صحبتی درباره ازدواج (قسمت اول)

(Minghui.com)

پیروی از رابطه تقدیری و تقویت اصول اخلاقی

مردم کهن بر این باور بودند که ازدواج وابسته به قسمت و تقدیر است. یک ضرب‌المثل چینی می‌گوید: «یک‌صد بازپیدایی طول می‌کشد تا دو نفر را سوار یک قایق کند؛ هزار سال طول می‌کشد تا دو نفر همسر شوند.» این نشان می‌دهد که رابطه تقدیری بین زن و شوهر چقدر دقیق است. در دنیای گسترده انسانی، دو نفر که از قبل یکدیگر را نمی‌شناسند، قادرند از‌طریق رابطه تقدیری‌شان به‌هم بپیوندند.

آقای لی هنگجی در «آموزش فا در شهر نیویورک» از سخنرانی‌ها در ایالات متحده بیان کردند:

« شخصی در زندگی گذشته لطفی در حق شخص دیگری کرد و آن شخص نتوانست آن را جبران کند، شاید او یک مقام سطح پایین بود یا در آن زندگی بسیار تهیدست بود. او از آن لطف بسیار بهره‌مند شده بود، بنابراین می‌خواست آن را جبران کند. پس این ممکن است منتهی به یک رابطه تقدیری بین زن و شوهر شود. همچنین ممکن است که در زندگی قبلی‌ شخصی شخص دیگری را دوست داشته باشد یا اینکه آنها هر دو یکدیگر را دوست داشته باشند، اما آنها آن رابطه تقدیری را نداشته و نتوانستند تشکیل خانواده دهند؛ بنابراین آن می‌تواند منتهی به یک رابطه تقدیری زن و شوهری برای زندگی بعدی شود.»

ساده‌ترین تعبیر از عشق، «عشق بین مرد و زن» است. در‌واقع، واژه «عشق»، آن‌طور که عموم درک می‌کنند، یک تصور مدرن است. این روزها جامعه انسانی تأکید بر «شخصیت» دارد و اینکه «خود» را تحت هر شرایطی در بالاترین اولویت قرار دهیم: با دوست داشتن دیگران و دیگران را ملزم به دوست داشتن خود کردن، تصور ما از «عشق» ظاهر می‌شود.

در زمان‌های قدیم، قوانین کامل آداب معاشرت و اخلاقیات، احساسات بین مرد و زن را محدود می‌کرد. واژه به‌اصطلاح «عشق» برپایه ازدواج قرار داشت. به‌عبارت دیگر، عشق منظم، بادوام و منطقی بود و می‌توانست توسط کل جامعه و دولت به‌رسمیت شناخته شود و به آن احترام گذاشته شود. هر «عشق» و «محبت» خارج از چارچوب ازدواج منع شده و ناشایست درنظر گرفته می‌شد.

ازدواج تعهد عظیمی در زندگی است و یک بازی بچه‌گانه نیست. از زمانی‌که «شش تشریفات» (یعنی خواستگاری همراه با یک هدیه؛ پرسش درباره نام عروس؛ اظهار رسمی پذیرش؛ درخواست تعیین تاریخ ازدواج؛ تشریفات رفتن داماد به ملاقات عروس در خانه عروس و مشایعت عروس تا خانه داماد) در سلسله جو بنیان نهاده شد، هزاران سال است که آنها مرسوماتی شده‌اند که مردم در مراسم عروسی از آنها پیروی می‌کنند. مردم زمان‌های قدیم موجودات خدایی را عبادت می‌کردند؛ افرادی که از اراده آسمان پیروی کرده و به‌وظیفه فرزندی بها داده‌‌اند را مورد احترام قرار دادند. درنتیجه، در مراسم عروسی، عروس و داماد  به آسمان و زمین ادای احترام کرده تا ازدواج‌شان شناخته شده و به والدین‌شان ادای احترام کرده تا مورد پذیرش آنها نیز قرار گیرند.