زندان زنان استان شین‌جیانگ تمرین‌کنندگان فالون گونگ و اویغورها را آزار و شکنجه می‌کند

(Minghui.org) زندان زنان شین‌جیانگ که سابقاً زندان دوم شین‌جیانگ نامیده می‌شد، در دو دهه گذشته مکانی برای آزار و شکنجه تمرین‌کنندگان فالون گونگ بوده است.

فالون گونگ (یا فالون دافا)، یک روش معنوی است که رژیم کمونیست چین از سال1999 آن را مورد آزار و شکنجه قرار داده است.

شکنجه‌های مختلفی که در این زندان استفاده شده است، شامل خوراندن اجباری تمرین‌کنندگان با آب تند فلفل قرمز، آویزان کردن‌شان، مجبور کردن‌شان به ایستادن صاف و بدون حرکت و گرسنگی دادن به آنها می‌شود. خانم ژائو شویوان، مهندسی از کارامای، شین‌جیانگ، 83 روز پس از پذیرش در این زندان درگذشت.

بعد از اینکه این جنایات افشاء شد، برخی از عاملان درگیر در این آزار و شکنجه اعمال خود را مهار کرده‌اند. با این حال، ازسال2016 که چن کوانگیو دبیر حزب کمونیست شین‌جیانگ شد، این زندان تلاشش را برای آزار و شکنجه تمرین‌کنندگان فالون گونگ و اقلیت اویغور افزایش داده است.

کنترل شدید

همه تمرین‌کنندگان زندانی فالون گونگ مجبور می‌شدند در «مطالعه» شرکت کنند تا درباره تبلیغات علیه فالون گونگ اطلاعات کسب کنند. سپس به آنها دستور داده می‌شد که بیانیه‌های مختلفی بنویسند تا ایمان‌شان را انکار کنند و افکارشان را گزارش دهند.

اگر هر تمرین‌کننده‌ای از انکار ایمانش امتناع می‌ورزید یا با امتناع از اجرای دستورات به حبس غیرقانونی‌اش اعتراض می‌کرد، تحت کنترل شدید قرار می‌گرفت.

تحت کنترل شدید، تمرین‌کنندگان به سلول انفرادی، ایستادن طولانی مدت، محروم از ملاقات بازدیدکنندگان، محروم از تماس تلفنی یا نامه نوشتن، کاهش زمان صرف غذا فقط به چند دقیقه و محرومیت از شستشو، مسواک زدن، استحمام و شستن لباس‌ها مجازات می‌شدند.

این کنترل سختگیرانه یک تا دوماه ‌طول می‌کشید، اما برای برخی از تمرین‌کنندگان ثابت‌قدم ممکن بود چند سال ادامه یابد. آنها بعد از آن از شکل و قیافه افتادند و لاغر شدند. حبس برخی از تمرین‌کنندگان پس از سپری شدن دورۀ محکومیت تمدید می‌شد.

بازرسی ویژه بدون احترام به حریم شخصی

نگهبانان زندان مرتباً بازرسی ناگهانی انجام می‌دادند، گاهی اوقات دو تا سه بار در هفته. تمام هم‌سلولی‌های سلول بازرسی شده بیرون می‌رفتند. آنگاه نگهبانان همه ملافه‌ها، روتختی‌ها، دستشویی‌ها و جعبه‌های نگهداری وسایل را بیرون کشیدند و آنها را زیرو رو می‌کردند.

وقتی هم‌سلولی‌ها به داخل سلول برمی‌گشتند، به آنها دستور داده می‌شد که لباس‌هایشان را یک به یک درآورند تا اینکه برهنه شوند. سپس از آنها خواسته می‌شد که با گذاشتن دست‌ها پشت سرشان چمباتمه زده و سه بار بپرند. نگهبانان موهای زیربغل و موهای عانه آنها را چک می‌کردند تا از بودن آنها اطمینان حاصل کنند، زیرا 90 درصد از بازداشت شدگان از نژاد ایغور بودند که طبق آیین اسلامی باید موهای زیربغل و عانه را اصلاح کنند، کاری که در زندان مجاز به انجام این کار نبودند. حتی گاهی نگهبانان برای معاینه زندانیان از چراغ‌قوه استفاده می‌کردند و همچنین زندانیانی که در دوره قاعدگی بودند را وادار می‌کردند که نوارهای بهداشتی‌شان را باز کنند که برای آنها بسیار تحقیرآمیز بود.

دوربین‌های مدار بسته با کیفیت بالا به بهانه نظارت بر زندانیان در حمام‌ها نصب شد. نگهبانان مرد می‌توانستند آزادانه دوربین‌های نظارتی را تماشا کنند. یک بار از یک نگهبان مرد شنیده شد که لاف می‌زد: «من می‌توانم هر زن زندانی را که در زندان دوش می‌گیرد، تماشا کنم.»

شرایط زندگی سخت

بسیاری از اویغورها حدود ماه اوت2017 هنگامی که چن کوانگو جنبش حفظ ثبات اجتماعی را در شین‌جیانگ انجام داد دستگیر شدند. زندان ناگهان پر شد.

یک سلول شلوغ با مساحت کمتر از 40 متر مربع که ظرفیت 18 نفر را داشت، تا 32 نفر پر شده بود. تخت‌های دوطبقه اصلی بازسازی شدند تا به سه سطح تبدیل شوند. طبقه زیرین دو تختخواب را متصل می‌کردند تا چهار یا پنج نفر روی آن بخوابند. افرادی که روی زمین می‌خوابیدند هر سانتیمتر از کف را می‌پوشانند و اگر کسی در نیمه شب می‌خواست به دستشویی برود جایی برای راه رفتن باقی نبود. هوای سلول وحشتناک بود. بعداً، شیوع بزرگی از سل بوجود آمد.

در طول روز، همه مجبور بودند 16 ساعت بدون هیچ پیاده‌روی، روی کف زمین بنشینند. یک نفر وعده‌های غذایی را برای همه افراد در سلول می‌آورد. هنگام غذا خوردن باید بسیار احتیاط می‌کردیم، زیرا غذا به‌راحتی می‌توانست به پشت فرد مقابل ریخته شود.

یکبار یکی از نگهبانان از زیر زبانش در رفت که کافه تریای زندان با ظرفیت 5000 نفر مجبور است برای بیش از 10 هزار زندانی غذا بپزد.

روش‌ها و ابزازهای گوناگون شکنجه

تمرین‌کنندگان فالون گونگ در زندان شکنجه می‌شدند: آنها مجبور بودند برای مدتی طولانی در حالت نظامی ( به‌صورت خبردار) بایستند یا در حالت چمباتمه قرار گیرند، غذای کافی به آنها نمی‌دادند، از حق خرید محروم بودند، با خوراندن اجباری  با آب تند فلفل قرمز تغذیه می‌شدند و به نیمکت ببر بسته می‌شدند (به تصویر زیر نگاه کنید). برخی از تمرین‌کنندگان یک دستشان را به تختخواب بالایی و دست دیگرشان را به تختخواب پایینی با دستبند بسته بودند، و این باعث می‌شد که آنها نتوانند از جای‌شان بلند شوند یا به حالت چمباتمه بنشینند. برخی دست‌ها و پاهای‌شان برای مدتی طولانی به حالت عقاب پهن به تخت بسته شده بود و فقط در صورت نیاز به استفاده از دستشویی از تخت آزاد می‌شدند. برخی نیز  در حین بسته بودن، با شوک الکتریکی نیز آنها را شکنجه می‌دادند.

بازآفرینی صحنه شکنجه: نیمکت ببر

اویغورهایی  که به سنت‌های مذهبی‌شان مانند تمیز کردن بدن‌شان یا نماز خواندن ادامه می‌دادند، مجبور می‌شدند پابند برقی بزنند. وقتی نگهبانان از راه دور پابند برقی را روشن می‌کردند، اویغورها تحت شوک الکتریکی قرار می‌گرفتند و روی زمین می‌چرخیدند. بسیاری از آنها مجبور شدند چند ماه آنها را بپوشند. کسانی که از سنت‌های مذهبی‌شان پیروی می‌کردند، گاهی اوقات به آنها دستکش برق می‌پوشاندند تا به دست‌های آنها نیز شوک دهند.

از جلیقه‌های برقی نیز به‌عنوان وسایل شکنجه استفاده می‌شد.

فقط اجازه می‌دادند به زبان چینی ماندارین صحبت کنند

همه بازداشت‌شدگان باید فقط به زبان چینی صحبت می‌کردند و یادگیری چینی ماندارین برای اویغورها اجباری بود. هر اویغوری که به‌طور تصادفی کلمه‌ای از اویغور را بیان می‌کرد، مجازات می‌شد. خانواده‌ها و اقوام اویغورها اجازه نداشتند در ساعات ملاقات به زبان اویغوری صحبت کنند. اگر کلمه‌ای از زبان اویغور شنیده می‌شد ساعت ملاقات خاتمه می‌یافت. برخی از بازدیدکنندگان برای دیدار با خانواده‌های‌شان هزاران کیلومتر را طی می‌کردند و درصورتی که یک طرف نمی‌توانست به زبان چینی صحبت کند، فقط می‌توانستند با اشک به یکدیگر نگاه کنند.

بسیاری از خانواده‌های اویغور چند نفر از اعضای خانواده‌شان زندانی بودند و افراد مسن و کودکان را بدون مراقبت رها می‌کردند. با شرایط سخت و برخورد غیرانسانی، بسیاری از ایغورها از اختلالات روانی رنج می‌بردند.