشکش ریختند و باعث شدند نتواند بخوابد. همچنین به‌دلیل کمبود غذا لاغر و نحیف شد. یک بار نیز یک زندانی به سینه‌اش مشت زد.

اگر تمرین‌کنندگان از تبدیل شدن خودداری می‌کردند، زندانیان حتی نام بنیان‌گذار فالون گونگ را روی لباس زیر تمرین‌کنندگان می‌نوشتند و آن‌ها را مجبور به پوشیدن آن می‌کردند.

اگر تمرین‌کنندگان می‌خواستند با خانواده‌شان ملاقات کنند، باید درخواست می‌دادند و در درخواست خود باید می‌نوشتند که مجرم هستند. چون آن‌ها از پیروی کردن از این قانون امتناع می‌کردند، از ملاقات با خانواده‌هایشان محروم می‌شدند.

عاملان درگیر در آزار و شکنجه

زندانی لیو لی‌جیا به‌طرز خشونت‌باری خانم وو جیوفن را کتک زد. زندانی لوئو شو‌یوان اغلب به خانم لی جینگ فحش می‌داد و سرزنشش می‌کرد و سایر زندانیان همان سلول را تحریک می‌کرد که خانم لی را کتک بزنند.

زندانیان فنک لین‌لین و سون شان‌شان به‌شدت خانم وانگ چینگ‌رونگ را کتک زدند.

زندانی سون بائویان توسط نگهبان مأمور شد تا بنیان‌گذار فالون گونگ را بدنام و تمرین‌کنندگان فالون گونگ را تحقیر کند. ازآنجاکه او و زندانی کویی شیائوچیانگ فعالانه در آزار و شکنجه مشارکت داشتند، نگهبانان ترتیبی دادند تا تمام تمرین‌کنندگان تازه‌وارد در همان سلول، با آن‌ها حبس شوند. مدت محکومیت ۱۲ساله کویی به‌عنوان پاداش، دو سال کاهش یافت.

برخی از نگهبانان و زندانیانِ مهربان نیز بودند که تلاش می‌کردند از تمرین‌کنندگان فالون گونگ محافظت کنند. آن‌ها به تمرین‌کنندگان می‌گفتند: «من می‌دانم تو فرد خوبی هستی.» برخی از زندانیان پس از آگاه شدن از واقعیت‌ها، دست از آزار و اذیت تمرین‌کنندگان فالون گونگ برداشتند. برخی از زندانیان از تمرین‌کنندگانی که به‌زودی آزاد می‌شدند درخواست کتاب‌های فالون گونگ را می‌کردند و می‌گفتند که پس از بازگشت به خانه، فالون گونگ را تمرین خواهند کرد.