(Minghui.org) 25 آوریل 1999 در تاریخ اخیر چین روز خاصی بوده است. پس از دستگیری 45 تمرین‌کننده فالون گونگ در تیانجین، حدود 10هزار تمرین‌کننده، دو روز بعد در 25 آوریل به پکن رفتند تا به‌طور مسالمت‌آمیزی خواهان آزادی آن تمرین‌کنندگان و حق‌شان برای تمرین باورشان شوند، بدون اینکه مزاحمتی برای‌شان ایجاد شود.
اگر چه ژو رونگجی، نخست‌وزیر وقت و کارکنانش در همان روز ظاهراً این مسائل را حل‌وفصل کردند، جیانگ زمین، رهبر سابق حزب کمونیست، سه ماه بعد در ژوئیه 1999، کمپین آزار و شکنجه فالون گونگ را راه‌اندازی کرد. این تراژدی که تا امروز ادامه دارد، تاکنون بر میلیون‌ها تمرین‌کننده و اعضای خانواده‌شان تأثیر گذاشته است.
به‌مناسبت بیستمین سالروز این اعتراض مسالمت‌آمیز، بسیاری از تمرین‌کنندگان خاطرات خود را از این رویداد به وب‌سایت مینگهویی ارسال می‌کنند. در زیر خاطرات تمرین‌کننده‌ای در تیانجین ارائه شده که در 23 آوریل 1999 دستگیر شد و همچنین خاطرات تمرین‌کننده دیگری که در 25 آوریل برای شرکت در این دادخواهی به پکن رفت.
دستگیری در تیانجین
نگاهی اجمالی
مقاله‌ای از هه زوئوشیو در مجله علم و فناوری جوانان در تاریخ 11 آوریل 1999، به فالون گونگ افترا زد و مخالفتش را با این تمرین ابراز کرد. در پاسخ، ده‌ها تمرین‌کننده بین 18 تا 24 آوریل به این انتشارات، کالج آموزش تیانجین، رفتند تا شرح دهند که چطور از مزایای فالون گونگ بهره‌مند شده‌اند. کارکنان این کالج نخست از تمرین‌کنندگان تشکر و به‌خاطر این مقاله عذرخواهی کردند، اما این وضعیت به‌سرعت تغییر کرد.
تمرین‌کنندگان در 21 آوریل 1999 به کالج آموزش تیانجین می‌روند تا واقعیت‌های فالون گونگ را روشن کنند.
لوئو گان، رئیس کمیته امور سیاسی و حقوقی (PLAC)، به مسئولان در تیانجین دستور داد بیش از 300 مأمور پلیس مسلح را اعزام کنند تا با تمرین‌کنندگان در این کالج «مقابله کنند.» بسیاری از این تمرین‌کنندگان مورد حمله قرار گرفتند و 45 نفر دستگیر شدند. وقتی سایرین به‌منظور درخواست برای آزادی آنان به تیانجین رفتند، به آنها گفته شد که دستورات از پکن آمده است و برای حل‌وفصل کردن این مسئله باید به پکن بروند.
خاطرات شخصی
«حدود ساعت 3 بعدازظهر 23 آوریل 1999، بیش از 20 مأمور پلیس مسلح به این کالج آمدند و به ما دستور دادند که آنجا را ترک کنیم. نخستین فردی که او را از ورودی کالج بیرون انداختند، یک تمرین‌کننده مرد بود و پس از آن بسیاری از افراد دیگر را نیز بیرون کردند.»
«من و یک تمرین‌کننده مرد که در ارتش کار می‌کرد، با هم بودیم. هر یک از ما را چهار مأمور پلیس مسلح محاصره کردند. درحالی که دست‌های‌مان را پیچانده و به عقب برده روی کمرمان بهم بستند و گردن‌مان را به سمت پایین خم کرده بودند، حتی نمی‌توانستیم سرمان را بالا بیاوریم. مأموران ما را سوار اتوبوسی کردند که مأموران بیشتری داخلش ایستاده بودند.
«حدود 10 دقیقه طول کشید تا به اداره پلیس رسیدیم. آنها مرا آنقدر محکم روی زمین فشار دادند که شلوارم پاره شد. مأموران ما را از هم جدا کردند و چنان از ما بازجویی کردند که گویا مجرم هستیم. هیچ جایی برای نشستن یا آبی برای نوشیدن نداشتیم.»
«بازجویی‌ها تا ساعت 10 شب ادامه داشت. همانطور که تمرین‌کنندگان بیشتری به فرمانداری تیانجین می‌رفتند تا خواستار آزادی ما شوند، هم‌تمرین‌کنندگانم و آنهایی که همراه‌شان بودم، آزاد شدند. روز بعد شنیدم که برخی از تمرین‌کنندگان هنوز آزاد نشده‌اند.»
یادداشت: هه زوئوشیو برادر خانم لوئو گان بود. پس از اینکه جیانگ زمین اداره 610 را تحت کنترل کمیته امور سیاسی و حقوقی برای سرکوب کردن فالون گونگ راه‌اندازی کرد، لوئو بر عملکرد این اداره نظارت داشت، در حالی که هه زوئوشیو به سمت «مشاور علمی» منصوب شد.
دادخواهی مسالمت‌آمیز
خاطرات شخصی
«یکی دیگر از تمرین‌کنندگان صبح روز 24 آوریل با من تماس گرفت و گفت که در تیانجین چه اتفاقی رخ داده است. او پرسید که آیا مایلم با او و سایرین برای دادخواهی به پکن بروم؟ با دستیاران محل تمرین گروهی در شهرم تماس گرفتم و 20 نفر از ما درباره این موضوع صحبت کردیم و به این نتیجه رسیدیم که دستگیری تمرین‌کنندگان بی‌گناه اشتباه است.»
«با قطار رفتیم. از آنجا که هیچ قطار مستقیمی وجود نداشت، بلیت‌ها را خریدیم تا در تیانجین قطارمان را عوض کنیم. وقتی در تیانجین جمع شدیم، 36 نفر بودیم- سایر اعضای خانواده نیز پس از شنیدن خبر این وضعیت تصمیم گرفتند همراه ما بیایند. در ساعات اولیه صبح 26 آوریل به پکن رسیدیم.»
«تمرین‌کننده‌ای به ما گفت که نخست‌وزیر ژو رونگجی روز قبل با نمایندگان تمرین‌کنندگان ملاقات و با درخواست‌های آنان موافقت کرده است: آزادی تمرین‌کنندگان بازداشت‌شده در تیانجین، صدور مجوز انتشار کتاب‌های فالون گونگ و اجازه دادن به مردم تا فالون گونگ را بدون مزاحمت از سوی دولت تمرین کنند. ژو افزود که انجام این تمرین‌ها ممنوع نیست و در آینده نیز ممنوع نخواهد بود. خوشحال شدیم و پس از انجام تمرینات با گروهی در پکن به خانه بازگشتیم.»
«روز بعد، فردی از اداره پلیس ما را جمع کرد و سؤالاتی پرسید. در حالی که از واکنش نخست‌وزیر شگفت‌زده بود، گفت: "چیزهایی مانند آنچه در تیانجین اتفاق افتاد، در اینجا رخ نخواهد داد." در حقیقت، پلیس به دستور مافوق‌هایش چند سالی بود که ما را تحت نظر داشت. نه تنها مأموران با ما تمرین و مدیتیشن می‌کردند، دستگاه‌های نظارتی را نیز در مکان‌های تمرین نصب کرده بودند. آنها متوجه شده بودند که این تمرین موجب بهبود وضعیت سلامتی‌شان می‌شود و تمرین‌کنندگان افراد بسیار محترمی هستند.»
«ما گفتگوی دوستانه‌ای داشتیم، اما پس از شروع این سرکوب در ژوئیه 1999، این مأمور مرا به بازداشتگاهی برد، زیرا فکر می‌کرد یکی از هماهنگ‌کننده‌ها هستم. او گفت که به‌خاطر انجام این کار شرمنده است، اما انتخاب دیگری ندارد، زیرا مجبور است از دستورات اطاعت کند.»
از این دو گزارش، روشن است که مسئولان با فالون گونگ بسیار آشنا بودند. جیانگ با انتخابِ شخصی خود برای آزار و شکنجه این تمرین، سیستم قضایی و دولت را مقابل تمرین‌کنندگان بی‌گناه و اصول حقیقت، نیکخواهی و بردباری آن قرار داد.
