(Minghui.org) دو زندانی در آوریل۱۹۴۴، از اردوگاه کار اجباری آشویتس فرار کردند. رودولف وربا و آلفرد وتزلر زیر توده‌ای از تخته‌های چوبی پنهان شدند و محل را با بنزین و تنباکو پوشاندند تا بوی خود را از شامه تیز سگ‌های نازی‌ها پنهان کنند. نگهبانان نازی پس از سه روز آنجا را ترک کردند و این دو با موفقیت گریختند. در طول سه ماه بعد، ۴۳۰هزار یهودی از مجارستان به آن اردوگاه فرستاده شدند، غافل از اینکه سرنوشت آن‌ها یا قتل‌عام یا مرگ در اتاق گاز است.
به‌قدری تکان‌دهنده بود که مردم نمی‌توانستند این گزارش را باور کنند
وربا و وتزلر دو ماه پس از فرار، متفقین را از آنچه در آشویتس اتفاق می‌افتاد مطلع کردند. گزارشِ وربا-وتزلر اولین مدرکی است که جنایات نازی‌ها را در اردوگاه‌های کار اجباری آن‌ها افشا می‌کند.
مدرکی که جزئیات جنایات جاری در آشویتس را شرح می‌داد، برای رهبران اسلواکی، مجارستان و سوئیس ارسال شد، اما توجه گسترده‌ای را به خود جلب نکرد. رهبران این اطلاعات را پنهان کردند زیرا باور‌کردن آن برایشان دشوار بود. حتی در آن زمان، فلیکس فرانکفورتر، قاضی دیوان عالی ایالات متحده، گفت که آن را باور نمی‌کند.
بینندگان از دیدن صحنه‌های داخل اردوگاه‌ها شوکه شدند
اردوگاه آشویتس در ژانویه۱۹۴۵ بسته شد. عکاسان نظامی نیروهای متفقین بلافاصله پس از آزادسازی، از اردوگاه‌ها فیلم‌برداری کردند. این تصاویر در قالب یک فیلم مستند با عنوان «اردوگاه‌های کار اجباری نازی‌ها» تدوین شد که از میان ۸۰هزار فوت فیلم، به ۶هزار فوت خلاصه شد.
این فیلم در ۲۰نوامبر۱۹۴۵، در دادگاه نورنبرگ نمایش داده شد تا رهبران نازی را به‌خاطر جنایاتی که در طول جنگ جهانی دوم مرتکب شدند، پاسخگو کند. با کم‌شدن نور و روشن‌شدن صفحه نمایش، حضار در سکوت فرو رفتند. آن‌ها دیدند که حدود ۲۰۰ نفر به‌سرعت به انباری در یک اردوگاه کار اجباری در نزدیکی لایپزیگ منتقل می‌شوند. نیروهای اس‌اس (شوتزستافل، سربازان حزب نازی) انبار را به بنزین آغشته کردند و آن را به آتش کشیدند. نگهبانان با مسلسل به کسانی که از انبار فرار می‌کردند شلیک می‌کردند.
این فیلم یک‌ساعته، تعداد زیادی اجساد رنگ‌پریده، متلاشی یا سوخته را نشان می‌داد. قربانیان درواقع لاغر و نحیف با دنده‌های بیرون‌زده و چشمان گود‌رفته بودند. برخی در دادگاه هق‌هق گریه می‌کردند و یک زن غش کرد.
وقتی فیلم تمام شد، همه در دادگاه، ازجمله دادستان آمریکایی رابرت جکسون و قاضی جان پارکر، در سکوت فرو رفتند. وقتی مردم برای اولین بار در ایالات متحده، درباره گزارش وربا-وتزلر شنیدند، آن را اغراق‌آمیز دانستند و همچنان به آن شک داشتند.
نکته اخلاقی داستان این است که اگر مردم گزارش وربا-وتزلر را هنگام انتشار اولیه باور می‌کردند و اقدامات قاطعی برای پایان‌دادن به جنایات جنگی آلمان انجام می‌دادند، تعداد مرگ‌ومیر در اردوگاه‌ها احتمالاً تا این حد سرسام‌آور نمی‌شد.
اردوگاه‌های کار اجباری در چینِ قرن بیست‌ویکم
متأسفانه، تاریخ اغلب تکرار می‌شود. گزارش‌های غیررسمی، وجود اردوگاه‌های کار اجباری در چین و وقایعی را که در این اردوگاه‌ها رخ داده، آشکار کرده است. در ادامه، چند مورد مستندشده توسط سازمان جهانی بررسی آزار و اذیت فالون گونگ (WOIPFG)، تمرینی معنوی که از ژوئیه۱۹۹۹ در چین مورد آزار و شکنجه قرار گرفته است، فهرست شده است.
۱. هزاران تمرین‌کننده فالون گونگ در اردوگاه زندان سوجیاتون در شهر شنیانگ، استان لیائونینگ، زندانی بودند. آنی (نام مستعار) قبلاً به‌عنوان پرستار در مرکز درمان ترومبوز لیائونینگ کار می‌کرد. شوهر سابق او جراح بود. او در ۹مارس۲۰۰۶، به واشنگتن دی‌سی گریخت. در ۲۰آوریل۲۰۰۶، آنی فاش کرد که شوهر سابقش کلیه، کبد و قرنیه‌های بسیاری از تمرین‌کنندگان فالون گونگ را طی جراحی برداشت که برای سود فروخته و پیوند زده شدند. او همچنین گفت که یک کوره زباله‌سوز در اردوگاه، برای ازبین بردن این اجساد وجود داشت.
۲. در گزارشی از سازمان جهانی بررسی آزار و شکنجه فالون گونگ که در ۱۴مارس۲۰۱۶ منتشر شد، یک نگهبان مسلح شاهد بود که دو پزشک نظامی (یکی با شماره شناسایی ۰۱۰۶۰۶۹) در ۹آوریل۲۰۰۲، اعضای بدن یک تمرین‌کننده فالون گونگ را برداشتند. این اتفاق در اتاق عمل در طبقه پانزدهم بیمارستان عمومی منطقه نظامی شنیانگ رخ داد. این تمرین‌کنندۀ سی‌وچندساله معلم مدرسه راهنمایی بود.
۳. در گزارشی که در ۲۹دسامبر۲۰۲۰ منتشر شد، لو شوهنگ گفت که خواهر همسرش، ژو چینگ، در برداشت اعضای بدن یک تمرین‌کننده فالون گونگ در بیمارستان پلیس مسلح شانگهای شرکت داشته است. این عمل معادل شکنجه بود، زیرا در طول عمل، از هیچ داروی بیهوشی استفاده نشده بود.
۴. گزارشی در ۲۳نوامبر۲۰۲۲، مشاهدات سوگاوارا (رهبر سابق یک سازمان جنایی ژاپنی، که اکنون مفسر اقتصادی است) را در سال ۲۰۰۷، در مؤسسه پیوند کبدِ بیمارستان عمومی پلیس مسلح پکن شرح می‌دهد. او مرد جوانی را دید که روی تخت دراز کشیده بود. جراحان چینی گفتند که تاندون‌های دست و پای یک تمرین‌کننده فالون گونگ را قطع کرده‌اند تا او نتواند حرکت کند و قصد داشتند کبد او را جدا کنند و به یک بیمارِ در انتظار پیوند، پیوند بزنند.
با افشای موارد متعدد، برداشت اعضای بدن در چین، دیگر پدیده‌ای محدود به موردی خاص نیست، بلکه عملی سیستماتیک و تحت نظارت دولت است.
مرگ پزشک کارآموز و یک مدرک متهم‌کننده ۱۱هزارصفحه‌ای
جسد دکتر لوئو شوای‌یو در ۸مه۲۰۲۴، در بیرون خوابگاهش، در بیمارستان شماره 2 شیانگیا، وابسته به دانشگاه مرکز جنوب در استان هونان، پیدا شد. او ۲۸ساله بود. پلیس به این نتیجه رسید که او از ساختمان به پایین پریده و خودکشی کرده است. والدین او داده‌های حذف‌شده از کامپیوترش را بازیابی کردند و اطلاعاتی درباره قاچاق اعضای بدن و سایر جرایم صورت‌گرفته توسط کارکنان آن بیمارستان را کشف کردند. این داده‌ها شامل فایل‌های صوتی و مطالب چاپی، درمجموع ۱۱۱۱۹ صفحه بود.
یک سال بعد، در ۱۱ژوئن۲۰۲۵، والدین دکتر لوئو برخی اسناد و فایل‌های صوتی را در رسانه‌های اجتماعی منتشر کردند. این اسناد شامل شواهدی بود مبنی بر اینکه پزشکان اطلاعات را جعل و ادعا می‌کردند که بیماران بیماری‌های لاعلاج دارند تا برداشت اعضای بدن را توجیه کنند؛ پزشکان در اورژانس، به‌موقع اقدام نمی‌کردند؛ و به بیماران داروهایی تزریق می‌کردند که مانع از بیدار شدن آن‌ها می‌شد و این توهم را ایجاد می‌کرد که آن‌ها دچار مرگ مغزی شده‌اند، و این صرفاً یکی از جنایات بود. این اقدامات به این دلیل رخ داد که بیمارستان قصد داشت اعضای بدن بیماران را بردارد و آن‌ها را در عمل‌های جراحی پیوند مورد استفاده قرار دهد.
در یک فایل صوتی، دکتر لوئو بازگو می‌کند که از او خواسته شده بود عضوی (اندامی) را از جایی تحویل بگیرد. وقتی به محل رسید، به جراح گفت که کبدی را که خارج شده بود، نمی‌خواهد. سپس جراح از سایر افراد حاضر در صحنه پرسید که آیا آن‌ها می‌توانند از آن استفاده کنند. چند نفر از بیمارستان‌های مختلف منتظر بودند تا اعضای تازه را به دست آورند، برخی از آن‌ها در طول این مبادله می‌خندیدند. لوئو گفت که آن‌ها به این وضعیت عادت کرده‌اند و به نظر می‌رسد با آن راحت هستند.
یک‌میلیون مفقودشده کجا هستند؟
توتیائو (تیترهای امروز)، یک پلتفرم خبری چینی، پروژه مسئولیت اجتماعی شرکتی به نام «هشدار توتیائو برای افراد مفقودشده» را اداره می‌کند. در ۲۵فوریه۲۰۲۱، این پروژه و مرکز تحقیقات کمک‌های اجتماعی ژونگ‌مین گزارش مشترکی درباره افراد گمشده در چین منتشر کردند که تخمین می‌زند یک‌میلیون نفر در سال ۲۰۲۰، در چین مفقود شده‌اند.
در سال‌های اخیر، تعداد دانش‌آموزان گمشده در استان‌های هوبی و گوانگجو و همچنین شهر گوانگجو به‌طور قابل‌توجهی افزایش یافته است. در یکی از فایل‌های صوتی دکتر لوئو، یکی از کارمندان بیمارستان شماره 2 شیانگیا به او گفته است که مدیر بیمارستان از او خواسته ۱۲ کودک اهداکننده عضو بین سه تا نُه‌ساله پیدا کند. در فایل صوتی دیگری، فرد موردنظر شرایط لازم برای سن، جنسیت و تعداد کودکان را مشخص کرده است: سه پسر و سه دختر از گروه سنی ۳ تا ۵ سال و سه پسر و سه دختر از گروه سنی ۶ تا ۹ سال. این فرد گفته است: «ما به خون وریدی آن‌ها نیاز داریم...»
اطلاعات بازیابی‌شده از کامپیوتر دکتر لوئو نشان داد که یک خط تولید، صنعت برداشت اعضای بدن را اداره می‌کند. همچنین نشان داد که چگونه پزشکان درباره مرگ مغزی بیماران، وجود بازار سیاه اعضای بدن و فساد گسترده و شیوه‌های غیراخلاقی در صنعت پزشکی دروغ گفته‌اند.
اعضای بدن مقامات عالی‌رتبه
در ۱۱دسامبر۲۰۲۲، ژو یونگ‌شین، عضو دائمی دوازدهمین کمیته ملی کنفرانس مشورتی سیاسی چین، به‌مناسبت درگذشت گائو ژانشیانگ، معاون وزیر فرهنگ و گردشگری، پیام تسلیت رسمی همراه با تمجید از وی را منتشر کرد. ژو نوشت: «در طول سال‌ها، گائو با اراده‌ای قوی با بیماری‌هایش مبارزه کرده است. بسیاری از اعضای بدن او جایگزین شدند. او حتی به شوخی می‌گفت: "بسیاری از قسمت‌ها دیگر مال من نیستند."»
این پیام تسلیت بحث داغی را در اینترنت برانگیخت: «اگر یک معاون سابق وزیر فرهنگ می‌تواند از عهده تعویض تمام اعضای بدنش برآید، تصور کنید چه چیزی می‌تواند برای مقامات بالاتر از رتبه وزیر در دسترس باشد؟»
در سپتامبر۲۰۱۹، یک آگهی تبلیغاتی از بیمارستان ۳۰۱ پکن (بیمارستان عمومی ارتش آزادی‌بخش خلق) منتشر شد. این بیمارستان مدت‌هاست که یک ارائه‌دهنده خدمات درمانی کلیدی برای رهبران ارشد چین بوده است. در این آگهی ادعا شده بود که میانگین امید به زندگی مقامات چینی در سال ۲۰۰۸، ۸۸ سال بوده است که بالاتر از رهبران غربی است. در این آگهی، به راه‌اندازی پروژه افزایش طول عمر برای مقامات ارشد در سال ۲۰۰۵ اشاره شده بود که هدف آن افزایش امید به زندگی آن‌ها به ۱۵۰ سال بود.
تعداد زیاد مقامات بازنشسته، تقاضای زیاد برای پیوند عضو
وقتی پس از مرگ دکتر لوئو، طرح گسترده برداشت اعضای بدن افشا شد، مردم نمی‌دانستند که اعضای برداشت‌شده کجا رفته‌اند.
فردی به‌صورت آنلاین نظر داد: «برداشت اعضای بدن افراد زنده ابتدا تمرین‌کنندگان فالون گونگ را هدف قرار داد. شاید اکنون کمبود اعضای بدن وجود دارد. با حاشیه سود عظیم، برداشت‌کنندگان چاقوهای خود را به‌سمت عموم مردم دراز کرده‌اند. این توضیح می‌دهد که چرا دانشجویان دانشگاه ناپدید می‌شوند و جوانان به‌دلایل عجیب می‌میرند و ناپدید می‌شوند.»
شخص دیگری گفت: «اگر مقامات بازنشسته اینقدر طولانی زندگی می‌کنند، آیا اعضای بدن آن‌ها از کار نمی‌افتد؟ پس از سال‌ها کار سخت، چگونه ممکن است اینقدر طولانی زندگی کنند و سالم بمانند؟ حتی فکرکردن به آن هم مرا وحشت‌زده می‌کند.»
تعداد زیادی از مقامات در چین وجود دارند که از قدرتشان برای تضمین بقایشان سوءاستفاده می‌کنند. درنتیجه، عموم مردم به منبع اعضای بدن برای مقامات تبدیل می‌شوند و دسترسی به پیوند اعضا برای آن‌ها به‌راحتی امکان‌پذیر می‌شود.
تصور کنید که قساوت حزب کمونیست چین در برداشت اعضای بدن افراد زنده به‌صورت مستند ساخته می‌شد و در دادگاهی به همان شیوه‌ای که اردوگاه‌های کار اجباری نازی‌ها ۸۰ سال پیش اکران شد، به نمایش درمی‌آمد. آیا بینندگان پس از دیدن جراحی‌ها، کوره‌های زباله‌سوز و اهداکنندگان عضو زندانی، از بی‌تفاوتی و سکوتشان در زمانی که نخستین بار درباره این جنایت شنیدند، پشیمان نمی‌شدند؟
از افراد باوجدان می‌خواهم که به این جنایت ده‌ها‌ساله که به‌خوبی بر آن سرپوش گذاشته شده توجه کنند و تمام تلاش خود را برای افشای این شرارت بی‌سابقه انجام دهند.
منبع:نورنبرگ: رسوایی در دادگاه، نوشته جوزف ای. پرسیکو (گروه انتشارات پنگوئن)
کپی‌رایت ©️ ٢٠٢٥-١٩٩٩ Minghui.org تمامی حقوق محفوظ است.
