(Minghui.org) چند ماه پیش، از زندان زنان لیائونینگ آزاد شدم. وقتی به سوءرفتارهای وحشتناکی فکر می‌کنم که سال‌ها در آن زندان تحمل‌شان کردم، هنوز تنم به لرزه می‌افتد.
همه زندانیان آنجا از حقوق اولیه خود محروم هستند و در معرض انواع‌واقسام بدرفتاری‌ها قرار می‌گیرند، درحالی که تمرین‌کنندگان فالون گونگ بیشتر از سایرین متحمل درد و رنج می‌شوند.
زندانیان از ترس اقدامات تلافی‌جویانه جرئت نمی‌کنند به این بدرفتاری‌ها اعتراض کنند. در غیر این صورت مدت محکومیت‌شان کاهش نمی‌یابد یا شکنجه‌شان تشدید می‌شود. در نتیجه افراد زیادی دچار فروپاشی روانی می‌شوند.
سیاست ناعادلانه کاهش دوره محکومیت
اینکه دوره محکومیت فردی در زندان زنان لیائونینگ کاهش یابد، به سختی انجام‌پذیر است. زندان فقط هر سه ماه یک بار درخواست‌ها را می‌پذیرد و اغلب با استفاده از انواع‌واقسام بهانه‌ها، از جمله ازبر نکردن مقررات زندان، انجام ندادن کار اجباری مطابق با سهمیه‌های تعیین‌شده تولید، آوردن غذا به کارگاه‌ها و غیره، آنها را به تأخیر می‌اندازد یا ردشان می‌کند.
تنبیه بدنی
طبق قانون تنبیه بدنی ممنوع است، اما آن در واقع در زندان زنان لیائونینگ رایج است. زندانیان مجبور می‌شوند بایستند یا چمباتمه بزنند، از رفتن به توالت محروم می‌شوند و دست‌های‌شان را پشت سرشان دست‌بند می‌زنند.
یک زندانی که نگهبانان او را به‌عنوان رئیس گروه انتخاب می‌کنند، می‌تواند به خواست خود سایرین را سرزنش کند یا کتک بزند. برای نمونه، لی یانگ سان نینگ‌نینگ را مقابل سایرین کتک زد. سان از ترس اقدامات تلافی‌جویانه، درباره این بدرفتاری شکایتی تنظیم نکرد.
کار برده‌وار
مارک‌های لباس دوخته‌شده در زندان زنان لیائونینگ
زندان برای بسیاری از شرکت‌ها لباس می‌دوزد. زندانیان در بخش شماره 7 به‌تنهایی برای 9 برند، لباس آماده می‌کنند.
هر بخش برای کسب سود، بیشترین سهمیه تولید ممکن را برای زندانیان تعیین می‌کند. زندانیان مجبور می‌شوند هر روز، از جمله در روزهای آخر هفته و تعطیلات، بدون دستمزد کار کنند. اغلب ملزم می‌شوند تا ساعت 9 شب کار کنند. زمان مجاز برای صرف غذا و استفاده از توالت در مجموع از 30 دقیقه به کمتر از 15 دقیقه کاهش یافته است. برخی از زندانیان ناهار نمی‌خورند یا کمتر غذا می‌خورند تا زمان بیشتری برای کار و رسیدن به آن سهمیه‌های تولید داشته باشند. اگر نتوانند سهمیه کاری خود را به موقع به پایان برسانند، میان‌وعده به آنها داده نمی‌شود. برای آنهایی که به‌‌خاطر کار غذای کمی برای وعده ناهاری می‌خورند، این مجازاتِ سختی است.
محرومیت از حقوق اولیه
زندانیان از ارتباطات با خارج از زندان، ملاقات با خانواده، استفاده از تلفن، تلویزیون و خرید محروم می‌شوند.
ارتباطات
زندانیان از ارتباط با اعضای خانواده‌شان محروم می‌شوند. زندان همه نامه‌ها را توقیف می‌کند و به خانواده‌ها تحویل نمی‌دهد. رؤسای گروه‌ها نیز بسته‌های ارسالی خانواده‌ها را به زندانیان نمی‌دهند. عکس‌های خانوادگی فقط در زمان سال نو به زندانیان نشان داده می‌شوند.
زندانیان فقط یک بار در ماه اجازه دارند با خانواده خود تماس بگیرند. در حین تماس، نگهبانی کنارشان می‌نشیند. گفتگوها باید به زبان ماندارین باشد تا نگهبان بتواند بفهمد. برای جلوگیری از افشای وضعیت واقعی زندان، اگر زندانی هر چیزی درباره کار برده‌وار یا سایر شکل‌های آزار و شکنجه بگوید، تماسش قطع خواهد شد.
حق ملاقات
اگرچه بسیاری از زندانیان از ملاقات با خانواده محروم هستند، محدودیت‌ها برای تمرین‌کنندگان فالون گونگ، به‌ویژه تازه‌واردان و آنهایی که از انکار باور خود اجتناب می‌کنند، حتی سخت‌تر است.
با توجه به اینکه بسیاری از تمرین‌کنندگان فالون گونگ در این زندان تا سرحد مرگ شکنجه می‌شوند، اگر خانواده‌های‌شان اجازه دیدار با آنها را نداشته باشند، نگران عزیزان‌شان خواهند شد.
وضعیت ضعیف زندگی
سلول‌های زندان در ظاهر تمیز و مرتب هستند، اما در واقع شرایط بهداشتی‌شان به‌شدت ضعیف است. توالت در طبقه چهارم ساختمانی که سلول‌ها قرار دارند، شیر آب ندارد، بنابراین زندانیان نمی‌توانند پس از استفاده از توالت دست‌های خود را بشویند. توالت معمولاً قفل است و فقط برای استفادۀ قبل از خواب باز می‌شود.
آنها اکثر اوقات بعد از یک روز کارِ سخت و عرق کردن نمی‌توانند دوش بگیرند. وقتی اجازه دوش گرفتن به آنها داده می‌شود، زمان‌شان محدود است و باید درحین دوش گرفتن لباس زیر به تن داشته باشند، زیرا نگهبانان آنها را تماشا می‌کنند.
آنها شاید اجازه داشته باشند یک بار در هفته یا یک بار در زمانی طولانی‌تر لباس‌های خود را بشویند، گاهی نیز یک بار طی 20 روز که وضعیتی بسیار غیربهداشتی است، به‌خصوص در روزهای گرم تابستان. در نتیجه لباس‌ها و اتاق خشک‌کن هر دو بوی بدی می‌دهند.
منوی غذا ظاهراً خوب به نظر می‌رسد، اما آن فقط برای نمایش است، آن هم در زمانی که خانواده‌های زندانیان به ملاقات آنان می‌آیند. در واقع کیفیت غذا بسیار ضعیف است و حجم وعده‌های غذا به حدی کم است که اکثر اوقات نمی‌تواند فردی گرسنه را سیر کند. تخصیص غذا نیز ناعادلانه است: به زندانیانی که گمارده می‌شوند تا مراقبت سایر زندانیان باشند، غذایی با کیفیت بهتر داده می‌شود و آنها احتمالاً غذای کمی برای سایرین می‌گذارند.
دسترسی بسیار محدود به مراقبت پزشکی
پیدا کردن یک پزشک در این زندان بسیار دشوار است. یک زندانی بدون توجه به اینکه بیماری‌اش چقدر جدی است، برای دریافت هر گونه مراقبت پزشکی، باید این روند را دنبال کند. هر بخش روزِ پزشکی برنامه‌ریزی‌شده خودش را دارد و هر کسی که آن روز را ازدست بدهد، باید برای زمان برنامه‌ریزی‌شده بعدی منتظر بماند. در صورتی که بخش سرش شلوغ باشد، روزِ پزشکی لغو می‌شود. زندانیانی که تحت مراقبت‌های پزشکی قرار می‌گیرند، باید زمان کار تولید خود که صرف برخورداری از این مراقبت‌های پزشکی شده را نیز جبران کنند. بنابراین برخی از زندانیان برای درمان پزشکی مراجعه نمی‌کنند، مگر در مواردی که واقعاً ضروری باشد.
آنهایی که سرما می‌خورند یا تب دارند، معمولاً درخواست درمان پزشکی نمی‌کنند. در نتیجه یک عفونت می‌تواند میان بیش از 30 نفر پخش شود.
قبل از اینکه تشخیص دهند یانگ ژیشیائو از گروه 4 به سرطان پیشرفته مبتلا است، او 6 ماه از علائم شدید سرطان رنج می‌برد. از آنجا که پزشک زندان علائمش را نادیده گرفت، برای آزادی به‌قید ضمانت پزشکی درخواست داد تا در خارج از زندان تحت مراقبت قرار گیرد، اما مدت کوتاهی پس از اینکه به‌قید ضمانت پزشکی آزاد شد، درگذشت.
چند زندانی دیگر نیز تحت شرایط مشابه درگذشتند. ژانگ گوئورونگ از گروه شماره 1 در ماه مه2016 درگذشت. لی مین از گروه شماره 9 در سپتامبر2017 درگذشت. هو شیائوشیا از گروه شماره 9 مشکل قلبی داشت؛ او در ژانویه2019 دچار حمله قلبی شد و در مسیر بیمارستان درگذشت.
رفتار نابرابر
بعضی از زندانیان به ریاست گروه، نظارت و دستیاری منصوب می‌شوند یا پس از برقراری روابط خوب با نگهبانان، برای بخش بهتری گمارده می‌شوند. خانواده‌های آنها هر ساله پول زیادی را به‌عنوان رشوه به نگهبانان و رؤسای آنها می‌دهند. آنها همچنان به آنها پول می‌دهند تا عزیزان‌شان از امتیازات زیر برخوردار باشند.
به هر یک از این زندانیان هر روز دست‌کم یک کاسه آب جوش داده می‌شود؛ در حالی که به‌طور معمول شش زندانی باید نصف کاسه آب جوش را به‌صورت اشتراکی با هم بخورند. آنها می‌توانند در هر زمان و در هر کجا غذا بخورند. سایر زندانیان چنین امتیازاتی ندارند؛ مُچ گروهی را درحین خوردن کلوچه در کارگاه گرفتند و در نتیجه از آزادی زودتر از موعد محروم شدند.
سایر زندانیان باید به زندانیان امتیازگرفته خدمت کنند. برای نمونه گائو چیان سایر زندانیان را مجبور می‌کند تختش را آماده کنند، لباس‌هایش را بشویند و غذایش را آماده کنند.
گزارش مرتبط:
تمرین‌کنندگان در زندان زنان لیائونینگ و «بخش اصلاح» آن تحت آزار و شکنجه قرار می‌گیرند
مجموعه حبس و کار اجباری
