در 22سالگی دچار جنون شد و در 40سالگی درگذشت- مردی تیانجینی آخرین قربانی رفتار وحشیانه در اردوگاه کار اجباری

خانه > آزار و شکنجه > بیش از 5000 کشته‌شده

10 مارس 2019 | یک همکار مینگهویی در تیانجین، چین

(Minghui.org) مرد جوان 22ساله‌ای پس از 7 ماه شکنجه در یک اردوگاه کار اجباری در چین دچار فروپاشی روانی شد. او به‌خاطر تمرین فالون گونگ زندانی شد. رژیم کمونیست چین این تمرین معنوی را تحت آزار و شکنجه قرار داده است. آقای وانگ جیان 18 سال با این فقدان تعادل روانی و نزول وضعیت سلامتی جسمی دست‌وپنجه نرم کرد، درحالی که پیوسته تحت آزار و اذیت پلیس قرار می‌گرفت.

آقای وانگ ده روز قبل از سال نو چینی 2019 مغلوب بیماری‌اش شد و در 26 ژانویه2019 در 40سالگی درگذشت.

آقای وانگ جیان

آقای وانگ دانشجوی رشته انگلیسی در دانشگاه فناوری هبی در تیانجین بود. او فردی باهوش، متواضع و مهربان بود. در سال 1999- دو سال بعد از آنکه او این تمرین معنوی را آغاز کرد- رژیم کمونیست چین سلسله مبارزات سراسری علیه فالون گونگ را آغاز کرد و این جوان پرشور به‌منظور دادخواهی برای باورش به پکن رفت.

اینکه او صرفاً در طلب آزادی معنوی بود، سبب شد که پلیس در اکتبر 2000 زندانی‌اش کند. او یک سال در اردوگاه کار اجباری شوآنگ‌کو در تیانجین حبس شد.

از آنجا که از رها کردن باورش به فالون گونگ اجتناب کرد، نگهبانان او را از غذا محروم و مجبورش کردند آبی را بنوشد که برای جاروکشی و تمیز کردن زمین استفاده می‌شد. آنها مجبورش کردند سیگار نیز بکشد، درحالی که می‌دانستند تمرین‌کنندگان فالون گونگ سیگار نمی‌کشند.

طی یک دور شکنجه، نگهبانان آقای وانگ با قدِ حدود 180 سانتی‌متر را زیر تختی چپاندند که ارتفاعش فقط 40 سانتی‌متر بود. او پس از بیرون کشیده شدن از زیر تخت درد طاقت‌فرسایی داشت.

تصویر شکنجه: چپانده شدن زیر تخت

نگهبانان یک بار سر آقای وانگ فریاد کشیدند: «اگر خلافکار هم بودی، خوب بود؛ فقط فالون گونگ را نمی‌توانی تمرین کنید.»

آقای وانگ که توانایی تحمل این شکنجۀ جسمی عظیم و نیز فشار روانی مداوم و تحقیر را نداشت، درنهایت سلامتی عقلی خود را ازدست داد. خانواده‌اش در روز آزادی‌اش وقتی او را دیدند که از اردوگاه کار اجباری بیرون می‌آید- و متوجه شدند فرد روبروی‌شان دیگر همان جوان خوش‌بینی نیست که آنها می‌شناختند- قلب‌شان شکست. چشمانش که زمانی روشن و درخشان بود، حالا خسته و تیره به‌نظر می‌رسید.

پس از آزادی آقای وانگ، پلیس اغلب او را آزار و اذیت می‌کرد. وضعیت سلامتی او طی این سال‌ها همچنان رو به وخامت بود و او در نهایت پس از 18 سال کشمکش با بیماری‌اش درگذشت.

سایر تمرین‌کنندگانی که به‌دلیل سوءرفتار در اردوگاه کار اجباری شوانگ‌کو درگذشتند

دست‌کم چهار تمرین‌کننده دیگر فالون گونگ نیز در نتیجۀ مستقیم بازداشت در اردوگاه کار اجباری شوآنگ‌کو جان خود را از دست دادند.

آقای لو دِوانگ

آقای لو دوانگِ حدوداً 40ساله پس از دستگیری‌اش در سال 1999 به اردوگاه کار اجباری شوانگ‌کو فرستاده شد. نگهبانان در 1 مه 2000 پس از اینکه دیدند او با پاهای ضربدری نشسته است، با باتوم‌های الکتریکی به او شوک اعمال کردند. او دچار سوختگی‌های شدیدی شد. گردنش عفونی و زخم‌هایش باز شد. گرچه جراحاتش حتی پس از چند ماه بهبود نیافت، نگهبانان او را مجبور به کار سخت و برده‌وار کردند که سبب شد وضعیتش بدتر شود.

آقای لو در اواخر سال 2000 در آستانه مرگ بود که آزاد شد و پس از پنج یا شش روز درگذشت.

آقای لیو پینگ

آقای لیو پینگ، خلبان جوانی حدوداً 20ساله، مجبور بود سطل‌های زباله پلاستیکی را در اردوگاه کار اجباری تفکیک کند. پس از هر جلسه کاری که گاهی تا شب طول می‌کشید، نگهبانان به او و سایر تمرین‌کنندگان اجازه نمی‌دادند قبل از خوردن غذا دستشان را بشویند. او پس از مدت کوتاهی دچار سل شد. اردوگاه کار اجباری از آزادی آقای لیو به‌قید ضمانت پزشکی اجتناب کرد و او را در سلولی انفرادی بدون تخت یا وسیله گرمایشی محبوس کرد. او روی تخته‌ای چوبی می‌خوابید و وضعیت سلامتی‌اش به‌سرعت رو به وخامت گذاشت.

آقای لیو در زمستان 2001 درحالی که در آستانه مرگ بود، به کما رفت. در نهایت که همسرش اظهاریه رها کردن فالون گونگ را از جانب او نوشت، مسئولان موافقت کردند او را آزاد کنند، اما خیلی دیر شده بود و او چند روز بعد در سلول انفرادی درگذشت. نگهبانان بدنش را که قبل از مرگ او دچار عفونت‌هایی شده بود، بلافاصله سوزاندند.

آقای چن بائولینگ

آقای چن بائولینگ پس از اینکه در دفاع از تمرین‌کننده دیگری صحبت و تلاش کرد زندانیان خلافکار را از کتک زدن او بازدارد، تا سرحد مرگ کتک خورد.

تمرین‌کننده فالون گونگ آقای لیانگ فنگ در 15اوت2002 در اعتراض به کتک خوردن از سوی زندانیان، دست به اعتصاب غذا زد. چند زندانی آقای لیانگ را به پایین پله‌ها کشاندند. اگر شخصی سر او را نگه نداشته بود، ممکن بود سرش براثر برخورد با پله‌ها خرد شود و بمیرد.

آقای چن بالا رفت تا مانع زندانیان شود، اما خودش کتک خورد. زندانیان دهانش را با نواری و دست و پاهایش را بستند و او را به انباری حمل کردند. یک زندانی با پایش روی او رفت. سپس در را بستند و حدود 40 دقیقه کتکش زدند. آقای چن تلوتلوخوران از انبار بیرون آمد و پس از طی حدود 20متر به زمین افتاد. او چند دقیقه بعد در 66سالگی درگذشت.

آقای تانگ جیان

آقای تانگ جیان در سال2000 به یک سال کار اجباری محکوم شد. به‌خاطر رها نکردن باورش دوره محکومیتش بارها تمدید شد. نگهبانان اغلب با باتوم‌های الکتریی به او شوک اعمال می‌کردند و کتکش می‌زدند. آنها در ژوئیه2002 که او در آستانه مرگ بود، آزادش کردند. آقای تانگ درست بعد از کمی بهبودی‌ دوباره در ماه سپتامبر دستگیر شد و به اردوگاه کار اجباری شوآنگ‌کو برگردانده شد.

نگهبانان زندانیان خلافکار را به شکنجه آقای تانگ تحریک کردند. آنها او را آویزان کردند و سپس او را به درون یک مخزن بزرگ پر از آب پایین آوردند. او نزدیک بود در آن آب خفه شود.

آقای تانگ دچار تب شدیدی شد و در مه 2004 به کما رفت. دچار عفونت شدید ریه و مشکلات معده شد و در 9 ژوئیه 2004، کمی بعد از آزادی در 39سالگی، درگذشت.

آنهایی که شکنجه‌های وحشتناکی را متحمل شدند، اما زنده ماندند، آن را شرح دادند

علاوه بر شکنجه‌های وحشیانه‌ای که منجر به مرگ تمرین‌کنندگان فالون گونگ مذکور شد، تعدادی از افرادی که در این اردوگاه تحت شکنجه‌های وحشتناکی قرار گرفتند، اما زنده ماندند نیز آنها را شرح دادند. شکنجه‌هایی شامل محرومیت از خواب، بسته شدن، فرو کردن سوزن در انگشتان و ریختن مدفوع به دهان‌شان.

آقای دو جینگ‌گوآنگ در 18 مه 2001 دوره 2.5ساله حبسش در اردوگاه کار اجباری را شروع کرد. او تحت شکنجه‌های مختلفی قرار گرفت، از جمله شوک‌های الکتریکی، ضرب‌وشتم وحشیانه، ده روز متوالی محرومیت از خواب و سوزاندن کف دستانش با سیگار.

نگهبانی یک بار آقای دو را به یک صندلی بست و به زندانیان دستور داد مدفوع را به داخل دهان و بینی‌اش بریزند. نگهبان دیگری آب خردل داغ را به درون سوراخ‌های بینی‌اش پاشید.

یک بار نگهبانان مجبورش کردند با پاهای ضربدری بنشیند. آنها دستانش را با طنابی بستند و سپس طناب را به گردنش وصل کردند، به‌طوری که سرش تقریباً با سینه‌اش مماس شده بود. او را دو ساعت در این وضعیت طاقت‌فرسا قرار دادند.

آقای لی ونگانگِ 69ساله را به تختی زنجیر کردند، کتکش زدند و با باتوم‌های الکتریکی به او شوک اعمال کردند. بدنش پر از جراحت شده بود. وقتی پس از کتک خوردن از رها کردن باورش به فالون گونگ اجتناب کرد، نگهبانان به کتک زدنش ادامه دادند. در نتیجه کبودی‌ها و لخته‌های خونی در چشمانش ایجاد شد. سپس نگهبانان آب سرد روی آقای لی ریختند و پنکه روشنی را مستقیم به سمتش گرفتند. مچ پایش پس از زنجیر شدن چرکین شد. قادر به راه رفتن نبود، اما همچنان مجبور بود هر روز بیش از 10 ساعت کار کند.

آقای ژو گانگ مهندس شرکتی بود که لوله‌های فولادی تولید می‌کرد. طی حبسش در اردوگاه کار اجباری، نگهبانان با کفش خود به صورتش زدند و سبب شدند صورتش به‌طرز وحشتناکی ورم کند. با استفاده از باتوم‌های الکتریکی نیز به او شوک اعمال کردند، آویزانش کردند و ته‌سیگارهای سوران را به داخل بینی‌اش فرو کردند. او پس از این شکنجه‌ها لاغر و نحیف شده بود. از آنجا در باورش ثابت‌قدم بود، نگهبانان او را برای آزار و شکنجه بیشتر به بیمارستانی روانی فرستادند.

آقای شیائو شوچینگ در 18 ژانویه 2001 در 70سالگی دستگیر شد. پس از انتقال به اردوگاه کار اجباری، نگهبانان او را مجبور کردند بیش از 10 ساعت در روز کار کند. او دچار گال و روی دستانش زخم‌هایی عفونی ایجاد شد. زخم‌ها چرک به بیرون تراوش کردند و استخوانش نمایان شد. وقتی آقای شیائو به‌علت وضعیت دستش از ادامه دادن به کار اجتناب کرد، نگهبانان کتکش زدند.

آقای لی وانبینگ پس از دستگیری در سال 2000 به سه سال کار اجباری محکوم شد. او بر اثر کار اجباری طولانی‌مدت دچار جراحتی در مچ پایش شد. زندانی‌ها از مسواک کثیفی برای ساییدن و عفونی کردن بیشتر زخمش استفاده کردند. قسمت پایین پایش تیره و متورم شد. حتی در آن حالت مجبور بود هر روز کار سخت و برده‌وار انجام دهد. وقتی وضعیتش رو به وخامت گذاشت، سرانجام نگهبانان او را به کلینیک بردند. بعد از بهبودی زخمش، او را مجبور کردند 15 تا 16 ساعت صاف بایستد که باعث شد وضعیت سلامتی‌اش دوباره رو به وخامت بگذارد.