گزارش شاهد: لی مینگ، یكی از تمرین كنندگانی كه روشنگری حقیقت از طریق پخش تلویزیونی را امكان‌پذیر كرد، به‌دلیل شكنجه دچار شکستگی استخوان‌های سراسر بدنش شد

(Minghui.org) این مقاله برای اولین بار در ۴مارس2004 منتشر شد.

حزب کمونیست چین (ح‌ک‌چ) ادعا کرد که خودسوزی‌کنندگان در میدان تیان‌آنمن در 23ژانویه2001 تمرین‌کنندگان فالون گونگ بودند، اما در فیلم‌های نمایش داده شده در «گزارش کانون توجه»، برنامه‌ای از تلویزیون مرکزی چین (CCTV) که سخنگوی حزب است، تناقضات و نقایص زیادی وجود دارد. بسیاری از تمرین‌کنندگان فالون گونگ جان خود را به‌خطر انداخته‌اند تا حقه خودسوزی را افشا کنند. لی مینگ، تمرین‌کننده‌ای در شهر چانگچون، استان جیلین، یکی از آنها بود.

در مارس2002، پس از دستگیری به‌دلیل تمرین فالون گونگ، به بیمارستان امنیت عمومی استان جیلین فرستاده شدم. در حالی که در آنجا تحت معاینه و آزمایش قرار داشتم، شخصاً شاهد شکنجه بی‌رحمانه لی مینگ نیز بودم. او توسط مأموران اداره امنیت عمومی چانگچون چنان مورد ضرب و شتم قرار گرفت که در تمام بدنش شکستگی داشت و کره چشم تنها قسمت بدنش بود که می‌توانست حرکت کند.

همانطور که برای تصویربرداری داپلر رنگی (سونوگرافی برای بررسی جریان خون) در صف قرار گرفته بودیم، پزشک به نگهبانان گفت که لی مینگ در چنین شرایطی قابل معاینه نیست. او را دیدم که روی برانکارد دراز کشیده است. در اطراف گوش، بینی و دهانش لکه‌های خون وجود داشت. دندان‌هایش به شکل وحشتناکی بودند به همین دلیل دهانش نمی‌توانست بسته شود. پلک‌هایش برای لحظه‌ای باز می‌شدند و دوباره بسته می‌شدند. یکی از زندانیانی که برانکارد را حمل می‌کرد گفت که شب لی مینگ به هیچ وجه نمی‌تواند بخوابد.

در روز پنجم بازداشت در اردوگاه کار اجباری چانگ‌یانگ‌گو در چانگچون، «تیم آموزش» (که مسئول شستشوی مغزی تمرین‌کنندگان بود) ثابت قدم‌ترین تمرین‌کنندگان را برای شکنجه به تشکیلات دیگری منتقل کرد. فقط در عرض چند دقیقه، گریه‌ها و فریادهای دردناک از آن تشکیلات به گوش می‌رسید.

گائو شیلو، رئیس بخش انضباطی، برای آزار و اذیت تمرین‌کنندگان فالون گونگی که از تیم آموزشی به گروه او فرستاده شده بودند، آموزش دیده است. او صراحتاً می‌گفت:‌«با تمرین‌کنندگان فالون گونگ باید اینگونه رفتار شود.» او یک بار به زندانیان گفت: «چگونه می‌توانیم اجازه دهیم که تمرین‌کنندگان فالون گونگ به بودا تبدیل شوند، در حالی که ما باید اینجا بمانیم؟ ما باید تمام تلاش خود را برای پایین کشیدن آنها انجام دهیم.»

گائو همچنین اظهار داشت: «قدرتمندترین فرد در جهان نه دبیر سازمان ملل است و نه رئیس‌جمهور آمریكا، بلكه جیانگ زمین (رئیس سابق ح‌ك‌چ) است، زیرا رؤسای جمهور سایر كشورها قبل از اقدام برای کاری که قصد انجامش را دارند باید سایر سازمانهای دولتی ان کار را تأیید کنند. همچنین آنها مسئول هر عمل ناشایستی هستند که مرتکب شده‌اند، حتی پس از ترک سمت‌شان. قدرت جیانگ زمین بالاتر از قانون کل کشور است و هرچه او بگوید همان می‌شود. قدرت هیچ کسی در دنیا  با قدرت او قابل مقایسه نیست.»

هنگامی که برای اولین بار به اردوگاه کار برده شدم، این گائو بود که به زندانیان جنایتکار دستور داد مرا تحت آزار و اذیت قرار دهند. اگر اطاعت نمی‌کردم، آنها مرا مجبور می‌کردند که از ساعت 5 صبح تا 9 یا 10 شب روی یک چهارپایه پلاستیکی کوچک بنشینم. آنها از مجرمان برای نظارت بر من استفاده می‌کردند. اگر صاف نمی‌نشستم، آنها به کلیه‌هایم ضربه می‌زدند. یو چانجیانگ، مسئول زندانیان، شب‌ها مرا کتک می‌زد. اگر به خواسته‌های آنها تن نمی‌دادم، آنها مرا به اداره اصلاحات می بردند، جایی که با هدایت گروه‌های مختلف نگهبانان مرا کتک زده به دستانم دستبند می‌زدند و با باتوم الکتریکی به من شوک اعمال می‌کردند.