(Minghui.org) نگهبانان در زندان زنان نینگشیا، تحت دستور ادارهٔ مدیریت زندان‌های نینگشیا، کمیتهٔ امور سیاسی و حقوقی، و اداره ۶۱۰، از روش‌های مختلفی برای شکنجهٔ تمرین‌کنندگان فالون گونگ استفاده کرده‌اند تا آن‌ها را وادار به رها کردن ایمانشان کنند.
تمامی تمرین‌کنندگان فالون گونگ در زندان زنان نینگشیا، به‌عنوان «مجرمان سیاسی کلیدی» تلقی می‌شوند. این زندان اغلب جلسات انتقادی برگزار می‌کند که در آن، تمرین‌کنندگان مجبور می‌شوند روی سکو بایستند و به‌صورت علنی به فالون گونگ و بنیان‌گذار آن افترا بزنند.
در سال‌های اخیر، این زندان درباره اقدامات انجام‌شده برای «تبدیل» تمرین‌کنندگان، محرمانه عمل کرده است. در اوایل سال ۲۰۲۴، این زندان بخشی به‌نام سلول انفرادی را راه‌اندازی کرد، ازجمله «اتاقی خصوصی» که در آن، تمرین‌کنندگان به‌صورت جداگانه مورد «برخورد» قرار می‌گیرند.
روش‌های رایج شکنجهٔ جسمی تمرین‌کنندگان شامل محرومیت از خواب، ضرب‌وشتم، نشستن طولانی‌مدت روی چارپایه‌های کوچک، کار اجباری، سلول انفرادی و تجویز اجباری داروهای نامعلوم می‌باشد. اکثر آن‌ها حتی از ابتدایی‌ترین نیازها مانند شستشوی بدن، استفاده از سرویس بهداشتی و ملاقات با خانواده محروم هستند. حتی تمرین‌کنندگانی که حدود ۸۰ سال دارند نیز مستثنی نیستند.
نگهبانان علاوه‌بر وادار کردن تمرین‌کنندگان به تماشای مطالب تبلیغاتی افتراآمیز درباره فالون گونگ، فشار روانی نیز وارد می‌کنند، درحالی‌که به زندانیان دستور می‌دهند عکس بنیان‌گذار فالون گونگ را روی چارپایه‌ای بگذارند و سپس تمرین‌کنندگان را مجبور کنند روی آن بنشینند. اگر تمرین‌کنندگان از این کار سر باز زنند، زندانیان عکس را روی در، درون سرویس بهداشتی، داخل کفش تمرین‌کننده یا زیر چارپایه، به‌گونه‌ای که دیده نشود، قرار می‌دهند.
گاه مأموران از تاکتیک‌های نرم نیز استفاده می‌کنند؛ مثلاً برای تمرین‌کنندگانی که از «تبدیل» شدن خودداری می‌کنند، جشن تولدی ترتیب می‌دهند. آن‌ها چند زندانی را انتخاب می‌کنند تا در آن مهمانی سعی کنند آن تمرین‌کننده را به رها کردن باورش متقاعد کنند. اگر آن تمرین‌کننده نپذیرد، مورد آزار و اذیت لفظی قرار می‌گیرد.
شکنجهٔ جسمی
زندانیان عادی هنگام ورود به زندان، معمولاً در «سطح آزمایشی» قرار می‌گیرند، اما تمرین‌کنندگان فالون گونگ مستقیماً به «سطح مدیریت سختگیرانهٔ درجه دوم» منتقل می‌شوند. چهار یا پنج زندانی برای نظارت بر هر تمرین‌کننده گماشته می‌شوند. این زندانیان معمولاً شامل افرادی مانند قاتلان یا قاچاقچیان مواد مخدر هستند. نگهبانان این افراد را تحریک می‌کنند تا تمرین‌کنندگان را به‌دلخواه خود مورد آزار و اذیت قرار دهند و آن‌ها را به‌اجبار «تبدیل» کنند.
تمرین‌کنندگانی که از «تبدیل شدن» خودداری می‌کنند، مجبور می‌شوند به فایل‌های صوتی‌ای گوش دهند که فالون گونگ را بدنام می‌کنند و پوسترهایی را بخوانند که به فالون گونگ و بنیان‌گذارش افترا می‌زنند و روی دیوارها نصب شده‌اند. اگر تمرین‌کنندگان سعی کنند حقایق را روشن کنند، زندانیان دهان آن‌ها را با نوار چسب می‌بندند، آن‌ها را مورد آزار و اذیت کلامی قرار می‌دهند، به صورتشان سیلی می‌زنند، موهایشان را می‌کشند و به آن‌ها لگد می‌زنند؛ معمولاً این اتفاقات در نقاطی رخ می‌دهد که دوربین نظارتی وجود ندارد. برخی از تمرین‌کنندگان، پردهٔ گوششان پاره شده است. آن‌ها همچنین مجبور می‌شوند برای مدت‌های طولانی بی‌حرکت بایستند یا روی چارپایهٔ کوچکی بی‌حرکت بنشینند و تا زمان خواب، حق استراحت ندارند. اگر چرت بزنند، مورد ضرب‌وشتم قرار می‌گیرند. برخی از زندانیان نیز آن‌ها را نیشگون می‌گیرند.
تمرین‌کننده‌ای گفت که مجبور بود هر روز ساعت ۵ صبح بیدار شود و در طول روز، هر نیم‌ساعت ایستادن و نیم‌ساعت چمباتمه‌زدن را به‌طور متناوب انجام دهد. او تا ساعت ۲ نیمه‌شب، اجازهٔ خواب نداشت و این شکنجه روز بعد نیز ادامه پیدا می‌کرد.
محرومیت از نیازهای اولیه و تحقیر
زندانیان به‌طور معمول اجازه دارند ماهانه به ارزش ۱۰۰ یوان اقلام ضروری روزانه خریداری کنند. اما تمرین‌کنندگان از خرید اقلامی مانند دستمال توالت، نوار بهداشتی، مواد شوینده، خمیردندان و مسواک محروم هستند. در دوران قاعدگی مجبورند از سایر زندانیان، نوار بهداشتی قرض بگیرند. گرچه بیشتر زندانیان این وسایل را به آن‌ها می‌دهند، اما تمرین‌کنندگان ابتدا باید مورد آزار و اذیت کلامی و تحقیر قرار بگیرند.
تمرین‌کنندگان اجازه ندارند استحمام کنند، دوش بگیرند، لباس بشویند یا غذای کامل بخورند. آن‌ها اغلب به‌دلیل گرسنگی، دچار سرگیجه و به‌شدت لاغر می‌شوند. گاهی زندانیان آن‌ها را وادار به پرخوری می‌کنند و اگر غذایشان را تمام نکنند، مورد ضرب‌وشتم قرار می‌گیرند.
تمرین‌کنندگان همچنین اجازهٔ ارتباط یا ملاقات با خانواده‌شان را ندارند. اگر بخواهند غذا بخورند، آب بنوشند، از سرویس بهداشتی استفاده کنند یا بخوابند، باید گزارش دهند و اجازه بگیرند (که همیشه هم اجازه داده نمی‌شود). برخی از آن‌ها مجبور می‌شوند در لباس خود، ادرار یا مدفوع کنند. اگر از قوانین پیروی نکنند یا از «تبدیل شدن» امتناع ورزند، تحت شکنجه‌های شدیدتری قرار می‌گیرند.
نگهبانان و زندانیان همچنین تمرین‌کنندگان را با مجبور کردنشان به درآوردن تمامی لباس‌ها در عرض یک دقیقه و سپس پوشیدن مجدد آن‌ها، تحقیر می‌کنند. درمورد کسانی که همچنان در تمرین فالون گونگ ثابت‌قدم هستند، زندانیان لباس‌زیر یا جوراب آن‌ها را در دهانشان فرو می‌کنند.
خانم چن شو‌چین، پزشک داخلی، در ژوئن۲۰۲۰ دستگیر و در مارس۲۰۲۱، به ۴.۵ سال زندان محکوم شد. به‌دلیل اینکه از رها کردن ایمانش به فالون گونگ امتناع کرد، نگهبانان زندان به‌مدت شش ماه اجازه ندادند سبزیجات یا گوشت بخورد. او در هر وعده، تنها برنج دریافت می‌کرد. وزنش به‌سرعت از ۶۵ کیلوگرم به کمتر از ۵۰ کیلوگرم کاهش یافت. به او اجازه داده نمی‌شد که دستمال توالت تهیه کند یا پس از استفاده از سرویس بهداشتی، خودش را تمیز کند. به‌مدت بیش از دو سال، اجازه نداشت دست‌هایش را زیر شیر آب بشوید و فقط مجاز بود از آب چرک باقی‌مانده از شستشوی لباس‌ها استفاده کند. مأموران همچنین او را از سایر تمرین‌کنندگان جدا کردند و در بخش مدیریت سختگیرانه نگه می‌داشتند.
«اتاق خصوصی»
در سال ۲۰۲۴، زندان بخشی به‌نام «بخش سلول انفرادی» یا «اتاق خصوصی» را راه‌اندازی کرد تا زندانیانی را که قوانین زندان را نقض می‌کنند در آنجا نگه دارد. تمرین‌کنندگانی که از رها کردن ایمانشان امتناع می‌ورزند نیز به این بخش فرستاده می‌شوند و تحت نظارت زندانیانی قرار می‌گیرند که به‌طور خاص انتخاب شده‌اند. تمرین‌کنندگان مجبور می‌شوند برای بازرسی امنیتی، تمام لباس‌هایشان را درآورند و سپس یونیفرم زندان را بپوشند. به آن‌ها کاپشن یا جوراب داده نمی‌شود.
«اتاق خصوصی» در زمستان بسیار سرد است و هیچ وسیلهٔ گرمایشی ندارد. تخت وجود ندارد و تمرین‌کنندگان باید روی تشکی نازک، روی زمین سرد بخوابند. زندانیان نیز روی زمین می‌خوابند، اما تشک آن‌ها کمی ضخیم‌تر است. همه مجبورند به پشت بخوابند و دستانشان را در دو طرف بدن، بیرون از پتو، نگه دارند. هیچ‌کس اجازه ندارد غلت بزند. دو زندانی در دو طرف هر تمرین‌کننده می‌خوابند و دو نفر دیگر در اطراف اتاق قدم می‌زنند تا آن‌ها را زیر نظر داشته باشند. سروصدا معمولاً باعث بی‌خوابی تمرین‌کنندگان و زندانیان می‌شود. به‌دلیل کمبود خواب، حتی زندانیان نیز دچار تپش قلب، سرگیجه و ورم می‌شوند و درنتیجه، خشم خود را بر سر تمرین‌کنندگان خالی می‌کنند.
در این اتاق، فقط یک توالت وجود دارد و هیچ کاسه دستشویی نیست. تمرین‌کنندگان باید مسئول تمیز کردن اتاق باشند و تنها مجازند از آب داخل توالت برای شستن دستمال یا دستانشان استفاده کنند. غذا بسیار ساده است و تنها مقدار کمی سبزی و گوشت دارد. مأموران زندان می‌توانند در هر زمانی که دوست دارند تمرین‌کنندگان را از غذا محروم کنند. برخی از آن‌ها برای چند روز گرسنه نگه داشته می‌شدند و از شدت سرما می‌لرزیدند. آن‌ها بسیار لاغر، خمیده و غیرقابل‌شناسایی می‌شدند.
کار اجباری
کار اجباری در زندان‌های نینگشیا، ازطریق شرکت گروه صنعتی نینگ‌شوئو اداره می‌شود که تحت نظارت ادارهٔ مدیریت زندان‌های نینگشیاست. زندان زنان نینگشیا به تولید پوشاک مشغول است. زندان برای افزایش بهره‌وری، زندانیان را مجبور می‌کند روزانه دست‌کم ده ساعت کار کنند. بسیاری از آن‌ها، حتی زمانی که دچار خستگی شدید و درد شدید در ناحیهٔ کمر می‌شوند، جرئت نمی‌کنند استراحت کنند. کسانی که بنشینند، مورد آزار و اذیت لفظی قرار می‌گیرند.
در سپتامبر۲۰۲۳، ساعات کاری از ۷ صبح تا ۹:۳۰ شب بود، با تنها ۴۰ دقیقه استراحت برای ناهار. برای استفاده از سرویس بهداشتی زمان کمی اختصاص داده شده بود، بنابراین آن‌ها مجبور بودند بدوند تا به‌موقع بازگردند. هر ۱۴ روز فقط یک روز تعطیلی داده می‌شد.
یکی از تمرین‌کنندگان آن‌قدر خسته بود که انگشت اشارهٔ دست چپش را با قیچی برید. به‌محض اینکه خونریزی متوقف شد، مجبور شد کار را ادامه دهد. او و سایر زندانیان، همه در دستانشان پینه داشتند. درد دست‌ها اغلب مانع خواب شبانه‌شان می‌شد.
خانم چن شو‌شیان در اوت۲۰۰۲، دستگیر و بعداً به ۳.۵ سال زندان محکوم شد. پس از انتقال به زندان زنان نینگشیا در سال ۲۰۰۳، مجبور بود هر روز از ساعت ۷ صبح تا ۱۰ شب لباس بدوزد، حتی پس از آنکه به‌دلیل شدت کار، دچار انسداد مجرای اشکی و التهاب فولیکول‌های مو شد.
خانم تان شیوشیا در ۲۱مه۲۰۰۵ دستگیر و به چهار سال زندان محکوم شد. او در زندان مجبور بود بیش از ده ساعت در روز، لباس را اتو کند.
خانم مو ژیهونگ، معلم بازنشسته‌ای از شهر شیزویی‌شان در نینگشیا، در مه۲۰۰۷ به سه سال زندان محکوم و در اوت همان سال، به زندان زنان نینگشیا منتقل شد. او علاوه‌بر شستشوی مغزی شدید، مورد ضرب‌وشتم قرار گرفت، مجبور به کار اجباری شد، در انفرادی حبس شد، مجبور شد برای ساعات طولانی روی چارپایهٔ کوچکی بنشیند و از نیازهای اولیهٔ بشری، مانند خواب، نوشیدن آب و غذا خوردن محروم بود. او همچنین مجبور به مصرف داروهای نامعلوم شد و دائماً احساس ضعف و گیجی داشت.
خانم مو زمانی گفت: «فقط یک روز پس از ورودم به زندان، برای کار در بخش تولید پوشاک گماشته شدم. برخی از پارچه‌ها، حاوی مواد سمی مانند فرمالدهید بودند و باعث ایجاد واکنش آلرژیک در بدنم شدند. به‌تدریج دانه‌های قرمز و خارش‌دار سراسر بدنم را پوشاندند که درد هم داشتند. وعده‌های غذایی کمتر از ۲۰ دقیقه طول می‌کشید، و اغلب به‌دلیل دیر سرو شدن غذا، نمی‌توانستم غذایم را تمام کنم. وضعیت جسمی‌ام حتی بیشتر رو به وخامت بود.»
تجویز اجباری دارو
به‌محض ورود برخی از تمرین‌کنندگان به زندان، مأموران به این افراد می‌گویند که آن‌ها به برخی بیماری‌ها مبتلا هستند و باید دارو مصرف کنند. وقتی تمرین‌کنندگان توضیح می‌دهند که چنین بیماری‌هایی ندارند، مأموران بر سرشان فریاد می‌زنند: «ما فقط داریم شما را مجبور می‌کنیم دارو بخورید!»
خانم توئو میلینگ، کارمند سابق شرکت گیاهان دارویی شهر لینگ‌وو، در سال ۲۰۰۳، به ۳.۵ سال زندان محکوم شد. نگهبانان زندان به‌طور مخفیانه به زندانیان دستور دادند داروهایی را در آب آشامیدنی او بریزند که باعث شد دچار گیجی شود. پس از مدتی، نگهبانان به‌طور علنی او را مجبور به خوردن داروهای نامعلوم کردند، که درنهایت به فروپاشی روانی‌اش انجامید.
در پی این فروپاشی روانی، خانم توئو دیگر شب‌ها نمی‌توانست بخوابد و مدام با خودش زمزمه می‌کرد. او اغلب چهره‌اش را در هم می‌کشید و هنگام راه رفتن تلوتلو می‌خورد، گویا هر لحظه ممکن بود زیر پاهایش خالی شود. دست‌هایش دچار لرزش و ضعف شده بود. با وخامت تدریجی وضعیتش، او تمام روز در حالت گیجی به‌سر می‌برد و چشمانش بی‌حرکت بود. گاهی شب‌ها صداهای دردناک و ناله‌آمیزی از او شنیده می‌شد که همهٔ در آن ساختمان را از خواب بیدار می‌کرد. زندانیان برای ساکت کردنش، او را روی تخت محکم فشار می‌دادند و سرش را با لحاف‌های پنبه‌ای می‌پوشاندند.
گزارش مرتبط:
چگونه زندان زنان نینگشیا تمرین‌کنندگان فالون گونگ را مورد آزار و اذیت قرار می‌دهد
کپی‌رایت ©️ ٢٠٢٥-١٩٩٩ Minghui.org تمامی حقوق محفوظ است.
