(Minghui.org) نگهبانان در زندان زنان نینگشیا، تحت هدایت اداره مدیریت زندان نینگشیا، کمیته امور سیاسی و حقوقی، و اداره ۶۱۰، از روش‌های مختلفی برای شکنجه تمرین‌کنندگان فالون گونگ استفاده می‌کنند تا آن‌ها را وادار به رها کردن ایمانشان کنند.
در سال‌های اخیر، این زندان اقداماتی را که برای «تبدیل» تمرین‌کنندگان انجام می‌شود مخفی کرده است. در اوایل سال ۲۰۲۴، زندان یک بخش سلول انفرادی، شامل یک «اتاق خصوصی» راه‌اندازی کرد که در آن می‌توان با تمرین‌کنندگان به‌صورت انفرادی «برخورد» کرد.
در زیر فهرستی از روش‌های مورداستفاده علیه تمرین‌کنندگان فالون گونگ و گزارشی شخصی درباره آزار و شکنجه آمده است.
پذیرش در زندان
زندانیان تازه‌پذیرفته‌شده معمولاً تحت «مرحلۀ بررسی» قرار می‌گیرند، اما تمرین‌کنندگان فالون گونگ در «سطح سخت‌گیرانه دوم» قرار می‌گیرند.
چهار یا پنج زندانی برای نظارت بر یک تمرین‌کننده تعیین می‌شوند. این زندانیان معمولاً شامل یک قاتل یا قاچاقچی مواد مخدر هستند. زندانیان مزبور به تحریک نگهبانان، به میل خود با تمرین‌کنندگان بدرفتاری می‌کنند تا آن‌ها را مجبور به «تبدیل» کنند.
محرومیت از حقوق اولیه
تمرین‌کنندگانی که از «تبدیل» خودداری می‌کنند، در معرض تبلیغات صوتی افتراآمیز علیه فالون گونگ و پوسترهای افتراآمیز علیه فالون گونگ و بنیانگذار آن، که روی دیوارها چسبانده شده‌اند، قرار می‌گیرند. اگر تمرین‌کنندگان سعی کنند حقایق را روشن کنند، زندانیان دهانشان را با نوار چسب می‌بندند، آن‌ها را معمولاً در جایی که دوربین‌های نظارتی وجود ندارد، مورد توهین لفظی قرار می‌دهند، به صورتشان سیلی می‌زنند، موهایشان را می‌کشند و آن‌ها را آماج لگد قرار می‌دهند. برخی از تمرین‌کنندگان، پرده گوششان سوراخ می‌شود. همچنین تمرین‌کنندگان مجبور هستند برای مدتی طولانی بی‌حرکت بایستند یا روی یک چارپایه کوچک بنشینند و اجازه ندارند تا زمان خواب استراحت کنند. اگر چرت بزنند کتک می‌خورند. برخی از زندانیان نیز تمرین‌کنندگان را نیشگون می‌گیرند.
زندانیان مجاز به خرید ۱۰۰ یوان مایحتاج روزانه در ماه هستند. اما تمرین‌کنندگان مجاز به خرید کاغذ توالت، نوار بهداشتی، مواد شوینده، خمیر دندان، یا مسواک نیستند. آن‌ها باید در طول دوره قاعدگی، از سایر زندانیان نوار بهداشتی قرض بگیرند. درحالی‌که بیشتر زندانیان به تمرین‌کنندگان نوار بهداشتی قرض می‌دهند، آن‌ها ابتدا باید آزار کلامی و تحقیر را تحمل کنند.
تمرین‌کنندگان مجاز به شستن، دوش گرفتن، شستن لباس‌هایشان یا خوردن یک وعده غذایی کامل نیستند. آن‌ها اغلب سرگیجه دارند و از شدت گرسنگی لاغر می‌شوند. گاهی اوقات زندانیان تمرین‌کنندگان را مجبور می‌کنند تا زمانی که کاملاً پر شوند غذا بخورند و اگر غذا را تمام نکنند آن‌ها را کتک می‌زنند.
همچنین تمرین‌کنندگان مجاز به برقراری ارتباط یا ملاقات با خانواده‌هایشان نیستند. آن‌ها مجبورند در صورت نیاز به خوردن، نوشیدن آب، استفاده از سرویس بهداشتی یا خواب، گزارش دهند و اجازه بگیرند. اگر از قوانین پیروی نکنند یا از «تبدیل» خودداری کنند، تحت شکنجه شدیدتری قرار می‌گیرند.
آزار و اذیت روانی
نگهبان‌ها برای شکنجه ذهنی تمرین‌کنندگان، به زندانیان دستور می‌دهند که عکسی از بنیانگذار فالون گونگ را روی یک چارپایه کوچک بگذارند و سپس آن تمرین‌کننده را مجبور می‌کنند روی آن بنشیند. اگر از پیروی‌کردن خودداری کرد، زندانیان عکس را روی در، در سرویس بهداشتی، داخل کفش‌های تمرین‌کنندگان، یا زیر چارپایه، جایی که تمرین‌کننده نمی‌تواند آن را ببیند، قرار می‌دهند.
نگهبانان گاهی برای تمرین‌کنندگانی که از «تبدیل» خودداری می‌کنند، جشن تولد ترتیب می‌دهند. چند زندانی را انتخاب می‌کنند و از آن‌ها می‌خواهند که سعی کنند آن تمرین‌کننده را متقاعد کنند که در مهمانی، از ایمانش چشم‌پوشی کند. در صورت امتناع، زندانیان او را مورد آزار و اذیت کلامی قرار می‌دهند.
«اتاق خصوصی»
در سال ۲۰۲۴، این زندان یک «بخش سلول انفرادی» که «اتاق خصوصی» نیز نامیده می‌شود، برای نگهداری زندانیانی که قوانین زندان را نقض می‌کنند، راه‌اندازی کرد. اما تمرین‌کنندگانی که حاضر به رها کردن ایمان خود نیستند نیز به آنجا فرستاده می‌شوند و توسط زندانیان منتخب به‌دقت تحت‌نظر قرار می‌گیرند. تمرین‌کنندگان مجبور می‌شوند برای بررسی امنیتی، تمام لباس‌هایشان را درآورند و سپس مجبور می‌شوند لباس زندان را بپوشند. ژاکت و جوراب به آن‌ها داده نمی‌شود.
«اتاق خصوصی» در زمستان، بسیار سرد و بدون وسیله گرمایشی است. تختی وجود ندارد و تمرین‌کنندگان روی یک تشک نازک روی زمین سرد می‌خوابند. زندانیان نیز روی زمین می‌خوابند، اما تشک‌هایشان کمی ضخیم‌تر است. همه آن‌ها باید در یک وضعیت صاف دراز بکشند و دستانشان را بیرون، روی دو طرف بدنشان نگه دارند. هیچ‌کسی مجاز به چرخیدن نیست. دو زندانی در کنار تمرین‌کننده می‌خوابند، درحالی‌که دو نفر دیگر با قدم‌زدن در اطراف، آن‌ها را زیر نظر دارند. سروصدا اغلب تمرین‌کنندگان و زندانیان را بیدار نگه می‌دارد. به‌دلیل کم‌خوابی، حتی زندانیان نیز دچار تپش قلب، سرگیجه و تورم می‌شوند. سپس ناکامی‌شان را بر سر تمرین‌کنندگان خالی می‌کنند.
در اتاق، فقط یک توالت وجود دارد و سینک وجود ندارد. تمرین‌کنندگان وظیفه تمیزکردن اتاق را برعهده دارند و فقط می‌توانند از توالت، برای شستن لباس یا دست‌های خود استفاده کنند. غذا بسیار ساده است، سبزیجاتِ کم و گوشت کمی دارد. نگهبان‌ها می‌توانند هر زمان که بخواهند از ارائه غذای تمرین‌کنندگان خودداری کنند. برخی از تمرین‌کنندگان، برای چند روز گرسنه بودند و از سرما می‌لرزیدند. آن‌ها لاغر و قوزکرده می‌شدند و چهره‌شان قابل‌تشخیص نبود.
مسن‌ترین تمرین‌کننده‌ای که در آنجا بازداشت شد حدود ۸۰ سال داشت.
گزارشی شخصی درباره آزار و شکنجه
تمرین‌کننده‌ای که از ۲۱مارس۲۰۲۱ تا سپتامبر۲۰۲۴، در زندان زنان نینگشیا حبس بود، آنچه را که تحمل کرده بود، بازگو کرده است:
«تمرین‌کنندگانی که در این زندان بازداشت می‌شدند به‌عنوان زندانیان "سیاسی" شناخته می‌شدند. هر بار که جلسه انتقادی برگزار می‌شد، مجبور می‌شدیم روی سِن بایستیم. نگهبان شیا هویفانگ به هر طریق ممکن سعی می‌کرد به فالون گونگ تهمت بزند و تمرین‌کنندگان را وادار به پیروی از خودش کند.»
«در آوریل۲۰۲۱، دو زندانی مأمور شدند مرا "تبدیل" کنند. من اجازه نداشتم همزمان با سایر زندانیان، از دستشویی استفاده کنم، و زمان مجاز برای شستشو و شستن لباس‌هایم محدود بود. همچنین اجازه نداشتم با کسی صحبت کرده یا با خانواده‌ام ملاقات کنم. اجازه خرید غذا را نداشتم، فقط مجاز بودم به مبلغ ۱۰۰ یوان مایحتاج روزانه در هر ماه بخرم. همچنین مجبورم می‌کردند ویدئوهایی افتراآمیز علیه فالون گونگ را تماشا کنم. به‌دلیل فشار روانی ناشی از تحمل آزار کلامی درخصوص ایمانم، در آستانه فروپاشی روانی بودم.»
«سلولی که در آن بودم وظیفه تولید لباس را برعهده داشت. زندان برای کسب درآمد بیشتر، حجم کاری ما را افزایش می‌داد. معمولاً باید بیش از ۱۰ ساعت در روز، سر کار می‌ایستادم. جرئت نمی‌کردم بنشینم. اگر می‌نشستم، نگهبان‌ها و زندانیان به من فحش می‌دادند.»
تصویر شکنجه: کار اجباری
«در سپتامبر۲۰۲۳، هر روز از ساعت ۷ صبح تا ۹:۳۰ شب کار می‌کردیم. ۴۰ دقیقه برای ناهار به ما وقت می‌دادند. من حدوداً چهار تا پنج بار در روز، از توالت استفاده می‌کردم. هر بار باید به‌سمت توالت می‌دویدم تا آن را به‌موقع انجام دهم. یکشنبه‌ها به ما اجازه مرخصی نمی‌دادند. چون مجبور بودم هر روز از قیچی بزرگ نخ استفاده کنم، روی انگشتان دست راستم پینه ایجاد شدند و درد داشتند. درد اغلب شب‌ها مرا بیدار نگه می‌داشت.»
«در زندان، هیچ آینه‌ای وجود نداشت. فقط بعد از بازگشت به خانه متوجه شدم که چقدر لاغر شده‌ام. با نگاه‌کردن به موهای خاکستری‌ام، اشک روی صورتم غلتید و به بسیاری از هم‌تمرین کنندگانی که هنوز در آن زندان شکنجه می‌شدند فکر می‌کردم.»
مقاله مرتبط به زبان چینی:
کپی‌رایت ©️ ۲۰۲۳ Minghui.org تمامی حقوق محفوظ است.
