(Minghui.org) خدای باستانی شن‌نونگ در چین معروف و مورد احترام است. او كشاورزی را اختراع كرد و به مردم آموخت چگونه دانه‌ها را پرورش و داروهای گیاهی را از هم تمیز دهند. در نتیجه با اسامی شن‌نونگ (خدای کشاورزی)، ووگوشن (خدای پنج دانه) و پادشاه طب از او نام می‌برند.
شن‌نونگ یکی از 3 فرمانروایی بود که سویرِن (مخترع آتش) و فوشی (مخترع شکار، ماهیگیری و اهلی کردن) جزء آنها بودند. این 3 فرمانروا پیش از امپراتور هوانگ (امپراتور زرد) که حوالی سال 2600 پیش از میلاد سلطنت می‌کرد، زندگی می‌کردند.
شن‌نونگ به نام امپراتور یان نیز معروف بود. مردم چین به‌طور سنتی خود را نوادگان امپراتور یان و امپراتور هوانگ درنظر می‌گیرند.
تصویری از شن‌نونگ، تهیه‌شده در قرن 18پس از میلاد
جشنواره پادشاه طب، سنتی است که در اواخر سلسله تانگ (937-923 بعد از میلاد) آغاز شد و در چونفن (اعتدال بهاری) رخ می‌دهد. چونفن به‌عنوان یکی از 24 اصطلاح خورشیدی در تقویم سنتی چین، به روزی در بهار اشاره می‌کند که در آن خورشید درست بالای خط استوا است. چونفن که اغلب حوالی 21 مارس اتفاق می‌افتد زمانی است که مدت زمان روز و شب با هم برابر است و بهار آغاز می‌شود.
کشاورزی و گیاهان دارویی
به گفته بان گو، مورخی در سلسله هان، «شن‌نونگ با پیروی از قوانین آسمان و سود جستن از زمین، لِی سی (نخستین نمونه از گاوآهن) را ساخت و کشاورزی را به مردم آموزش داد. او به‌طرز معجزه‌آسایی این تکنیک را برای استفاده گسترده به کار برد. به همین دلیل او را شن‌نونگ (خدای کشاورزی) نامیدند.»
در آن زمان شکار و ماهیگیری به‌تنهایی نمی‌توانست غذای جمعیت روبه‌رشد را تأمین كند. علاوه بر این، مردم به‌تدریج از طبیعت و منشأ الهی خود منحرف شدند که باعث شد محیط رو به زوال برود و بیماری‌ها بیشتر شوند. شن‌نونگ صدها گیاه را مزه و پنج محصول رایج را (که بعداً به پنج دانه معروف شد) شناسایی کرد. او درحالی که به مردم نشان می‌داد چطور از ابزارها و تکنیک‌ها برای پرورش زمین استفاده کنند، کشاورزی را به آنها معرفی کرد.
به گفته هوانگفو می و سایر مورخان، شن‌نونگ در کنار رودخانه جیانگ- شاخه‌ای از رودخانه وِی در نزدیکی رودخانه زرد- بزرگ شد (به همین دلیل نام خانوادگی‌اش جیانگ بود). او به مردم آموخت که به جای کشتن جانوران برای تهیه غذا، محصولات زراعی را پرورش دهند. بسیاری از مردم هر روز از آموزه‌های او بهره می‌‌جستند، اما نمی‌دانستند آن از کجا آمده است.
شن‌نونگ علاوه بر محصولات زراعی، 365 گیاه را نیز شناسایی کرد. در میان آنها، 120 گیاه باعث بهبود وضعیت سلامتی می‌شوند، 120 گیاه وضعیت ذهن را بهبود می‌بخشند و 125 گیاه بیماری‌ها را درمان می‌کنند. این در کتاب بن کائوی شن‌نونگ ثبت شده است. کتابی که به همراه هوانگدی نِیجینگ، نانجینگ، و شانگهان زابینگ لون (رساله‌ای درباره بیماری‌های ناشی از سرما)، 4 کتاب کلاسیک در طب چینی به حساب می‌آیند.
اختراع چای
شن‌نونگ یک بار هنگام مزه کردن گیاهان دارویی در استان آنرن، واقع در استان هونان امروز، مسموم و دچار سردرد و سرگیجه شد. او به‌طور اتفاقی برگ‌های درختی را نزدیک چشمه کوهستان به‌عنوان غذا چید. در کمال تعجب برگ‌ها ناراحتی‌اش را از بین برد. شن‌نونگ آن را چا (چای) نامید و به محلی‌ها نشان داد كه چگونه آن را مصرف كنند.
بعداً وقتی به دنبال گیاهان دارویی بیشتری در کوه یونچیو بود، به‌طور تصادفی علف دل‌شکستگی را خورد و درگذشت. با مرگ او مردم در مناطق اطراف در غم و اندوه عمیقی فرور فتند و آرامگاه امپراتور یان و معبد شن‌نونگ را برای یادبود او ساختند.
جشنواره پادشاه طب
شن‌نونگ عادت داشت همراه 8 دستیار در جستجوی گیاهان دارویی در بخش آنرِن باشد. او به محلی‌ها کشاورزی و طب گیاهی را نیز آموزش داد. به این ترتیب مردم، آن مکان را شیانگ‌کائوپینگ (محل گیاهان زیبا) نامیدند و جیولونگان (خلوتگاه ۹ اژدها) را در یادبود او ساختند.
این سنت در نسل‌های بعد ادامه یافت. محلی‌ها معبد پادشاه طب و مجسمه‌ای را برای شن‌نونگ ساختند. طی سه روز قبل و بعد از چونفن (در کل حدود یک هفته)، مردم برای پرستش او غذا، داروهای گیاهی و محصولاتی را می‌آوردند.
این به‌تدریج به جشنی در مقیاس وسیع و جشنواره‌ای سنتی تبدیل شد. مردم از بیش از 100 بخش در بیش از 10 استان برای داروهای گیاهی، کالاهای مختلف، غذا و سرگرمی به این رویداد در بخش آنرِن می‌آمدند.
مجموعه فرهنگ سنتی
