جنایات فن چینگ پینگ، رئیس زندان زنان هبی

(Minghui.org) فن چینگ پینگ، رئیس بند 14 در زندان زنان هبی، از ژوئیه1999 سیاست آزار و اذیت را به‌شدت دنبال کرده است. او به همراه سایر ماًموران و نگهبانان، مسئول نگه داشتن تمرین‌کنندگان در سلول انفرادی و ضرب و شتم آنها و واردکردن شوک با باتوم الکتریکی، نگه داشتن در سرما، محرومیت از خواب، محرومیت از توالت، خوراندن اجباری، ایستادن بر روی بشقاب‌های داغ و وارد کردن ضربات مکرر با سوزن بوده است. تعدادی از تمرین‌کنندگان مجروح و برخی جان باختند و در برخی دیگر منجر به اختلالات روانی شد.

بند 14 برای زندانیان تازه‌وارد یا کسانی که قرار است آزاد شوند درنظر گرفته شده است. اما اغلب برای آزار و شکنجه تمرین‌کنندگان فالون گونگ نیز استفاده می‌شود. علاوه بر شکنجه، نگهبانان ویدیوهایی پخش می‌کنند که فالون گونگ و آقای لی هنگجی، بنیان‌گذار این تمرین را بدنام می‌کنند، تا سعی کنند آنها را شستشوی مغزی دهند. تمرین‌کنندگان که از آزار شدید جسمی و روانی خسته شده‌اند، مجبور می‌شوند برای انکار باورشان، بیانیه‌هایی را امضا کنند.

در زیر چند نمونه عنوان شده است:

مرگ دو تمرین‌کننده حداقل دو تمرین‌کننده به‌خاطر این رفتار وحشیانه جان خود را از دست دادند. خانم گائو سوژن، تمرین‌کننده‌ای از شهر شیجیاژوانگ، پس از امضای دادخواستی برای نجات یک تمرین‌کننده بازداشت‌شده، به چهار سال حبس محکوم شد. در زندان زنان هبی، او مورد شکنجه و تحقیر قرار گرفت، که بارها به شرایط نزدیک به مرگ منجر شد. در پایان، مقامات پس از اخاذی بیش از ۳۰ هزار یوآن از خانواده‌اش، او را به‌دلیل وضعیت بد سلامتی با وثیقه آزاد کردند. سپس خانواده‌اش در سال بعد حداقل دویست وپنجاه هزار یوآن را برای نگهداری او در بیمارستان هزینه کردند اما فایده‌ای نداشت. او در مارس2018 در 64 سالگی درگذشت.

به گفته خانم گائو، زمانی‌که او در بند 14 زندان زنان هبی بود، نگهبانان او را به اتاقی بدون دوربین امنیتی بردند، سر او را گرفتند و به دیوار کوبیدند. زندانیان به او فحش دادند، به صورتش سیلی و به سرش ضربه زدند. آنها همچنین دستان او را گاز گرفته، کلمات افتراآمیز بر بدنش نوشتند و با خودکار به دستانش ضربه زدند. بدرفتاری مشابه پس از انتقال او به بند 17 ادامه یافت.

تمرین‌کننده دیگری که نامش نامشخص است در اوایل سال 2011 درگذشت. به‌دلیل عزم او برای تمرین فالون گونگ، نگهبانان و زندانیان با تخته‌، قاشق‌های فلزی، نیمکت‌های پلاستیکی و سایر اشیاء محکم او را می‌زدند تا آن اشیا می‌شکستند. او به‌شدت مجروح و به اندام‌های داخلی‌اش آسیب وارد شد. سلول انفرادی سرد و خیس بود و او شب‌ها از درد فریاد می‌زد. نگهبانان وظیفه به او توجهی نکردند و او همان شب جان باخت. خبر مرگ او منتشر نشد و مقامات، زندانیان را تهدید کردند که اگر کسی جرائت افشای اطلاعات را داشته باشد، با عواقب جدی مواجه خواهند شد. بنابراین نام تمرین‌کننده ناشناس باقی ‌ماند.

دو زندانی دیگر (که تمرین‌کننده نبودند) نیز به‌خاطر بدرفتاری فن جان باختند. نام یکی من کویینگ، ۴۵ساله، که در ژانویه2011 درگذشت، و دیگری (ناشناس) اهل استان شاندونگ بود.

شکنجه وحشیانه پس از دستگیری تمرین‌کننده‌ای از شهر کانگژو به نام خانم کائو شولان در ژانویه2012، دادگاه یونه او را به هفت سال و شش ماه حبس محکوم کرد. او 16 ماه در بند 14 بازداشت بود و مجبور شد 24 ساعت متوالی صاف بایستد. دست‌ها و پاهایش آنقدر متورم شده بودند که به‌سختی می‌توانست راه برود. وقتی نگهبانان به او دستور دادند که مطالبی را در تهمت به فالون گونگ بخواند، او اعتراض کرد و نگهبان کونگ لینگ‌گوانگ با باتوم الکتریکی به صورت و بدنش شوک وارد کرد تا اینکه شارژ آن تمام شد. نگهبانان و زندانیان برای مجبور کردن او به امضای بیانیه مبنی بر انکار اعتقاداتش، یک بار او را به‌مدت هفت روز از خواب محروم کردند.

بازآفرینی شکنجه: شوک با باتوم الکتریکی

خانم سون فوچین، معلم مدرسه ابتدایی در 50 سالگی از شهر ژانگجیاکو، در ماه مه 2012 به بند 14 فرستاده شد. نگهبانان به زندانیان دستور می‌دادند که هر روز او را شکنجه کنند. روزی، یک نگهبان به هفت زندانی دستور داد که او را به اتاقی ببرند که آنجا دهانش را با پارچه پر کردند و با باتوم الکتریکی به ترقوه‌اش ضربه زدند. شانه‌اش سرخ و بدنش دچار اسپاسم شد و از هوش رفت. درنتیجه شکنجه‌های جسمی و روانی طولانی‌مدت، او دچار مشکل فشار خون و ضربان نامنظم قلب شد.

یک تمرین‌کننده دیگر، خانم ژانگ از شهر تانگشان، در ژانویه2009 به پنج سال حبس محکوم شد و در بند 14 زندان زنان هبی زندانی شد. با وجود اینکه 70 ساله بود، نگهبانان با باتوم الکتریکی به قسمت پایین بدنش ضربه می‌زدند. آنها همچنین سوزن به او ‌زده و او را مجبور کردند روی بشقاب داغ بایستد و از خواب محروم کردند.

خانم لیو شیائورنگ، 43 ساله، پزشکی اهل شهرستان لونگهوا است. او و سه تمرین‌کننده دیگر پس از حبس شدن در بند 14 در مه 2006 در اعتراض به بدرفتاری دست به اعتصاب غذا زدند. ژانگ یی و هان معاونان زندان به زندانیان دستور دادند که او را شکنجه کنند. آنها سه بار در روز او را تحت خوراندن اجباری قرار می‌دادند و 24 ساعت او را تحت نظر داشتند و آزادی‌اش را سلب کردند. زندانیان لان کیژی، شی کیائولینگ و دیگران هر روز از ساعت 7 صبح تا 9 شب به‌نوبت او را تحت شستشوی مغزی قرار می‌دادند.

خانم لی شیومین، 56 ساله، از دانشگاه علم و صنعت هبی بازنشسته شده است. پس از انتقالش به بند 14 در فوریه 2008، او مجبور شد از صبح تا ساعت 10 شب کار بدون مزد از جمله نخ کردن مهره‌ها، مرتب کردن ورقه‌های پلاستیکی و ساختن گل انجام دهد. او درنهایت دچار مشکل بینایی شد. پس از معاینه در بیمارستان، پزشک گفت که چشمانش دچار بیماری شده است. خانم لی به فن گفت که چگونه فالون گونگ به تمرین‌کنندگان سود رسانده و به اشتباه سرکوب شده است. فن پاسخ داد: «به نظر می‌رسد که تو آدم خوبی هستی. تو را به جایی می فرستیم تا تبدیل شوی.» در مارس 2008، خانم لی برای شستشوی مغزی شدید به بند 13 فرستاده شد.

خانم هوانگ شیولینگ، 29 ساله، فارغ‌التحصیل از دانشگاه کشاورزی هبی بود و در اواخر سال 2010 به بند 14 فرستاده شد. نگهبان وانگ یه (شناسه پلیس 1335110) تقریباً 20 ساعت در روز او را تحت شستشوی مغزی قرار می‌داد. پس از شکست در انجام این کار، وانگ شکنجه او را شروع کرد، او را از خواب محروم کرد، مجبور کرد برای مدت طولانی بی‌حرکت بماند (تا ساعت 2 بامداد درحالی‌که ساعت 5 صبح از خواب بیدار می‌شد) و به سلول انفرادی انداخت. در طول روز هم مجبور به انجام کار بدون مزد بود. در تابستان دو ماه او را مجبور کردند بایستد، پاهای خانم هوانگ چنان متورم شد که نمی‌توانست لباس‌هایش را دربیاورد. علاوه بر این، مقامات به او اجازه نمی‌دادند با خانواده‌اش تماس بگیرد و به خانواده‌اش اجازه ملاقات با او را ندادند. آنها حتی او را از استفاده از توالت و نظافت و شستشو منع کردند.

خانم ژانگ شین‌هوا، 40 ساله نیز مجبور شد به‌مدت دو هفته صاف و بی‌حرکت بایستد. او در سال 2012 به بند 14 فرستاده شد. نگهبانان 24 ساعت شبانه روز او را زیر نظر داشتند و به او اجازه نمی‌دادند با کسی صحبت کند. به‌دلیل عزم راسخ به ایمانش، زندانیان به او فحش می‌دادند. وقتی او از گرفتن عکس امتناع کرد، چندین زندانی موهای او را گرفتند و به هرحال از او عکس ‌گرفتند. زمانی‌که او اصرار داشت تمرینات را انجام دهد، زندانیان اجازه ندادند و تمام لباس‌هایش را درآوردند.

خانم ژائو بائولی، 57 ساله، برای اداره برق چنگده کار می‌کرد. پس از اینکه در ژانویه 2012 به بند 14 منتقل شد، به‌مدت 13 ماه در آنجا مورد بدرفتاری قرار گرفت. او فقط سه بار در روز اجازه استفاده از توالت را داشت که باعث مشکلاتی برایش  شد. علاوه بر این، او مجبور شد هر روز از ساعت 6 صبح تا 9:30 شب روی یک نیمکت پلاستیکی کوچک بی‌حرکت بنشیند.. بعداً مجبور شد هر روز از ساعت 7 صبح تا 9 شب بی‌حرکت بماند. علاوه بر این، نگهبانان و زندانیان او را مجبور به تماشای ویدیوهای افتراآمیز در تمام طول روز برای شستشوی مغزی او می‌کردند.

خانم بای جونجیه، 65 ساله، از شهر ژانگجیاکو در ژانویه 2006 به بخش 14 فرستاده شد. در آن زمان، بخش به 13 تیم تقسیم شد. برای هر تیم یک رهبر تعیین شد که به سایر زندانیان دستور می‌داد که تمرین‌کنندگان را شکنجه کنند.

یک تمرین‌کننده دیگر که نامش مشخص نیست، حدود 50 سال داشت. چندین زندانی، از جمله لی آیفن و شی میکسیان، او را چنان کتک زدند که سرتاسر بدنش کبود شد. تمرین‌کننده از ماًموران درخواست کمک کرد، اما زندانیان متوقف نشدند و ماًموران نیز مداخله نکردند.

یک تمرین‌کننده دیگر که ناشناس بود، 35 سال داشت. او مجبور شد تا نیمه‌شب روی یک نیمکت کوچک بی‌حرکت بنشیند و اجازه صحبت به او داده نشد. پس از مدتی، این تمرین‌کننده دچار اختلال روانی شد و گاهی کابوس‌هایی می‌دید که باعث می‌شد فریاد بزند. این امر باعث بدرفتاری شدیدتر شد. زندانیان اغلب او را در حمام کتک می‌زدند و مجبورش می‌کردند در راهرو بایستد. گاهی زندانیان تمام لباس‌هایش را درمی‌آوردند، دهانش را با چسب می‌بستند و او را برهنه روی زمین می‌کشیدند. بعداً به زور  داروهای مخرب اعصاب به او خورانده شد.