محدودیت‌های علوم مدرن در تشخیص نور و صدا

(Minghui.org) انسان‌ها درباره جهان گسترده و بی‌حد و حصر اطلاعات کمی دارند. با وجود پیشرفت‌های علوم مدرن، آنچه ما می‌توانیم ببینیم یا بشنویم هنوز محدود است.

نور و صدا دو مورد از چنین پدیده‌هایی هستند.

نور مرئی بین طول موج مادون قرمز و ماوراء بنفش قرار می‌گیرد. ابزارها می‌توانند مقداری از نور نامرئی را در طول موج‌های بالاتر یا پایین‌تر تشخیص دهند. با این حال، آنچه فراتر از آن است ناشناخته است. طیف کامل الکترومغناطیسی بی حد و مرز است، نامحدود در هر دو انتها.

اگر می‌توانستیم نوری را ببینیم که فراتر از مادون قرمز یا ماورای بنفش است، ممکن بود جهان را بسیار رنگارنگ و درخشان بیابیم. اما نمی‌توانیم. بنابراین می‌توانید بگویید که ما در توهم زندگی می‌کنیم. این واقعیت که برخی از حیوانات دید در شب فوق‌العاده‌ای دارند نشان می‌دهد که آنها قادر به دیدن طیف متفاوتی از نور هستند.

در خصوص صدا هم همین‌طور است. گوش انسان می‌تواند فرکانس‌هایی بین 20 هرتز و 20هزار هرتز را بشنود. فرکانس به‌عنوان تعداد لرزش در ثانیه تعریف می‌شود. اگر فرکانس صدا بالای 20هزار هرتز یا زیر 20 هرتز باشد، نمی‌توانیم آن را بشنویم.

اگر هر صدایی در جهان دارای یک فرکانس یک لرزش در سال یا یک لرزش در صد سال باشد، شنیدن آن غیرممکن است زیرا این فراتر از طول عمر ماست. به همین ترتیب، اگر چیزی در هر 10هزار سال یک بار ارتعاش کند، حتی دستگاه‌ها قادر به تشخیص آن نخواهند بود. هر اطلاعاتی که در اختیار داشته باشد هرگز توسط انسان قابل درک نیست.

از طرف دیگر، برای تزکیه‌کنندگان، اگر فردی به بُعدی برسد که زمانش سریعتر از زمین در اینجا است، می‌تواند اطلاعات دست نیافتنی را كه با صدای غیرقابل شنیدن و نور نامرئی حمل می‌شود، درك كند.