مرگ بانوی اهل شاندونگ سه سال بعد از آخرین دستگیری‌ منجر به فروپاشی روانی‌اش‌، پیش از آن وی متحمل ده سال شکنجه وحشیانه شده بود

(Minghui.org)

نام: یانگ ونجی
نام به چینی: 杨文杰
جنسیت: مؤنث
سن: 61
شهر: ژائویان
استان: شاندونگ
شغل: نامشخص
تاریخ مرگ: 1فوریه2023
تاریخ آخرین دستگیری: 8مارس2018
آخرین محل بازداشت: بازداشتگاه فوشان

یکی از ساکنان شهر ژائویان، استان شاندونگ، در 1فوریه2023، سه سال پس از آنکه به‌دنبال آخرین دستگیری‌اش به‌خاطر تمرین فالون گونگ دچار اختلال روانی شد، درگذشت. او 61 ساله بود.

فالون گونگ که با نام فالون دافا نیز شناخته می‌شود، تمرین معنوی و مدیتیشن است که از سال 1999 توسط رژیم کمونیستی چین مورد آزار و اذیت قرار گرفته است.

خانم یانگ ونجی در ۸مارس۲۰۱۸ به‌خاطر نصب بنری که روی آن نوشته شده بود: «فالون دافا خوب است» دستگیر شد. در سه ماه اولی که در بازداشتگاه فوشان بود، نگهبانان او را از ملاقات با خانواده ممنوع کردند. هیچ چیز مورد نیاز روزانه ازجمله دستمال توالت به او داده نشد. در زمان دستگیری‌اش ژاکتی ضخیم به تن داشت. با گرم‌شدن هوا، لباس نازک‌تری به او ندادند تا آن را عوض کند.

به گفته افرادی که از بازداشتگاه آزاد شده‌اند، خانم یانگ در آنجا در سلول انفرادی نگهداری می‌شد و هیچ‌کسی نمی‌دانست که چه شکنجه‌هایی متحمل شده است. اما افراد در سلول‌های مجاور فریادهای ناامیدانه او را بارها شنیدند.

پلیس خانواده خانم یانگ را از دستگیری او مطلع نکرد. بیش از ده روز طول کشید تا تأیید کنند که او دستگیر شده است. وقتی خانواده برای آزادی‌اش به اداره امنیت داخلی رفتند، پلیس گفت که دو هفته دیگر او را آزاد می‌کند. دو هفته گذشت و پلیس گفت که او را به‌مدت سه ماه در بازداشت نگه خواهند داشت. حدود 50 روز پس از دستگیری خانم یانگ، پلیس با خانواده‌اش تماس گرفت و گفت که دستگیری او تأیید شده و پرونده‌اش را به دادستانی تحویل داده‌اند.

خانواده‌اش برای پرس و جو درباره پرونده او به دادستانی رفتند. مسئول پذیرش به آنها گفت که پرونده‌اش هنوز نزد پلیس است و یک ماه و نیم به آن‌ها مهلت داده شد تا مدارک علیه او جمع‌آوری کنند. خانواده به اداره امنیت داخلی بازگشتند، اما نیروهای امنیتی به آنها اجازه ورود ندادند و مأمور مسئول از پاسخگویی به تماس آن‌ها خودداری کرد.

چند روز بعد، پلیس ناگهان به خانواده خانم یانگ دستور داد تا بیایند و او را ببرند. خانواده‌اش وقتی دیدند که او دچار آشفتگی روانی شده و ‌به‌طور عجیبی رفتار می‌کند بسیار ناراحت شدند. آنها مشکوک بودند که در بازداشتگاه به او داروهای سمی خورانده شده باشد. خانواده او را برای مداوا به بیمارستان روانی بردند. پس از سه سال وضعیتش بهبود چندانی پیدا نکرد. او سه روز بعد پس از اینکه خانواده‌اش در 29ژانویه2023 او را به بیمارستانی محلی منتقل کردند، درگذشت.

آزار و شکنجه قبلی

خانم یانگ در سال 1996 تمرین فالون گونگ را شروع کرد. تنها در عرض دو هفته، مشکل معده و شانه یخ زده‌ای که سال‌ها او را عذاب می‌داد ناپدید شد.

پس از اینکه رژیم کمونیستی در سال 1999 آزار و شکنجه فالون گونگ را آغاز کرد، خانم یانگ شش بار به پکن رفت تا برای حق تمرین ایمانش دادخواهی کند، اما هر بار دستگیر و برای بازداشت به ژائویان بازگردانده شد. پلیس یک‌بار او را به‌خاطر اینکه تمرینات فالون گونگ را در بازداشتگاه انجام می‌داد، دستبند زد و غل و زنجیر کرد. بعد از آخرین باری که به پکن رفت، پس از یک ماه بازداشت از محل کارش اخراج شد.

دو دوره شش ساله متوالی در اردوگاه کار

خانم یانگ دوباره در مارس2002 به‌خاطر توزیع مطالب اطلاعاتی درباره فالون گونگ دستگیر شد. او در اردوگاه کار اجباری زنان وانگکان سه سال حبس بود.

ازآنجاکه حاضر به انکار فالون گونگ نشد، نگهبانان او را در بخش‌های مختلف چرخاندند تا تیم‌های مختلف او را شکنجه کنند. پاهایش زخمی شده بود و دندان‌هایش از شدت ضربات لق شدند.

در بند سوم، یک‌بار به‌دست شش نگهبان به‌طور همزمان مورد ضرب‌وشتم قرار گرفت. سپس نگهبانان او را به سلول انفرادی کشاندند و به تخته چوبی بستند و به‌مدت 9 روز او را در گرسنگی نگه داشتند. آزار و شکنجه باعث شد که در ادرارش خون وجود داشته باشد. هنگامی که همچنان از نوشتن اظهارنامه برای انکار فالون گونگ امتناع می‌کرد، نگهبانان او را به‌مدت 15 روز دیگر در دفتری مجزا نگه داشتند، در طی این مدت توسط دو نگهبان به‌صورت شبانه‌روزی تحت‌نظر بود و فقط دو یا سه ساعت در روز اجازه خوابیدن داشت.

پس از 15 روز، خانم یانگ به سلول انفرادی بازگردانده شد و در حالت عقاب با بال‌های گشوده به تخت بسته شد. تنه‌اش هم محکم به تخت بسته شده بود. نمی‌توانست حرکت کند و درد طاقت‌فرسا بود.

یک نگهبان به‌صورت خانم یانگ سیلی زد، درحالی‌که یکی دیگر دهان او را با نوار بهداشتی پر کرد و دهانش را با چسب بست. وقتی نوارچسب را برداشتند بیشتر موهایش کنده شدند. نگهبانان او را به‌مدت 44 روز در حالت بسته‌شده نگه داشتند.

ازآنجاکه خانم یانگ بر ایمانش به فالون گونگ اصرار داشت، نگهبانان یک دست او را به قاب بالای پنجره و سپس دست دیگرش را به لوله گرمایش بستند. پاهایش را هم بسته بودند. او قادر به ایستادن یا چمباتمه‌زدن نبود. مجاز به استفاده از سرویس بهداشتی نبود. دستبندهای روی مچ دستش به قدری سفت بودند که مچ دستانش به‌شدت متورم شد و حس اطراف مچ دستش را از دست داد. مچ دست چپ او دو بریدگی عمیق داشت و جای زخم‌ها همچنان بعد از سال‌ها قابل‌مشاهده بود.

پانزده روز بعد، نگهبانان دوباره او را شکنجه کردند و مجبورش کردند روی زمین بنشیند. پاها و دست‌هایش را از پشت به صندلی بستند. سپس نگهبانان او را مجبور کردند که روی عکسی از بنیانگذار فالون گونگ بنشیند. او که اجازه استفاده از دستشویی را نداشت، مجبور شد در شلوارش ادرار کند.

در نوامبر2002، نگهبانان ژاکت او را درآوردند و پنجره را باز کردند تا بادِ به‌شدت سرد به او بوزد. در همین حال، ویدئوهایی برایش پخش کردند که فالون گونگ را بدنام جلوه می‌داد و او را مجبور به تماشای آن‌ها کردند. پس از 15 روز شکنجه، احساس در دست‌ها و پاهایش را از دست داد و بدون حمایت کسی قادر به ایستادن نبود.

به‌مدت یک ماه، نگهبانان به خانم یانگ آب ندادند و فقط گه‌گاه به او تکه‌های نان بخارپز می‌خوراندند تا از مردن او درنتیجه گرسنگی جلوگیری کنند.

خانم یانگ بیش از هفت ماه در سلول انفرادی کوچک نگهداری شد. زمستان بسیار سرد و تابستان بسیار گرم و خفه‌کننده بود.

بازآفرینی صحنه شکنجه: آویزان‌کردن

وقتی دوره اردوگاه کار خانم یانگ در سال 2005 به پایان رسید، اداره 610 شهر ژائویوآن او را آزاد نکرد، بلکه برای آزار و شکنجه بیشتر به مرکز شستشوی مغزی برد، به این بهانه که فالون گونگ را انکار نکرده است.

او چند بار از مچ دست آویزان شد، درحالی‌که انگشتان پایش به سختی زمین را لمس می‌کردند. بیش از 40 روز اجازه نداشت در تخت بخوابد، اما او را آویزان می‌کردند یا در موقعیت‌های طاقت‌فرسا می‌بستند.

نگهبانان یک بار او را به زیرزمین کشاندند، مجبورش کردند با دستانش روی قوزک‌ پاهایش چمباتمه بزند و دست‌ها و قوزک‌هایش را به هم بستند. سپس نگهبانان او را وارونه آویزان کردند، درحالی‌که همچنان او را با دستبند نگه داشتند. شش نگهبان به نوبت با باتوم‌های الکتریکی روی صورت، گوش‌ها، دهان و دست‌هایش شوک اعمال کردند. او پس از یک ساعت شکنجه هشیاری‌اش را از دست داد. تنها پس از آن بود که نگهبانان او را پایین آورده و به سلول انفرادی بازگرداندند.

در طی این مدت پدرش که حدود 80 سال داشت مریض و در بیمارستان بستری شد. او اجازه ملاقات یا شرکت در مراسم تشییع جنازه‌اش را نداشت. پس از هشت ماه سپری‌کردن در مرکز شستشوی مغزی، پلیس سه سال دیگر او را در اردوگاه کار اجباری وانگ‌کون محبوس کرد، بدون اینکه حتی یک بار اجازه دهند به خانه بازگردد.

چهار سال حبس

خانم یانگ دوباره در اواخر ژوئیه2010 دستگیر شد. پلیس پس از بستن دست و پاهایش به یک صندلی فلزی، موهایش را گرفت، سرش را به عقب کشید و لوله‌ای ضخیم را در سوراخ بینی‌اش فرو کرد تا او را تحت شکنجه خوراندن اجباری قرار دهد. آن‌ها با اعمال فشار بسیار زیاد او را شکنجه کردند و باعث خونریزی شدید در بینی و معده‌اش شدند.

به‌خاطر شکنجه‌های بی‌وقفه، خانم یانگ لاغر شده بود و ضربان قلبش بیش از 120 بار در دقیقه بود. پس از بازداشت کوتاه‌مدت او در یک مرکز شستشوی مغزی محلی، پلیس او را به یک بازداشتگاه برد، اما پس از عدم پذیرشش مجبور شد او را بازگرداند.

دادگاه شهر ژائویان خانم یانگ را در اوایل سال 2011 به چهار سال زندان محکوم کرد. او در آوریل2011 به زندان زنان استان شاندونگ منتقل شد.

به‌خاطر اینکه خانم یانگ در انجام تمرینات فالون گونگ اصرار داشت، نگهبانان و زندانیان او را کتک زدند و به او اجازه ندادند از توالت استفاده کند. آن‌ها به او یک تشت دادند تا اگر مجبور شد در آن ادرار کند و سپس ترتیبی دادند که زندانیانی آن را برایش خالی کنند. چون نمی‌خواست برای زندانیان دردسر ایجاد کند، دست به اعتصاب غذا زد.

به‌خاطر اینکه از پوشیدن لباس زندانی امتناع کرد، نگهبانان او را بستند. چند نفر روی او نشستند و او را کتک زدند. همچنین از خواب محروم بود، اجازه مسواک‌زدن نداشت و به‌مدت سه ماه از خرید دستمال توالت منع شد. یکی دیگر از شکنجه‌های وحشتناکی که متحمل شد، خوراندن اجباری ادرار به او بود.

نگهبانان خانم یانگ را به‌مدت چهار سال در اتاقی به مساحت 5 مترمربع نگه داشتند. اتاق هیچ پنجره‌ای نداشت، اما دریچه کوچکی روی در داشت تا نگهبانان غذا و آب را به او برسانند. داخلش تختی نبود و او همیشه، حتی در زمستان سرد روی زمین می‌خوابید. در طول تابستان گرم، در اتاق بدون هیچ تهویه‌ای بخار متصاعد می‌شد. توالت آب برای شستشو نداشت. هر زمان که از آن استفاده می‌کرد، زندانی یک کاسه کوچک آب برای شستشو به او می‌داد.

کلیۀ مطالب منتشرشده در این وب‌سایت دارای حق انحصاری کپی‌رایت برای وب‌سایت مینگهویی است. مینگهویی به‌طور منظم و در مناسبت‌های خاص، از محتوای آنلاین خود، مجموعه مقالاتی را تهیه خواهد کرد.