(Minghui.org) طی 19 سال گذشته حزب کمونیست چین (ح.ک.چ) فالون گونگ یا همان فالون دافا را تحت آزار و شکنجه قرار داده است. تعداد بی‌شماری از تمرین‌کنندگان فالون گونگ، افرادی که اصول «حقیقت، نیک‌خواهی و بردباری» را دنبال می‌کنند، در بازداشتگاه‌ها، مراکز بازپروری معتادین به مواد مخدر، اردوگاه‌های کار اجباری، زندان‌ها و سایر مراکز حبس شدهاند.
این سیستم علاوه بر تلاش برای «تبدیل» تمرین‌کنندگان، آنها را مجبور به انجام کار سخت و برده‌وار نیز می‌کند. در یک اردوگاه کار اجباری، تمرین‌کنندگان نه تنها مجبور به انجام کار برده‌وار میشوند، بلکه تحت شکنجه روانی و جسمی نیز قرار می‌گیرند.
«تبدیل» از طریق خستگی جسمانی
قانون ح.ک.چ در رابطه با مدیریت زندان، باید به سیستم کار 8 ساعته و تعطیلات متعهد باشد که در تبلیغات ح.ک.چ به‌طور گسترده عنوان می‌شود، اما مسئولین زندان پیرو قوانین داخلی هستند که از عموم مردم مخفی نگه داشته میشوند.
با تمرین‌کنندگان فالون گونگ بدتر از هر زندانی دیگری رفتار می‌شود. آنها اغلب بین 10 تا 19 ساعت در روز کار می‌کنند. شخص یک سهمیه کاری دریافت می‌کند و اگر نتواند سهمیه خود را کامل کند، مجازات می‌شود.
ثابت شده است که وقتی فرد برای زمانی طولانی از استراحت و خواب محروم می‌شود، احتمالاً به ریتم بیولوژیکی‌اش آسیب وارد و تحمل ذهنی و جسمی‌اش محدود می‌شود که ممکن است به یک بیماری جدی یا حادثه مرگبار منجر شود.
مسئولین زندان برای ازبین بردن اراده تمرین‌کنندگان، کار بیش‌از‌حدی به آنها می‌سپارند. وقتی تمرین‌کنندگان خسته میشوند، می‌توانند برای رها کردن باور خود، تحت کنترل قرار گیرند. این در شیوه‌ای برای «نابودی جسمانی» طبقه‌بندی می‌شود.
اردوگاه کار اجباری شماره سه در استان هنان
اردوگاه کار اجباری شماره سه در استان هنان، تمرین‌کنندگان فالون گونگ را به قیمت هر نفر 800 یوآن، از سایر اردوگاه‌های کار اجباری خریداری کرده است. این تمرین‌کنندگان مجبورند در تمام شبانه‌روز کار کنند و برای هر قصوری که ممکن است مرتکب شوند، شکنجه میشوند. این اردوگاه کار اجباری با شرکت محصولات موی ربِکای هنان قرارداد امضاء کرده است و پول خوبی از این شرکت دریافت می‌کند.
این اردوگاه کار اجباری با توجه به کمک و نقشش در سرکوب فالون گونگ، از سوی کمیته سیاسی و حقوقی مرکزی ح.ک.چ، اداره 610 و اداره بازآموزی ازطریق کار اجباری، به‌طور خاصی مورد قدردانی قرار گرفته و حتی به‌عنوان «نهاد پیشرفته کشور» شناخته شده است. در روز مراسم اعطای جایزه، سه تمرین‌کننده در این اردوگاه از شدت خستگی ازهوش رفتند.
چو شوآنگ‌کای، رئیس این اردوگاه، به‌خاطر کمک به آزار و شکنجه تمرین‌کنندگان فالون گونگ، از سوی مافوق خود مورد تقدیر قرار گرفت. او بعداً به ریاست اردوگاه کار اجباری زنان ژنژو شیبالیهه منصوب شد و برای تولید «لباس‌های محدودکننده حرکت» قراردادی را با شرکت محصولات موی ربه‌کا امضاء کرد.
مدت کوتاهی پس از این جریان، او سه تمرین‌کننده خانم فالون گونگ را تا سرحد مرگ تحت شکنجه قرار داد.
در معرض مواد سمی قرار گرفتن
در چین، برخی از رؤسای شرکت‌های غیراخلاقی برای کسب سودهای هنگفت، محصولات ممنوعه یا سمی را به‌طور مخفیانه تولید می‌کنند و بهفروش می‌رسانند. این شرکت‌ها به‌خاطر اینکه از سوی عوامل اجرای قانون مورد بازرسی و نظارت قرار نگیرند، وارد کار و تجارت با اردوگاه‌های کار اجباری و زندان‌ها میشوند. سیستم ح.ک.چ اردوگاه‌های کار اجباری و زندان‌ها را کنترل می‌کند و نظارتی بر آنها وجود ندارد. ازآنجا که مسئولین از نظارت بر آنها امتناع می‌کنند، این مکان‌ها به مراکز تولید زیرزمینی تبدیل شدهاند.
زندان‌ها و اردوگاه‌های کار اجباری که از سوی این نوع کسب‌و‌کارها جذب میشوند، با نادیده گرفتن یا شناسایی هر محصول مضری مخالفت ندارند و تمرین‌کنندگان فالون گونگ را مجبور می‌کنند که از آنها در تولید محصولات نهایی استفاده کنند.
تدابیر و اقدامات احتیاطی و محافظتی، مانند اینکه ماسک و دستکش در اختیار تمرین‌کنندگان قرار گیرد، نیز وجود ندارد. بنابراین بسیاری از آنها جان خود را ازدست داده‌اند و مسئولین اردوگاه کار اجباری یا زندان از این قساوت‌ها چشم‌پوشی کرده‌اند.
محصولات نهایی بدون ذکر سمی بودن مواد به‌کار رفته در آنها، در سطح ملی و بین‌المللی فروخته میشوند. مصرف‌کنندگان بی‌شماری بدون اینکه حتی در این باره بدانند، از این محصولات آسیب دید‌ه‌اند.
اردوگاه کار اجباری شهر جیاموسی در استان هیلونگ‌جیانگ که سود هنگفتی را از این طریق کسب می‌کند، قراردادی را با چنین شرکتی امضاء کرد تا با استفاده از مواد سمی قاب گوشی‌های تلفن همراه و تشک‌های صندلی اتومبیل را تولید کند؛ محصولاتی که برای مصرف‌کنندگان مضر خواهند بود.
انبار این اردوگاه‌های کار اجباری مملو از گازهای سمی بود و بوی وحشتناکی می‌داد که حتی نگهبانان نیز نمی‌توانستند آن را تحمل کنند. آنها از اداره نظارت بر کیفیت و تکنولوژی درخواست کردند آزمایشی در این خصوص انجام دهند. نتایج نشان دادند که مواد سرطان‌زا و سمیِ مواد خام بسیار بیشتر از حد مجاز است. پس از این بررسی، نگهبانان زندان ترجیح دادند بجای ماندن در درون انبارها در هوای یخبندان زمستان بیرون بمانند، اما همچنان زندانیان را مجبور به اضافه‌کاری می‌کردند تا قراردادها را به‌موقع به‌پایان برسانند.
بسیاری از افراد دچار خونریزی بینی، ضربان قلب سریع، خفگی، تورم و قرمزی چشم‌ها و شکل‌های دیگری از آسیب جسمی شدند.
نگهبانان تمرین‌کنندگان فالون گونگی را که از انجام کار اجباری سرباز می‌زدند، مورد ضرب‌وشتم قرار می‌دادند. پرده گوش بسیاری از آنها پاره شد و برخی بینایی خود را ازدست دادند.
مرگ تمرین‌کننده آقای وان گویفو
در شروع آزار و شکنجه، تمرین‌کنندگان فالون گونگِ دستگیرشده در یک سلول حبس می‌شدند، زیرا در این صورت اداره آنها برای مسئولین آسان‌تر بود. با ادامه آزار و شکنجه، تمرین‌کنندگان در سلول‌هایی همراه زندانیان مجرم حبس شدند. در این شرایط تحقیر تمرین‌کنندگان آسان‌تر بود و از زندانیان مجرم برای نظارت بر آنها نیز استفاده می‌شد. وقتی تمرین‌کننده‌ای از انجام کار اجباری اجتناب می‌کرد، مسئولین زندان از زندانیان مجرم می‌خواستند آنها را شکنجه کنند.
تمرین‌کننده فالون گونگ، آقای وان گویفو 57 ساله، در پایان آوریل 2001، به‌طور غیرقانونی دستگیر و در بازداشتگاه شماره 1 شهر لانژو، استان گانسو، حبس شد. او را مجبور می‌کردند هر روز دانه‌های گل آفتابگردان را با دندان و انگشتانش بشکند و باز کند که منجر به آسیب زدن به لب‌ها و ناخن‌هایش شد. آقای وان درحالی که نتوانسته بود، سهمیه کاری‌اش را تمام کند، نگهبان لو جون از گروه چهارم به زندانیان خلافکار از سلول شماره 9 دستور داد او را به‌طرز شریرانه‌ای تحت ضرب‌وشتم قرار دهند.
معده آقای وان به‌شدت آسیب دید. او را در 22 دسامبر 2001 به بیمارستان مرکز بازآموزی ازطریق کار اجباری لانژو داشاپینگ بردند. آقای وان سه روز بعد درگذشت.
یک زندانی از بازداشتگاه داشاپینگ گفت که میزان مرگ‌ومیر سالانه زندانیان در این بازداشتگاه حیرت‌انگیز است. با این حال، به‌دلیل مسدود بودن اطلاعات، نمی‌توان رقم دقیق را تعیین کرد.
محیط وحشیانه و خشن
زندان‌ها، اردوگاه‌های کار اجباری و بازداشتگاه‌های ح.ک.چ جهنم‌های زنده هستند. در خارج از دیوارهای زندان، حزب کمونیست چین این مکان‌ها را به‌عنوان «بادهای بهاری با باران ملایم» یا «مدیریت انسان‌سازی» ترویج می‌کند. درحالی‌که در واقعیت آن چیزی بیشتر از صرفاً از دست دادن آزادی است. چراکه در این مکان‌ها آزار و اذیت از سوی زندانیان خلافکار، «تبدیل» ازطریق شکنجه از سوی نگهبانان زندان و شستشوی مغزی توسط زندانیان در حبس انفرادی و سایر آزار و اذیت‌ها امری رایج است.
شرایط سخت زندگی و کار می‌تواند به‌راحتی روحیه فرد را نابود و او را دیوانه سازد. کارگران کار اجباری باید سود هنگفتی برای نگهبانان زندان کسب کنند. تحقیقات ما نشان داده که شرایط زندگی و کار زندانیان اردوگاه کار اجباری به‌شدت وحشتناک است.
غذای تمرین‌کنندگان و زندانیان از کیفیت به‌شدت ضعیفی برخوردار است. به آنها برنج فاسد کپک‌زده می‌دهند که سبب آسیب جدی به سلامتی‌شان می‌شود. بسیاری از زندانیان از سوء‌تغذیه و بیماری‌های عفونی مانند سل، هپاتیت و گال رنج می‌برند، اما هنوز مجبورند کار کنند.
یک کارگاه تولید دستکش در اردوگاه کار اجباری ژونگبا، از گروه دوم، استان گوئیژو، لایه داخلی دستکش را با استفاده از لباس‌های دورانداخته شدۀ بیمارستان‌ها، مراکز زباله و مرده‌شورخانه‌ها تولید می‌کند. آنها کثیف و خطرناک، پر از لکه‌های خون، گرد و خاک و کپک هستند.
هوای کارگاه سمی است. سقف، دیوارها، تخت‌ها و زمین با مگس پوشیده شده است. زندانیان در اردوگاه باید تحت چنین شرایطی و بدون هیچ‌گونه اقدامات محافظتی کار کنند.
باکتری‌ها و ویروس‌ها همه جا پخش هستند. دست‌ها و پاهای ده‌ها زندانی در گروه دوم عفونت کرده بود و چرک‌شان روی زمین می‌ریخت. سوراخ بزرگی روی پای برخی از زندانیان ظاهر و استخوان‌ها‌ی‌‌شان نمایان شده بود. با این حال، این افراد هنوز مجبور بودند دستکش تولید کنند.
تمرین‌کنندگان مجبور به تولید کالا هستند
محصولات تولید شده در اردوگاه‌های کار اجباری، در مقایسه با محصولاتی که بیرونِ دیوارهای زندان تولید میشوند، ارزش و سود بیشتری به همراه دارند. تمام این سود، به جیب نگهبانان و مسئولین زندان و اردوگاه کار اجباری می‌رود.
گزارش شده که زندانیان، از جمله تمرین‌کنندگان، ممکن است مقدار کمی پول دریافت کنند، اما آن تنها بخش کوچکی از چیزی است که باید برای کار به آنها پرداخت شود.
استفادۀ اردوگاه کار اجباری از زندانیان مخالف قوانین بین‌المللی و نقض حقوق بشر است.
زندانیانی که در بخش دوم اردوگاه کار اجباری شماره 1 زنان استان شاندونگ، حبس هستند، چرخ‌های ماهیگیری تولید می‌کنند؛ چیزی شبیه آسیاب آبی که مانند آن نیز عمل می‌کند، اما به سبد‌هایی برای گرفتن و نگهداری ماهی مجهز است.
دو خط تولید با بیش از 50 زندانی وجود دارد. زندانیان باید 5 الی 6 هزار چرخ ماهیگیری را پردازش کنند، درحالی که روزانه 15 تا 18 ساعت کار می‌کنند. روی چرخ‌های ماهیگیری برچسب «شرکت تجهیزات ماهیگیری گوآنگوِی، شهر ویهایی، استان شاندونگ» چسبانده می‌شود که یک شرکت تابعه گروه گوآنگویِ ویهایی است. محصولات آنها به بیش از 70 کشور صادر می‌شود. این اردوگاه کار اجباری با استفاده از نیروی کار رایگان سود زیادی نصیبش می‌شود.
اردوگاه کار اجباری شماره 2 شاندونگ درحالی که از «کارخانه شماره هشتاد و سه سیلیکون کاربید هیت شاندونگ» برای برچسب خود استفاده می‌کند، از زندانیان که عمده آنها تمرین‌کننده فالون گونگ هستند، بیگاری می‌کشد. آن محصول خود را در بازار داخلی و بین‌المللی بهفروش می‌رساند. این اردوگاه حتی محصولات خود را به‌صورت آنلاین نیز تبلیغ کرده است.
این کارخانه در ماه ژانویه سال 2006، 700 هزار محصول سیلیکون کاربید و 700 تن مواد مقاوم در برابر حرارت تولید کرد و درآمدش شش میلیون و ششصد هزار یوآن و سودش یک میلیون و یک‌صد و پنجاه هزار یوان بود.
بر گفتار و رفتار تمرین‌کنندگان فالون گونگ به‌شدت نظارت می‌شود و آنها مجبورند حتی در تعطیلات آخر هفته بدون وقفه کار کنند و فقط اجازه دارند برای خواب و رفتن به توالت، کار خود را تعطیل کنند. اگرچه وضعیت سلامتی تمرین‌کنندگان روبه‌وخامت است، اما هنوز مجبورند کار کنند.
شستشوی مغزی و تبدیل تمرین‌کنندگان
تمرین‌کنندگان علاوه بر اینکه به‌عنوان نیروی کار ارزان یا رایگان مورد سوءاستفاده قرار می‌گیرند، باید در جلسات شستشوی مغزی نیز شرکت کنند. نگهبانان از انواع و اقسام روش‌ها، از جمله شکنجه استفاده می‌کنند و درحال تلاش برای تبدیل تمرین‌کنندگان هیچ محدودیتی را نمی‌شناسند. با افزایش نرخ تبدیل، نگهبانان با اعتبار و منفعت مادی پاداش داده میشوند.
از زندانیان برای نظارت بر تمرین‌کنندگان «تبدیل شده» استفاده می‌شود. زندانیان آنها را مجبور می‌کنند به اخبار جعلی گوش دهند و مقالات و کتاب‌های افتراءآمیز درباره فالون گونگ را بخوانند. این تمرین‌کنندگان باید در حین حبس در اردوگاه به‌صورت هفتگی تعهدی نیز بنویسند و تحویل مسئولین اردوگاه دهند. فشار جسمی و روانی بدون وقفه وجود دارد و سبب آسیب بسیار زیادی برای تمرین‌کنندگان می‌شود.
نگهبانان در اردوگاه کار اجباری زنان پکن تلاش می‌کنند از سراسر کشور کسب‌وکار جذب کنند و برای این کار کمیسیون زیادی دریافت می‌کنند. نگهبانان از گروه‌های مختلف به هر روش ممکنی برای کار با هم رقابت می‌کنند.
در شب، همه زندانیان در اردوگاه باید به پخش اخبار دولتی گوش دهند. آنها باید روی چارپایه‌ای کوچک صاف بنشینند. وقتی بسیاری از تمرین‌کنندگان سالخورده بیش‌ازحد خسته میشوند، در حین پخش اخبار، احساس خواب‌آلودگی می‌کنند. سپس مجبور میشوند صاف بایستند.
چین قوانین بین‌المللی را نقض می‌کند
ح.ک.چ درحالی که از محکومیت از سوی جامعه بین‌المللی می‌ترسد، تمام تلاشش را به‌کار می‌گیرد تا همه این قساوت‌ها را مخفی نگه دارد. بنابراین مردم در داخل چین از جنایات ح.ک.چ مطلع نیستند. وقتی تمرین‌کنندگان در حین حبس جان خود را از دست می‌دهند، مسئولین ادعا می‌کنند که آنها دست به خودکشی زده‌اند یا از انواع‌واقسام بیماری‌های مختلف جان باخته‌اند.
در 4 اکتبر 1988 چین «کنوانسیون ملل متحد علیه شکنجه» را امضاء کرد که در بند 1 از بخش 1 آن، شکنجه به این صورت تعریف شده است: «هر اقدامی که ازطریق آن درد یا رنج شدید جسمی یا روانی، ازعمد بر فردی تحمیل شود با اهدافی مانند اخذ اعتراف یا اطلاعاتی از او یا یک شخص سوم، مجازات او برای عملی که او یا شخص سومی مرتکب شده یا مظنون به ارتکاب آن است، یا ارعاب یا اعمال فشار بر او یا شخص سوم، یا به هر دلیلی براساس تبعیض از هر نوعی، زمانی که چنین درد یا رنجی به‌وسیله یا به تحریک یا با رضایت یا عدم مخالفت یک مقام رسمی یا شخص دیگری که در جایگاهی رسمی عمل می‌کند، اعمال می‌شود.»
شکنجه از نظر بین‌المللی، جرم شناخته می‌شود، از سوی هیچ دنیای متمدنی قابل قبول نیست و در قوانین بین‌المللی اینطور بیان شده است.
از زمانی که جیانگ زمین، رهبر پیشین کمونیست، شروع به هدف قرار دادن فالون گونگ کرد، اداره 610، سیستم امنیتی، حقوقی و قضایی با میل و رضایت در آزار و شکنجه و قتل تمرین‌کنندگان فالون گونگ مشارکت داشته‌اند.
روش‌های شکنجه مورد استفاده روی تمرین‌کنندگان شامل موارد زیر بوده است: ضرب‌وشتم خشونت‌آمیز، شوک الکتریکی، خوراندن اجباری، مسموم کردن، قرار دادن تمرین‌کنندگان در معرض گرمای بسیار زیاد، آزمایش‌های پزشکی، حبس در سیاه‌چال‌های مملو از آب، تخت مرگ، آویزان کردن تمرین‌کنندگان درحالی که دستان‌شان را در پشت‌شان بسته‌اند و حتی برداشت اعضای بدن تمرین‌کنندگان زنده.
تحت «کنوانسیون ممنوعیت کار اجباری» که در سال 1930 از سوی سازمان بین‌المللی کار صادر شده، کار اجباری ممنوع است. چین در تاریخ 28 ژوئن 1919، این کنوانسیون را امضاء کرد.
با این حال، از زمان شروع آزار و شکنجه فالون گونگ، تعداد بی‌شماری از تمرین‌کنندگان فالون گونگ به اردوگاه‌های کار اجباری و زندان‌ها برده و در آنجا مجبور به انجام کار اجباری شدهاند و مورد شکنجه قرار گرفته‌اند. چین به‌طور رسمی به‌عنوان ناقض قوانین بین‌المللی شناخته شده است، اما جهان چین را مورد انتقاد شدید قرار نداده است، بنابراین این موارد نقض همچنان ادامه دارند.
(توجه: موارد ذکرشده در این مقاله از گزارش‌های مینگهویی تهیه شدهاند.)
مجموعه حبس و کار اجباری
