(Minghui.org) اردوگاه کار اجباری دالیان در تاریخ ۱۶ سپتامبر بسته شد و به مرکز بازپروری معتادین به مواد مخدر تغییرنام پیدا کرد. چو لیان‌شی، آخرین تمرین‌کننده‌ای که در آنجا حبس بود، در تاریخ ۱۶ سپتامبر به خانه بازگشت.
قبل از آن سه تمرین‌کننده به نام‌های یو چانگ‌شون، گونگ فاجیو و لین ویژو به ترتیب در ۱۴، ۱۲ و ۹ سپتامبر به خانه فرستاده شدند. یو چانگ‌شون بر اثر شکنجه دیگر قادر به راه رفتن نبود و برای رفتن به خانه باید کسی او را حمل می‌کرد.
تاریخچة اردوگاه کار اجباری دالیان از سال ۱۹۹۹
از زمان شروع آزار و شکنجه علیه فالون گونگ در ژوئیة ۱۹۹۹، چند تمرین‌کننده از جمله چن جیافو، لیو یونگلای، و وانگ چیوشیا بر اثر وحشیگری در این اردوگاه جان باختند. علاوه بر این، لیو شیائوگانگ دچار فروپاشی ذهنی شد و دستان چو هوی فلج شد.
از اکتبر ۱۹۹۹ تا فوریة ۲۰۰۱، تعداد زیادی از تمرین‌کنندگان به اردوگاه کار اجباری دالیان فرستاده شدند. یک بخش زنان نیز برای تمرین‌کنندگان خانم تأسیس شد.
پس از اینکه رژیم کمونیست در ژانویة ۲۰۰۱، رویداد خودسوزی تیان‌آن‌من را صحنه‌سازی کرد، ح.ک.چ تا اکتبر ۲۰۰۱ میزان آزار و شکنجه را به‌طور آشکار افزایش داد.
بخش ۸ منحصراً برای حبس تمرین‌کنندگان مرد فالون گونگ ایجاد شد. این بخش تحت سرپرستی چیائو وی، وانگ جون و جینگ دیانکی قرار داشت. طی یک سری رویدادهای آزار و شکنجة شدید که در ۱۹ مارس و ۱۱ آوریل به‌وقوع پیوست، تعدادی از تمرین‌کنندگان جان باخته یا بر اثر شکنجه معلول شدند.
پس از اینکه جامعة بین‌المللی از این آزار و شکنجة وحشیانه مطلع شد، اردوگاه کار اجباری دالیان از نوامبر ۲۰۰۱، طی تلاش فراوانی شروع به پنهان‌سازی فعالیت‌های شرورانة خود کرد. اکثر مأموران بخش ۸ جایگزین شدند و کارمندانی جدید مشتمل بر لیو ژونگ‌کی و سونگ هنگ‌یو به آنجا منتقل شدند. تمرین‌کنندگان لی ژونگ‌کی و لو کایلی در سال ۲۰۰۲ در سلول انفرادی حبس شدند، جایی که مورد ضرب و شتم‌های طولانی و شکنجة خوراندن اجباری قرار گرفتند.
آزار و شکنجه در فاصلة زمانی بین دسامبر ۲۰۰۲ و می ۲۰۰۳، به‌طور مخفیانه ادامه یافت. تمرین‌کنندگان هان دی‌ژونگ، چو فی و وانگ یونشان در سلول انفرادی حبس شدند. بر اساس استراتژی‌های شکنجه‌اي که در اردوگاه کار اجباری ماسانجیا توسعه يافت، مقامات دور دیگری از وحشیگری شدید را برنامه‌ریزی کردند که همگي در راستاي "تبدیل" تمام تمرین‌کنندگان زندانی صورت مي‌گرفت. آنها حدود هشت تمرین‌کننده را برای انزوا و بدرفتاری شدید به ساختمان جدیدی منتقل کردند. بر اثر شیوع بیماری سارس این برنامه به تعویق افتاد. با این‌حال، بدرفتاری با هر يک از تمرین‌کنندگان هرگز متوقف نشد.
پس از آنکه سارس از بین رفت، در فاصلة زمانی بین ژوئن و نوامبر ۲۰۰۳، شکنجه در مقیاس وسیعی از سر گرفته شد. تمرین‌کنندگان سان جینگ‌هوآن، سان گوآنگ‌هونگ، یو چانگ‌شون و لی یونگدی به طبقة چهارم ساختمان منتقل و به‌طور انفرادی حبس شدند. دور سوم از وحشیگری سازمان‌یافته در مقیاس وسیع، بین دسامبر ۲۰۰۳ و مارس ۲۰۰۴ روی داد. تمرین‌کنندگان در سه دسته به ساختمان جدید منتقل شدند. اولین گروه شامل جیا چی، شا ونکی، و وانگ شیمینگ و دومین گروه شامل شی یو‌لی، چن شنگهو، و وی دانهوا بود. در گروه سوم لیانگ بو، لین گوفو، لین ویژو، و گونگ فاجیو بودند. در میان این افراد، چن شنگهو، لین ویژو، و گونگ فاجیو متحمل بیشترین درد و رنج شدند.
چند مأمور به نام‌های یائو شانگ‌گانگ، شنگ رویی، لوئو شیائوچن، گو پنگ، و وانگ شی‌وی در بدرفتاری با تمرین‌کنندگان دست داشتند. پس از افشای حقایق آزار و شکنجه در اینترنت و با اعلام چند تمرین‌کننده مبنی بر اینکه آنها به تمرین ادامه خواهند داد، سومین دور ناموفق وحشیگری به پایان رسید.
پس از اینکه لیو ژونگ‌کی و دیگر مأموران از بخش ۸ برکنار شدند، جیانگ تونگ‌جیو به عنوان رئیس بخش منصوب شد. او با وانگ شی‌وی و مأموران دیگر همکاری کرد تا به اعمال فشار بر تمرین‌کنندگان ادامه دهد. بخش زنان در اکتبر ۲۰۰۴ بسته شد و تمرین‌کنندگان خانم به اردوگاه کار اجباری ماسانجیا فرستاده شدند.
دونگ گچی از اواخر سال ۲۰۰۶ تا ۲۰۱۲ رئیس بخش ۸ بود. وی با همکاری چندین نگهبان به‌طور مخفیانه تمرین‌کنندگان را تحت شکنجه قرار می‌داد. اسامی این نگهبانان وانگ شی‌وی، هی شودونگ و هان وی بود. مقامات اردوگاه کار اجباری تمرین‌کنندگان لیو ویژو و گونگ فاجیو را برای آزار و شکنجة بیشتر به اردوگاه کار اجباری بنشی فرستادند. از آنجا که اردوگاه کار اجباری دالیان تحت بازسازی بود، به‌طور موقت به مرکز بازپروری معتادین به مواد مخدر تای‌شان در دالیان منتقل شد. در ماه ژوئیه بیش از ۱۰ تمرین‌کننده دست به اعتصاب غذا زدند. تمرین‌کنندگان ژانگ گویو و یو چانگ‌شون برای مجازات به اردوگاه کار اجباری بنشی فرستاده شدند. لی شوجین و یک تمرین‌کنندة مسن نیز به اردوگاه کار اجباری ماسانجیا فرستاده شدند.
بدنامی انگیزه‌ای برای تغییر نام
وقتی اردوگاه کار اجباری دالیان به‌دلیل شکنجه تمرین‌کنندگان بدنام شد، به مرکز بازپروری معتادین به مواد مخدر دالیان تغییر نام پیدا کرد. اما بدرفتاری وحشیانه ادامه داشت. به‌عنوان نمونه، پس از اینکه مأموران ادارة پلیس ریشینجی تمرین‌کننده آقای شی هونگبو را در ۱۴ اکتبر ۲۰۰۸ بازداشت کردند، مقامات او را برای یک دورة محکومیت ۱۸ ماهه به اردوگاه کار اجباری دالیان فرستادند. نگهبانان او را در بخش ۲ به‌طور وحشیانه تحت شکنجه قرار دادند و در نتیجه علائمی از بیماری‌های قلبی و فشار خون بالا در او پدیدار شد. در ۱۴ اکتبر ۲۰۰۸، دونگ، رئیس بخش، آقای شی را به تختی بست و نگهبان ژو هومینگ با باتوم‌های برقی به گردنش شوک اعمال کرد. دونگ به نگهبانان دستور داد تا آقای شی را از تخت باز کنند و دستانش را با دست‌بند به تخت ببندند. فقط در وقت صرف غذا دست‌بندها را باز می‌کردند. مقامات آقای شی و دو تمرین‌کنندة دیگر را در ۲۱ سپتامبر ۲۰۰۹، به اردوگاه کار اجباری وینینگ‌یینگ واقع در شهر بنشی فرستادند. زمانی که وضعیت سلامتی آقای شی بحرانی شد، مقامات اردوگاه کار اجباری وینینگ‌یینگ او را در ۱ آوریل ۲۰۱۰ به خانه فرستادند تا مسئولیتی در قبال مرگ او نداشته باشند. مأمور وانگ آیگو به آقای شی گفت، "نمی‌توانی اینجا بمیری." آقای شی در صبح روز ۲۸ فوریة ۲۰۱۱ جان باخت.
با وجود اینکه سال‌ها بود اردوگاه کار اجباری دالیان در معرض بسته شدن قرار داشت، مقامات آنجا همچنان تمرین‌کنندگان حبس شده و دیگر زندانیان را به کار برده‌وار وادار می‌کردند. درست کردن پاکت‌های کاغذی، آماده کردن کتاب‌ها، دسته کردن چاپستیک‌ها یا خلال‌دندان‌ها، بسته‌بندی چوب‌های زبان (چوب‌هایی که پزشکان در معاینة دهان استفاده می‌کنند)، و دوختن لباس‌ها از جمله کارهایی بودند که به آنها محول می‌شد. آنها باید از ۶ صبح تا ۶:۳۰ عصر و گاهی تا ۷:۳۰ شب کار کنند. علاوه بر این، به آنها غذای کافی داده نمی‌شد.
با اینکه اردوگاه کار اجباری دالیان بسته شد، قرار بود در اوایل ماه اوت ساختمانی که بخش ۲ در آن واقع بود، بازسازی شود. گفته شده که یک مرکز شستشوی مغزی برای کمیتة امور سیاسی و حقوقی دالیان ساخته می‌شود، اما به‌طور رسمي نام "مرکز آموزش حقوقی" را روي آن خواهند گذاشت.
کپی‌رایت ©️ ۲۰۲۳ Minghui.org تمامی حقوق محفوظ است.
مجموعه حبس و کار اجباری
