(Minghui.org) از آغازشکل‌گیری تای چی در قرن دوازدهم، این تمرین ذهن و بدن، به‌طور روزافزونی در سراسر جهان محبوب و معروف شده است. گرچه، تعداد زیادی از مردم این تمرین را می‌شناسند، اما افراد کمی درباره زندگی بنیانگذار آن ژانگ سان‌فنگ می‌دانند.
ژانگ یک راهب دائوئیست افسانه‌ای بود که در طول زندگی‌اش سه سلسله سونگ، یوان و مینگ را دید. برطبق تاریخ سلسله مینگ: زندگینامه ژانگ سان‌فنگ، وی اهل شهر ییژو در لیائودونگ یا استان دونگ‌بی امروز در شمال چین بود. نام وی چوان‌یی بود و سان‌فنگ لقب وی بود که درواقع به این نام معروف بود.
ژانگ شخصی قوی‌هیکل با قد۲ متر و ۱۳ سانتی‌متر بود، حالت ایستادنش به استواری یک جرثقیل و ریش‌هایش به سختی نیزه بود. به‌عنوان فردی نامرتب و ژولیده معروف بود و در سراسر سال، بدون توجه به گرمی و سردی هوا ردای بلند دائوئیستی به تن می‌کرد.
می‌گویند او مانند خانه‌به‌دوشی بود که به دورترین نقاط چین سفر می‌کرد. در داستانی آمده که او می‌توانست بیش از ۵۵۰ کیلومتر در یک روز سفر کند.
ژانگ علاوه بر اینکه بنیانگذار تمرین معروف تای چی است، مؤسس مکتب وودانگِ مدرسه دائو نیز است. ازآنجایی‌که وی راهبی بود که دائو را کسب کرده بود، فرمانروایان سلسله مینگ به علت خردی که داشت، فوق‌العاده به‌دنبالش بودند. او در شناساندن و محبوب ساختن دائوئیسم ازطریق شعر به مردم نیز نقش مهمی را ایفا کرد.
در اصل، تای چی‌ای که ژانگ به مردم معرفی کرد، تمرینی هم برای ذهن و هم برای بدن بود. اما با گذشت زمان، مردم به‌تدریج تای چی را به‌خاطر مزایای جسمی آن پذیرفتند و تای چی رفته رفته بیشتر و بیشتر تبدیل به یک تمرین جسمی شد.
معبد دائوئیستی که ژانگ سان‌فنگ در آنجا زندگی و تزکیه می‌کرد.
پرترۀ ژانگ سان‌فنگ
کوه وودانگ
ژانگ به‌عنوان یک راهبِ دائوئیستی فوق‌العاده ماهر و استاد، در زمان سلسله مینگ، بسیار مشهور شد. طی دو قرنی که این سلسله حکومت می‌کرد، تقریباً هر امپراطوری، مأموری به‌دنبال او می‌فرستاد تا در امور حکومت، از وی راهنمایی بگیرد. سه امپراطور در آن زمان ادعا کردند که او "فردی حقیقی"؛ فردی روشن‌بین از مدرسه دائو، است.
اما ژانگ از مکانی به مکان دیگر سفر می‌کرد و پیدا کردن او مشکل بود تا اینکه درنهایت در کوه وودانگ مستقر شد.
وی پس از دیدار از تمام قله‌ها و دره‌های کوه وودانگ، درنهایت اعلام کرد: «این کوه در آینده بسیار معروف خواهد شد.»
هنگامی که امپراطور یونگل، پسر اولین امپراطور سلسله مینگ، برتخت پادشاهی نشست، تصمیم گرفت ژانگ را بیابد. امپراطور یونگل پس از چند تلاش بی‌ثمر، هو گوانگ فرزانه را با یادداشتی بسیار صمیمانه که خودش نوشته بود، به‌دنبال ژانگ فرستاد.
ژانگ پس از دریافت این نامه، با شعری به امپراطور یونگل پاسخ داد. ژانگ دقیقاً می‌دانست که چرا امپراطور به‌دنبال او بود. به‌عنوان فرمانروای چین، او هرچه را که می‌خواست داشت. بنابراین، احتمالاً چه‌چیزی از ژانگ می‌خواست؟ جواب مطمئناً عمری طولانی بود.
ژانگ در شعرش راز عمر طولانی را برای امپراطور یونگل آشکار کرد: لازم است امپراطور ذهنشان را آرام کرده و امیال دنیوی را رها کنند. امپراطور یونگل در زندگی‌اش شادتر و راضی‌تر از آن بود که بخواهد این نصیحت را دنبال کند.
بجای آن، وی دستور داد هشت قصر، دو معبد دائوئیستی، سی و شش صومعه و هفتاد و دو معبد سنگی در کوه وودانگ بسازند. وی همچنین آن را کوهی سلطنتی اعلام کرده و به مهر سلطنتی ممهور کرد.
درست همانطور که ژانگ پیش‌بینی کرده بود، کوه وودانگ بسیار مشهور شد و دائوئیسم در چین رونق گرفت.
محبوب شدن دائوئیسم
بسیاری از نوشته‌های ژانگ، شامل؛ دا دائو لون، شوان جی ژی جیانگ و شوان یائو پیائو، همگی متعاقباً با دائوئیسم، بسیار محبوب شدند.
اما مهم‌ترین اثر ژانگ، وو گن شو، مجموعه‌ای از بیست و چهار شعر بود که هدفش الهام‌بخشیدن به مردم برای شروع کردن تزکیه بود. در این اشعار، ژانگ شادی در این دنیای مادی را با درختی بی‌ریشه مقایسه کرده که نمی‌تواند برای مدتی طولانی خودش را حفظ کند. وی در این اشعار بیان کرده که برای فرار از این مخمصه، مردم باید خودشان را تزکیه کنند.
ادبیات قبلی در دائوئیسم ازنظر طرز بیان و معنا بسیار اسرارآمیز و مبهم بود و بنابراین خوانندگان زیادی نداشت. ژانگ ازطریق سبک ساده اشعار و ریتمشان که برای به‌خاطرسپاری سهل و آسان بود، باعث شد دائوئیسم بیشتر در دسترس مردم عادی قرار گیرد.
نوشته‌هایش دائوئیسم را از یک باور دورازدسترس، به یک تمرین موجود در همه جا تبدیل کرد که هم توسط امپراطوران و هم توسط افراد غیراشرافی به‌طور یکسان دنبال می‌شد.
تای چی؛ یک راه تزکیه ذهن و بدن که ازدست رفته است
تای چیِ ژانگ علاوه بر حرکات آرام و راحت و یافتن توازنی میان توانایی و انعطاف پذیری، بر تزکیه درونی نیز تأکید می‌کرد. این روش برای دفاع شخصی و همچنین برای دست یافتن به زندگی طولانی‌تر تمرین می‌شد.
در دهه‌های اخیر، تای چی مردم را در سراسر دنیا جذب کرده است. تعداد زیادی از مسابقات قهرمانی، نمایش‌های در مقیاس وسیع و رقابت‌های بین‌المللی مختص تای چی هرساله برگزار می‌شوند. این مسئله در بسیاری از فیلم‌ها و برنامه‌های تلویزیونی نیز به تصویر کشیده می‌شود.
اما این تمرین درحال‌حاضر از تعالیم اصلی ژانگ بسیار منحرف شده است؛ آن به تمرینی فیزیکی تبدیل شده که برای دفاع شخصی یا طول عمر نیز خیلی مؤثر نیست.
تای چی به‌عنوان یک تمرین تزکیه واقعی، فقط درباره انجام حرکات نیست؛ رشد ذهن و خصوصیات اخلاقی فرد به مراتب مهم‌تر است. دائوئیسم به داشتن ذهنی پاک و بدون قصد باور دارد. تمرینات تای چی به تنهایی و بدون تزکیه ذهن، برای بهتر کردن سلامت بدن کافی نیستند.
برخی از استادان معروف تای چی حتی سعی نمی‌کنند الزامات ابتدایی تزکیه را مراعات کنند و امیال دنیوی برذهنشان سایه افکنده است. به همین علت، مهم نیست که چقدر در انجام تمرین‌ها کوشا باشند، تای چی برای آنها مؤثر نخواهد بود.
طی این سال‌ها، برخی از افراد سبک‌های متفاوتی را در تای چی ارائه دادند و سعی کردند با تغییر دادن حرکات معروف شوند. اما خودِ تای چی بسیار پیچیده است و به‌راحتی نمی‌شود آن را تغییر داد. این سبک‌های مختلف و جدید تای چی باعث شده‌اند تا تأثیرگذاری این تمرین نیز ازبین برود.
آن تای چیِ واقعی که ژانگ آموزش داد، مدت‌ها قبل ازبین رفته و گم شده است. برای افرادی که حقیقتاً می‌خواهند تزکیه کنند، این مسئله مایه شرمساری و نومیدی است.
خوشبختانه، امروز یک تمرین تزکیه عالی وجود دارد که به‌خاطر حرکات ساده و تأثیرگذاری‌اش معروف است؛ آن فالون دافا است. این تمرین به‌خاطر مزایای فراوانش در سراسر دنیا گسترش یافته و بیش از ۱۰۰ میلیون نفر در سراسر جهان آن را تمرین می‌کنند.
آن ممکن است تعالیم اصلی ژانگ سان‌فنگ نباشد، اما روح ذهن و بدنی سالم در این تمرین ادامه یافته؛ روحی که مورد تأیید ژانگ بوده است.
مجموعه فرهنگ سنتی
