آشکار شدن جزئیات جدید درباره آزار و شکنجه تمرین‌کننده فالون گونگ که ۱۱ سال پیش درگذشت

(Minghui.org) خانم میائو شیائولو، یکی از ساکنان شهر چی‌چی‌هار، استان هیلونگ‌جیانگ، در دسامبر سال ۲۰۰۱، به خاطر خودداری از انکار اعتقادش به فالون گونگ دستگیر شد. او بعداً به پنج سال حبس در زندان زنان هیلونگ‌جیانگ محکوم شد و در آنجا تحت خوراندن اجباری، ضرب و شتم، یخ‌زدگی و بسیاری از انواع دیگر خشونت‌های جسمی قرار گرفت.

خانم میائو براثر شکنجه ناتوان و از کار افتاده شد، اما تا نوامبر۲۰۰۶، تقریباً یک ماه قبل از پایان دوره محکومیتش به قید معافیت پزشکی آزاد نشد. وضعیت سلامتی‌اش پس از بازگشت به خانه رو به وخامت گذاشت و در مارس۲۰۰۸ در سن ۴۳ سالگی درگذشت.

خانم میائو شیائولو

فالون گونگ، که به فالون دافا نیز معروف است، مدیتیشنی مبتنی بر اصول حقیقت، نیک‌خواهی، بردباری است. حزب کمونیست چین (ح.ک.چ) در ژوئیه ۱۹۹۹، شروع به سرکوب این تمرین کرد و تأیید شده است که بیش از ۴۳۰۰ تمرین‌کننده درنتیجه مستقیم آزار و شکنجه، بسیاری براثر آزار و اذیت در حین بازداشت، جان خود را از دست داده‌اند.

بیش از یازده سال از درگذشت خانم میائو می‌گذرد. درباره اینکه چگونه در طول سپری کردن دوره محکومیت به‌خاطر ایمانش متحمل سوء‌رفتارهایی شد، جزئیات جدیدی آشکار شده است.

دستگیری، مجازات و حبس

خانم میائو شیائولو، کارمند دولت در منطقه آنگانگشی، شهر چی‌چی‌هار، در تاریخ ۲۷دسامبر۲۰۰۱ به‌دلیل امتناع از انکار فالون گونگ دستگیر شد.

درحالی‌که در بازداشتگاه دوم چی‌چی‌هار محبوس شد، او و چهار تمرین‌کننده فالون گونگ دیگر ازجمله یانگ یانچیو، وانگ شوفانگ، ژانگ شوژی و لیو یونگ‌جوان، با امتناع از گرفتن عکس یا نصب نشان‌ شناسایی زندانی، به بازداشت غیرقانونی‌شان اعتراض کردند. نگهبانان با ضرب و شتم این پنج تمرین‌کننده رفتار آنها را تلافی کردند.

در ۱۰آوریل۲۰۰۲، پنج خانم مزبور به‌خاطر اعتقادشان محکوم شدند، حکم خانم میائو ۵ سال حبس بود. پس از رد درخواست تجدید‌نظر آنها، به زندان زنان هیلونگ‌جیانگ فرستاده شدند. به‌محض ورود، آنها را از هم جدا کردند و برای آزار و شکنجه به ادارات مختلفی منتقل شدند. نگهبانان زندان دستان خانم میائو را با دستبندهای در پشتش بستند و او را آماج لگد و ضرب و شتم قرار دادند و با باطوم‌های برقی به او شوک اعمال کردند.

خانم میائو و چهار تمرین‌کننده دیگر طی ۲۶ روز بعد در سلول انفرادی محبوس شدند. آنها هر روز قبل از بازگشت به سلول بیرون برده می‌شدند و تحت شکنجه قرار می‌گرفتند.

در بیست و هفتمین روز، پنج تمرین‌کننده به یک اتاق استراحت در طبقه سوم منتقل شدند، که در آنجا مأموران اداره ۶۱۰ آنها را به تماشای فیلم‌هایی با مضامین افتراآمیز به فالون گونگ مجبور می‌کردند. به آنها دستور داده شد که در طول روز روی کف بتونی سرد بنشینند و مجبور بودند شب‌ها در همان طبقه سرد بخوابند. دستبندهای آنها را حتی هنگام رفتن به توالت باز نمی‌‌کردند. این پنج تمرین‌کننده در اعتراض به این اعمال دست به اعتصاب غذا زدند و روز بعد به «گروه آموزش» فرستاده شدند.

بعداً، این پنج تمرین‌کننده را از هم جدا کردند و خانم میائو به بخش ۷ منتقل شد. (در سال ۲۰۰۶ به بخش ۴ تغییر نام یافت.)

در بخش ۷، همه تمرین‌کنندگان فالون گونگ زندانی از نزدیک تحت نظارت قرار گرفتند. چهار زندانی برای زیر نظر گرفتن یک تمرین‌کننده تعیین شدند. اگر تمرین‌کننده‌ای به انجام رفتار «نامناسب» مانند صحبت دربارۀ دافا یا انجام تمرینات فالون گونگ مشکوک می‌شد، چهار زندانی تعیین شده به‌عنوان مجازات، امتیازاتی را از دست می‌دادند.

یک بار هنگامی که خانم میائو آموزه‌های فالون گونگ را با تمرین‌کننده‌ای دیگر به نام خانم چن ویجون رد و بدل کرد که بعداً درنتیجه آزار و شکنجه درگذشت، نگهبانان به هر دو نفر سیلی زدند و تهدید کردند که از سایر زندانیان امتیاز کم می‌کنند. این موضوع باعث شد که تمرین‌کنندگان از سوی زندانیان مورد فحاشی قرار گیرند.

شکنجه: نشستن بدون حرکت برای مدت طولانی

در آوریل۲۰۰۳، به‌خاطر اینکه خانم میائو و سایر تمرین‌کنندگان زندانی حاضر به انجام کار اجباری نشدند، رهبران گروه کانگ یاژن و کویی یان به نگهبانان و همچنین زندانیان دستور دادند تا آنها را مورد سوءفتارهای جسمی قرار دهند. هر روز تمرین‌کنندگان مجبور می‌شدند از ساعت ۶ صبح تا ۸ شب یا حتی بیشتر روی چهارپایه کوچکی بنشینند. در ۱۴آوریل۲۰۰۳، حدود ده‌ها مأمور پلیس مسلح به زندان اعزام شدند تا تمرین‌کنند‌گان را مجبور به انجام کار سخت کنند.

تمرین‌کنند‌گان در بخش ۷ در ۱۶اکتبر۲۰۰۳، اعتراض‌شان را نشان دادند، درحالی‌که از پوشیدن نشان‌های حاوی نام زندانیان یا پاسخ به حضور و غیاب خودداری کردند. به زندانیان دستور داده شد كه تمرین‌كنندگان را مورد ضرب و شتم قرار دهند، سپس آنها را تا نیمه‌شب مجبور به ایستادن کردند بدون اینکه مجاز به حرکت باشند. این مجازات چند روز به طول انجامید.

خانم میائو و چند تمرین‌کننده دیگر که همچنان از نصب نشان شناسایی زندان و پاسخ دادن به حضور و غیاب خودداری می‌کردند، در اواخر نوامبر۲۰۰۳ هدف دور دیگری از آزار و شکنجه قرار گرفتند. زندانیان آنها را به بیرون از سلول کشیدند و لباس‌های زمستانی‌شان ازجمله کلاه و دستکش را از تنشان بیرون آوردند. یک تمرین‌کننده، خانم ژنگ هونگلی، هشیاری‌اش را از دست داد درحالی‌که سایر تمرین‌کنندگان از سرما می‌لرزیدند. این شکنجه یخ‌زدگی ۷ روز به طول انجامید.

مجبور به ایستادن

خانم میائو و دو تمرین‌کننده دیگر، به دلیل امتناع از نصب نشان‌های حاوی نام زندانی، در ۴دسامبر۲۰۰۳ به دفتر رئیس کانگ منتقل شدند. کانگ یک به یک صورت به آنها سیلی زد. سپس به یک زندانی دستور داد تا این سه نفر را به هم ببندند و در اتاقِ آب بگذارند که زندانیان معمولاً به‌خاطر آب به آنجا می‌آمدند. طولی نکشید که سه تمرین‌کننده دیگر نیز به اتاق آب آورده شدند. این شش نفر مجبور شدند ۲۴ ساعت شبانه‌روز در اتاق آب در حالت ایستاده بمانند، درحالی‌که چند تمرین کننده دیگر که به هم بسته شده بودند در انبار نگهداری می‌شدند.

تا روز چهارم، پای چپ خانم میائو به‌شدت متورم شد. به‌دلیل خستگی شدید‌، هشیاری‌اش را از دست داد. دو تمرین‌کننده دیگر نیز بعد از او از حال رفتند. یکی از زندانیان که مأمور زیر نظر گرفتن آنها بود آب روی لباس‌های زمستانی آنها پاشید.

بعداً، این تمرین‌کنندگان در طول روز در اتاق آب نگه داشته شدند و دستور داده شد که شب‌ها روی کف بتونی سرد داخل اتاق انبار بخوابند. دستان آنها به جز در طی صرف وعده‌های غذایی و یا زمان برنامه‌ریزی شده برای رفتن به دستشویی، در پشت آنها بسته می‌شدند. یک بار، زندانی یانگ شووهوا نامشان را روی یک تکه پارچه نوشت و آن را به لباس‌شان دوخت. بعد از اینکه تمرین‌کنندگان نشان‌های شناسایی را جدا کردند، یانگ خشمگین شد و به سرهایشان سوزن فرو کرد.

انجماد در زمستان

در ۷فوریه۲۰۰۴، مدیر زندان لیو ژچیانگ کشف کرد که خانم میائو و شش تمرین‌کننده دیگر درحال مطالعه آموزه‌های معلم فالون گونگ در اتاق انبار بودند. لیو آموزه‌ها را توقیف کرد و خانم میائو و سایر تمرین‌کنندگان به سلول انفرادی فرستاده شدند.

روزهای سرمای شدید زمستان بود و نگهبانان تمرین‌کنندگان را لخت کرده بودند درحالی‌که فقط لباس زیر به تن داشتند و دست‌هایشان را در پشت سرشان دستبند زدند. هیچ وسیله گرمایشی در اتاق نبود و نگهبانان پنجره‌ها را باز کردند تا از سرما یخ بزنند. غذای آنها سوپ درست شده از سبوس ذرت بود که برای خوراک مرغ استفاده می‌شد. به تمرین‌کنندگان روزانه دو وعده غذا داده می شد و سبوس ذرت برای بلعیدن به‌شدت خشک و سفت بود. حبس انفرادی ۱۹ روز به‌طول انجامید.

سپس کانگ، سرپرست گروه در تاریخ ۶آوریل۲۰۰۴، مجدداً از این ۷ تمرین‌کننده یک به یک پرسید که آیا نشان شناسایی زندان را روی لباسشان نصب می‌کنند یا نه. ازآنجاکه پاسخ تمرین‌کنندگان منفی بود، نگهبانان آنها را به سلول‌ها بردند، در آنجا دستان تمرین‌کنندگان را درحالی که یک بازو را از روی شانه به پشت سر بردند و به دست دیگر که از پهلو به پشت سر پیچانده بودند به هم دستبند زدند. خانم میائو به دلیل درد طاقت‌فرسای ناشی از آن هشیاری‌اش را از دست داد. تمرین‌کننده ژنگ جینبو به‌دلیل شکنجه‌ها دچار مشکلی قلبی شد. خوشبختانه زنده ماند.

بازآفرینی صحنه شکنجه: دستبند در پشت

دستبند زدن و آویزان کردن

در تاریخ ۲۷ژوئیه۲۰۰۴، کانگ و سایر سرگروه‌ها علیه تمرین‌کنندگانی که از نصب نشان‌ها و لباس‌های زندان خودداری می‌کردند، حدود ۳۰ نفر از آنها، اقدام به راه‌اندازی کمپین جدیدی کردند. دستان خانم میائو را در پشتش دستبند زدند او را درحالی آویزان کردند که انگشتان پایش کف زمین را لمس می‌کرد. بازوهایش بی‌حس شدند و هشیاری‌اش را از دست داد. وقتی نگهبانان او را پایین آوردند، دستبندها گوشت بدنش را بریده بودند و باعث خونریزی از مچ دستانش شدند. براثر شکنجه‌ها دچار بی‌اختیاری ادرار شد و بخش تحتانی بدنش از ادرار خیس می‌شد.

بازآفرینی صحنه شکنجه دستبند زدن و آویزان کردن

در آن زمان، خانم میائو به مدت چهار روز غذا نخورده بود و نگهبانان شروع به خوراندن اجباری غذا به او کردند. آنها دو بار سعی کردند لوله تغذیه را وارد معده‌اش کنند، اما نمی‌توانستند این کار را انجام دهند. به‌محض بیرون کشیدن لوله، خون و ماده‌ای چسبنده بیرون می‌آمد. پزشک گفت خانم میائو هر لحظه ممکن است بمیرد. پس از تزریق داخل وریدی، او را برای گرفتن عکس با اشعه ایکس بردند و سپس به سلولش بازگرداندند. درحالی‌که ضعیف و ناتوان شده بود، همیشه در رختخوابش می‌خوابید.

در پاییز ۲۰۰۶، خانم میائو برای معاینه به بیمارستانی در خارج از زندان فرستاده شد و تشخیص داده شد که به بیماری سل مبتلا است. او در نوامبر۲۰۰۶ به قید ضمانت پزشکی آزاد شد.

خانم میائو به‌محض بازگشت به خانه، فهمید که خانواده‌اش در طی این پنج سال پول زیادی را خرج کرده‌اند به این امید که با او در زندان به‌خوبی رفتار شود. اما خانواده از شکنجه‌ها و رنج‌هایی که در طول بازداشت متحمل شده بود خبر نداشتند.

وضعیت خانم میائو رو به وخامت گذاشت و در ۱۱مارس۲۰۰۸ درگذشت. او ۴۳ ساله بود.

گزارش مرتبط:سه تمرین‌کننده درنتیجه آزار و اذیت می‌میرند