(Minghui.org) خانم لی گوییوئه در ماه مه 2020 در شرایط جسمانی بسیار لاغر و ضعیف با ذهنی پریشان، از زندان زنان استان هیلونگجیانگ آزاد شد. او خوابآلود بود و درد داشت و تمام مدت در رختخواب مچاله شده بود. او گاهی با خودش زمزمه میکرد: «هر روز مرا کتک میزدند! هر روز مرا کتک میزدند!» دیگر حالش خوب نشد و یک سال بعد در 6اوت 2021 در 52سالگی درگذشت.
خانم لی ساکن شهرستان ییلان، استان هیلونگ جیانگ، بهدلیل ایمانش به فالون گونگ به پنج سال زندان محکوم شد. مانند بقیه تمرینکنندگان فالون گونگ در زندان زنان استان هیلونگجیانگ بر ایمانش پایداری کرد و تحت شکنجه وحشیانه و طولانی مدت قرار گرفت.
این تمرین معنوی از سال 1999 توسط رژیم کمونیستی چین مورد آزار و اذیت قرار گرفته است.
اداره زندان، دفتر دادگستری، کمیته امور سیاسی و حقوقی، و ادارۀ610 در سطوح مختلف در سراسر استان با هم همدست شدند تا بهطور فعال سیاست آزار و اذیت فالون گونگ را اجرا کنند. در حالی که آزار و شکنجه یکی از شدیدترین جرایم در کشور است، مسئولان این زندان نگران پاسخگویی به جنایات خود نیستند.
آزار و شکنجه سیستماتیک
در زندان زنان استان هیلونگجیانگ، تمام تمرینکنندگان فالون گونگ زندانی به بند ۸ و ۹ منتقل و به ۲۴ گروه تقسیم شدند. چون آزار و شکنجه وحشیانه تمرینکنندگان بهطور سیستماتیک در زندان انجام میشد بسیار طول کشیده و بسیار وقیحانه بوده است.
زندان ارتباط بین تمرینکنندگان و محیط بیرون و همچنین بین تمرینکنندگان داخل زندان را قطع کرد. تمرینکنندگان در زندان اجازه نداشتند با یکدیگر صحبت کنند یا تماس چشمی داشته باشند. بیشتر تمرینکنندگان سالها از ملاقات با خانواده محروم بودند و تماسهای تلفنی و نامههای خانوادگی آنها بهشدت نظارت و کنترل میشد. در طول پاندمی، زندان قوانین ملاقات را بیشتر تشدید کرد و از آن زمان تاکنون این سختگیری کمتر نشده است.
نگهبانان زندان، زندانیان را تحریک میکردند تا تمرینکنندگان را وادار کنند از ایمانشان دست بکشند و خود از زیر بار مسئولیت شانه خالی میکردند. آنها زندانیان خودخواه و ظالم و سابقهدار را بهعنوان سرپرست گروه انتخاب میکردند تا مسئول کار تماموقت روی تمرینکنندگان باشند و از امتیازهای پاداش و کاهش مجازات بهعنوان مشوق استفاده کردند تا آنها شدیدتر کار کنند. این زندانیان بهصورت شبانهروزی در کنار تمرینکنندگان بودند و این آزادی را داشتند که در هر زمانی آنها را از نظر روانی و جسمی شکنجه کنند.
شکنجه وحشیانه
تمرینکنندگانی که در ایمانشان ثابت قدم بودند روزانه مورد ضرب و شتم قرار میگرفتند. زندانیان به آنها سیلی میزدند، با مشت به سر و صورت آنها میزدند، با کف کفش به صورت و سر آنها میکوبیدند و پس از سرنگون شدن آنها را با لگد میزدند.
تمرینکنندگان مجبور میشدند هر روز بیش از ده ساعت روی چهارپایههای پلاستیکی بسیار کوتاه با پشتصاف و در طول شب، بدون اینکه چشمهایشان را ببندند بیحرکت بنشینند. زمان استفاده از توالت بسیار محدود بود. هر دقیقه شکنجه نشستن روی چهارپایه بسیار طولانی بود. هرکس کمی حرکت میکرد کتک میخورد. پاهای بسیاری از تمرینکنندگان ورم میکرد و بیحس میشد.
برای تشدید شکنجه، زندانیان تختههای شستشو را روی چهارپایه میگذاشتند و تمرینکنندگان را مجبور کردند روی سطح ناهموار بنشینند. در زمستان، زندانیان تمرینکنندگان را به دستشویی با پنجرههای باز میکشاندند و آنها را مجبور میکردند با یک لباس نازک در آنجا بمانند. سرما به بدن آنها نفوذ میکرد و پاها و شکم آنها همیشه بیحس و یخزده بود.
برخی از تمرینکنندگان نیز تحت شکنجه آویزان شدن قرار میگرفتند. زندانیان آنها را برای مدت طولانی از نردههای بالایی تخت دو طبقه آویزان میکردند. تمرینکنندگان درد شدیدی داشتند و مچ دستشان وزن کل بدنشان را تحمل میکرد.
بازآفرینی شکنجه: آویزان شدن با دستبند از نردههای تخت
خانم یانگ لیهوا، اهل شهرستان سانوو، هیلونگجیانگ، مورد ضرب و شتم و در معرض سرمای شدید قرار گرفت، مجبور شد روی یک چهارپایه کوچک بنشیند و او را از تخت آویزان کردند. او پس از یک سال حبس در زندان در اثر شکنجه جان باخت.
گهگاه، زندانیان نیز به روشهای مختلف برای شکنجه تمرینکنندگان تلاش میکردند. برای مدتی تمرینکنندگان را در آب غرق میکردند. دو زندانی سر یکی از تمرینکنندگان را به داخل آب فشار میدادند تا زمانی که در آستانۀ خفگی بود، سپس سرش را بالا میکشیدند تا اجازه دهند برای ثانیهای کوتاه نفس بکشد، سپس دوباره سر او را در آب نگه میداشتند و این روند را تکرار میکردند.
یکی دیگر از روشهای شکنجه شامل این بود که زندانیان پارچهای کثیف را در دهان تمرینکننده فرو میکردند و سپس آن را با شدت بیرون میکشیدند. بارها، دندانهای تمرینکنندگان با بیرون کشیدن کهنه کنده میشد.
تمرینکنندگان همچنین از توالت محروم میشدند (بعضیها مجبور بودند در شلوارشان خود را تخلیه کنند). برخی از غذا و آب محروم بودند. برخی از آنها برای مدت طولانی در وضعیت پای باز 180 درجه نگه داشته میشدند.
حتی تمرینکنندگان مسن، 60 یا 70ساله، از شکنجههای روزانه در امان نبودند.
برخی از تمرینکنندگانی که خانوادهشان آنها را بهدلیل آزار و شکنجه ترک کردند، تحت شدیدترین شکنجهها قرار میگرفتند و زندانیان آشکارا اعلام میکردند که اگر تا حد مرگ شکنجه شوند، هیچکس به آنها اهمیت نمیدهد. یکی از این تمرینکنندگان واقعاً زیر شکنجه کشته شد.
نگهبانان زندان برای تشدید آزار و شکنجه تمرینکنندگانی که حاضر به انکار ایمانشان نبودند، همه زندانیان همسلولی را برای تحریك نفرت و خشونت علیه تمرینکنندگان تنبیه میکردند. وقتی تمام زندانیان وادار میشدند همۀ شبها تا نیمهشب بیدار بنشینند، عصبانی میشدند و تمرینکنندگان را بهشدت مورد ضرب و شتم قرار میدادند.
رویدادهای دورهای مانند بازرسی از بخشهای سطوح بالا و کمپینهای مختلف گاه به گاه، به زندانیان فرصت میداد تا عملکرد خود را به نمایش بگذارند، که وضعیت تمرینکنندگان را بدتر میکرد. ضرب و شتم شدید و فریادهای بلند در طول شب شنیده میشد.
مسئولان زندان عمداً برای تمرینکنندگانی که قاطعانه به ایمان خود پایبند بودند، شرایط زندگی را بد میکردند. این تمرینکنندگان اجازه داشتند فقط 100 یوان خرج کنند. اغلب اوقات، آنها به پرداخت پول بیشتر برای وسایل ضروری با کیفیت پایینتر مجبور میشدند. اغلب غذای کافی به آنها داده نمیشد.
گزارشهای مرتبط:
مرگهای اخیر ناشی از آزار و اذیت تمرینکنندگان فالون گونگ در زندان زنان استان هیلونگجیانگ
موارد اخیر شکنجه تمرینکنندگان فالون گونگ در زندان زنان استان هیلونگجیانگ
جنایات سه تن از مقامات اصلی در زندان زنان استان هیلونگجیانگ، در جریان آزار و شکنجه فالون گونگ
شستشوی مغزی و شکنجه مداوم تمرینکنندگان فالون گونگ در زندان زنان استان هیلونگجیانگ
زندان زنان هیلونگجیانگ به زندانیان دستور میدهد تمرینکننده فالون گونگ را با داروی مضر مسموم کنند
کلیۀ مطالب منتشرشده در این وبسایت دارای حق انحصاری کپیرایت برای وبسایت مینگهویی است. بازنشر غیرتجاری این مطالب باید با ذکر منبع باشد. (مانند: «همانطور که وبسایت مینگهویی گزارش کرده است، ...») و لینکی به مقالۀ اصلی ارائه شود. در صورت استفاده تجاری، برای دریافت مجوز با بخش تحریریۀ ما تماس بگیرید.
کپیرایت ©️ ۲۰۲۳ Minghui.org تمامی حقوق محفوظ است.
مجموعه شرح آزار و شکنجه