(Minghui.org) نامه‌ای که حاوی درخواست کمک بود و در بسته‌ای از وسایل تزئینی هالووین جاسازی شده بود اخیراً دوباره به عنوان مهم اخبار بین‌المللی تبدیل شد. این وسیلة تزئینی در اردوگاه کار اجباری ماسانجیا در شمال شرقی چین تولید شده بود.
نامۀ درخواست کمک پیدا شده در بسته‌ای از وسایل تزئینی هالووین
در تاریخ ۶ نوامبر، شبکه خبری سی‌ان‌ان این خبر را به‌طور برجسته‌ای در صفحه اصلی‌اش منتشر کرد. این بار نویسنده این نامۀ درخواست کمک که آقای ژانگ نام دارد، شناسایی شد و در پکن مصاحبه‌ای با وی صورت گرفت. وی یکی از تمرین کنندگان روش فالون گونگ است،
این نامه برای اولین بار در دسامبر ۲۰۱۲، به عنوان اصلی اخبار بین‌المللی تبدیل شد. هنگامی که خانم جولی کیت از اورگان، آن را روی صفحه فیس‌بوکش قرار داد. پس از آن، مقاله‌ای در صفحه اول روزنامه محلی اورگونی چاپ شد. خانم کیت این نامۀ درخواست کمک را در یک بسته وسایل تزئینی هالووین پیدا کرد. نامه‌ای که افشا‌کننده منبع این بسته‌های تزئیناتی و فریادی برای درخواست کمک بود. بسیاری از رسانه‌های مهم ازجمله نیویورک تایمز این داستان را منتشر کردند.
در نتیجة این نامۀ درخواست کمک، اردوگاه کار اجباری بدنام ماسانجیا در چین، برای تعداد زیادی از آمریکایی‌ها شناخته شد. درحالی که پیش از این، مردم تنها از دور تصوری کلی درباره سیستم بی‌رحمانه اردوگاه کار اجباری در چین داشتند یا ذهن‌شان تنها با مقدار کمی از اطلاعات مبهم پر شده بود، پس از انتشار این نامه، واقعیت این سیستم به روشنی در اذهان مردم ثبت شد.
برده‌داری در ماسانجیا
از زمان آغاز آزار و شکنجه فالون گونگ در چین، بیش از ۱۴ سال می‌گذرد و در این مدت اردوگاه کار اجباری ماسانجیا پیشتاز این آزار و شکنجه در چین بوده است.
خانم وانگ چان‌یینگ، یک تمرین‌کننده فالون گونگ است که درحال حاضر در منطقه متروپولیتن واشنگتن دی‌‌سی زندگی می‌کند. وی دو بار در اردوگاه کار اجباری ماسانجیا حبس شد که مجموعاً بیش از پنج سال طول کشید.
خانم وانگ چان‌یینگ در راهپیمایی اخیر در لانگ‌بیچ کالیفرنیا، شکنجه‌هایی را که در اردوگاه کار اجباری ماسانجیا متحمل شده بود به نمایش می‌گذارد.
خانم وانگ پس از شنیدن داستان آقای ژانگ، نویسندۀ نامه درخواست کمک، رنجی را که در ماسانجیا متحمل شده بود به یاد آورد:
خانم وانگ گفت، "زمانی که در سال‌های ۲۰۰۲ و ۲۰۰۵ در ماسانجیا حبس بودم، با افراد زیادی در یک اتاق کوچک نگه داشته می‌شدیم. اتاق بیش از ظرفیتش پر شده بود. حدود ۲۶ نفر در اتاقی محبوس بودیم که از تختهای دو نفره پر شده بود و تخت‌ها در کنار هم جای داشتند. نگهبانان اردوگاه کار اجباری، روی دو تخت که به موازات هم قرار داشتند، سه نفر را جای می‌دادند. یک نفر باید در فضای بین دو تخت می‌خوابید. من یکی از آنها بودم. اصلاً نمی‌توانستم خوب بخوابم."
"بر خلاف زندانیان عادی، تمرین‌کنندگان فالون گونگ کارگاهی نداشتند که برای انجام کار اجباری به آنجا بروند. در عوض، اتاقی که ما در آن حبس بودیم به عنوان اتاق خواب، کارگاه و انبار مورد استفاده قرار می‌گرفت. مجبور بودیم که گل‌های پلاستیکی برای صادرات را سرهم کنیم. چسب مورد استفاده در مراحل این کار بسیار سمی بود. ما را به اجبار در دو طرف جعبه‌های کاغذی به صف می‌کردند و روی محصولات کار می‌کردیم.
"اجازه نداشتیم با یکدیگر صحبت کنیم. باید ۱۱ ساعت در روز کار می‌کردیم و اگر کارها با سرعت کافی انجام نمی‌شد، اغلب مجبور به اضافه‌کار می‌شدیم. علاوه بر این کار برده‌وار بسیار سخت، برنامه‌هایی شامل اطلاعات شستشوی مغزی با مضامین افتراآمیز نسبت به فالون گونگ پیوسته در اتاق‌مان پخش می‌شد.
"محصولات تولیدی در گوشه‌ای از اتاق نگهداری می‌شدند. هوای اتاق مملو از بوی سمی چسب بود. بسیاری از ما به این چسب سمی حساسیت داشتیم. در نتیجه پوست برخی از تمرین‌کنندگانان دچار خونمردگی و کبودی شده بود. من به شدت سرفه می‌کردم و حتی گاهی اوقات در حین سرفه خون بالا می‌آوردم."
خشونت و شکنجه
کار اجباری صرفاً یکی از راه‌هایی است که حزب کمونیست چین (ح.ک.چ) اتخاذ کرده تا تمرین‌کنندگان فالون گونگ را وادار کند از اعتقادشان دست بکشند.
آقای ژانگ، نویسنده نامۀ درخواست کمک، به مدت دو سال و نیم در اردوگاه کار اجباری حبس بود. وی در مصاحبه‌اش با شبکه خبری سی‌ان‌ان این کار سخت برده‌وار در ماسانجیا را به عنوان "راه فراری از خشونت مخوف و وحشتناک" در آن اردوگاه توصیف کرد. اردوگاه کار اجباری ماسانجیا به واسطه شکنجه‌هایی که روی تمرین‌کنندگان فالون گونگ اعمال می‌کند، بدنام است.
یک بار خانم وانگ چان‌یینگ را به مدت ۱۶ ساعت با دستبند بین دو تخت دوطبقه بستند. نگهبانان اردوگاه با لگد زدن به تخت‌ها و زیاد کردن فاصله بین آنها و همچنین محکم‌تر کردن دستبندش که قبلاً پوستش را خراشیده و بریده بود، دردش را تشدید می‌کردند.
نمایش شکنجه: تحت کشش قرار گرفتن بین دو تخت دوطبقه
وی در مصاحبه‌ای که پیش از این انجام داده بود، جزئیات این شکنجه را این‌طور شرح داد، "در دسامبر ۲۰۰۷، چون از امضای فرمی که مخصوص زندانیان بود امتناع کردم، هفت نگهبان مرا بین دو تخت دوطبقه با میله‌های آهنی دستبند زدند. دست راستم را به بدنه تخت بالایی یک تخت دوطبقه و دست چپم به را بدنه تخت پائینی تخت دوطبقه دیگری دستبند زدند.
"نه می‌توانستم بایستم و نه قادر بودم به حالت چمباتمه بشینم. دستبند خیلی محکم دور دست‌هایم بسته شده بود. گرچه هوای شهر شنیانگ در زمستان بسیار سرد بود و دما به حدود ۱۷ تا ۱۸ درجه زیر صفر می‌رسید، اما از درد وحشتناک به‌شدت عرق می‌ریختم. طولی نکشید که دست‌هایم ورم کرده و کبود شدند.
"آنها سعی کردند به زور مرا وادار کنند تا تعهد‌نامه‌ای را امضا کنم (مبنی بر اینکه دیگر تمرین فالون گونگ را انجام نمی‌دهم)، اما امتناع کردم و شکنجه ادامه یافت. اجازه نمی‌دادند غذا بخورم، چیزی بنوشم و یا از توالت استفاده کنم. به مدت ۱۶ ساعت به این شکل تحت کشش قرار داشتم. ده‌ها بریدگی روی بدنم ایجاد شده بود، از جمله مچ دست‌هایم که با زخم‌های دلمه بسته پوشیده شده بود."
شکنجه کشش تنها از طریق یک تخت دوطبقه نیز انجام می‌شد. خانم وانگ نیز شکنجه مشابهی را متحمل شد، همانند آنچه در تصویر زیر نشان داده شده است.
شکنجه در ماسانجیا: شکنجه کشش با استفاده از یک تخت دوطبقه
سوءرفتارهای جنسی و شکنجه
هنگامی که شکنجة کشش با آزار و اذیت جنسی همراه می‌شود، تحقیر و درد و رنج قربانی طاقت‌فرسا می‌شود.
آقای نیو جین‌پینگ، یکی از تمرین‌کنندگان فالون گونگ از پکن، در تاریخ ۲۱ می سال ۲۰۰۶، هنگامی که با نائب‌رئیس پارلمان اروپا، آقای ادوارد مک‌میلان اسکات صحبت می‌کرد، آزار و شکنجه همسرش خانم ژانگ لیان‌یینگ را برای جامعه بین‌المللی افشا کرد. آقای ادوارد مک‌میلان اسکات به منظور تحقیق درباره آزار و شکنجه فالون گونگ به چین آمده بود. در سال ۲۰۰۸، خانم ژانگ لیان‌یینگ دوباره بازداشت و به اردوگاه کار اجباری ماسانجیا فرستاده شد.
خانم ژانگ بعد‌ها شکنجه‌ای را که متحمل شده بود، بازگو کرد، "به دلیل پایداری در باورم به فالون گونگ، بیش از بیست بار تحت شکنجة کشش قرار گرفتم. تحت کشش قرار گرفتن و آویزان شدن با دستبند تا چند روز ادامه داشت. لباس‌هایم از شدت عرق خیس بود و به علت این شکنجه دردناک طولانی مدت، دچار ریزش مو شده بودم.
"گاهی اوقات لباس‌هایم تکه‌پاره می‌شد و من نیمه‌برهنه آویزان بودم. زنی که رئیس گروه نظارت ویژه بود، نوک سینه‌هایم را می‌کشید و با تختهای چوبی آنقدر مرا می‌زد که از حال می‌رفتم. یکی از نگهبانان اردوگاه با نام خانوادگی 'پان' از من فیلم‌برداری می‌کرد و می‌گفت، 'در حال فیلم گرفتن از بدن برهنه‌ات هستم. این فیلم را به وب‌سایت مینگهویی ارسال خواهم کرد تا همه بتوانند آن را ببینید.'"
در اکتبر سال ۲۰۱۳، وب‌سایت Minghui.org گزارش شخصی خانم یین لیپینگ را منتشر کرد که در ماسانجیا تحت سوء‌رفتار شدید جنسی قرار گرفته بود: "هنوز هم وقتی به آن فکر می‌کنم می‌لرزم- در اردوگاه کار اجباری ماسانجیا مرا در سلول مردان بسته بودند."
خانم کای گوشیان از شهر سونگ‌یوان واقع در استان جیلین، در اردوگاه کار اجباری زنان جیلین زندانی شد. او به یاد می‌آورد که چگونه رئیس اردوگاه بر سرش فریاد می‌کشید: "۱۰۸ نوع روش شکنجه داریم! فکر می‌کنی می‌توانی زنده از اینجا بیرون بروی؟"
اردوگاه‌های کار اجباری صرفاً یک نوع از امکانات و شیوه‌های بسیاری است که در آزار و شکنجه فالون گونگ استفاده می‌شود. با اینکه اردوگاه‌های کار اجباری در چین بسته و منحل می‌شوند، آزار و شکنجه فالون گونگ هنوز ادامه دارد. خشونت و سوء‌رفتار علیه تمرین‌کنندگان فالون گونگ، تحت سیاست آزار و شکنجه وحشیانه ح.ک.چ، هنوز هم در زندان‌ها، مراکز شستشوی مغزی و بیمارستان‌های روانی، صورت می‌گیرد.
مجموعه حبس و کار اجباری
