(Minghui.org) درحال‌حاضر مراکز شستشوی مغزی به‌جای اردوگاه‌های کار اجباری، در آزار و شکنجه فالون گونگ استفاده می‌شوند. این روند، طبق گزارش سازمان عفو بین‌الملل در دسامبر ۲۰۱۳ و تجزیه و تحلیلی توسط مینگهویی مشخص شده است.
طبق آمار مینگهویی، ۱۵۷ مرکز شستشوی مغزی در ۲۷ استان، شکنجه ۷۳۷ تمرین‌کننده در سال ۲۰۱۳، را بر‌عهده داشتند. تعداد تمرین‌کنندگانی که در نیمه دوم سال ۲۰۱۳، به مراکز شستشوی مغزی فرستاده شدند چهار برابر تعداد این تمرین‌کنندگان در نیمه اول سال بوده است.
در مراکز شستشوی مغزی از شیوه‌های جدید شکنجه، مخصوصاً تجویز داروهای نامعلوم استفاده می‌شود. آنها سبب می‌شوند که تمرین‌کنندگان هشیاری و قدرت اراده خود را ازدست بدهند و برای مسؤلین آسان‌تر است تا از این طریق، تمرین‌کنندگان را مجبور به امضای تعهدنامه‌هایی، مبنی بر انکار باورشان به فالون گونگ، کنند.
مراکز شستشوی مغزی خلاف قانون اساسی هستند
درحالی‌که مراکز شستشوی مغزی رسماً برچسب «مراکز آموزش حقوقی» را به‌خود گرفته‌اند، نهادهایی غیرقانونی هستند. آنها اغلب خودسرانه و بدون هیچ تشریفات اداری لازمی، تأسیس می‌شوند. علاوه بر «آموزش» که درواقع شستشوی مغزی است، شکنجه نیز دراین مراکز رایج است. هر کسی، در هر زمانی می‌تواند بازداشت شود و برای مدتی نامعلوم در این مراکز حبس شود.
مراکز شستشوی مغزی نیز همانند اردوگاه‌های کار اجباری، ماده ۳۷ قانون اساسی چین را نقض می‌کنند:
«آزادی شخصی شهروندان جمهوری خلق چین محفوظ و مصون از تعرض است.»
«هیچ شهروندی نمی‌تواند بازداشت شود، مگر با تأیید دادستانی یا دادگاه و بازداشت‌ها باید توسط نهاد امنیت عمومی صورت گیرند.»
«محرومیت و محدودیت غیرقانونی درخصوص آزادی شخصی شهروندان توسط بازداشت یا سایر روش‌ها ممنوع است؛ بازرسی غیرقانونی شهروندان ممنوع است.»
مراکز شستشوی مغزی مانند اردوگاه‌های کار اجباری، به‌‌وسیله اداره ۶۱۰ سرپرستی می‌شوند، مخصوصاً وقتی به حبس تمرین‌کنندگان و تلاش برای تبدیل آنها در این مراکز مربوط است. اداره کردن مراکز شستشوی مغزی آسان‌تر است و طول دوره‌های حبس در این مراکز، خودسرانه و به‌دلخواه مسئولین این مراکز تعیین می‌شود.
نقض قانون چین و قرارداد بین‌المللی
مطابق بخش ۵ از ماده ۸ قانون اساسی جمهوری خلق چین: «در رابطه با موضوعات مربوط به محرومیت یک شهروند از حقوق سیاسی یا اقدامات و مجازات‌های اجباری مربوط به محدود کردن آزادی شخصی، فقط قانونی ملی می‌تواند به‌تصویب برسد.»
چین یکی از اعضای پیمان بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی است. ماده ۹ این پیمان قید می‌کند: «هر کسی از حق آزادی و امنیت شخصی برخوردار است. هیچ‌کسی به‌طور خودسرانه تحت بازداشت یا حبس قرار نخواهد گرفت و از آزادی محروم نخواهد شد، مگر در زمینه‌ها و بر اساس روال‌هایی که توسط قانون بنا گذاشته شده باشد.»
«هر کسی که بازداشت می‌شود، در زمان بازداشت باید دلایلش را بداند و باید بی‌درنگ از همه اتهامات علیه خودش آگاه شود.»
«هر کسی که ازطریق بازداشت یا حبس، از آزادی محروم می‌شود باید این حق را داشته باشد که قبل از برگزاری جلسه دادگاه، روال قانونی درخصوص او اجرا شود...»
مراکز شستشوی مغزی، تمرین‌کنندگان فالون گونگ را براساس دستورات اجرایی اداره ۶۱۰ بازداشت و شکنجه می‌کنند. درحالی‌که دوره حبس در اردوگاه‌های کار اجباری تعیین و مشخص می‌شود، در مراکز شستشوی مغزی، تا زمانی‌که یک تمرین‌کننده از باورش به فالون گونگ دست نکشد، جلسات شستشوی مغزی همچنان ادامه خواهند داشت.
خانم لیو هویی ۴۰ ساله، قبلاً در شهر چنگدو واقع در استان سیچوان، معلم زبان بود. بعد از چهار سال حبس در زندان زنان چوانشی (این دوره از اکتبر ۲۰۰۶ آغاز شده بود)، بلافاصله پس از آزادی‌اش، برای مدت سه سال حبس، به مرکز شستشوی مغزی شین‌جیان منتقل شد.
در طی آن دوره، نگهبانان به غذای وی مواد سمی اضافه می‌کردند، به‌زور آب نمک بسیار غلیظ به او می‌خوراندند و تحت سوءرفتارهای جسمی و ذهنی قرار می‌گرفت.
کارکنان اداره ۶۱۰ سر او داد می‌زدند: «اگر کسی دوره حبسش در اردوگاه کار اجباری به‌پایان برسد، می‌تواند به خانه برود، اما در اینجا چنین خبری نیست! حتی فکر برگشت به خانه را نکن مگر اینکه 'تبدیل' شوی یا اینجا بمیری!»
آزار و اذیت روانی و شکنجه
در آوریل ۲۰۱۳، مجله لنز در چین، مقاله‌ای ۱۴ صفحه‌ای منتشر کرد که سوءرفتارها در اردوگاه کار اجباری ماسانجیا را افشا می‌کرد. این مقالۀ تحقیقی بر اساس مصاحبه با حدود بیست فرد بود که قبلاً در این اردوگاه حبس بودند. آنها به کار اجباری محکوم شده و متحمل انواع متعدد شکنجه از جمله نیمکت ببر، تخت مرگ، کشش شدید (بستن دست‌ها و پاها به غلتک‌های مخصوص و کشیدن شدید آنها در جهت‌های عکس) و حبس انفرادی شده بودند.
چنان قساوت‌هایی در مراکز شستشوی مغزی نیز وجود دارند. این مراکز درنتیجه تأکیدشان بر آزار و اذیت روحی، مرتکب قساوت‌های بیشتری می‌شوند تا از این طریق اراده تمرین‌کنندگان را هدف قرار دهند و آنها را مجبور به انکار باورهایشان کنند. روش‌های شکنجۀ آنها عبارتند از: اعمال شوک با باتوم‌های الکتریکی، ضرب و شتم، ایستادن طولانی‌مدت، آویزان کردن، محرومیت از خواب، سوزاندن با آب جوش، داخل کردن سر در یک توالت، درآوردن ناخن با انبردست و آزار و اذیت جنسی.
تمرین‌کنندگان زیادی درنتیجۀ سوءرفتارهای شدید ناتوان و ازکارافتاده شدند، دچار فروپاشی عصبی یا اختلال ذهنی شدند یا مردند.
آقای شی دچینگ، مهندس بازنشسته موسسه نقشه‌کشی و طراحی چنگدو در استان سیچوآن، در ۲۹ آوریل ۲۰۰۹، به مرکز شستشوی مغزی شین‌جیان (که به مرکز آموزش حقوقی شهر چنگدو نیز معروف است) فرستاده شد. وی پس از سه هفته شکنجه، به‌شدت لاغر و ضعیف شده و دچار بی‌اختیاری در دفع ادرار شد. در خوردن مشکل داشت و دچار مشکل قلبی حاد نیز شده بود. وقتی در ۲۷ مه ۲۰۰۹، در ۶۹ سالگی درگذشت، بدن و دست و پایش به‌علت ازکارافتادگی اعضای درونی‌اش، به‌سرعت سیاه شدند.
آقای شی دچینگ قبل از بازداشت به‌دست پلیس، از سلامتی کامل برخوردار بود
بالغ بر ۱۰۰ نفر از اداره ۶۱۰ و پلیس محلی در تشییع جنازه وی حضور داشتند. آنها پسر بزرگ آقای شی را کتک زدند و او و برادر کوچک‌ترش را بازداشت کردند. درست روز بعد، جسد آقای شی را بردند و سوزاندند.
مأموران امنیت ملی و پلیس در مراسم تشییع جنازه آقای شی
خانم لیو یینگ از شهر چنگدو، واقع در استان سیچوان، از سپتامبر ۲۰۰۵ الی ژانویه ۲۰۰۶، در مرکز شستشوی مغزی ناحیه چنگ‌‌هوا حبس بود. او را به‌طرز وحشیانه‌ای کتک زدند و به وی داروهای سمی تزریق کردند. پاهایش نیز طی شکنجه شکست.
خانم لیو چند بار تا آستانه مرگ رفت. هرگز به اعضای خانواده‌اش اطلاع داده نشد. بعداً با تقاضا و پیگیری مستمر پدرش، آزاد شد و به سبب سوءرفتار در زندان، دچار فروپاشی ذهنی شد.
اردوگاه‌های کار اجباری ممکن است بسته شده باشند، اما درحال‌حاضر تمرین‌کنندگان فالون گونگ به مراکز شستشوی مغزی فرستاده می‌شوند که نوعی "زندان سیاه" با شکنجه‌ها و سوءرفتارهایی مشابه اردوگاه‌های کار اجباری و حتی بدتر از آن هستند. تمام امکانات و ساختمان‌های آزار و شکنجه از جمله مراکز شستشوی مغزی باید ازبین بروند.
کپی‌رایت ©️ ۲۰۲۳ Minghui.org تمامی حقوق محفوظ است.
مجموعه نظرات و دیدگاه‌ها
